Beste lezers,
Gedreven door humanitaire gedachten en de wil eens iets voor een ander in sociale nood te doen heb ik in de Isaan in het noorden een huis laten bouwen voor een wel heel arme familie, althans in onze westerse optiek. Hier wordt goed gebruik van gemaakt.
Het huis is gewoon aan de familie afgestaan geen verplichtingen geen relaties niets van dat al en wordt nu bewoond door 6-8 personen die nu een behoorlijk dak boven hun hoofd hebben in deze regenachtige tijden daar.
Maar wat nu is de vraag? Zo laten, niets meer aan doen en tevreden zijn met deze gift of toch proberen de familie een vorm van bestaan te bieden?
Geld gewoon weggeven doe ik niet dus moet het iets zijn waar geld mee verdiend kan worden en toen dacht ik aan een restaurant, waterzuiveraar, zonnepaneel, ananasplantage, visfarm. Een project dus waar je in 1 keer een heel gezin of familie mee helpt zonder hun bankrekening te spekken, want geld is zo op.
Heeft iemand hier ervaring mee en of suggesties hoe zoiets aan te pakken? Graag jullie advies.
Groet,
Geerten
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen19 november 2024Liefde in Thailand of een dure illusie? (lezersinzending)
Thailand algemeen19 november 2024Vreemde beroepen (lezersinzending)
Visumvraag19 november 2024Thailand Visa vraag Nr 209/24: Is een Electronic Travel Authorisation (ETA) vanaf 1 december verplicht?
Belasting Nederland19 november 2024Thailand belasting vraag: Kun je belasting terugvragen na emigratie naar Thailand?
Ga eerst met ze praten over hun gedachten over de toekomst. Anders lijden ze gezichtsverlies. Je moet toch met ze praten over wat ze kunnen; niet iedereen is technisch of landbouwkundig.
Jouw hulp moet additioneel zijn; ‘handel’ of ‘landbouw’ is niet altijd een zekere bron. Ze zullen zelf eerst aan de bak moeten en daarna kun jij inspringen met een of meer kleinschalige projecten. Waar leven ze nu van? Dat kan jouw leidraad zijn voor een investering in iets betere spullen.
Geld op hun bankrekening pompen maakt mensen lui; ik zou dat ook nooit doen.
Na zo’n investering is het een kleine moeite om ze verder te helpen al zal het per geval schelen of het opgepakt wordt.
Laat even weten waar in de Isaan en of zij water of grond bezitten wat gebruikt kan worden dan kan ik mogelijk het additionele gedeelte (erik) invullen.
“Geef mensen een hengel en geen vis” is een bekend gezegde.
Met andere woorden, stimuleer hen met de huidige werkzaamheden, evt. met een kleine financiële bijsturing.
Misschien een studie mogelijkheid voor een van deze mensen?
Sympathiek initiatief, pittige vraag.
Hoe heb je de bouw van hun huis georganiseerd en uitgevoerd? Wat waren jouw ervaringen met hen bij dit project? Heb je het in (nauw) overleg met hen gedaan of hadden ze geen inspraak? Waren ze passief of actief? Veeleisend of bescheiden? Etc., etc. Met de ervaringen tot nu toe heb je enigszins gezien uit welk hout ze gesneden zijn.
Met welke activiteiten hebben deze 6-8 personen zich tot nu toe in leven gehouden?
Wat zijn hun talenten?
Wat zijn hun vaardigheden?
Het lijkt mij dat de grootste kans op een structurele verbetering van hun leven gegeven wordt, door in zeer nauw overleg met hen op die talenten en vaardigheden voort te borduren.
Hopelijk hebben ze zelf realistische ideeën over wat ze graag zouden kunnen en willen doen om in hun eigen levensonderhoud te voorzien.
Voordat je geld in een onderneming investeert kun(/moet?) je verlangen dat er eerst een bedrijfsplan opgesteld wordt waaruit blijkt dat de onderneming levensvatbaar is. Daarin moeten uiteraard geen fantasiegetallen van inkomsten, uitgaven, afschrijvingen en winst komen te staan. Wie gaat de boekhouding doen en wie gaat de kas beheren?
Kleinschalig met een bescheiden investeringskapitaal beginnen, zodat een mislukking niet gelijk emmers vol geld kost. Bij gebleken levensvatbaarheid kan er altijd nog uitgebreid worden.
Hou er rekening mee dat langdurige armoede een negatief effect heeft op de intelligentie en het vermogen om (financieel) te plannen.
Als je zelf geen ervaring hebt met bedrijfsvoering, denk ik dat het verstandig is om deskundige hulp in te schakelen.
Ik begrijp dat je dit gelukkig niet doet om dankbaarheid te oogsten, dat laatste zou een verkeerde instelling zijn en leidt vaak tot teleurstelling.
Hoi Erik,
Aangezien de mensen nog in leven zijn ga ik er van uit dat ze in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Misschien niet zoals wij het zien, maja niet iedereen kan een geluksvogel uit België of Nederland zijn hè. Zou het niet beter zijn te investeren in de toekomst en hun kinderen op een of andere manier te motiveren om een diploma te behalen?
Zelf probeer ik zoiets te realiseren in Turkije en wacht dus vol ongeduld op de outcome. Natuurlijk een meerjarenproject maar wel eentje waarmee de mensen hun eigenwaarde behouden aangezien ze er iets voor moeten doen. Het zou anderen kunnen motiveren ook te investeren in de toekomst van hun kinderen (en uiteindelijk die van zichzelf) en hen niet hopeloos te laten zitten wachten op de komst van een nobele farang.
Nu, alle lof voor iedereen die oog heeft voor het lot van een ander en ik hoop dat je er uitraakt en resultaten boekt. Hou ons alleszins op de hoogte zodat wij ook eventueel inspiratie kunnen opdoen.
Groenten
Dimitri
Tja,
Ik sponsor twee kinderen om ze naar de middelbare school te kunnen “laten” gaan.
Inmiddels een derde (4 jaar) voor naar een betere lagere school.
Materiële zaken kunnen bedroevend zijn, stel je, je praat met ze en ze willen een kapsalon beginnen, voor 100.000 Bhat heb je de hele inrichting en een mooie zaak die ook nog klanten trekt.
MAAR.
Na 2 jaar zitten er 4 kapsalons dicht naast elkaar, zelfs direct ernaast. gevolg geen van alle hebben voldoende inkomsten om de huur (5.000 Bhat) te betalen.
Zal het zelfde zijn met een restaurant of welke andere zaak ook.
Daarom doet een ieder er verstandiger aan, om kinderen een betere toekomst te geven, door die te sponseren.
Een huis laten bouwen voor een familie waar je verder helemaal geen relatie mee hebt is opzich al erg humaan.
Ik zou voor verdere hulp toch erg voorzichtig zijn,omdat ik het vermoeden heb dat jou humanitaire gevoelens, hoe goed ook bedoeld,misschien helemaal niet die verwachtingen brengen die jij je hiervan hoopt.
Wat doen deze mensen op het ogenblik,wat hebben ze geleerd,welke ervaring hebben ze,en welke lichamelijke inspanning zijn ze bereidt te investeren,om hun leven werkelijk te veranderen.
Hoe zijn jou contact mogelijkheden,spreek je voldoende Thai,of spreekt een van hun genoeg Engels zodat je een goed beeld kunt krijgen van hun toekomst voorstelling.
Zonder hun goede instelling,die vaak ook nog erg verschilt met onze westerse,blijft iedere financiële hulp hoogstens voor een tijdelijke verbetering zorgen.
Ik hoop dat jou humanitaire hulp op goede aarde valt,maar vrees dat de lijst van hulpgevenden die er in het begin ook zo over dachten, achteraf behoorlijk op de koffie gekomen zijn.
Wens je veel wijsheid,en vooral geluk,en hoop dat ik misschien over 5 jaar van jou tegendeel overtuigd word.
Mooi streven.
Onder het motto: “geef ze niet iedere dag een vis, maar geef ze een hengel” is het altijd nuttig mensen self-supporting te maken. Vragen: wat doen ze nu, wat zijn hun zwakke en sterke kanten, waar zijn de kansen en bedreigingen, wat zouden ze zelf leuk vinden (motiveert). Zijn ze verdere investering waard of verkopen ze de toekomstige spullen direct voor cash? Bekijk de mensen in hun dagelijks leven, indien positief dan gesprek aangaan en risico’s voor iedereen afwegen, ook voor uzelf. Stap voor stap investeren, afhankelijk van hun getoonde inzet door de tijd heen.
Eventueel risico spreiden door in plaats van één groot project voor allen een paar kleine projectjes voor individuele personen op te zetten. Bananenplantage, restaurant, mooi. Eventueel kleiner beginnen: grote pan, bakolie, gastank, standje aan de weg, stukjes gebakken banaan trekt altijd klanten. Eventueel paar bankjes erbij en ijs verkopen (inkoop-verkoop, want voor zelf ijs maken weer dure machines nodig). Mogen ze eerst laten zien hoe ze dat doen voordat er verder wordt gekeken. Succes,
Misschien een mini-wassalon ? Op voorwaarde dat er voldoende bewoners in de buurt zijn en/of voldoende passanten.
Twee wasmachines en twee drogers. Kleine investering, lage inkomsten, maar ze bouwen iets op.
Beste mensen. Dank voor alle redacties. Uitgebreid en minder uitgebreid. Investeren in jongere generatie sprrekt me wel aan. School misschien later politieacademie of zo. Verder beetje ondersteunen met mini wassalon en of eetstalletje lijkt me ook al mooi. Uiteindelijk leven ze ook zonder mij. Grootschaliger maar niet want dat levert misschien teleurstelling op. Nogmaals dank. GG
Ik denk dus ook, dat in een betere schoolopleiding investeren meer opbrengt voor de toekomst dan materiële
zaken. Wij hadden ook ooit een Foster parents kind. De familie geholpen met de start voor een huis.Ze moesten zelf wel maandelijks afbetalen, maar dat was gezien hun financiële stand mogelijk. Ze werkten met 2 OK ze werkten hard, maar dat moeten velen in Europa ook. .Hun hele huis is ingericht , De oudste dochter woont nu ook met de familie in dit huis. Ze hebben op dit moment 4 inkomens. Dus lijkt me voldoende.
De jongste heeft een volledige cursus Engels gedaan van een Engelse Prive leraar.
Ze heeft haar Master agri cultuur gehaald. En heeft nu een goede baan . Alleen, ons kent ze nu niet meer. En dit doet pijn. Omdat je deze familie goed kent, dochters zijn allebei in Europa op vakantie geweest. Niets was ons teveel. Toen we langzaam gestopt zijn met investeren was de liefde ook over. Jammer
Ik heb zelf ook wat gedaan aan hulp, in het begin wat geld gegeven maar daar gaat het mis, het is zo weg en ze doen er niets nuttig mee, terwijl we hadden afgesproken om er een zakelijke op start te doen.
er kwam alleen maar een vraag om meer geld.
toen ben ik wat projecten gaan doen bij scholen waterputten laten slaan, daar was ik wel tevreden mee.
ik heb ook wat families koeien gegeven, of honderd kippen, of honderd eenden, vissen voor in de vijver,
maar dat was toch niet zo bevredigend, ook het verbeteren van de vijver om tijdens de regen periode de vissen binnen te houden maar niet een succes wat ik had verwacht. ik kijk nu af en toe ergens en dan verras
dan de mensen en ben gelijk weer weg. ik betaal ook van een paar kinderen de voort gezette onderwijs.
Ik hoop dat deze kinderen hun familie kunnen onder steunen als ze een goede baan kunnen krijgen, eigenlijk denk ik dat dit het beste is, investeren in de toekomst.
Maar het is fijn om te horen dat ik niet alleen bezig ben, maakt me toch weer trots, een Nederlander te zijn.
Wat een goed initiatief!
Deden alle hulp organisatie’s het maar zo. Maar ik lees hier ook kritische vragen, en ik denk heel terecht.
Ik moet en beet je denken aan een programma hier op TV. Dat gaat over mensen met schuld. Die worden geholpen, en zijn na een zekere periode schuldenvrij. Kijkt men naar een jaar later, dan zit men vaak weer dik in de schulden. Dus aan de kern is niets veranderd. Hopelijk lukt het jou wel om aan de kern iets te veranderen. Daarom mijn advies: Geef het niet weg. Laat de mensen er voor werken. Laat ze zelf mee beslissen. Ik denk dat dat het belangrijkst is. Zoals gezegd heeft men dan ook geen gezichtsverlies. Dat is daar belangrijk. Een restaurant is mooi, maar makkelijk te copieren. Misschien is het beter dan men in de eigen levensbehoefte kan voorzien. Rijst, kippen, groenten. Misschien juist wel dat laatste. Dat kan men op de markt verkopen. Misschien juiste de wat duurdere groenten, dat kopieert minder makkelijk.
Succes.