Thailand vraag: Over armoede in Thailand
2 januari 2023
Beste lezers,
Ik ben bezig met opdracht voor school over de armoede in Thailand. Ik wil wat vragen aan de mensen die daar in Thailand wonen, kan dat? Dit wil ik graag weten van jullie. Wat hebben jullie ervaren of gezien van armoede tijdens jullie reis of verblijf in Thailand? Hoe heeft het jullie emotioneel aangegrepen en heeft het jullie manier van denken over armoede op de wereld veranderd? Heeft het jullie aangezet om op een bepaalde manier te handelen of om bepaalde stappen te ondernemen om te helpen bij het verminderen van armoede in het land of elders?
Alvast bedankt voor het helpen.
Groetjes,
Emma
Redactie: Heb je zelf een vraag aan de lezers van Thailandblog? Gebruik het contactformulier.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen19 november 2024Liefde in Thailand of een dure illusie? (lezersinzending)
Thailand algemeen19 november 2024Vreemde beroepen (lezersinzending)
Visumvraag19 november 2024Thailand Visa vraag Nr 209/24: Is een Electronic Travel Authorisation (ETA) vanaf 1 december verplicht?
Belasting Nederland19 november 2024Thailand belasting vraag: Kun je belasting terugvragen na emigratie naar Thailand?
De regering ligt aan de basis van de armoede. Wie nier voor de staat heeft gewerkt krijgt geen pension. Een sociaal systeem is daar onbekend.
Het klopt niet dat aeen ambtenaren pensioen krijgen.
Er is een zogenaamde Social Security die na tenminste 180 maanden te jhebben gewerkt een pensioen uitkeert na je 60-ste, van ik dacht 10% van je laatste salaris.Als je geen 180 maanden heb gewerkt krijg je een bedrag ineens ter grootte van je inleg en die van je werkgever.
Daarnast krijgt iedere burger ouder dan 60 een maandelijkse bijdrage van 600 baht.
HET probleem is natuurlijk dat minder dan de helft van de bevolking werkt op een arbeidscontract.
Velen werken als zzp-er of op een (minimum) dagloon.
Nog een kleine aanvulling:
Andere Thaise en buitenlandse bedrijven hebben een vorm van pensioenregeling in de vorm van een uitkering ineens op de pensioendatum, naast de Social Security.
Het gros van de volwassenen bover de 50 kan niet lezen en heeft zodoende en nu mede door hun leeftijd nooit goed toegang gehad tot betaald en georganiseerd werk. Opleiding was en is nog steeds een probleem, Veel ouders vinden naar school gaan en een vakopleiding niet belangrijk voor hun kinderen en zeker op het platteland.
Een veel kleiner deel van de onder 50 heeft alleen het leeftijd probleem. Werkgevers, en ook de nultinationals schonen hun werknemerbestanden met regelmaat op, de oudjes worden afgekocht en de nieuwe lichting gaat goedkoper aan het werk.
Thailand is een van de fabrieken van Azie en dus worden de lonen stelselmatig laag gehouden een ardbeider kan in georganiseerd werk met toeslagen tussen de 10.000 en 15.000 thb verdienen. Bouwvakkers, (motor) taxis, voedselverkopers en andere manieren waarop de Thai geld bij elkaar scharrelen zitten daar vaak onder.
Maar, Thailand is goedkoop voor de Thai, kan dat ook zijn voor de buitenlander en een vorm van ziekenfonds zorgt dat iedere Thai met een ID gratis ziekenzorg heeft. Als je werkt kan dat uirbreiden naar Social Security, een umbrella voor ziekenfonds voor werkenen, pensioensvoorzingen, overlijdens verzekering en werkloosheid uitkering. Niet echt interessante bedragen, maar daar is de premie dan ook naar, 5% van je inkomen met een maximum van 750 thb per maand voor werknemers en de werkgever betaalt ook 5%
Veel ouders van werkende jongeren zorgen voor de kinderen en worden daarvoor (schamel) betaald maar er komt iets binnen voor eten en drinken en soms zijn de inwonend en derhalve de koning te rijk.
Armoe is er zeker vooral onder ouderen die geen gebuik konden maken van bovenstaande, ook omdat het er niet was in hun tijd. De middengroep -40-65 zorgt nog wel voor de ouders, de groep daaronder zal dat minder doen, mede door de Social Security maar ook de veranderde sociale familie verhouding en een toegenomen veranderede houding van de jongeren in zijn algemeen ten opzichte van deze ‘zorg voor ouderen’.
Armoe is vaak ook zelf aangedaan, niet willen werken is een normale houding hier en teren op de zakken van de anderen hoort daarbij. Drank, drugs en een te zachte opvoeding van vooral het mannelijke deel van de bevolking doen de rest. Jaloezie speelt ook een factor waardoor werkenden zichzelf opladen met veel te hoge schulden voor dure gebruiksgoederen (huis, auto) en failleren of moeten saneren via werkgever en dan geld te kort komen. Sommingen herstellen daar niet van.
Mijn ervaring is dat niet vakgericht opgeleide mannen en vrouwen van boven de pakweg 35 nagenoeg niet meer aan de bak komen bij sollicitaties, maar de opgeleiden weer wel maar die zijn veruit in de minderheid
Ze worden als oud gezien…. en de jeugd is goedkoper… en degenen die 50 en ouder zijn worden zowiezo gezien als ‘ te oud om te werken’ en doen dat dan vaak ook maar niet, kwa gemakszucht.
Ikzelf heb een paar vriendinnen gehad, voor 2010, wier ouders jonger of van een geljke leeftijd waren als ik (en ik ben niet van pensioengerechte leeftijd, binnenkort wel) en die waren volgens de vriendinnen ’te oud om te werken’. Dat behoeft wel wat uitleg want het betrof constructie of werken op het land. Hard werk, maar toch…
Economisch gezien is eea ook ongelijk verdeeld, maar dat heeft met infrastructuur te maken, zowel logistiek als internet. Elke wat grotere stad heeft een Industrial Estate of meerdere. Maar ze liggen allemaal iets te ver weg van de (lucht) haven het hart in dit geheel. Thailand is als een man in smoking maar met een pyama broek. Bangkok/Chonburi zijn de jas alle andere provincies de pyama broek
Ik denk te begrijpen waarom armoe hier bestaat en blijft bestaan, alles voert terug naar wat hierboven is neergepend. Thailand is nog steeds een ontwikkelings land alhoewel de metropool Bangkok anders doet vermoeden. Maar de basiscriteria zijn dus niet aanwezig en houden dat voorlopig nog even zo. De ‘democratie’ doet vermoeden dat het een vooruitstrevend land is maar die gedachte wordt in stand gehouden door de happy few, middels staatsgrepen en noem maar op. Bloedig of niet, het is een gegeven.
Die wurggreep is een andere reden waarom zaken niet zo snel zullen veranderen. Mulitnationals komen hier nog steeds graag door de lage lonen en overhead en het ontbreken van georganiseerde vakbonden die meer en meer willen, alsmede de vele belastingvoordelen bij investeringen.
Nawoord.
Het heeft even geduurd, een paar jaar, voordat ik dacht te begrijpen hoe eea in elkaar stak en dan nog kan ik me vergissen, want bovenstaande is slechts en niet anders als mijn mening
Dag Martin, je schetst een erg goed beeld van hoe het er in Thailand aan toe gaat.
In de tien jaar dat ik het land ken, zit je er met je uitleg bovenop.
Wel een uitbreiding voor Emma en een nuancering voor de sociale situatie hier.
In tegenstelling tot de westerse landen – waar overheidsambtenaren de klos zijn: de laatste euro is sowieso bekend bij je werkgever, de staat ,en daardoor zijn ze ook de grootste belastingbetalers (tot 54% van het bruto inkomen; en extra-legale voordelen zijn er ook niet – toont de Thaise staat wel veel erkenning voor haar personeel, voor staatsambtenaren en familie eerste graad volledige ziekteverzekering in staatsziekenhuizen, overheidsonderwijs gratis voor de kinderen en een pensioen dat er naar Thaise begrippen toe doet.
Illustratie: ik had drie jaar lang een vaste relatie met een Thaise lerares. Zij was 52 jaar en verdiende 60 000 baht/maand, verhogingen via bijscholingen. Op 60 kon ze op pensioen gaan en dan kreeg ze c
Door de lage belastingen in Thailand (cf. Martin 7-12%) blijft het leven in Thailand ook heel goedkoop en hebben arme mensen veel meer zelfredzaamheid dan bij ons, waar velen zich koesteren in de bijstandshulp zonder ook maar één hand uit te steken om productief in onze samenleving te zijn. Dat én de migratietoename weegt steeds zwaarder voor de mensen die hard werken en weinig overhouden bij ons.
In Thailand kan een huisvrouw koekjes bakken en ze op de lokale markt verkopen zonder één frank belasting te betalen. Ze maakt zich economisch actief en verdient een centje bij zonder geld aan de staat af te moeten geven. Dat stimuleert mensen om actief te zijn.
Bij ons moet je al dadelijk een ondernemersnummer halen, van te voren 600 eu/3 maanden sociale zekerheid + belastingen betalen om dan 1200 eu/maand te verdienen waar een werkloze van stempelgeld al gauw 1400 eu verdient.
Wie is dan beter af? De westerling die zich blauw betaalt aan belastingen voor de armoedebestrijding of de Thai die weinig verdient maat genoeg om toch op een menselijke manier een leven te hebben?
Beste Alphonse
Je geeft weer een romantisch beeld van Thailand. Die koekjes bakkende huisvrouw betaalt wel degelijk BTW over alle ingrediënten, productiemiddelen als gas en meer. Wie weet hoeveel uren ze maakt voor een gering inkomen.
Iedere Thai die ik heb gesproken over de sociale systemen in Thailand en Nederland heeft een sterke voorkeur voor Nederland wat dat betreft. IK heb altijd met veel plezier flinke belasting betaald. Mijn 4 kinderen hadden nooit de universiteit kunnen bezoeken zonder de belasting ook door anderen betaalt. Ik reageerde altijd engszins geërgerd door mijn collega’s die klaagden over hoge belastingdruk. Dat is om de studies van je kinderen te betalen, zei ik dan.
Alphonse,
Je reactie is echter niet gericht op de vraag van Emma. Het vergelijken met de sociale verzekering in Nederland (Europa) is derhalve een ander aspect van de vraag over “Armoede” in Thailand. Hét begrip “Armoede” kan vanuit een Wersterse referentiekader niet op dezelfde manier gedefineerd worden met dat van Thailand. Thailand kent een klasse systeem die dus door de overheid in stand wordt gehouden. Thailand kent dus het begrip “have” and “have nots”.
Mens als kapitaal is een economisch factor voor lage lonen en daardoor interessant voor buitenlandse investeerders. Dit is dan ook het mechanisme voor de toeristen sector. Het ‘vervolgonderwijs’ en richting universiteit is slechts voor een beperkte groep toegankelijk en die komen uit dezelfde klasse “de Haves”. De “Have nots” overleven van dag tot dag vanuit het familie sociale systeem. Een grijze vorm armoede die lettelijk gericht is op eten en drinken.
De armoede is slechts zichtbaar als je buiten het ‘familiesysteem’
Beste Martin, een paar serieuze kanttekeningen bij verder een duidelijk verhaal (de ongelijkheid is inderdaad groot, bijna alles draait om Bangkok).
Je overdrijft helaas als je stelt dat het gros van dea ouderen niet kan lezen. De geletterdheid (literacy) ligt voor Thailand op zo’n 95% (afhankelijk van jaar, definitie etc.). Volgens het Thaise CBS zou van de mensen van 60+ de geletterdheid (in de Thaise taal) op ruim 93%.
Ook is Thailand al vele jaren GEEN ontwikkelingsland meer, het behoort sinds grofweg eind jaren 90 (zeg ik even uit het hoofd zonder in de boeken de duiken voor het exacte omslagpunt) tot de “hogere middeninkomen landen” (Upper Middle Income). De liefhebber kan o.a. bij de Worldbank gaan graven voor cijfers.
Ouders willen dolgraag dat hun kind naar school kan, een diploma haalt en zo een mooie baan kan krijgen en daarmee goed rond te komen en zo ook de ouders te kunnen helpen (Thailand heeft een mager sociaal vangnet). Probleem is dat dit niet altijd kan omdat de ouders bijvoorbeeld de kosten niet kunnen betalen of omdat de ouders zelf in de problemen zitten en de kinderen daarom gaan werken om zo financieel bij te springen.
Dat komt naar voren uit artikelen en interviews die ik de afgelopen 10 jaar heb gelezen van o.a. Prachatai English, Khaosod English, Thai Enquirer (relatieve nieuwkomer), BangkokP Post (die krant loopt echter al jaren terug in zijn journalistieke kwaliteit), Thai PBS, the Isaan Record enzovoorts.
Ik kan Emma aanraden om sites van het Thaise CBS, de Worldbank enzo te raadplegen. Daar zijn harde cijfers te vinden over sociaal-economische zaken. Die zijn dan verder een gezicht te geven en in perspectief te plaatsen met hulp van stukken op Prachatai e.d. En uiteraard de subjectieve en persoonlijke ervaringen van diverse lezers hier. Ik weet niet voor welk scholingsniveau Emma een verlag moet schrijven maar ik denk niet dat “deze beschrijvingen heb ik van lezers op een blog” de basis kan zijn voor een goed verslag, maar kan wel een mooie strik er omheen zijn zodat het geen saai stuk met alleen maar cijfertjes is.
Tevens kan ik Emma aanraden om naast de eerdergenoemde nieuwswebsites (Prachatai enzo), als dat kan ook wat boeken te raadplegen. Misschien zijn ze in de bieb te vinden of ergens op het internet. Denk bijvoorbeeld aan werk van Chris Baker en Pasuk Phongpaichit. Wat titels die in mij opkomen:
– “Unequal Thailand: Aspects of Income, Wealth and Power”, Phasuk Phongpaichit & Chris Baker
– “Thailand’s Boom and Bust: Revised Edition”, Phasuk Phongpaichit & Chris Baker
– “Corruption & democracy in Thailand” , Phasuk Phongpaichit & Sangsit Phiriyarangsan
– “A History of Thailand” (4th edition), Phasuk Phongpaichit & Chris Baker
– “Finding Their Voice: Northeastern Villagers and the Thai State”, Charles Keyes
– “The Assembly of the Poor in Thailand: From Local Struggles to National Protest Movement”, Bruce Missingham
Met de zoekoptie hier op dit blog vallen natuurlijk ook diverse items te vinden die als startpunt voor verder graafwerk kunnen dienen. Mede daarom is een bronvermelding wel zo fijn, zodat je het niet slechts moet doen met de samenvatting door bijvoorbeeld Tino Kuis of ikzelf.
Bronnen cijfers en statistieken zie o.a.:
– Thaise CBS (NSO; National Statistical Office) -> Homepage -> Social Survey -> Democgraphic, Population and Housing -> “Report on Population Characteristics The 2015-2016 Survey of Population Change”
– Unicef rapport “Multiple Indicator Cluster Survey 2019”
– Worldbank rapport uit 2008 “The Development and state of the art of adult learning and education, ALE: national report of Thailand”.
Toelichting derde wereld status: volgens de World Bank is Thailand sinds 2011 “upper middle income”, daarvoor was het jaren een “lower middle income”. In hun overzicht schrijven ze “Thailand has made remarkable progress in social and economic development, moving from a low-income to an upper middle-income country in less than a generation”.
De Bangkok Post schreef in september 2019 nog dat het land “From the 1970s to the 2000s, the country was ranked by the World Bank as lower-middle-income”. Vergeet ook niet de hype in de jaren 90 over de sterk groeiende economie (en de zeepbel en crisis van 1997).
Het lijkt erop dat Thailand de overgang officieel maakte in 1987 de status van wat in de volksmond “derde wereldland” is, verloor: “It was not until 1987, however, that gross national incomeper capita surpassed the upper threshold of the World Bank’slow-income country classification, and Thailand progressed toa lower-middle income economy.”
(bron: “Thailand’s Path to Economic Recovery andAdvancement”, Pornthep Benyaapikul, Thammasat University 2011).
Daarom ook de enorme groei (denk aan de “asian tigers”) en de hype in de jaren vroege 90, die vastliep in 1996 en knapte in 1997. Ik blijf het knap vinden dat het idee dat Thailand vandaag de dag nog een derdewereld land zou zijn. Vermoedelijk zijn het de schrijdende beelden van de grote sociaal-economische ongelijkheid in het land. Dat maakt op mij ook nog steeds veel indruk (en de gedrevenheid daar verandering in te zien komen ook al sta ik aan de zijlijn).
Beste Emma,
Veel succes met je schoolopdracht.
Ik woon met tussenpozen al ruim 6 jaar in Thailand. Ik moet bekennen dat ik nog niet veel armoede gezien heb. Althans niet in mijn directe omgeving. Uiteraard verzorg ik mijn familie hier financieel. Met huisvesting, fietsen, scooter en auto en vooral de studie van mijn beide stiefdochters aan de universiteiten.
Wel zijn de werk, en schooltijden van veel Thai langer dan in Europa. 6 dagen per week is het gemiddelde. Ook kan het werktempo vaak niet zo hoog liggen als in het koelere Europa.
Armoede is natuurlijk een ruim begrip. Alle Thai hebben recht op medische hulp. Vanwege de uitgestrektheid van het land is deze vaak niet direct in de buurt aanwezig. Ook krijgen ze een minimum rantsoen rijst en water via de overheid.
Wij wonen in de 3e grootste stad van het land, waar praktisch alle voorzieningen aanwezig zijn. Veel scholen en universiteiten, wat niet kan duiden op een achterstand in educatie.
De schoonmoeder woont met 3 zwagers op ca km afstand op het platteland. Zij leiden geen leven in grote welstand maar het beetje dat ze hebben, delen ze. Als er tijdens droogte periodes te weinig water is, zorgen wij daarvoor.
Wij hadden een keer bezoek uit Nederland van iemand die in een garage werkte. Tijdens zijn verblijf hier liet hij enkele malen nadrukkelijk weten verrast te zijn door de welstand hier. Auto’s die hij nog nooit gezien had, nieuwbouw projecten, de sanitaire mogelijkheden in de grote winkelcentra, op iedere verdieping een schoon toilet (waar vind je dat in Nederland), hij keek zijn ogen uit en moest na het verblijf hier erkennen dat hij zich danig vergist had in de veronderstelling dat het een achtergebleven gebied zou zijn. Integendeel.
Een Engelse vriend die inmiddels de 80 jarige leeftijd heeft bereikt en zijn leven lang in London heeft gewoond en gewerkt noemt de Thaise beschaving ‘sofisticated’. Hij heeft al enkele keren in het ziekenhuis gelegen en is vol lof over het niveau van dokters, verplegers en behandelingen. Een keer heeft hij in een openbaar (voor alle Thai toegankelijk)ziekenhuis gelegen en dat was voor hem (geen airco en erg druk) wel een teleurstelling. Voor de Thai zelf is de temperatuur natuurlijk beter te verdragen en veel Thai hebben inmiddels ook een ziektekosten verzekering waardoor ze tijdens een verblijf in het ziekenhuis wat meer luxe kunnen genieten.
Zo Emma, ik hoop dat je hier wat aan hebt, al is het volgens mijn ervaring niet zo dat Thailand bepaald armoedig is. Ik krijg de laatste tijd steeds meer berichten dat het in Nederland (en Europa) wat dat betreft de verkeerde kant opgaat, gezien o.a. de toeloop op de voedselbanken, exorbitant sterk stijgende energieprijzen en geldontwaarding. Om een vergelijk te geven, wij betalen hier met een vierkoppig gezin ongeveer 60 euro per maand aan stroom en water. Koken doen we op gasflessen.
En, om je te overtuigen, is het het best om zelf Thailand een keer te bezoeken en eens een kijkje in de steden te nemen en niet weken op het strand door te brengen. Misschien heeft je school daar wel een budget voor ha ha.
Groeten en de beste wensen uit Thailand.
Ik denk dat zelfs voor ons buitenlanders die hier wonen , de armoede niet altijd zichtbaar is, mede doordat veel van ons in de iets toeristische regios wonen.En uiterraard stelt zich de vraag wat is armoede. In veel van de armere regios van Thailand o.a. de isaan overleven veel mensen omdat ze zelf rijst verbouwen. Maar wat zeker is ,is dat in de coronaperiode er veel meer families in de armoede verzeld geraakt zijn omdat er geen sociaal vangnet aanwezig is hier.Wat ik wel nog altijd doe is een iets grotere tip geven, omdat ik weet dat het voor veel mensen in de horeca hard nodig is doordat zij, nog steeds, minder klanten hebben.En als ik bij de familie van mijn vrouw thuis kwam was dat wel elke keer toch even schrikken, omdat je dan wel geconfronteerd werd met de armoede, haar ouders konden niet overleven zonder de steun van de kinderen. Het standaard menu was muffe gekookte rijst met gedroogde vis en dat was quasi elke dag hetzelfde.Dus als wij op bezoek kwamen was het feest even in de stad naar KFC voor kip en frietjes en cola om het feest compleet te maken, dat was standaard, En de dag nadien met heel de familie op restaurant uiteraard.Wat ik wel altijd heel frappant gevonden heb is dat je in Thailand weinig of geen bedelaars ziet, ik denk dat het ook te maken heeft met het feit dat de Thai een trots volk zijn, maar ook dat veel echt armen opgevangen worden in de tempels. Maar dat gezegd zijnde vind ik dat de armoede niet echt schrijnen aanwezig is zoals in Indie of veel Afrikaanse landen.
Je zult niet veel reacties krijgen. Thailand armoede, vergeet het maar. Met name in de Isaan wonen vele arme Thais maar ze hebben hun land of werken op het land en verbouwen diverse groenten, suikerriet, aardappels, fruitsoorten etc. Dat ze meer willen is duidelijk. Daarom worden vele kinderen en/of jongvolwassenen naar de grote steden gestuurd om extra inkomsten te genereren. Thais (arme) Thais krijgen soms een extraatje van de overheid, ze betalen belasting via VAT 7% (BTW). De inkomsten van de staat komen van de staatsbedrijven of deelnemingen. Zelfs de superrijke Thais, en daar zijn er nogal wat van, betalen nauwelijks belasting. Kritiek wordt dan ook niet gewaardeerd. Afwachten is hoe het dit jaar op 7 mei afloopt, verkiezingen…
Hier zul je het mee moeten doen. Succes.
Ik ben dertig jaar lang om de wereld gevlogen en heb extreemste armoede gezien. Ik heb ook echter uitbuiters gezien, die door te bedelen goed verdienden. Ik heb mensen gezien die ondanks dat ze arm waren, gelukkiger met hun leven waren dan wij in het westen met al onze rijkdom.
Ik zie nu ik hier in Thailand woon ook de armoede door de ogen van anderen.
Armoede is een relatief bezit. Waar mijn vrouw bijvoorbeeld zegt “gewoon” te doen, is het voor mij een “armoedig” bestaan.
Thailand behoort tot een van de landen waar er nauwelijks nog extreme armoede heerst. Natuurlijk zijn er hier mensen die door iedereen verstoten zijn en geen familie meer hebben waar ze op oude leeftijd op terug kunnen vallen… dat zijn dan toch ook mensen die in armoede leven.
Om eerlijk te zijn doet het me nauwelijks wat. Ik heb er ook geen moeite mee een bedelaar niets te geven. Ik geef wel aan mensen die er iets voor doen. Ik heb een hekel aan mensen die hun hand open houden en verwachten daarvan te leven en vooral hier in Azië, het eerst naar een westerling rennen en dan pas naar een eigen landsman(vrouw). Ik voel me niet verantwoordelijk voor hun armoede, ik voel me ook niet persoonlijk opgeroepen er iets aan te doen. Dat laat ik aan mijn vrouw over. Het is haar land, haar landgenoten.
Ik woon hier, besteed mijn hele inkomen in Thailand en draag dus bij aan de economie en wat er met de belasting gebeurt die op de spullen geheven wordt en wat de Thaise regering ermee doet, bemoei ik me niet mee. Dat is hun verantwoordelijkheid en hun keuze.
Ik geef mensen die werken graag een extra. Bij restaurantbezoek laat ik graag een tip achter. Wanneer ik iets koop en we spreken een prijs af, geef ik vaak meer dan gevraagd wordt. Dan denk ik dat deze mensen er iets voor gedaan hebben en dan gun ik hun ook een extra waardering. Maar nogmaals: mensen die met het handje open leven krijgen van mij niks, tenzij ze oud zijn en niet meer kunnen werken.
Ik denk dat er in steden als Brussel en Charleroi meer armoede is dan in Thailand. In Thailand heeft 1 op de 4 mensen een auto. Het aantal dure pick-ups en SUV’s zijn hier niet te tellen. Omzeggens iedereen heeft smartphone en internet. Er is gezondheidszorg en wie werkt is verzekerd en wordt medisch geholpen. Niemand gaat in Thailand 100 meter te voet. Zelfs kinderen krijgen een scooter om zich te verplaatsen. Honger kennen ze niet en er is overal drinkbaar water. Fruit is er in overvloed. Bedelaars zie je omzeggens nooit. Ieder stadje heeft op zijn minst een paar goudwinkels waar altijd mensen binnen staan. Een gezin waar man en vrouw werken hebben hier geen slecht leven. Wonen kan zeer goedkoop en vaste lasten zijn heel laag. Kledij heb je omzeggen niet nodig en energie kost weinig.
Uiteraard heb je hier ook arme mensen. Ik woon in putje Isaan en ik zie veel vooral dan oudere mensen die hier een simpel ruraal bestaan leiden. Ze hebben niet echt veel maar hebben elkaar. In zekere zin vind ik ze minder betreurenswaardig dan oude mensen die in westerse contreien op een 17 de verdieping van een sociaal woonblok zitten weg te kwijnen met hun pensioentje van 1300 euro waar dan 800 euro van naar vaste kosten gaat. Zelf ben ik een wereldreiziger geweest en heb beroepshalve veel in Afrikaanse landen verbleven. Daar werd ik inderdaad dagelijls geconfronteerd met een schrijnende armoede…..Oud collega’s van me die de eerste keer naar TH komen zijn dan ook meestal verwonderd van de weelde die ze hier zien dan de armoede. De meesten hadden het zich met hun Afikaanse ervaringen heel anders voorgesteld. Ik ken persoonlijk geen Thai die hun land ontvluchtten wegens de armoede. Integendeel diegenen die zich vestigen in Europa om familiale redenen keren zo snel het mogelijk is liefst terug naar TH.
Een subjectieve waarneming die dure pick-ups zijn vrijwel allemaal van de bank en op afbetaling gekocht. Kijk eens naar de cijfers over prive-schulden van Thai. Honger is er niet om dat voedsel relatief goedkoop is en er veel gedeeld wordt. Wonen goedkoop, ja met zijn vijven op een kamer en waar de kakkerlakken tot de huisdieren behoren en ga zo maar door. Het is maar net wat je wilt zien.
Op afbetaling is niet gratis dat is enkel en alleen nog een pak duurder dan cash. Maandelijkse aflossingen niet zelden 12000 Baht en meer. Wie dat er voor over heeft heeft geen honger of dorst. Wie dat wel heeft trekt wel zijn plan met een tweedehands autootje of desnoods met een scooter en of de bus.
Kom eens een keer met een bron of met officiële cijfers dat de armoede in Thailand wel meevalt. Dat doe je niet omdat je dat niet kunt. Dus alles wat je roept komt uit je eigen subjectieve en vooringenomen mening.
De gemiddelde schuld van Thaise huishoudens bedroeg in 2021, 483.950 baht. De schulden worden gemaakt voor algemene uitgaven, auto’s, hypotheken, creditcard kosten en afbetalingen van eerdere schulden. Ruim 77 procent wordt geleend bij financiële instellingen, 2,6 procent bestaat uit leningen bij Loansharks (geldwoekeraars) en 20 procent bij een combinatie van beide. (bron: Bangkok Post)
Ik ga volledig akkoord met de vorige commentaar en ben verbaasd over het aantal roze brillen dat hier rondloopt. Ik woon op het platteland, en je hoeft echt niet ver te kijken om ‘armoede’ te zien. Ok, ze hebben te eten en een tv, maar elke maand is het scharrelen om rond te komen. Een jonge vrouw die een keer in de werk hier komt het huis onderhouden, werkt in 7/11 en verdient 300 baht per dag, en dat voor shift werk. Ze heeft 3 jonge kinderen en is weg bij haar man. Een uitzondering? Dan zie ik wel erg veel uitzonderingen!
En dat van een ‘land met een hoog gemiddeld inkomen’ is een lachertje: Thailand is het land met de tweede hoogste verschillen in inkomen tss rijk en arm (na Zuid Afrika): een kleine groep is stinkend rijk en de rest relatief tot erg arm. Reken zelf ‘s: 1 persoon met 200,000 en 9 met elk 8,000 geeft voor 10 personen een gemiddeld inkomen van 27,200 baht. Alleen is er maar 1 die dat effectief krijgt! Dat is Thailand!
Het onderwijs werd ook al aamgehaald: de armen gaan naar de gratis school waarvan het niveau helaas erg laag is (het laagste in ZO Azië wordt gezegd).
Onderwijs wordt niet echt aangemoedigd: de mentaliteit is dat je helemaal niet moet leren denken: de hoger geplaatsten kennen alle antwoorden, dus zwijgen aub. Komt later goed van pas als de halve analfabeet soldaat wordt (het leger is het grootste bedrijf van thailand).
Vind ik ook een goede raad voor Emma, laat je vooral niet in met subjective waarnemingen want dat vertelt alleen iets vandegene die de reactie weergeeft. Verdiep je in statistieken over Thailand van de Wereldbank, UN en andere organisaties en dan krijg je pas een reëel beeld hoe het met de armoede staat. En wat de Westerling armoede vindt is voor de Thais toch vaak niet dat het armoede is want men weet niet anders. Bijvoorbeeld de inwoners van Dubai, Monaco of Zwitserland hebben toch ook geen medelijden met die arme Nederlanders want het is maar net in welke maatschappij je leeft en hoe een en ander is georganiseerd.
Als ik al bij de 2e reactie lees dat het aantal analfabeten boven de 50 jaar oud slechts 50% is, dan sla ik al op tilt want het percentage is voor volwassenen 97% en voor jongeren zelfs 98%. En zo kan ik wel meer reacties weerleggen met feitelijke formatie welke in diverse bronnen eenvoudig is te verifiëren.
Met het percentage 97% bedoel ik dan het aandeel dat kan lezen en schrijven, dus maar 3% kan het niet.
Ik laat het bij enkele hyperlinken, Emma met de opmerking dat er grote verschillen zijn.
Probeer zelf het waarom te vinden waarvoor vele de race naar de welvaart niet bij kunnen houden.
https://bit.ly/3WWgT01
https://bit.ly/3CibSqi
Succes.
Fijn dat dit onderwerp ook eens aan bod komt, want er is veel vooroordeel over Thailand en haar “sociale” systeem, wat ook ik altijd dacht, niet bestond. Doch in de jaren dat ik nu hier kom en van mijn Thaise partner leer, is dat er in haar directe familie–omgeving (Isaan; rijstbouw en kleine veehouderij) wel een soort “sociale hulp” is vanuit de overheid. Zo krijgt de afgelopen jaren een kleine boer in de Isaan, die niet meer dan 10 rai ( 1rai = 1600m2) land bezit, jaarlijks THB 1000/rai als overheidssteun. Dit is echter niet wettelijk geregeld, dus is het ieder jaar weer afwachten. Ook hoeft diezelfde boer (vader van mijn partner) niets te betalen voor electriciteit voor zijn koeienstal en landbouwgrond. Daarnaast heeft de lokale overheid ook een deel van zijn rijstoogst opgekocht voor een aantrekkelijk bedrag.
Verder zie ik hier (Bangkok) in een door de overheid gesteund woningscomplex, waar we ook wonen, regelmatig dat de overheid geld beschikbaar stelt voor onderwijsprojecten, voedselsteun en zelfs een “wijkfeest” een week terug. Mijn partner heeft hier 10 jaar terug de flat met overheidssteun gekocht!
Er zit helaas geen systeem in de steun, maar er wordt wel degelijk e.e.a. gedaan! Dus stel nooit dat er hier niets gedaan wordt al is het niet zo goed, veel en georganiseerd als in NL!!!!
Volgens de Wereldbank is Thailand een land met een middeninkomen. In 2019 was het bruto nationaal inkomen (BNI) per hoofd van de bevolking ongeveer 6.900 dollar, wat neerkomt op een rangschikking van 66e op wereldschaal. Thailand heeft in de afgelopen decennia significante economische vooruitgang geboekt en is tegenwoordig een belangrijke speler in de export van elektronica, voertuigen en andere goederen. Het heeft ook een belangrijke toerismesector. Hoewel het land over het algemeen redelijk welvarend is, blijven er nog steeds uitdagingen, zoals een hoog niveau van ongelijkheid en armoede in sommige delen van het land.
Grootste welvaartskloof ter wereld
Volgens het 2020 Global Wealth Report and Databook van Credit Suisse heeft Thailand nu immers de grootste welvaartskloof ter wereld. De armste 50 procent van de Thais bezit nu slechts 1,7 procent van de rijkdom van het land, terwijl de rijkste 10 procent nu een enorme 85,7 procent bezit ( https://www.credit-suisse.com/about-us/en/reports-research/global-wealth-report.html ).
De huidige regering heeft geprobeerd de bevindingen van het Credit Suisse-rapport in diskrediet te brengen. De National Economic and Social Development Board (NESDB), een denktank van de regering, heeft ze betwist en erop gewezen dat de gegevens van Credit Suisse niet overeenkomen met die van de Wereldbank. Feit is nochtans dat zelfs de Wereldbank niet ontkend dat rijkdomongelijkheid een steeds groter wordend probleem is in Thailand en niet adequaat wordt aangepakt.
Hoewel de armoede de afgelopen 30 jaar aanzienlijk gedaald is van 65,2 procent in 1988 tot 9,8 procent in 2018 (op basis van officiële nationale schattingen), zijn de groei van het gezinsinkomen en de consumptiegroei de afgelopen jaren landelijk tot stilstand gekomen. Dit resulteerde in een ommekeer in de voortgang van de armoedebestrijding in Thailand, waarbij het aantal mensen dat in armoede leeft toenam. Daarom steeg het armoedecijfer in Thailand tussen 2015 en 2018 van 7,2 procent naar 9,8 procent, en het absolute aantal mensen dat in armoede leeft, steeg van 4,85 miljoen naar meer dan 6,7 miljoen (op een totale bevolking van ongeveer 70 miljoen). Van 2018 tot 2019 daalde het armoedecijfer weer tot 6,2 procent en steeg tot 8,8 procent in 2020, als gevolg van de nadelige effecten van de COVID-19 pandemie. De ongelijkheid – gemeten aan de hand van de Gini-coëfficiënt – nam tussen 2015 en 2017 dus toe. In deze periode groeide de gemiddelde gezinsconsumptie per hoofd van de bevolking, maar de gezinsconsumptie van de onderste 40 procent van de bevolking kromp (https://wid.world/country/thailand/ + https://www.statista.com/study/48373/thailand/ ).
Zie link in vorig bericht, het kan anders zullen wij maar zeggen.
De armoedegrens in Thailand is 3.000baht. Tussen de 8 en 10 procent van de bevolking heeft niet meer te besteden, vooral ouderen, gehandicapten, arbeidsmigranten en bergvolkeren.
Kom naar Bangkok, Emma, en bezoek de vele sloppenwijken.
https://www.thailandblog.nl/achtergrond/de-krottenwijken-in-de-stad-der-engelen/
De World Bank cijfers zijn natuurlijk ook maar een indicatie doch nuttig voor het zien van trends en ontwikkelingen. Zij stellen de wereld armoedegrens nu op $2.15 per dag. Met dat bedrag zul je praktisch overal ter wereld het nog zeer zwaar hebben. Zelfs al leef je zelfvoorzienend van platteland en natuur, met dat bedrag koop je weinig voor gezondheidszorg en andere basale dingen. Gevoelsmatig is dat nog steeds best arm.
Met die 3000 baht armoede grens (dat is met 22 werkdagen per maand 135 baht per dag!) kun je ook niet echt een beetje normaal leven. Met de (ruim) 300 baht, het minimumloon is het al constant wikken en wegen. Gevoelsmatig zou ik persoonlijk de mensen met minder dan het minimumloon als arm bestempelen. Maar wederom, waar trek je precies de grens? Een combinatie van statistieken en beelden uit het dagelijks leven zin daarom essentieel om een goede indruk te krijgen.
Ik focus me meer op de vraag hoe het me aangegrepen heeft.
Voordat ik naar Thailand kwam had ik al veel van de wereld gezien. De eerste echte extreme armoede heb ik leren kennen in Afrika.
In Thailand, als ik armoede zie, besef ik terug hoe gelukkig dat ik ben.
Het heeft me geleerd dat als Nederlanders/Belgen/Westerlingen klagen, het meestal een luxe is dat we kunnen klagen.
In Nederland/Belgie, valt de electriciteit of het internet uit, het klagen kan beginnen. Ik heb geleerd dat we al gelukkig mogen zijn met electriciteit en internet, sommige mensen in Thailand kunnen het zich niet veroorloven.
TV’s van een paar duizend Euro, een Apple toestel van +1 000 Euro, hoe rap vergeten we de armoede bij onze medemens, als we ons ego wensen te strelen.
Ik was in hetzelfde bedje ziek, ik wilde ook het toestel hebben met het best verlichte Apple logo. Ik had zelfs geen telefoon meer, maar een Iphone.
In alle mogelijke conversaties werd telefoon en laptob/vervangen vervangen door Iphone, Ipad of MacBook.
Of, dit bericht is geschreven op mijn Iphone.
Of ik kwam op mijn hotelkamer en nam mijn IPad om mijn eerste bericht over Thailand te schrijven.
Een bericht schrijven hoe erg de armoede in de wereld is op een MacBook, wat een xxx. We vergeten dan snel even the Litium slaven in de mijnen in Afrika.
Of als ik op caffee ging, de Iphone zo snel mogelijk boven halen om iedereen te laten zien wat een toestel ik had. Maar nu is het me dat niet meer waard.
Hoe vaak hoor je de westerlingen niet klagen omdat ze weer eens 90-dagen melding moeten doen, of de jaarlijkse extensie er weer eens aan komt. We mogen gelukkig zijn als we onze energie in zulke “klachten” mogen steken.
Veel liever klagen dat ik weer een extra copietje nodig had bij immigratie dan klagen dat mijn kinderen geen eten hebben of dat ik de doktersrekening niet kan betalen.
Armoede en er niet veel aan kunnen doen heeft mij een beetje cynish gemaakt.
En wij zijn hypocriet. Hoeveel Westerlingen steunen economische sancties tegen Iran, Rusland, Venezuela niet om hun eigen agenda door te drukken? Het Westen gebruikt het in armoede brengen van de lokale bevolking voor eigen (politiek) gewin.
Of de USA, miljarden dollars gaan naar de oorlogsindustrie en schenkingen aan Oekraine als tegelijkertijd arme Amerikanen op straat moeten leven.
Ik probeer lokaal vele mensen te helpen. Maar het is enkel een druppel op een hete plaat. En misschien doe ik het meer voor mezelf dan voor de armen.
Het is inderdaad waar dat vele zeer arme mensen regelmatig worden geholpen door familieleden, vrienden en dorpsbewoners. Velen ook niet.
Bij mij kwam regelmatig een vrouw langs die vroeg om een lening om melk te kopen voor een baby kleinkind dat bij haar was achtergelaten terwijl de ouders weer in Bangkok moesten gaan werken. Ook dat is een aspect van de armoede: arbeidsmigratie naar Bangkok en omgeving en de kinderen achterlatend bij de grootouders.
Ik schonk haar steeds een 500 baht. Lenen doe ik niet.
Op een dag kreeg ik bericht dat ze zelfmoord had gepleegd met een insecticide. Ik was bij de uitvaart waar hevig werd gegokt ook door mijn vrouw. Ik was des duivels en heb iedereen, nou ja een paar, uigescholden wat ze stilzwijgend en enigszins beschaamd tot zich namen.
De oorzaken van armoede zijn velerlei.
De oorzaken van allerlei zijn velerlei, maar als iemand voor de dood kiest moet je dan een ander kwalijk nemen als deze de dood vieren met gokken en drinken? De persoon in kwestie in verlost van alle aardse zaken die teveel werden en wordt dat niet gecompenseerd door de mensen die eerst verdriet hadden en daarna het leven vieren? Vooral om te beseffen dat ze het altijd nog beter hebben dan degene die heen is gegaan.
Voor de vraagsteller. Niemand is uitgezonderd om in armoede te geraken en het is niet verkeerd om daar je licht op te werpen, maar nog belangrijker is het om vooral multifunctioneel te worden zodat de kans kleiner wordt dat het jezelf overkomt. Indien dat laatste gebeurt sta je er namelijk ook alleen voor en kom er dan maar eens uit.
Ik vind het heel vervelend dat je mijn gevoelens, mijn boosheid, bagatelliseert. Ik heb recht op mijn emoties en bovendien ken je niet alle details.
Zoiets is toch niet anders dan een andere kijk op zaken hebben?
Het mag toch geen verrassing zijn dat er rare dingen hier gebeuren. Zo ken ik een ex die zich wilde verhangen aan een doucheslang in mijn huis omdat ze ook gekwetsts was en een vriend, ten tijde een kennis, die ook gekwetst was maar een te dun touwtje om zijn hals had gedaan.
Veruit de meeste Thaise mensen uit mijn omgeving halen hun schouders op voor dit soort mensen cq aandachtzoekers. Gekwets voelen en een ander met een probleem opzadelen is niet waar een mens van gecharmeerd is. Ga vooral je gang en wij leven verder moet toch ook nog kunnen of gaat een ander en zeker in Nederlander in TH bepalen waar de grens ligt?
Emoties kan je hebben op dat soort momenten maar ik weet zeker dat er hooguit een paar mensen begrip uit medelijden hebben getoond en de rest dacht van wat is dit nou.
Als je het rauwe van TH wilt weten dan hoort dit er ook bij.
Thailand heeft de afgelopen decennia een enorme economische groei doorgemaakt en extreme armoede is er nauwelijks meer.
Het is echter ook een land van enorme verschillen en er is wel degelijk veel armoede.
Honger is er niet nodig, want er is genoeg vruchtbare grond om in de eigen behoefte te voorzien en daarnaast ook nog voedsel te exporteren. Maar toch zijn er mensen die onvoldoende geld hebben om (voldoende en gezond) te eten en daarvoor afhankelijk zijn van giften. Gelukkig wordt er onderling vaak voedsel gedeeld, maar toch…
Gezondheidszorg is weliswaar goed, maar lang niet altijd even bereikbaar voor iedere Thai. Vrijwel iedereen is verzekerd via een regeling van de overheid, maar die geldt alleen voor zorg in de plaats waar je geregistreerd staat. Pech dus voor degenen die doorgaans honderden kilometers van huis verblijven voor hun werk wanneer ze in de plaats waar ze werken zorg nodig hebben. En ook in je eigen woonplaats kan je pech hebben wanneer de arts de behandeling voor jouw aandoening als “niet essentieel” bestempelt.
Op geestelijke gezondheidszorg berust nog altijd een taboe en voor degenen die toch de drempel over durven te stappen om om hulp te vragen zijn er onvoldoende hulpverleners beschikbaar, want daar maakt de Thaise overheid niet genoeg geld voor vrij. Waar dit in Nederland de afgelopen jaren achteruit is gegaan is dit in Thailand nog slechter geregeld.
Woonruimte bestaat vaak uit een eenvoudige kamer waar net een bed en een tv in past. Een stoel krijg je daar nauwelijks kwijt. Laat staan een bankstel om meerdere gasten te ontvangen. Dergelijke woonruimte lijkt voor ons weliswaar goedkoop, maar je hebt het dan al gauw over een derde tot de helft van het minimumloon dat aan huur betaald moet worden en er blijft dan niet veel over voor andere zaken.
Onderwijs is betaalbaar, maar vaak ondermaats. Goede scholen zijn voor de meeste mensen niet te betalen.
Veel gewone Thaise mensen kunnen zo moeilijk hun positie verbeteren, maar voor Thaise mensen buiten Bangkok geldt dat nog iets meer en voor mensen uit de regio Isaan (die door hun donkerdere huid zichzelf vaak extra moeten bewijzen) al helemaal. Om over de andere etnische groepen, zoals allerlei stammen uit de bergen, nog maar te zwijgen.
En dan zijn er nog de hoge schulden van huishoudens die op het eerste gezicht redelijk weten te verhullen hoe een deel van de welvaart van de middenklasse feitelijk in bezit is van de banken en van de loan sharks.
Kortom: genoeg te verbeteren. Thailand kan hier zelf meer aan doen, maar als bezoeker kun je ook best eens iets weggeven. Dat doe ik bijvoorbeeld wanneer het ouderen of gehandicapten betreft die bedelen. Wanneer het jonge en gezonde mensen betreft die best kunnen werken geef ik alleen aan degenen die ik ken en waarvan ik de indruk heb dat ze hun best doen om er zelf voor te werken. Tenzij ze niet werken vanwege mantelzorg: daar heb ik respect voor en in die gevallen wil ik ook best ondersteunen.
Als ik dan weer terug kom in Nederland heb ik ook te doen met degenen hier die buiten hun schuld essentiële zaken tekort komen, maar des te meer erger ik me aan het geklaag van degenen die het goed genoeg hebben of over voldoende mogelijkheden beschikken om het beter te krijgen.
Ik heb geleerd om niet alleen dankbaar te zijn voor wat ik heb, maar om vooral ook dankbaar te zijn wanneer ik in de positie ben om iets te kunnen geven.