Beste lezers,
Een maand geleden werd de dochter van mijn vriendin gehospitaliseerd. Haar moeder kon de rekening niet betalen en ik heb die rechtstreeks met het ziekenhuis vereffend.
Nu wil ze voor kerst en oudejaar naar Europa komen en besliste ze om juwelen te verkopen om de reis te bekostigen.
Ik vind dat totaal abnormaal dat ze geld aanneemt van een ander voor belangrijke dingen, doch leukweg haar juwelen verkoopt voor doeleinden die niet levensnoodzakelijk zijn.
Is dit nu typisch Thais en hoe moet je daar nu mee omgaan?
Met vriendelijke groet,
Patrick
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur24 november 2024Gedicht v/d week: De stilte van een oranje ochtend
Leven in Thailand24 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand (180)
Lezersvraag24 november 2024Legalisatie handtekening van mijn Thaise vrouw voor volmacht (Nederlandse) notaris?
Lezersvraag24 november 2024Hoe regel ik een huwelijk in Thailand en breng ik mijn partner naar België?
Beste Patrick,
Het korte antwoord is dit. Aardig van je dat je de rekening van het ziekenhuis hebt betaald, en verder zou ik me er niet het hoofd over breken of me bemoeien met wat er verder gebeurt. Laat maar.
Het lange antwoord is dit. Je hebt een slimme echtgenote en stiefdochter, en ik zou ze lachend een knuffeltje geven. Ze gingen er beiden terecht van uit dat je bereid was iets te betalen voor ‘niet leuk, wel noodzakelijk’, namelijk de rekening van het ziekenhuis; maar liever niet voor ‘iets leuks maar niet noodzakelijk’ als een reis naar Nederland. Jouw opstelling en mening is ‘typisch Nederlands’ (als dat al zou bestaan). De opstelling en het gedrag van je vriendin en haar dochter getuigen van universele wijsheid en vindingrijkheid. Ik zou haar prijzen voor het feit dat ze bereid is juwelen te verkopen om haar moeder en de vriend van haar moeder eens op te zoeken in Nederland.
Beste Patrick, uit jouw vraagstelling blijkt dat je eigenlijk vindt dat de dochter haar juwelen ook wel had kunnen verkopen om de rekening van het ziekenhuis te betalen. Het lijkt nu op gemopper achteraf dat ze jou op een verkeerd been heeft gezet.
Maar om een goed oordeel te geven is er eigenlijk te weinig informatie. Zo is het van belang te weten of zij jou voor een voldongen feit heeft gesteld, of dat ze jou gevraagd heeft, c.q. dat jij het goed hebt bevonden en toegezegd, om haar verblijf in het ziekenhuis te betalen. Maar ook: heb je wel voldoende geïnformeerd, dan wel doorgevraagd bij de dochter of zij zelf niet over voldoende middelen beschikte om de rekening te betalen, dan wel: heb je aangeboden om bv een deel van de nota voor jouw rekening te nemen? Of heb je met een royaal gebaar gezegd: betaal ik wel, en voel je je nu bekocht? Kortom: je legt je ongenoegen bij de dochter neer, maar je speelt zelf ook een rol in het verhaal!
Dan: het feit dat de dochter haar juwelen verkoopt t.b.v. de aanschaf van een ticket, geeft aan dat zij er veel voor over heeft om een derg. reis op te pakken. Misschien wil zij juist jou en haar moeder met een bezoek vereren uit -blijdschap-, dat het allemaal goed is gekomen met de ziekenhuisopname, en wil ze op deze manier blijk geven van dankbaarheid.
Nou ja: het is maar hoe je een situatie als deze oppakt. Blijkt maar weer hoe verschillend belevingswerelden kunnen zijn, en hoe ver weg interpretaties van deze werelden. Maar iets typisch van de Lage Landen vind ik toch wel, dat zo gauw er geld in het geding is, wantrouwen en sikkeneur boven komen drijven. Ik zou zeggen: wees blij voor je ‘stiefdochter’ en heet haar van harte welkom! En tel je zegeningen dat je over voldoende pecunia beschikt om iemand als de dochter van jouw vriendin te kunnen helpen. Oftewel: wie goed doet, goed ontmoet!
Het kan geen kwaad begrip te hebben voor keuzen die een ander maakt, vooral als die beargumenteerd en dus beoordeeld kunnen worden. i
k zou trouwens in bovenstaand verhaal alleen ironisch willen spreken van universele wijsheid, en voor die vindingrijkheid hebben we in het Nederlands een prachtige uitdrukking die inderdaad van een zeker wantrouwen uitgaat: boerenslimheid.
Dan de er aan gehangen vraag: is dit Thais?
Ik kan alleen zeggen dat ik zoiets veel vaker tegengekomen ben, niet alleen in Thailand maar ook in Afrika. Zelden in Nederland. Maar dat kan een milieukwestie zijn.
De voorbeelden uit mijn eigen leven in Thailand hebben alle betrekking op kleinere bedragen en op wat ik zie als berekening vanuit de eigen situatie – een berekening die in eigen kring op begrip kan rekenen.
Voorbeelden:
Jongeren hebben ‘geen geld voor eten of benzine’ maar kopen even later wel pils of een lot uit de loterij.
Voorgeschoten ‘ziekenhuiskosten’ blijken besteed aan steun aan familie van de zieke.
Een gift gevraagd met een duidelijke bestemming wordt gebruikt om een lening af te lossen.
Een lening wordt door de ontvanger gezien als ‘blijk van een goede verhouding’ en de gever hoort daar ‘schappelijk’ mee omgaan. De Thaise taal kent hiervoor de prachtige uitdrukking pradetprakoen, Verbondenheid door gunsten.
Enzovoort.
In mijn eerste jaar in Thailand maakte ik me hier druk over.
Later wilde ik van iets grotere uitgaven ‘bewijsstukken’ zien, iets wat lang niet altijd in goede aarde viel.
Twee onvriendelijke woorden kwam ik daarbij te horen: kie nio (gierig) en bantjie (boekhouder), al voelde ik mezelf vooral prayat, iemand die met geld om kan gaan.
Ik heb toen besloten, vrienden en buurtgenoten alleen steun te geven in de vorm van een gift.
Geen leningen meer – die werden vaak moeizaam terugbetaald, was mijn ervaring, en bedierven de sfeer.
Mijn motto is geworden: Doe wel (?) en zie niet om.
Ik heb me aangepast.
Dit vooral om, opgevoed als ik ben, me niet te ergeren.
Als ik het zo lees heeft je vriendin een dochter die voor Thaise begrippen erg netjes met geld omgaat. Je kunt het ook treffen dat ze je ook vraagt om het ticket te betalen, te betalen voor de extra (warme) kleding die ze moet aanschaffen, en als ze eenmaal in Nederland of België is ook aan je vraagt om voor haarzelf en haar vriendinnen in Thailand allerlei “brand name” kleding en of spullen te kopen en ga zo maar door. Dus prijs jezelf erg gelukkig dat ze je alleen maar vroeg om de ziekenhuisrekening te betalen.
Beste Patrick
Gezien het feit dat je ‘stiefdochter’ (en bij causaal-definiërende uitbreiding haar moeder, jouw partner) over zoveel typische “universeel”-Thaise “wijsheid en vindingrijkheid” beschikken zou ik me in jouw plaats behoorlijk zorgen maken.
Tenzij je je eigen centen, daarbij zelfs niet uiterst bekwaam geholpen door een Thaise clan, onmogelijk bij je eigen leven zelf op kan souperen, zou ik je aanraden om de grootst mogelijke voorzichtigheid aan de dag te leggen waar het de financiële verzuchtingen van je partner en haar clan aangaat.
Ik vrees dat je, eens de oogappel van je geliefde effectief in jouw thuisland arriveert, pas écht geconfronteerd zal worden met de eerder geroemde Thaise “wijsheid en vindingrijkheid”, die ik persoonlijk eerder als onbezonnenheid en onredelijke inhaligheid zou bestempelen.
Met dien verstande dat beide omschrijvingen allicht even universeel zijn, maar de eerste in bv. Thailand toch dat stevige stuk meer in zwang.
Kies letterlijk eigen eieren voor je evenzeer eigen geld(korf) maat, anders doen zij dat gegarandeerd voor jou, daar getuigt hun houding ten overvloede van!
Maak aub niet dat je de zoveelste berooide ex-Casanova van Thailand wordt.
Het beste ermee,
Gr Kito