Kind aan huis

Inderdaad valt dat soms erg tegen, omgaan met de kinderen van je partner. In je verliefdheid denk denk je dat je het wel aan kunt. Mijn vrouw heeft twee zonen. Drama’s! De oudste wil helemaal niets, niet werken of leren, is 23, mijn vrouw heeft haar handen van hem afgetrokken. Heb het nodige met hem geprobeerd, zonder enig succes. Haar jongste is 21, zit nu in militaire dienst, wil niks weten van mij. Luistert ook niet naar zijn moeder. Heeft een relatie met een 10 jaar oudere vrouw met 3 kleine kinderen. Aartslui, zijn studie heb ik betaald, de laatste jaren, dankbaarheid nul komma nul. Ik heb afgeleerd om commentaar te geven, het is erg pijnlijk voor mijn vrouw, want ze neemt het toch altijd op voor ze. Vader van hun is gevlucht toen de kinderen klein waren naar een andere vrouw, heeft nog nooit een cent betaald voor zijn kinderen. Schijnt hier normaal te zijn.

Andermans kinderen worden nooit je eigen kinderen. Niet in Nederland maar helemaal niet in Thailand. Zeker niet als de farang al meer een soort opa is in plaats van een vader. Groot leeftijdsverschil zal in Nederland al niet bevorderd werken, in Thailand al helemaal niet. Wordt zo een kind door vriendjes gezien met een soort poh yai farang die geen of gebrekkig Thai spreekt dan kun je je de schaamte van zo een kind voorstellen. Komt bij dat hij kan worden aangezien voor een mix, echt kind van de farang, en die schijnen een behoorlijk acceptatieprobleem te hebben lees ik overal. Vooral als ze jong zijn.Worden die kinderen ouder dan gaan ze ook nog menen recht te hebben op uw geld.
Vandaar de hierboven vaak genoemde ondankbaarheid als u bv hun studie financiert.
Verplichtingen naar zo een farang? Ho maar. Studie niet afmaken enz.
Blijven vaak een probleem. Ook als ze 30 zijn komen ze nog aankloppen om geld als ze in de problemen komen, al dan niet door eigen schuld.

Hallo,

Ik herken veel in dit verhaal.

Ik woon nu al drie jaar samen met mijn Thaise vriendin hier in Pattaya.

Mijn vriendin heeft haar enige dochter achtergelaten bij haar schoonzus toen ze drie was in Korat, en is in Bkk in een meubelfabriek gaan werken. Na een paar jaar is ze zoals velen naar Pattaya gekomen om in beerbars te gaan werken, alwaar ik haar iets meer dan drie jaar geleden buiten haalde. En hier komt de dochter in het verhaal.

Mijn vriendin zegde me dat ze na al die jaren haar enige dochter dolgraag terug zou zien en of ze bij ons mocht komen wonen, haar dochter was toen bijna 16. Ik kon dat begrijpen, en liet dus haar dochter bij ons komen. In het begin liep dat vlot, ze sprak wel geen woord Engels, maar noemde me Papa, hing constant rond mijn nek, en was heel lief. En toen begonnen de problemen. Ik liet haar inschrijven in een dure privé school, want ik wou dat ze een betere opleiding dan haar moeder kreeg, en dus ook een betere toekomt. Die school, de uniformen, twee keer per jaar nieuwe schoolboeken, plus vervoer naar en van de school, plus vergoeding van het eten waren een serieuze aderlating in mijn karig budget, maar ik deed het uit liefde.

Ze stopte met die school 6 maand voor ze afstudeerde, heeft dus geen diploma, spreekt nog altijd geen enkel woord Engels, dus al mijn geld is dus doodgewoon voor niks geweest. Op het onverwachts stond ze hier met een reusachtige tattoo op haar borst, die doorloopt tot in haar hals, dus een deftige job bij de overheid, in een hotel of zelfs een Family Mart of 7/11 kan ze ook vergeten, hier in Central Festival of een Big C vindt ze ook geen job. Ze staat ondertussen vol tattoo’s, doet geen klap, gaat elke nacht gans de nacht uit, en komt ’s morgens laat in de ochtend weer thuis, ze slaapt de ganse dag, en komt enkel uit haar bed om te eten, en dan kruipt ze weer in bed.

Ik heb geen enkel idee waar ze elke nacht zit en wat ze uitspookt, maar ik heb een donkergrijs vermoeden. Heeft ondertussen een nieuwe scooter gekocht, heeft elke week een nieuwe smartphone, en ik geef haar geen bath, dus dat geld moet van ergens komen. ik weet zeker dat mijn vriendin weet wat ze uit spookt, maar ze gaat me dat nooit vertellen.

Zes maand geleden vond ze ineens werk in een hotel op Koh Larn. Ik was blij voor haar, en was het hier eindelijk rustig, we hebben haar in geen drie maand gezien, en drie maand geleden stond ze hier terug, stapte zonder boe of ba, zonder een woord te zeggen regelrecht naar de ijskast, vrat ze bijna gans leeg, en stapte weer naar buiten zonder een woord te zeggen. Ik keek vragend naar mijn vriendin, maar die haalde gewoon haar schouders op. Een week later stond ze hier terug, ze vloog rond mijn nek, gaf me drie zoenen, en met een stralende lach zegde ze good morning papa, alsof er niets gebeurt was!!!

Sindsdien hetzelfde scenario, elke nacht weg en overdag slapen. Tot ik het twee weken geleden zo kotsbeu was dat ik mijn vriendin voor een ultimatum stelde, of je dochter buiten of ik ben hier weg. Toen we de volgende ochtend wakker werden was de dochter weg, en sinds twee weken is ze spoorloos. Mijn vriendin weet waar ze is, weet ik zeker, maar zegt er niets over tegen mij. Ze kan niet overleven zonder geld, ze is terug naar Koh Larn denk ik, en ik ben er bijna zeker van dat ze elke nacht tegen betaling klanten oppikt, en dat is nu net het enige waar ik haar voor wou behoeden!!!

ik zit nu elke dag te wachten tot ze hier weer onverwachts opduikt, en ze komt terug, ben ik zeker van, en dan ben ik voorgoed weg, hoe graag ik mijn vriendin ook zie, want ik ben het echt kotsbeu.

Rudy.

Ik heb hier 2 kinderen, feitelijk de kinderen van de dochter van mijn vrouw. De oudste, een jongen, is bijna 12, woont bij ons sinds hij 1/2 jaar oud was, de jongste is nu 5 en woont sinds 2 jaar bij ons. Mijn vrouw heeft de voogdij over de jongen.
Het zijn voor mijn gevoel mijn kinderen, en zo behandel ik ze ook.

Ik woon nu ruim 8 jaar in Thailand, sinds 2 jaar getrouwd met een Thaise, die ik 8 jaar geleden heb leren kennen. Ze heeft twee dochters, ik een zoon. Drie jaar geleden hadden we het geluk een grote villa met tuin te kunnen huren. De dochters, één met partner, en een jeugdvriendin zijn bij ons ingetrokken. Mijn zoon die met zijn partner over de wereld reist komt regelmatig op bezoek.
Ik vindt het een genot, we hebben het goed naar ons zin met elkaar en als mijn zoon met zijn partner op bezoek is worden zij gelijk in het gezelschap opgenomen. Over ouder-kind relatie hebben we het niet. We gaan gewoon puik met elkaar om, steunen elkaar in moeilijke tijden en maken vooral veel plezier met elkaar. Het is iedere dag een genot met elkaar, aangevuld met vriend(inn)en, te eten met een muziekje en een drankje. Ik geniet er van een hele familie erbij te hebben.

Ik woon 18 jaar in Thailand ,17 jaar getrouwd met een Thaise vrouw die 2 dochters van 10 en 16 jaar in het huwelijk meebracht, en die we samen hebben opgevoed. Natuurlijk waren er wel eens strubbelingen, maar nooit zodanig dat het niet uitgepraat kon worden. Mijn vrouw en ik schelen 33 jaar in leeftijd, en ik had dus qua leeftijd hun opa kunnen zijn.
We hebben hen allebei een Hbo-opleiding kunnen geven, en zij hebben nu allebei een goede baan en zijn inmiddels 28 en 34 jaar. Ik heb er nooit spijt van gehad. Integendeel, ik zou het zo weer doen, want het heeft mij een gelukkige oude dag bezorgt.

Ik heb nooit iets gemerkt dat zij zich schaamden voor mij als oude farang. Zij beschouwen mij als hun vader en noemen mij pa, of pappa en ik beschouw hen als mijn dochters.
Als zij zich voor mij hadden geschaamd, zouden zij geen vriendinnen mee naar huis hebben gesleept, thuis feestjes gegeven of mij mee gevraagd als er op school iets te doen was. Om hun waardering te tonen nodigen zij ons nu wel eens uit om te gaan eten in een fancy restaurant, dat doe je niet als je je voor je familie schaamt.

Misschien heb ik het wel getroffen, maar ik kan me goed voorstellen dat het ook minder goed kan gaan.
Ik ben het dan ook geheel eens met Chris, dat je niet één lijn kunt trekken omdat iedere situatie anders is.
Maar ik heb wel moeite met sommige respondenten, die gespeend van enige kennis of ervaring allerlei stellingen poneren en onzin uitkramen waarmee ze willen aantonen dat het vaststaat dat situaties als de mijne gedoemd zijn te mislukken.