Houdt Thailand nog bossen over?
De afgelopen 40 jaar verdween 10 procent van Thailands bossen. Ze vielen ten prooi aan irrigatieprojecten, wegenaanleg, mijnbouw, energie-infrastructuur, telecommunicatie-infrastructuur, zandwinning, gravelwinning en petrochemische industrie. Dit zijn de acht toppers, maar bossen worden ook bedreigd door illegale bebouwing, stadsuitbreiding, toerisme en commerciële landbouw.
Khwanchai Duangsathaporn, assistent-hoogleraar aan de faculteit bosbouw van de Kasetsart universiteit, schetst in een recente studie de huidige situatie, die gekenmerkt wordt door tegenstrijdig beleid van de overheid. Aan de ene kant omvangrijke waterhuishoudkundige werken en aan de andere kant bevordering van herbebossing. Plus dat de overheid veel plannen stimuleert die nog meer schade berokkenen.
Politieke verschillen ontdekte Khwanchai niet in de afgelopen 40 jaar. Alle regeringen hielden zich bezig met het ontwikkelen van infrastructurele projecten en alle keken als eerste naar de bossen als geschikte locatie. Simpel toch, want daar zijn geen mensen, geen dorpen, dus er zijn geen protesten en er hoeft geen compensatie te worden betaald.
Wat leerde Khwanchai van zijn studie? ‘Dat we voorzichtig moeten zijn als we beslissen iets te doen. Deze stelregel geldt ook voor ingrepen in het bosgebied. We moeten meer verantwoordelijkheid nemen, met systematische studies naar de gevolgen van bosprojecten zodat we op basis van informatie keuzes kunnen maken.’
Op dit moment vormen commerciële landbouw en toerisme door de aanleg van vakantieparken en infrastructuur de grootste bedreigingen. Khwanchai ontdekte dat ook het overheidsbeleid om de verbouw van commerciële gewassen zoals maïs en rubber te bevorderen, een groot risico voor bossen vormt. Dit is erger dan andere activiteiten omdat de volledig ecologie verandert wanneer bos wordt omgezet in landbouwgrond. Andere activiteiten, zoals infrastructuur, doen dat in veel mindere mate.
Volgens Khwanchai kunnen bosconservering en ontwikkeling samengaan; dat bewijst de praktijk in ontwikkelde landen. ‘Die bereiken een zekere balans tussen ontbossing en ontwikkeling. De meeste van die landen hebben meer milieubewustzijn over het belang van bosbehoud. Ze streven ernaar bossen in eigen land te behouden.’
Khwanchai beschouwt bossen als deel van het economisch, sociaal en milieu welzijn van een land. Wat bedoelt hij daarmee?
- Bossen zijn belangrijk voor water, lucht en grond, voedingsstoffen en biodiversiteit en dat zijn de basisvoorwaarden voor landbouwactiviteiten.
- Ten tweede: Bossen bevorderen het welzijn, een goede kwaliteit van leven, een goede luchtkwaliteit en mooie natuur, wat weer goed is voor het toerisme.
- Ten derde: Ze beschermen tegen natuurrampen, zoals grondverschuivingen en verminderen uiteraard emissies die door klimaatverandering worden veroorzaakt.
Ten slotte merkt Khwanchai op dat Thailand zijn bossen van oudsher heeft behandeld alsof ze een exportproduct zijn. Sinds het bewind van koning Rama V zijn houtkapconcessies uitgegeven. Het was altijd de elite die ervan profiteerde, niet de kleine en arme man.
(Bron: Bangkok Post, 16 oktober 2013)
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen19 november 2024Minister van Volksgezondheid kondigt maatregelen aan tegen alcoholgebruik tijdens Nieuwjaar 2025
Thailand algemeen19 november 2024Goudkoorts: stijgende baht-prijzen trekken investeerders aan
Thailand met kinderen19 november 2024Bangkok tip: SEA LIFE Bangkok Ocean World (video)
Bezienswaardigheden19 november 2024Siriraj Medical Museum in Bangkok (video)
Inderdaad Thailand heeft in het verleden reeds zijn resource verkwanseld, waar inderdaad alleen de elite beter is van geworden. En het lijkt erop dat deze tactiek wordt voortgezet. Let op, de meeste bebossing in Thailand is niet oud, ook niet in die prachtige Nationale Parken. Maar zelfs van die prachtige bossen lijkt weinig over te gaan blijven. Bomen kap voor stuw-meren, wegen en verbouwing van maïs, suiker-riet, ananas, bananen, rubber en alles wat maar NU geld op brengt. Alle oer-bossen met teak-hout zijn reeds meer als 50 jaar geleden al gekapt, vandaar dat veel van dit hout nu uit Laos en Cambodja komt.
Maar mogen wij Europeanen die de Aziaten wel kwalijk nemen? In Europe is er ook geen oer-bos meer over. Allemaal gekapt voor hout productie, wegen, huizen, etc.
In de afgelopen 40 jaar verminderde het bosoppervlakte in Thailand van 40 procent naar nu 30 procent (je leest ook wel 25 procent) van Thailand’s totale oppervlakte. Die totale oppervlakte van Thailand is 335.000.000 rai; er verdween dus 33.000.000 rai aan bos, terwijl het oppervlakte aan bos 40 jaar geleden 134.000.000 rai was. Dus niet 10 procent van de bossen van 40 jaar geleden verdween maar bijna 25 procent! (33 van 135 miljoen).
Dan heeft assistent-hoogleraar Kwanchai Duangsathaporn het over de oorzaken van dit ernstige verlies aan bosbedekking in de afgelopen 40 jaar. Als je het verhaal leest lijkt het alsof alleen allerlei infrastructuur en bebouwing daarvoor verantwoordelijk was. Kijken we echter naar de infograph (‘THE CULPRITS, top eight construction activities’) dan is dat samen slechts 4.000.000 rai, dus wat meer dan 10 procent van het totale verlies aan bos in de afgelopen 40 jaren.
Hoe ging die andere 90 procent dan verloren? Verreweg de belangrijkste factor was het ontginnen van bos voor landbouw door arme en landloze boeren (dat proces begon al 100 jaar geleden, toen was Thailand nog voor 80 procent met bos bedekt). Een deel werd gesloopt om communistische guerrilla’s in de bergen te isoleren (eind zeventiger en begin tachtiger jaren), en zo zijn er nog wat meer kleinere oorzaken.