Vraag over Thai die Engels spreken
18 september 2022
Beste lezers,
Een vraagje aan Tino Kuis (en/of ieder ander die vloeiend Thai spreekt). Ik woon al zes jaar in Thailand, spreek zelf vier talen vloeiend en 1.000 woordjes Thai. Dus denk ik te weten hoe moeilijk het is een taal onder de knie te krijgen.
Maar ik vraag me steeds af waarom de meeste Thai de laatste letters bij sommige woorden in het Engels niet uitspreken. Als ze het fonetisch hebben geleerd kan ik me nog iets bij voorstellen. Maar ook de mensen die de Engelse taal goed machtig zijn is het erbarmelijk met sommige woorden.
Mou voor mouth
Hou voor house
Hea voor head
Etc…
Kunt u mij vertellen hoe dat komt?
Groet,
Maryse
Redactie: Heb je zelf een vraag aan de lezers van Thailandblog? Gebruik het contactformulier.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Lezersinzending21 december 2024Controleer de voorwaarden van je Nederlandse levensverzekering bij emigratie naar Thailand (lezersinzending)
Leven in Thailand21 december 2024Nog meer buren (lezersinzending)
Visumvraag21 december 2024Thailand Visa vraag Nr 228/24: Visum en huwelijk
Gezondheid21 december 2024Vraag aan huisarts Maarten: Hoofdpijn na krachttraining
In de Thaise taal kent alleen de volgende eind medeklinkers (een aantal half-eind, afgebroken medeklinkers noem ik hier niet). :
De nasale klanken: -m-n-ng worden altijd duidelijk uitgesproken.
De plofklanken : k-p-t klinken heel erg zacht soms dus bijna onhoorbaar.
Het Thais kent de -s-, de -r- en de -l- niet als eind medeklinker.
Dat kost moeite om het te leren. Mijn schoondochter spreekt prima Engels maar ook bij haar hoor ik een heel zachte -s-, bijna zonder de sis-klank. ‘Nose’ (neus) wordt vaak uitgesproken als ‘note’ bijvoorbeeld in Nose Udom, dat spreekt men dan uit als Note Udom ( (een komiek en als zodanig bekend). De -r- en de -l- klinken vaak als een -n-. ‘Ball’ is dan ‘bohn’ en de eind -r- valt vaak gewoon weg.
De plofklanken k-p-t zijn in het Thais heel zacht. Hou een hand vlak voor je mond en zeg in het Nederlands k-p-t dan voel je een korte luchtstroom. In het Thais ontbreekt die luchtstroom, en daarom klinken deze eind medeklinkers heel erg zacht, soms bijna onhoorbaar.
Ik hoop dat ik het wat duidelijk heb gemaakt?
Ook in het Nederlands worden de -p- en de -t- soms heel zach of niet uitgesproken. ‘Hopman’ heeft een zachte -p- en in ‘niet doen’ hoor je de -t- niet echt.
Het inslikken van de laatste letters in een woord,is een fenomeen wat veel Thai niet alleen in de Engelse taal hebben.
Mijn Thaivrouw woont reeds meer dan 20 jaar in Duitsland,en heeft hoewel ik haar regelmatig verbeter ,dit probleem ook in de Duitse taal.
Ik zal het verder niet hebben over het uitspreken van een (R) want deze verbetering proberen ik alleen nog te bereiken,met het aanbieden van aternatief woorden,die voor haar makkelijk uit te spreken zijn,en uiteindelijk de zelfde betekenis hebben.
Het niet kunnen uitspreken van een (R),schijnt aangeboren te zijn,omdat 2 van haar zusters het perfect kunen, zo het ook in het hoog Thai eigenlijk horen zou.
Ik volg of Tino Kuis hier werkelijk een verklaring voor heeft.
Geen idee, John, waarom sommige Thaise de -r- wel en anderen het niet kunnen uitspreken. De -r- kun je achter in de keel of juist met rollende tong vóór in je mond vormen. Het goed kunnen uitspreken van de -r- is voor een Thais een teken van beschaafdheid. Op de televisie wordt je omgeblazen met de -r-. Er is ook sprake van overcompensatie. Zo hoor je de meest beleefde Thais het woordje ลิง ling (aap) soms uitspreken als ‘ring’. Heel grappig.
De “R” uitspreken heb ik tijdens mijn werk daar meegemaakt , Al the welders have a LOYDS LELISTERS kwalification, we hebben maar gevraagd welke club dat is. Dat was daar even wennen want velen spreken Thengels .
Wim
LS.
Een goes verstaander heeft slechts een half woord nodig!!
De Thai,die de Nederlandse taal een beetje machtig zijn, doen dat ook… soms= som; altijd= altij.
Wellicht heeft t te maken met de fonetiek van hun eigen taal….. ik weet t dus ook niet
Adri
De Thaise taal heeft een beperkt aantal mogelijke letters die als slot van een woord gebruikt worden. Vooral de slot s wordt hiervan het slachtoffer. Dat maakt het lastig voor onervaren sprekers om bijvoorbeeld “house” of “police” met een s aan het eind uit te spreken. De th aan het eind van een Engels woord is sowieso lastig, niet alleen voor de Thai. De d van “head” in jouw voorbeeld zou geen groot probleem hoeven zijn.
Wanneer iemand een vreemde taal spreekt is de invloed van zijn moedertaal meestal hoorbaar. In het Thais spreek je vele eindmedeklinkers niet of nauwelijks uit. Dus doen de meeste Thais dat ook niet in het Engels. Als nederlanstaligen maken wij vaak dezelfde fouten: in het Engels gaan wij misschien de “th” van “Thailand” niet aspireren omdat we dat in het Nederlands niet doen, terwijl de Thai dat wel doet maar de laatste “d” niet uitspreekt. Is ons Engels dan altijd zoveel beter?
Hier spelen diverse oorzaken, zo is er maar een beperkt aantal medeklinkers dat op het eind kan worden uitgesproken: -t, -k, -p, -n, -m, -ng. Een woord met een S op het einde wordt dat een T op het einde. Een R een enzovoort. Medeklinker combinaties zoals -ST vormen ook een problemen want in het Thai zit tussen veel medeklinkers een (korte) klinker. En bepaalde eind letters worden stom of niet uitgesproken, zo valt een R klank op het eind soms weg.
Waarom sommige geldige eindklanken dan toch wegvallen, bijvoorbeeld dat “wine” meer als “wij” klinkt en de N niet te horen is terwijl een -N klant gewoon een geldige eindklank is in het Thais? Dat weet ik ook niet. Een rol daar aan bijdraagt kan het klassikaal in groepsverband opdreunen van woordjes zijn, geen nadruk leggen op de uitspraak in de les en meer op (multiple choice) toetsen. Een gebrek aan mondeling oefenen dus.
Om de Thaise taal wat beter te begrijpen, en daarmee de invloed die dan ook per abuis vreemde talen treft, kan ik aanraden het boek van Ronald Schütte te raadplegen: De Thaise Taal – Spelling, grammatica en uitspraak.
Waarom in jouw voorbeeld “wine” de laatste n niet wordt uitgesproken komt omdat in het Thais aan het eind van een woord geen dubbele medeklinkers kunnen voorkomen (qua uitspraak dan).
Fonetisch geschreven als waj, is de j de eindmedeklinker, dus de n daarna kan niet ook nog uitgesproken worden.
Dit geldt bijv. ook voor de Thaise versie van the Netherlands: Netherlaen. De n is de eindmedeklinker en de d en s daarna worden niet uitgesproken.
Maar Eric, in het Thais is wijn/wine ไวน์ (ij-w-n –> w-ij-n). Dus medeklinker, klinker, medeklinker. Op de N staat echter een teken dat deze niet/stom uitgesproken dient te worden, dat maakt dus “wij”(n)
Dat teken zie je in meer, veel, buitenlandse leenwoorden. Bijvoorbeeld เบียร์ (ebieyr > biejar). Beer/bier dus, maar de R vervalt zo geeft het Thaise schrift aan. Maakt dus Bie/bee(r). Dat teken is wel handig om aan te geven dat de eindklank zeker niet moet veranderen, een S op het einde zou immers een T worden maar met dit teken is duidelijk dat het een buitenlands leenwoord is en die S geen T zal worden maar stom wordt. Airways > แอร์เวยส์ (er-weeys). Zonder die tekens zou de R op het eind een N kunnen worden en krijg je iets van “en-weyn” o.i.d….
Excuus: แอรเวยส –> “en-weet, en dat lijkt “dan al helemaal meer niet op ‘er-weeys’ of ‘eh-weey’ (airways).
Klopt wat je zegt, maar de ไอ is een beetje een grensgeval. Officieel is het een klinker maar in de praktijk valt het een beetje tussen een klinker en een medeklinker in.
Dit geldt ook voor die andere klinkers in dit rijtje.
Zoals Thais het op school leren:
ไอ = อะ + ย
ใอ = อะ + ย
อำ = อะ + ม
เอา = อะ + ว
Je ziet dat ze, ondanks dat het officieel klinkers zijn, toch allemaal eindigen met een medeklinker klank (dit is trouwens ook de reden dat ze tot de “live” eindklanken gerekend worden ondanks dat het korte klinkers zijn)
Daarom kan er qua uitspraak na ไว geen andere eindmedeklinker komen. Leenwoorden die dat wel hebben zoals wine worden dan geschreven met een teken op de laatste letter (อ์) zodat duidelijk is dat die niet uitgesproken wordt, zoals je al zei.
Andere voorbeelden: ดาวน์ ไลน์ ไลค์ คอมเมนท์ etc.
Je overige voorbeelden zijn een ander geval, daar gaat het niet om een dubbele eindmedeklinker, maar daar wordt de อ์ gebruikt omdat anders de eindmedeklinker verandert.
Interessant, Eric. Ik heb me nooit echt gerealiseerd dat de ไอ -ai- klank inderdaad een combinatie is van klinker en medeklinker. Het lijkt een beetje op het woord ‘mooi’ en ‘saai’, ook met een -j- klank aan het eind, maar geschreven als een -i-. Schrift en uitspraak vallen nooit altijd of geheel samen.
Ik zou de vraag graag willen uitbreiden naar waarom ze de nadruk bij Engelse woorden consequent op de laatste lettergreep blijven leggen. Zelfs mijn lerares Thais, die behoorlijk goed Engels sprak en ook wist dat het fout was, deed dat toch. Raadselachtig.
Dat is omdat dat in het Thai ook zo is. Altijd de klemtoon op de laatste lettergreep. Dan doen je dat gemakkelijk ook met buitenlandse woorden.
In het Thais altijd de klemtoon (dalende toon) op de laatste lettergreep? Nee hoor.
Omdat in het Thais de laatste medeklinker niet wordt uitgesproken, maar ” ingeslikt”. Doen ze dus ook als ze Engels praten.
Beste Maryse, je zou moeten weten dat in het Thai bij de meeste woorden eindigend op een d of t of combinatie van beide, deze d of t of dt niet wordt uitgesproken. De Thaise tongval (om het zo maar te noemen) is er niet op getraind die letters geaspireerd mee te nemen. Daarnaast komen in het Thai haast geen woordeinden voor eindigend op een (lange) s-klank. Tot slot: ik ken farang die soms meer dan 100 Thaise woorden kennen. De uitspraak van die woorden is vaak erbarmelijk.
Ik wil toevoegen dat er een groot verschil is tussen Germaanse talen en Thaise taal
Bij Germaanse talen, zoals het Engels ligt het accent op de eerste lettergreep. Maar bij de Thai ligt de nadruk systematisch achteraan. Zie ‘Koràt’ of ‘Nakhòn Ratchasimà’.
Dat de Thai dus Engels met Thaise nadruk uitspreken, ligt voor de hand. Het gebeurt vanuit hun taaleigen.
Denk er bijvoorbeeld ook aan hoe Engelstaligen Franse leenwoorden vervormen, want Romaanse talen hebben nooit een accent op de eerste lettergreep: Àlex tegenover Aléx.
Ik weet niet wat je met ‘nadruk, accent’ bedoelt in het Thais. Bedoel de dalende toon, een van de vijf tonen?
Nakhorn นคร heeft een hoge en midden toon. Ratchasima ราชสีมา heeft als tonen dalend, hoog, stijgend, midden en dus hebben beide woorden geen ‘accent’ aan het eind.
Ik vind de uitspraak door Thais van sommige Engelse woorden met een lange dalende toon aan het eind wel grappig. Seksie, Pepsie, kopie.
Bij het Thais is het juist oppassen geen accent, nadruk, klemtoon te maken. In het Nederlands, Engels enzo spelen we met onze klanken zodat het geen vlakke, constante uitspraak is, dan zou je klinken als een robot of iemand met een infarct. Het Thai gaat alle kanten op met tonen (midden, laag, hoog, dalend, stijgend) maar daar zijn duidelijke regels voor. Iemand die Thai als tweede taal leert wil nog weleens per abuis een klemtoon leggen terwijl dat in het Thais niet kan met al die toonregels.
Niet dat in het dagelijks gebruik of liedjes men niet een beetje speelt of verbasterd maar “een accent op de achterse lettergreep”? Wel zal in de spreektaal de klinker in de laatste lange klinker lettergreep wat uitgestrekt en de eerste ‘lange klinker’ iets worden ingekort:
โคราช (geschreven: oo-kh–aa-ch –> Khoo-raat) wordt dan uitgesproken als Kho-raat.
Klinkers klinken soms dus korter of juist langer dan de speling doet blijken. Maar accenten?
NB: in jouw voorbeelden worden Pepsi –> Pep-SIEEE (midden, dalende toon en mogelijk wat gerekte klinker) , ko-PIE, sek-SIE etc. Met dus dalende (en gerekte) toon in de tweede/laatste lettergreep.
Ik denk dat Alphonse de klemtonen bedoelt.
Die vallen in het Thais inderdaad altijd op de laatste lettergreep, al werkt dit wel iets anders bij een toontaal dan bij ons in het Westen.
In het kort houdt het in dat lettergrepen met klemtoon worden uitgesproken volgens de regels, maar lettergrepen zonder klemtoon veranderen, bijv. een lange klinker wordt dan een korte klinker.
Bijvoorbeeld:
rivier = mae-naam. Naam is de laatste lettergreep/woord en wordt met een lange a uitgesproken
ijs – nam-kaeng. Nam heeft hier geen klemtoon en wordt met een korte a uitgesproken .
Voor een uitgebreide uitleg hiervan zie ook:
https://slice-of-thai.com/stress/
En Nakhorn Ratchasima betekent ‘de Stad aan de Grens van het Koninkrijk (Ayutthaya).
Het idee dat de Thais de eindletters niet uitspreken is generaliserend en incorrect en ligt er ook maar net aan met wie je omgaat of met wie je spreekt. Vanmorgen nog een wat gepraat met een 5-jarige in een 100% Thaise omgeving en haar Engels was perfect. Idem in mijn omgeving spreken velen beter Engels dan de gemiddelde Amerikaan, zeg maar het Oxford-Engels en alhoewel ik al 35 jaar in het internationale bedrijfsleven zit word ik er behoorlijk stil van hoe foutloos en perfect de uitspraak van velen, men kan gelijk aan het Engelse hof meedraaien bij wijze van spreken. Zelfs niet te vergelijken met de Philipijnen, Zweden of Nederlanders maar van een hoger niveau. Dankzij de taaldocenten uit het Verenigd Koninkrijk, de VS en Australië. Ik kom natuurlijk ook wel het fenomeen tegen zoals in de vraagstelling maar evenzo vaak volwassenen en vooral jongeren tot en met kleine kinderen welke de uitspraak van het Engels beter beheersen dan de Nederlanders. En even een idee te geven, mijn kinderen gaan naar een grote school in Korat, 5000 leerlingen waarvan velen 50% van de vakken in het Engels worden gegeven of helemaal of de basisopleiding waarbij er ook vanaf 3-jarige leeftijd al Engels wordt gegeven, en dan zijn er meedere vergelijkbare scholen in Korat. Kortom ik denk dat het een generatieprobleem is en dat over niet al te lange tijd het niet meer speelt, ook in kleine plaatsen zie ik en kom ik buitenlandse docenten tegen welke Engelse lesgeven.
Ik vind het ‘n leuk fenomeen!
Hoe het ontstaat kunnen wij enkel gissen.
M’n liefke houd “van wai wai” : witte wijn
en we hebben ‘n “nai houw” : nice house
Nu begrijp ik waarom mijn Thaise vriendin het nooit voor mekaar krijgt om de Engelse werkwoord vervoeging correct uit te spreken. De 3e persoon enkelvoud (he, she en it) moeten namelijk altijd een s toegevoegd krijgen: he eats, he walks, she drinks, it gets. Zij krijgt het nooit voor mekaar.
Wat ik ondanks de uitleg van Tino en anderen nog steeds niet snap waarom Suvarnabhumi uitgesproken wordt als Suwannapoem. Waar blijft de i?
Dat heeft te maken met de fonetische weergaven van Thaise woorden die deels is gebaseerd op de uitspraak en deels op het schrift. Suvarnabhumi is in het Thaise schrift สุวรรณภูมิ Er staat een -i- op de -m- in het Thaise schrift maar die wordt niet uitgesproken. Suwan betekent ‘Goud’ en bhumi betekent ‘Land’, ‘het Gouden Land’, een naam gegeven door wijlen koning Bhumibol.
In de naam Bhumibol betekent bhumi ook land, hier wordt de -i- wel weer uitgesproken, en bol is het Thaise phon en dat betekent ‘leider’. ‘De Leider (of Kracht) van het Land’. Spreek uit ‘phoemiphon, lange -oe- , midden, hoge, midden toon.
Thais is zo’n leuke taal! Perfecte schrift gekoppeld aan uitspraak. Maar die verdomde fonetiek gebaseerd op die rare Engelse klanken. Je kunt-ou- in het Engels op 6 manieren uitspreken, en de -a- op 4 manieren. Nou vraag ik je!
Woorden met een Indiase oorsprong (pali, sanskriet) met een IE op het eind geschreven worden inderdaad niet uitgesproken. Zo schrijft met สุวรรณภูมิ (letter voor letter: Swrrnpmi, met spellingsregels in acht: soewanna-phoem-ie, uitgesproken als: soe-wan-na-phoem.
En ชาติ (land) is letter voor letter: ch-aa-t-ie. Maar men spreekt die -ie hier ook niet uit en de T is ook niet goed te horen. De eindklank wordt nogal afgeknepen. Probeer maar eens een woord met -t klank op het eind uit te spreken zonder voelbare luchtstroom (vinger/hand voor je mond houden).
Diezelfde IE spreekt met overigens wél uit als het midden in een lettergreep valt. Denk maar aan de bekende naam van geliefde vorst ภูมิพล (letter voor letter: ph-oe-m-ie-ph-l, met spellingsregels: ph-oe-m-ie-ph-o-n –> Phoe-mie-phon). Die ‘phoem’ daar is exact dezelfde als in de naam van het vliegveld. ภูมิ (phoem, phoemie) betekent ‘groots, met veel status, vol van kennis’ en komt uit het Pali.
Paco, omdat hier twee talen dooreen worden gebruikt. Suvarnabhumi is sanskriet en betekent gouden land; die naam is gekozen door koning Rama 9. Suwannaphoem is de Thaise naam. De oude lokale naam was cobra-land….
Zie deze link https://hmn.wiki/nl/Suvarnabhumi_Airport
Maar wat me nog meer verbaast is dat de gemiddelde Thai na vele jaren Engels op school
geen woord Engels kan (of durft) te spreken.
En dan hoe vaak al die domme farangs het Thais verkeerd uitspreken met vaak een grappige andere betekenis.
ขอโทษ kho thoot stijgende toon, lange -oo- en dalende toon. Je hoort vaak kho tot en dat betekent ‘laat alsjeblieft een scheetje ‘.
สวย suay met stijgende toon is ‘mooi’ maar helaas hoor je het vaak met een midden toon en dan is het ‘stuk ongeluk’.
ควย khuay in plaats van กล้วย kuay lul in plaats van banaan.
หีหมา hie maa, twee lange klinkers, twee stijgende tonen, in plaats van หิมะ hie ma,twee korte klinkers, lage, hoge toon. Het eerste is ‘hondenkut ‘ en het tweede betekent ‘sneeuw’ .
Ach, de Thais weten wat je echt bedoelt en lachen er meestal niet om.
De discussie neemt toch een wat vreemde loop. De vraag was waarom Thais Engels niet goed uitspreken. Het heeft geen zin die vraag te beantoorden met de constatering dat (veel) farang het Thais ook niet goed uitspreken. Het woord ขี้เหร่ lelijk, met de klemtoon op de eerste lettergreep kunnen ze prima uitspreken, maaruiter eens hoe een Thai ‘computer’ uitspreekt als computeu eindigend met een zware klemtoon op de laatste lettergreep, of album wordt arabam. Maar ook Engelse mogen op hun beurt Nederlands fout uitspreken. Vliegtuigen landen altijd op Sjiphol Emsterdem, terwijl wij wel geacht worden Lester te zeggen als het om Leicester gaat of Kenses als we het over Kansas hebben.
Dit neemt niet weg dat de meeste Thaise woorden uit een Nederlandse mond ook afschuwelijk klinken omdat men de moeite niet neemt zich in de tonen te verdiepen.
Allemaal hartelijk dank voor de moeite/reacties. Maar ik word er niet veel wijzer van. De essentie van een vreemde taal te willen spreken is de klanken goed na te bootsen. Anders ben je onverstaanbaar.
Als ik in het Nederlands (mijn tweede taal) taFel zeg, snapt toch ook niemand dat ik het over een TAfel heb!
Leuke anekdote van zes jaar geleden. Ik was nog niet bezig met de Thaise taal te leren maar kende al een paar woordjes.
Bij de 7-Eleven om 9.00 uur s’ochtends. Dame achter de kassa. Ik wil iets afrekenen en mevrouw kijkt mij aan met een bijna verontwaardigd blik en zegt: oh, madam you mou!
Ik antwoordde lachend in het Engels: me? No, not mou so early in the morning! Haha
Zij weer: madam, you mou Beautiful! Wijzend ondertussen op haar mond… Ik had lippenstift op…
Dat bedoel ik dus…
Beste Maryse, ik denk niet dat we er veel meer van kunnen maken dan dat het vanwege de Thaise uitspraak gewoontes en regels zijn (bepaalde klank combinaties die wel/ of juist niet kunnen, uitspraak van eind medeklinkers enzovoort). Dat dit er dan in het Engels ook vaak insluipt valt te verwachten. Met de nodige aandacht en training valt de juiste uitspraak wel aan te leren maar de praktijk kan weerbarstig zijn.
In Nederland zien we dit toch ook? Neem de TH klank (the, third, …). Daar oefenen we wel op tijdens de Engelse les op die klank met aspiratie te doen maar toch gaat het in de praktijk nog regelmatig fout: Charles the Tird/turd… Uitspraak gewoontes uit je moederstaal zijn blijkbaar moeilijk af te leren ook al weet je dat er in een andere taal andere regels/gewoontes gelden.
Ja Maryse,
Kort samengevat: door het gros van de Thai wordt het Engels, en meer algemeen de ‘westerse’ talen, uitgesproken met de Thaise grammaticale regels. Dat zij het Engels niet goed beheersen is terug te voeren op het slechte onderwijs dat zij hebben ‘genoten’.
Nagenoeg alleen een relatief kleine groep kinderen die hun onderwijs op (hele) dure private scholen hebben gehad, zoals de mensen waarmee Ger-Korat omgaat, hebben de kans gehad het Engels goed te leren. Het overgrote deel van de Thaise bevolking heeft niet het geld om die dure scholen te betalen en zijn dus aangewezen op het ondermaatse openbare onderwijs. Niet voor niets scoren de Thaise scholieren bij internationale vaardigheidstests (Program for International Student Assessment, PISA) telkens weer 15-20% onder het gemiddelde.