De duistere kant van Thailand (deel 3)

Deel 1 ging over de prostitutie in Thailand. Deel 2 over de criminaliteit en haat jegens buitenlanders. De reacties erop na lezend begon ik aan mijzelf te twijfelen. Zag ik het allemaal niet goed? Was het kritiek zonder moraal? Zat ik gevangen in mijn eigen duistere kant? Mijn “derde duistere kant van Thailand” verhaal gaat over het Thaise rechtssysteem of wat daarvoor doorgaat.

Ik ben 70 jaar en woon nu vijf jaar afwisselend in Thailand en Nederland. Ben gelukkig getrouwd met mijn mooie lieve Thaise vrouw. Ik mijn werkzame leven heb ik veel mogen reizen. Veel landen gezien. Op deze wijze ook veel (zaken)vrienden gemaakt waarmee ik nog regelmatig contact heb. Een van mijn (zakelijke) vrienden, die had gehoord dat ik veel in Thailand verbleef, vroeg mij om een zakenvriend van hem die in een Thaise gevangenis zat te bezoeken. Na enkele overwegingen besloot ik hierop in te gaan.

Bjorn, laat ik hem hier maar zo noemen, bezocht ik in het beruchte Bangkwang gevangenis. Bij westerlingen beter bekend als “Bangkok Hilton”. Bjorn was 38 jaar, veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf. Later omgezet in 9 jaar gevangenisstraf waarvan hij inmiddels 6 jaar had uitgezeten. In onze eerste onze ontmoeting zag ik een man totaal ontredderd, zwaar ondervoed, schichtig om zich heen kijkend en nauwelijks spraakzaam. Ik beloofde hem nogmaals te komen opzoeken. Uiteindelijk won ik zijn vertrouwen en vertelde hij mij zijn verhaal. Thailandbloggers lees en huiver.

Bjorn zag al op vroege leeftijd de zakelijke mogelijkheden in Azië, Hij vestigde zich in Hong Kong en stelde zich in dienst van de vele bedrijven die handel wilde drijven met China. Hij trouwde een Chinese vrouw en vestigde zich nadien in Shenzhen.

Er ontwikkelde zich een relatie met Thaise partners met wie hij een onderneming vestigde in Bangkok Thailand. Deze onderneming hield zich bezig met import – export tussen Azië en Europa. Deze onderneming liep op de klippen omdat het Bjorn gebleken was dat zijn Thaise partners onbetrouwbaar waren. Nadat Bjorn en zijn Thaise partners al meer dan anderhalf jaar uit elkaar waren plofte er op een dag een brief (in het Thais) op de deurmat van zijn woning in Bangkok.

Nadat iemand voor hem deze brief vertaalde bleek de brief van de politie afkomstig met het verzoek zich te melden op een voor hem onbekend bureau ergens in het centrum van Bangkok. Hij was zich van geen kwaad bewust en toog, op de aangegeven datum en tijd, naar het bureau. Daar aangekomen werd hij geconfronteerd met een aangifte van fraude en oplichting. De aangifte was gedaan door zijn toenmalige Thaise zakenpartners. Hij werd geconfronteerd met een aantal documenten waaruit dat zou blijken. Hij kon inmiddels een woordje Thais, maar lezen, zover was hij nog niet. Hij begreep er niets van.

De politie wees Bjorn op de mogelijkheid dat hij deze aangifte kon “afkopen”. Als hij bereid was 1 miljoen Thai Bath te betalen dan zorgden zij ervoor dat de aangifte werd ingetrokken. Twee redenen dat Bjorn daaraan niet kon of wilde voldoen. Ten eerste verafschuwde hij omkoping en ten tweede hij bezat gewoon het geld niet. De politie verlaagde de prijs naar 500.000 Thai Bath. Ook hieraan wilde of kon hij niet voldoen.

Vervolgens werd Bjorn aangehouden en overgebracht naar een ander, onbekend bureau. Van een officieel verhoor was geen sprake. Hij werd geschopt, geslagen en van alle kanten mishandelt. Vooral de schoppen in de nierstreek waren heftig. Zijn verzoek om een advocaat en contact met iemand van de ambassade werd beantwoord met nog meer lichamelijk geweld. De politie hield vol dat de documenten echt waren en wat Bjorn ook beweerde daar was niets tegen in te brengen. Dat was het begin van de meest helse periode in zijn leven die nu al zes jaar duurde.

Hij kwam terecht in de Bombat gevangenis. Een hel op aarde. De leefomstandigheden daar waren desastreus. Hij moest met meer dan 60 anderen, voornamelijk buitenlandse gevangenen, leven op 32 vierkante meter. Je kon nooit tegelijk slapen. Het stonk er verschrikkelijk, de lucht was niet te harden.

Een keer in de maand werd de boel gereinigd. Insecticiden werd over de hoofden van de gedetineerden gespoten. De enige bescherming die hij had was een schamele vieze deken.

Het regime in de Bombat gevangenis ervaarde hij als verschrikkelijk. Een concentratiekamp zo beschreef hij mij. Je moest respect tonen voor de bewakers door aldoor op je knieën te zitten. Deed je dat niet of te laat dan werd je geslagen met een wapenstok met metalen veren. De rijst die je kreeg was sterk verontreinigd. Hij viel in een week 10 kilo af. Na twee weken verblijf kwam hij in het gevangenishospitaal terecht met een fatale nieruitval.

Inmiddels was iemand van de ambassade hem komen bezoeken. Die regelde een Thaise advocaat. Hem werd van alle kanten verzekerd dat hij vrij zou komen. Na anderhalf jaar kwam hij voor de Thaise rechtbank. Zonder dat hem iets gevraagd werd is hij schuldig bevonden aan fraude en oplichting. De rechtbank gaf hem 20 jaar gevangenisstraf die later werd omgezet in 9 jaar wat volgens de Thaise rechter te danken was aan zijn volledige bekentenis. Maar zo verklaarde Bjorn aan mij dat hij nooit een bekentenis had afgelegd. Het enige wat zijn advocaat hem meedeelde was “wees blij dat je niet levenslang hebt gekregen”.

Met 10 kilo kettingen aan zijn benen werd hij overgebracht naar de beruchte Bangkwang gevangenis. Daar was het mogelijk nog erger. Waar plaats is voor 4.000 gevangen waren er nu meer dan 10.000. Bjorn wilde in hoger beroep maar wat hij ook ondernam het was voor hem onmogelijk contact te krijgen met de ambassade en zijn advocaat. Toen deze hem bezochten was de termijn verstreken.

Bjorn kreeg in de 6 jaar dat hij nu vastzit 44 nieraanvallen en lag 14 keer in het gevangenishospitaal. De kans dat hij levend de gevangenis zal verlaten, daar rekent hij niet meer op.

De moraal van dit derde duistere kant verhaal over Thailand? Bjorn is ervan overtuigd dat de Thai graag buitenlanders veroordeeld zien worden. Hij is zonder tolk en processtukken veroordeelt. Als buitenlander heb je geen rechten in Thailand.