Waarom moeten buitenlanders zoveel moeite doen om belasting te betalen in Thailand?

als u mij kunt vertellen “waar” ik dat inschrijven kan doen, zou dat alvast een stuk gemakkelijker zijn.
Voor mij is dit de missing link.
Nederlanders die vertellen dat ik me alleen maar even hoef te laten inschrijven en Thaise ambtenaren die me vertellen dat ik absoluut geen belasting hoef te betalen.

Ik heb zelfs eens een bevriende Thai accountant naar het belasting kantoor in Chonburi (zij moest daar wezen) gestuurd met formulieren om te ondertekenen dat ik belasting plichtig was aan Thailand. Het antwoord was dat ik geen belasting hoefde te betalen aan Thailand daar ik in hun ogen een tourist was. Ben 42 jaar in Thailand. Ook toen ik nog werkte voor Maersk Line en mijn salaris uitbetaald werd in Thailand en gestort op een Bangkok Bank rekening nooit of te nimmer een aanslag gehad. Men had toen ook nog een tax clearance nodig bij het verlaten van Thailand. Deze kreeg ik altijd zo mee, gestempeld en ondertekend. Dan is het ook nog eens zo dat ouderdoms pensioenen niet belasbaar zijn in Thailand, zij het binnen of buitenlandse pensioenen.

Net als in Nederland kent ook de Thaise Personal Income Tax een progressief tarief, oplopend van 0% bij een belastbaar inkomen van maximaal THB 150.000 (1ste schijf) tot 35% bij een belastbaar inkomen van THB 5.000.001 of meer (8ste schijf).

Net als voor de situatie in Nederland zou je dus ook in Thailand het liefst veel belasting willen betalen.

Dit is trouwens niet de gangbare gedachte bij de meeste Nederlanders. Ik hoor alleen maar mensen klagen die veel belasting moeten betalen, terwijl mensen die geen of maar weinig belasting hoeven te betalen juist reden hebben om te klagen. Maar hen hoor je niet.

Ik ken deze cijfers ook, Renévan: 11,2 miljoen aan belasting betalers t.o.v. 65 miljoen inwoners. Hier moet je echter geen verkeerde conclusies aan verbinden.

Om voor een aanslag in aanmerking te komen moet je al gauw een maandelijks inkomen genieten van THB 25.833. Ver weg de meeste Thaien voldoen hier bij lange na niet aan.

Het gemiddelde inkomen per maand in Thailand bedraagt ongeveer THB 9.300. Dit is de brede laag van de onderklasse. Hierbij moet je denken aan werknemers die in een klein winkeltje, barretje, koffietentje, hotel of een resort werken. Maar ook beveiligers van complexen en bouwvakkers die zwaar en fysiek werk leveren vallen hieronder.

Het maandinkomen voor wat je kunt beschouwen als de middenklasse ligt rond de THB 15.000. Dat zijn banen met meer zekerheid en een contract. Denk hierbij aan kantoorpersoneel, ambtenaren en leraren. Maar deze banen liggen in Thailand niet voor het oprapen. In deze middenklasse vallen dan ook maar weinig banen.

De qua omvang marginale bovenklasse geniet in vergelijking tot de onder- en middenklasse een ruim salaris van tussen de THB 50.000 en THB 100.000. Dit kan zelfs nog meer zijn als men in de private sector werkzaam is. In deze bovenklasse vallen mensen die gestudeerd hebben zoals doktoren, ingenieurs, advocaten en rechters.

Er bestaat dus tussen de marginale bovenklasse en de brede onder- en middenklasse een heel groot gapend gat. Zowel de onder- als de middenklasse komen niet toe aan het betalen van Personal Income Tax. Daarvoor komt enkel de kleine bovenklasse in aanmerking.

In dit licht bezien vind ik het aantal van 11,2 miljoen belasting betalende Thaien, op een bevolking van 65 miljoen, helemaal niet zo vreemd.

Het streven van de Thaise belastingdienst om er ieder jaar 200.000 belastingbetalers bij te krijgen zet aan tot nadenken. Naar verwachting zal hierbij de meeste aandacht uitgaan naar in Thailand wonende gepensioneerde buitenlanders.

Of dit snel tot resultaat zal leiden meen ik te moeten betwijfelen. Daartoe dienen een aantal grote stappen te worden gezet zoals een grondige optimalisatie van de automatisering van de Thaise Belastingdienst, waarbij ook externe informatie wordt gekoppeld aan de systemen van de Belastingdienst. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Emigration.

Maar ook een radicale reorganisatie van de Belastingdienst (ook pedagogisch) en een goed leertraject voor de Thaise belastingambtenaren zijn hierbij onontbeerlijk.

Maar dat deze stappen eens gezet zullen worden in het kader van de voorgenomen uitbreiding van het aantal belastingbetalende inwoners, staat voor mij als een paal boven water. Ik vind het zelfs volstrekt onbegrijpelijk dat men deze stappen al lang geleden niet heeft gezet!

De Belastingdienst/kantoor Buitenland gaat niet “een stapje” maar enkele grote halen verder dan enkel het vragen om een TIN-code, Gerard Nu zegt een TIN-code natuurlijk ook niets over waar je momenteel woont of verblijft. Ben je bijv. inmiddels verhuisd naar Timboektoe in Mali, dan heb je een probleem. Met Mali heeft Nederland geen Verdrag ter vermijding van dubbele belasting afgesloten. Het gevolg is dat je zowel in Nederland als in Mali belasting verschuldigd bent over je wereldinkomen.

Om aan te tonen dat je fiscaal inwoner bent van Thailand (en dus niet van Mali) kon je tot eind november 2016 volstaan met het inzenden van:
a. een recente aangifte met bijbehorende aanslag voor de Personal Income Tax of
b. een verklaring van de bevoegde Thaise belastingautoriteit dat je aangemerkt wordt als fiscaal inwoner van Thailand of
c. elk ander middel wat je ten dienste stond.

Wat deze andere middelen betreft kon je inderdaad denken aan de stempels in je paspoort, maar ook aan een huurcontract voor je woning, afschriften van je Thaise bankrekening, etc.

Vanaf eind november 2016 accepteert de Belastingdienst enkel de onder a of b genoemde documenten.

Hiermee gaat zij haar boekje of zelfs een gehele bibliotheek verre te buiten en pleegt zij een onrechtmatige overheidsdaad. Binnen het Bestuursrecht geldt de leer van de vrije bewijsvoering waarbij enkel de Bestuursrechter bepaalt wat wordt toegelaten als bewijs en dus niet de inspecteur.

Het vervelende is wel dat je de gang naar de Bestuursrechter moet maken. En in dit geval naar de Rechtbank Zeeland – West-Brabant, vestiging Breda.

Ik heb momenteel twee beroepszaken lopen bij de Rechtbank inzake het bovenstaande. Het eerste geval betreft een oud-directeur van een grote Nederlandse multinational met een “aardig” door Thailand te belasten pensioen maar die door de Thaise fiscus geweigerd wordt om aangifte te doen. In het tweede geval gaat het om een in Thailand wonende Nederlandse gepensioneerde. Hij keert jaarlijks voor enkele maanden terug naar Nederland voor bezoek aan familie en vrienden. Om in Nederland voor deze tijd een woning te huren moet hij zich laten inschrijven bij z’n gemeente. Regelmatig verzuimt hij om zich bij de gemeente ook weer te laten uitschrijven. De Belastingdienst beschouwd hem voor 2015 als gedeeltelijk buiten en gedeeltelijk binnen Nederland te hebben gewoond. Onder inzending van de stempels in zijn paspoort en een afschrift van z’n Thaise bankrekening heb ik hiertegen bezwaar gemaakt. E.e.a. sloot naadloos op elkaar aan. Gedurende z’n verblijf buiten Thailand is er in Thailand ook niet gepind.

Maar toch houdt de Belastingdienst zich aan de informatie uit het BRP. Hiermee maakt zij echter een grote denkfout. Niet het BRP is leidend maar artikel 4 van de Algemene wet inzake rijksbelasting. Daarin is duidelijk voorgeschreven dat waar iemand woont naar de omstandigheden wordt beoordeeld. En wat die omstandigheden zijn heb ik aangegeven met de stempels in z’n paspoort en het afschrift van z’n Thaise bankrekening.

Ik verwacht dan ook in beide zaken door de Rechtbank in het gelijk te worden gesteld.

Sjaak S, dit moet het Ministry of Finance op Sanam Luang geweest zijn, moest ik vroeger altijd mijn tax clearance halen.Was je ook voor niets heen geweest.