Herdenkingsceremonie Kanchanaburi 2014

Op 15 augustus 1945 kwam met de capitulatie van de Japanse keizer Hirohito een einde aan de Tweede Wereldoorlog. Afgelopen vrijdag organiseerde de Nederlandse Ambassade een herdenkingsceremonie op de erebegraafplaats Don Rak in Kanchanaburi.

Ambassadeur Joan Boer hield een toespraak en mevrouw Jannie Wieringa droeg een gedicht voor ter nagedachtenis van haar man en andere Indië Veteranen.

Toespraak Ambassadeur Joan Boer:

‘Dank dat u de moeite heeft genomen naar Kanchanaburi te komen om hier gezamenlijk te gedenken dat ook in dit deel van de wereld de Tweede Wereldoorlog 69 jaar geleden tot een einde kwam. In Nederland wordt dit later vandaag in bijzijn van Premier Rutte herdacht bij het Indiëmonument in Roermond. Hier in Kanchanaburi, ver weg van Nederland, gedenken wij de gevallenen, op wat voor een groot deel van hen, hun laatste rustplaats werd.

Tijdens herdenkingen als deze zijn wij er ons extra van bewust dat de vrijheid die wij genieten, geen vanzelfsprekendheid is. Hier in Kanchanaburi, te midden van al deze gevallenen, beseffen wij nog meer dan elders, dat voor deze vrijheid grote persoonlijke offers gebracht zijn en dat daarvoor veelal jonge mensen de kans op een gewoon leven ontzegd is en dat er ook doorwerkingen waren in gezinnen na die oorlog door vaders die met onuitspreekbare littekens terugkwamen.

Net als op 4 mei doen wij dat vandaag middels kransleggingen, de Last Post en door samen stil te zijn. Nederlanders over heel de wereld houden hiermee een traditie levend. Een traditie waarin het besef van vrijheid, van de mogelijkheid en respect voor diversiteit en anders zijn zonder dat je je daarvoor hoeft te schamen of het hoeft te verbergen, centraal staan.

Waarin wij gedenken welke gruwelijkheden conflicten met zich meebrengen. Conflicten waarmee wij helaas nog steeds dagelijks geconfronteerd worden als we onze kranten lezen, onze televisies of iPads aanzetten en waarin waarheid en onwaarheid soms moeilijk uit elkaar te houden zijn omdat we momentopnames voorgeschoteld krijgen die felle emoties oproepen en daar soms ook expliciet voor bedoeld zijn. Denk bijvoorbeeld aan de foto die we zagen van een gewapende man die in Ukraine na de recente MH17 vliegtuigramp een speelgoedbeest van een omgekomen kind omhoog hield. Ogenschijnlijk respectloos. Een paar dagen later bleek dat het een foto was uit een serie waaruit wellicht een andere bedoeling sprak omdat we hem het hoofd zagen ontbloten en hij vervolgens een kruis sloeg. Met sociale media, die ongecontroleerd de ether doorrazen in real time met als doel emotie op te wekken, wordt het wel heel moeilijk om goed geïnformeerd te worden.

Vandaag zijn we hier wederom om te gedenken in de hoop en overtuiging dat het ook nieuwe generaties helpt dit cruciale besef van vrijheid en respect verder te dragen.

Voortdurende oplettendheid is geboden om deze voor ons in het westen zo vanzelfsprekende waarden te beschermen en om daarover conflicten te voorkomen. Grote conflicten en kleine conflicten zoals we die deze week ook in Nederland zagen als een schaduw van Gaza en ISIS. Toch is juist deze oplettendheid zo moeilijk. Ze begint met de bereidheid om open te kijken naar situaties, ze niet onmiddellijk in vakjes te plaatsen of van etiketten te voorzien; overigens zonder daarbij naïef te zijn en gebaseerd op de mogelijkheid je goed en betrouwbaar te informeren. Hoe vaak betrappen we ons er niet op dat we ons oordeel al klaar hebben voordat feiten ons bereiken? Zo begint het en juist daar is het menselijk tekort zo zichtbaar.

Die nonchalance, of je nu invloedrijk persoon, journalist of gewoon burger bent, is helaas een constante in onze geschiedenis en speelt ons ook vandaag de dag nadrukkelijk parten. Zolang het in eigen huis, in eigen land of eigen regio goed gaat, zijn wij geneigd om de ogen te sluiten voor dreigingen elders, voor oorlogen ver bij ons vandaan, voor menselijk leed ver weg dat voorbij flitst op het journaal. Onachtzaamheid die helaas pas wordt doorbroken als ook wijzelf, als Nederlanders, in het hart getroffen worden door een gebeurtenis of conflict dat voordien nog comfortabel ver weg leek. Plotsklaps verandert onachtzaamheid dan in betrokkenheid. Zo staan MH17 en de Oekraïne inmiddels in ons geheugen gegrift. Staande bij het MH17 condoleance boek op de ambassade zag ik collega ambassadeurs en anderen tot tranen toe geroerd omdat het herinneringen opriep van soortgelijke momenten van zinloosheid, reddeloosheid en willekeur en het doorbreken van wat we tot dan toe als normaal ervoeren.

Laat onze betrokkenheid niet tijdelijk van aard zijn en laten we vooral ook proberen te handelen vanuit dat besef en de abnormaliteit van geweld en conflict blijven benadrukken– hoe moeilijk dat ook is.

Want het is helaas waar. Al snel verandert betrokkenheid weer in onachtzaamheid. De volgende gebeurtenis, emotie, het volgende conflict roept, life must go on! Onachtzaamheid dus als wellicht grootste oorzaak van oorlogen en conflicten tussen landen en bevolkingsgroepen; tot op het niveau van wijken, straten, gezinnen en huishoudens van gewone mensen. Waarbij je achteraf best wel weet wat je zelf had moeten doen om al die ellende te voorkomen. We wisten dat we onachtzaam waren in de aanloop naar…………. We hoopten tegen beter weten in dat het allemaal wel mee zou vallen! Peace for our times. Hier, te midden van al die graven van jonge mannen, zien we tot welke gruwelijkheden onachtzaamheid leidt. Toen in een wereld waarin goed en slecht makkelijker te ordenen waren dan nu het geval is.

Hoe reëel is het vandaag nog om de wereld te blijven indelen in good guys and bad guys? Kun je haat met haat beantwoorden als vrede je doel is? Kun je conflicten nog wel geografisch plaatsen en begrenzen? Ik heb bewondering voor onze ex legerbevelhebber Peter van Uhm, die een zoon verloor in Afghanistan maar toch de moed had om enige tijd geleden te zeggen dat hij een zeker begrip had voor jongeren die besloten om niet afzijdig te blijven om kwaadaardige regimes een halt toe te roepen.

Ik weet het, het zijn moeilijke onderwerpen en moeilijke vragen en sterke emoties die dan opkomen, maar ze niet stellen draagt bij aan de nonchalance: aan het recht om niet lastig gevallen te worden, om achterover te leunen zo lang het je maar niet persoonlijk raakt. Dat besef van niet te accepteren nonchalance is……… wat ik hier in Kanchanaburi vind en aan kan raken, elke keer als ik hier ben op een plek waar de tijd en levens zijn stilgezet. Waar je zelf ook even stil mag staan. Waar woorden ontoereikend zijn voor een realiteit die ook na 69, 70, 71 of 72 jaar onbevattelijk blijft, maar toch ! …’

“Mijn man is Indiëveteraan”

Gedicht geschreven door een onbekende Nederlandse. Voorgelezen door Jannie Wieringa.

‘Mijn man is Indiëveteraan
Als er tranen in zijn ogen staan
Probeert hij daar iets mee te zeggen
Wat hij nog niet uit kan leggen

Toen hij terug kwam uit de oost
Zo jong, gebruind en zorgeloos
Heeft hij, terwijl hij naar me lacht
De oorlog voor mij meegebracht

Ik droomde van een toekomst samen
Bedacht wel honderd kindernamen
Ik heb zo lang op heb gewacht
Geleefd op brieven, aan hem gedacht

Vele jaren ging het zo goed
Misschien was dat wel levensmoed
Soms schrok hij van een vage geur
En lette altijd op de deur

Mijn man is een Indiëveteraan
Als er tranen in zijn ogen staan
Probeert hij daar iets mee te zeggen
Wat hij nog niet uit kan leggen

Diepe wanhoop in zo’n nacht
Een radeloze klacht
We huilen, wang aan wang
Een oorlog duurt een leven lang
Een oorlog duurt een leven lang

Bange nachten zijn gekomen
Hij beleeft Indië in zijn dromen
Schreeuwt en zweet en ligt te beven
Tot mijn armen kalmte geven

Ik draag hem door de bange uren
Verdraag zijn zwijgend peinzend turen
Ik zal nooit bij iemand klagen
Maar zit vol met duizend vragen

Mijn man is Indiëveteraan
Als er tranen in zijn ogen staan
Probeert hij daarmee iets te zeggen
Wat hij nog niet uit kan leggen

Toen hij terug kwam uit de oost
Zo jong, gebruind en zorgeloos
Heeft hij terwijl hij naar mij lacht
De oorlog voor mij meegebracht
De oorlog voor mij meegebracht.’

Bron: www.facebook.com/netherlandsembassybangkok

Over deze blogger

Redactie

Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Van de redactie30 december 2024Wij wensen de lezers van Thailandblog een prettige jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2025!
• Nieuws uit Thailand30 december 2024Hotelbrand in Bangkok met 3 doden leidt tot tijdelijke sluiting
• Eten en drinken30 december 2024Pad Krapao Gai (roergebakken kip met basilicum) een smaakvol Thais gerecht
• Thailand tips30 december 2024Silom Road: Het financiële hart van Bangkok