Beste lezers,
De vader van mijn echtgenote heeft al een paar jaar Alzheimer. De laatste maanden is hij ook agressiever geworden. Een paar keer al heeft hij zijn dochter gesommeerd om “die farang” weg te sturen. Mijn Thaise echtgenote gaat niet met hem in discussie omdat dat het alleen maar erger maakt.
Helaas heeft hij een paar dagen geleden letterlijk het heft in handen genomen. Met twee messen kwam hij op me af om mij te vermoorden. Mijn echtgenote en ik zijn de straat op gevlucht en vervolgens naar de buren. Wij hebben een kliniek gebeld om te vragen of opname mogelijk was. Dat was niet mogelijk voor oude mensen (hij is 84). Advies: Als hij weer met wapens aanvalt, overmeester hem en bind hem vast.
Hij krijgt als medicijn Trazodon in overleg met onze huisarts. Dat is een slaapmiddel, annex antidepressivum. Ter informatie: er is geen enkele reden te bedenken waarom hij zo agressief is naar mij als farang. Wij doen alles voor hem. We hebben voor hem apart een kleine bungalow gebouwd met douche en toilet en keukenblokje. Mijn echtgenote kookt voor hem en doet de was etcetera. Ik ga hem altijd een beetje uit de weg, want niets wat ik doe is goed. Wij zijn twee jaar geleden naar Thailand ge-emigreerd om voor hem te zorgen. De andere kinderen willen geen contact met hem.
Mijn vraag is of er meer ervaringen zijn rond onbeheersbare aanvallen van woede en hoe die worden opgelost, dan wel aangepakt? Iemand overmeesteren en vastbinden ligt niet binnen mijn ervaringsgegevens. Maar als er weer zo’n aanval komt lijkt dat toch de enige oplossing.
Groet,
Taruud
Redactie: Heb je zelf een vraag aan de lezers van Thailandblog? Gebruik het contactformulier.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand21 december 2024Nog meer buren (lezersinzending)
Visumvraag21 december 2024Thailand Visa vraag Nr 228/24: Visum en huwelijk- Visumvraag21 december 2024Thailand Visa vraag Nr 227/24: Borderrun Nakhon Phanom. Wie heeft er ervaring met die grensovergang?
Leven in Thailand21 december 2024Je maakt van alles mee in Thailand (195)
Ik zou dan eerst alle scherpe voorwerpen uit zijn huisje halen en de messen etc in jullie huis in een kastje doen met een slotje.
Dat hij agressief wordt kan misschien iets zijn uit zijn verleden? Als de andere kinderen geen contact meer willen zal dat natuurlijk wel een reden hebben. Al met uw vrouw over gesproken?
Taruud,
Wat vreselijk man. Ik heb zelf 2 dementerende ouders gehad en weet welke miserie dit kan veroorzaken.
Ik België hebben we een opvangsysteem voor de ergste gevallen. In Thailand zijn deze mensen aan hun lot over gelaten. Het is een vreselijke ziekte.
Hopelijk vindt u alsnog een gepaste oplossing voor uw probleem. Veel sterkte!
Allereerst wil zeggen, veroordeel deze mensen niet.
Ze kunnen er niets aan doe.
Mijn broer een paar jaar geleden ,had ook alzheimer was 86 jaar toen.
Een hele tijd thuis verzorgd, tot het niet meer kan.
Hij begon ineens een aanval te krijgen, en begon zijn vrouw en dochter te slaan en te schoppen.
Deze hebben toen 112 gebeld, politie en ambulance, zijn toen gekomen en mee genomen en naar een verpleeghuis gebracht.
Volgens mij worden deze mensen boos, omdat ze wat willen zeggen maar ik ze niet verstaat.
Voorbeeld, in 2018 kwam ik hem bezoeken, hij zei iets tegen mij, en werd vreselijk kwaad, en te slaan en te schoppen, een verpleegster zag dat en zei tegen hem, rustig watdoe U nu, ga je jou broertje slaan, hij werd gelijk rustig, later kwam ik er achter dat hij zich scheren wil, aan de beweging die hij geeft.
Mijn zuster is sinds Augustus 2020 ook opgenomen voor het zelfde ziekte beeld.
Het einigste warik kan doen.
Doen is mijn zwager te gaan vragen.
Deze zei, ze is totaal onbehandelbaar, hij heeft toen ook 112 gebeld, heb alleen gezegd, heb er begrip voor.
In Nederland is de opvang goed voor zulke mensen.
Hier ook wel, maar zit wel een prijskaartje op.
Heb een paar jaar geleden op deze Thailandblog al eerder een vraag gesteld of een reactie gegeven, moet het nog opzoeken.
Hans van Mourik
Beste Taruud, omgaan met Alzheimer is een moeilijk gegeven. Het vereist rust, empathie en geduld. Het is je te prijzen dat je 2 jaar geleden naar Thailand bent geëmigreerd om jouw vrouw bij te staan in de verzorging van haar demente vader. Maar wist je waar je aan begon, en heb je je voldoende ingelezen? Besef op de eerste plaats dat het gedrag van jouw vader niet persoonlijk bedoeld is, hij slechts reageert op een voor hem verwarde wereld, en dat agressie een beeld is dat bij deze ziekte veel en vaak voorkomt/bij Alzheimer hoort.
Je schrijft dat hij apart in een eigen bungalowtje woont. Realiseer je dat op den duur deze situatie steeds nijpender wordt, want zelfverzorging en -redzaamheid zullen minder worden. De opmerking van @Stan is een zeer goede: haal alle scherpe voorwerpen weg. Hij kan jullie dan niet meer met messen aanvallen, en zichzelf niet verwonden.
Je schrijft dat je hem wat uit de weg gaat. Dat is geen goede zaak. Het kan goed zijn dat hij vervelend op jou reageert omdat hij jou niet kent. Immers ben je 2 jaar geleden pas in zijn wereld binnengetreden, juist in de periode dat Alzheimer vat kreeg op hem.
Je schrijft ook dat jouw vrouw elke discussie met vader uit de weg gaat, en dat is uiteraard de beste benadering. Begeleiden is beter dan argumenteren. Neem die houding over. Ga hem niet uit de weg, maar treedt samen met jouw vrouw hem zoveel mogelijk tegemoet. Als je zelf geen Thai spreekt, gebruik dan sussende Engelse woorden. Engels is een taal die elke taal wel bekend in de oren klinkt. Pak hem niet vast, blijf voorlopig van hem af, maar laat hem eerst wennen aan jouw aanwezigheid. gebruik geen geweld, en laat altijd van tevoren merken wat je van plan bent. Hopelijk dat je na verloop van tijd vertrouwd met hem kan raken dat je met hem korte wandelingen kunt maken, een kopje koffie kunt drinken, hij jouw nabijheid accepteert. Je hebt met jouw vrouw besloten de opdracht te aanvaarden hem te verzorgen, dus is inzet en moeite jouwerzijds nu geboden.
Er is voldoende medicatie voorhanden om onrust, depressie en agressie bij Alzheimer zo klein mogelijk te houden. Maar echt weg gaan die verschijnselen niet. Ligt ook aan het karakter van betreffende persoon. Dat jouw schoonfamilie niets van doen wil hebben met hem zegt genoeg. Hou daarom goed contact met de huisarts en vraag naar consultaties van een geriater/gerontoloog/specialist. Je zegt niet waar je woont, maar in Korat bestaat een specialistische afdfeling/geriatrische polikliniek bij het Saint Mary Hospital.
Let wel: jouw schoonvader is 84. Erg oud gaat hij niet worden. Een kwestie van een paar jaren nog. Maak zijn gedrag niet persoonlijk. Wordt niet vijandig. Blijf geduldig. ga hem niet uit de weg. Laat merken dat je er voor hem bent en dat je intenties goed zijn. Onthou je intenties, die van jouw vrouw, meet jezelf een judo-houding aan: buig met hem mee in zowel gedrag als stemming. Denk aan Sjon Hauser- Thailand, zacht als zijde, buigzaam als bamboe. https://www.dementie.nl/over-dementie
Bij Alzheimer /dementie is herkenning bijna niet mogelijk. Alleen in heldere ogenblikken lijkt het erop en die zijn kort. Zo lijkt iemand te weten wie je bent en een kort moment erna niet meer.
Verschrikkelijk ziekte.
“ken” een Thaise tante van mijn vrouw, ligt al jaren eigenlijk als in een coma. Soms beter dan weer slechter. Was er begin vorig jaar voor het laatst en dacht bij aanblik, dat mensje gaat dood, ze maakt het niet lang meer. Toen was ze 91, maar er zit weer aan jaar aan vast en is dus nu 92 en nog steeds in leven. Echt wonderbaarlijk, want ik had ze nog geen dag gegeven vorig jaar.
Verder nog niets gehoord, dus gaat ze 93 jaar worden?
Een vriendin van mijn vrouw heeft hetzelfde, een oudere vader 84 jaar, die aan het dementeren (Alzheimer?) is. In het verleden heeft ze haar baan op moeten zeggen in BK, huis moeten verkopen om haar moeder bij te staan tot overlijden en nu volgt haar vader. En ze moet er voor zorgen wat geld binnen te krijgen en haar vader verzorgen. Wat zeer moeilijk is, zeker in een tijd als corona waarbij alles op zijn gat ligt. Hulp van haar broer? 0,0.
Bedankt Ruud Korat. Met name de informatie van deze video is herkenbaar en ondersteunend: https://www.dementie.nl/training-omgaan-met-veranderend-gedrag/agressie
Zie verder mijn opmerkingen hieronder in een algemeen overzicht.
Onderdeel van het Public Health System in Thailand is het Department for Mental Health dat aparte ziekenhuizen heeft verspreid over Thailand. Wellicht kun je daar gespecialiseerde hulp krijgen.
Zie: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_hospitals_in_Thailand#Department_of_Mental_Health
Sterkte en succes gewenst.
Alzheimer heeft een heel grillig verloop. Mensen die altijd een heel zachtaardig karakter hadden kunnen ineens veranderen in agressieve personen. Dat kan zich beperken tot verbaal maar kan ook zoals in het geval van jouw schoonvader lijfelijk zijn. Andersom komt ook voor dat mensen die zeg maar nooit de makkelijkste waren ineens heel zachtaardig en meegaand worden. Dat van de scherpe dingen verwijderen is sowieso wel een goede tip. Misschien is het een idee om iemand te zoeken die de lichamelijke verzorging over kan nemen want het is zeker belangrijk dat jij en jouw vrouw ook tijd over houden om samen leuke dingen te doen. De verzorging van iemand met Alzheimer is zowel lichamelijk als geestelijk heel zwaar. Ik wens jullie heel veel liefs en kracht toe.
Dank voor de reacties, het medeleven en de tips.
We hebben ondertussen de volgende stappen gezet die ik graag met jullie deel. Misschien heeft iemand anders er ook wat aan.
1. Alle scherpe voorwerpen en tuingereedschap hebben we achter slot en grendel gezet. Oppassen dat er niet ergens een mes of iets dergelijks blijft liggen na gebruik.
2. We doen zo veel mogelijk deuren op slot. Op ons hekje van het tuinterras een slot aangebracht, zodat je je veilig voelt en niet onverwacht aangevallen kunt worden.
3. We hebben de medicatie nu enigszins gewijzigd: 2+2+1 tablet Trazodon verdeeld over de dag. Dat lijkt goed te werken. Hij slaapt veel en tussen door komt hij om te eten naar de keuken.
3. Bij gelegenheid van Songkran heeft mijn vrouw hem de traditionele blessing gegeven met water en bloemen, voeten wassing en water uitgieten over het hoofd. We weten niet of hij zich nog herinnert dat hij mij heeft aangevallen. Maar hij lijkt op zich nu tevreden met zich zelf en zijn situatie. Ik blijf nog steeds zoveel mogelijk buiten zijn vizier, maar er zijn momenteel geen tekenen dat hij nog agressief op zoek is naar mij.
4. Enkele jaren geleden kon hij door een nierziekte niet meer lopen (opgezwollen voeten). Zie hieronder. Dat betekent: hem naar het toilet dragen, naar de douche. Uiteraard kan mijn vrouw dat niet alleen. Dus help ik haar als het nog gebeurt.
Nog ter informatie het volgende (opa basis van sommige opmerkingen en vragen):
– Ik ken opa al 30 jaar. We zijn samen op reis geweest met de hele familie. Er waren nooit problemen
– Hij is altijd een commandant geweest die opdrachten gaf en zelf weinig uitvoerde
– Hij is in het verleden ook gewelddadig geweest tijdens opvoeding en tegen zijn echtgenote.
– Drie jaar geleden had hij al hulp nodig. We hebben een mevrouw geëngageerde die het best goed deed, maar die na 6 maanden niet meer voor hem wilde zorgen omdat hij haar lastig viel. Toen we hem later in grote problemen op kwamen zoeken, kon hij niet meer lopen en zijn toestand was erbarmelijk. Daarop heeft mijn echtgenote besloten dat ze bij hem wilde blijven om hem te verzorgen en ben ik naar Nederland teruggekeerd om de emigratie voor ons beiden te regelen. We wisten zeker wel waar we aan begonnen. Maar aan een aanval op mijzelf had ik niet gedacht.
– Het is beter dat ik hem zo veel mogelijk uit de weg ga. Je kunt wel hopen dat een vriendelijke woordenwisseling goed uitpakt, maar de keren dat dat juist verkeerd uitpakte zijn legio. Dus ik probeer het ook niet meer. Zelfs oogcontact kan al voor problemen zorgen.
– We wonen in de Isaan. Het dichtstbijzijnde psychiatrische ziekenhuis is 3 uur rijden van hier. We hebben dat ziekenhuis gebeld en het antwoord gekregen zoals bij mijn vraag hierboven vermeld. Opname in een ziekenhuis lijkt dus pas mogelijk als er bloed vloeit. Dat geldt ook voor dreigend gewelddadig gedrag. Politie en ambulance maakt geduldig een aantekening en wacht tot er opnieuw gebeld wordt als er gewonden zijn. Dat willen we uiteraard voorkomen. Vandaar toch maar liever die deuren op slot en zo weinig mogelijk contact met mij. Ik weet wel een en ander van sociale communicatie. Ben docent geweest op dat terrein bij een Hbo-instelling voor sociaal werk. Heb een boek geschreven over hoe ons brein werkt. Maar in e praktijk van alle dag zijn er dan blijkbaar toch onoplosbare dilemma’s en ben je blij als je zelf niet ten onder gaat.