Beste lezers,
Ik heb steeds meer moeite om mijn schoonfamilie te accepteren. Het is nooit genoeg en ze willen altijd meer. Dit zorgt voor spanningen tussen mijn Thaise vriendin en mij. Nu weet ik wel dat de meeste op dit Thailandblog zullen roepen: kappen met die hap. Op dat soort advies zit ik niet te wachten. Dat kan altijd nog.
Beetje bij beetje knappen wij het huis op van de ouders van mijn vriendin. Daar spaart mijn vriendin voor en ik ook. Ik snap dat die mensen arm zijn en het graag beter willen hebben. Laatst hebben wij een stuk bij het huis aan laten bouwen voor meer ruimte en het dak laten vernieuwen. Het is nog niet klaar of de wensen voor de nieuwe verbouwing liggen al op tafel. Dank je wel is er ook nooit bij.
Zij denken dat iedere farang rijk is. Dat ben ik niet. Ben in loondienst en moet keihard werken voor mijn geld. Mijn vriendin verkoopt eten op marktjes en verdient daar aardig mee. Ik ben het niet met haar eens dat zij het meeste geld spaart voor haar ouders en niet voor onze toekomst. Ze maakt maandelijks 3.000 baht over en ze betaalt de verbouwing aan het huis. En ze heeft haar eigen kosten ook. Zo blijft er weinig over en moet alles van mij komen. Ik help haar wel, maar ben het nu zat omdat er toch nooit een einde aan komt.
Nu moet de vloer weer verhard worden. De afdak van de aanbouw aan de andere kant is slecht en moet ook vervangen worden.
Hoe gaan andere farangs daar mee om? Is het niet beter om een budget in te stellen? Dus afspreken niet meer dan 20.000 baht per jaar voor verbouwingen aan het huis van haar ouders?
Graag advies van expats met ervaring met dit soort zaken.
Hartelijke groet,
Ron
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen13 november 2024Thais kabinet steunt kleine ondernemers en woningkopers met leningen tegen lage rente
Thailand algemeen13 november 2024Strengere veiligheidsmaatregelen rond Full Moon Party i.v.m. Israëlische toeristen
Huizen kijken13 november 2024Huizen kijken in Thailand (23)
Eten en drinken13 november 2024Toeristen opgepast: Negen Thaise gerechten die garant staan voor een flinke diarree!
Een dankjewel moet je nooit verwachten in de Thaise cultuur.Is voor de Thai niet meer dan normaal dat je dit soort dingen allemaal doet!!En om je een advies te geven, geef is een jaartje niks en kijk waar je dan staat ,jij bent als betaler degene die bepaalt het hoe en wanneer er wat wordt gedaan aan het huis.Voor jij in beeld was deden ze toen ook al dit soort dingen.Waarschijnlijk niet !!!!Wil geen doom denker voor je zijn ,maar Betalen kan je altijd nog !!En je bent niet verplicht te verbouwen, dat doe jezelf uit de denk wijze dat het normaal is ,vraag jezelf af zou je dat hier ook doen voor je schoonouders je bent toch geen sinterklaas!!!
Hallo Arianda,
Wonderen zijn de wereld nog niet uit, mijn Thaise schoonmoeder belde mij op en bedankte mij hartelijk , omdat ik haar een stofzuiger hadgegeven en haar materiaal heb gegeven om haar betonnenvloer in het huis te bekleden.. Dus in de thaise cultuur zijn er ook mensen die gewoon dankje wel zeggen en dankbaar zijn. Mijn schoonmoeder heeft mij nog nooit om iets gevraagd .Terwijl ze het echt niet breed heeft.Wat betreft het duidelijk maken aan schoonouders c.Q familie,. gewoon duidelijk maken dat niet iedere falaqng rijk is .Tevens duidelijk afspreken wat er eventueel maandelijks naar de ouders gaat aan geld. en daar niet van afwijken. Pootje stijf houden.Anders is het hek van de dam.Heb hier met mijn vrouw heel duidelijk vooraf over gesproken en haar duidelijk gemaak dat ik absoluut niet vermogend ben.
Mijn idee:Je geeft wat je kunt missen en wat je niet kunt missen, geef je niet. Mijn vriendin antwoordt vaak op verzoeken om geld: ik heb het niet, en daarmee is de kous af. Niet te veel woorden aan vuil maken. Gewoon: Ik heb het niet. Punt uit. Uitleggen heeft geen zin. Schouders ophalen en blijven ademen. Laat ze maar zeuren.
Gewoon door je vriendin laten regelen. Haar evt een vast budget per maand geven en klaar. Uitleggen dat ze dat voor zichzelf sparen kan maar als ze het allemaal weggeeft aan haar familie er voor haar niks overblijft simpel zat. Dan zal je vriendin wel eens klagen ‘I have no money’ maar dat is dan haar eigen schuld simpel zat. Zo lang jij blijft geven komt er namelijk inderdaad geen einde aan.
Je loopt in een relatie met een Thaise namelijk tegen een fundamenteel verschil aan. Jij denkt sparen voor later als je oud bent. Zij denkt, snel kinderen maken en zorgen dat die een goede baan hebben voor als wij later oud zijn. Zij ziet het punt niet van sparen voor later omdat ze er al op rekend dat jullie kinderen later wel met geld over de brug komen.
Zo zijn er nog wel meer van die dingen. Mijn vriendin zeurt wel eens over land kopen voor als we later in Thailand zouden gaan wonen. Waarop ik steevast antwoord dat het niet door gaat. Komt ze met het plan om een hypotheek af te sluiten om toch nu maar land te kopen, want land ‘only go up up up’….. Probeer dan maar eens uit te leggen dat een bedrag X lenen tegen 7% rente op jaarbasis je nog wel eens een heel duur stukje land kan opleveren over 20 jaar, en dat als je buurman er toevallig een luide disco naast zet dat ‘up up up’ ook wel eens ‘up down down’ kan worden. Naast het feit dat je geld dan vast zit in land en niet in een liquide asset. (en nog los van eigendomsrechten…..) Als je er dan nog naast uitlegt dat als je bedrag X op een rekening zet en rente over rente ontvangt dan is de puzzel helemaal compleet. Én dan begint het weer overnieuw “honey I see land for sale….”
Eigen financiën in elk geval in eigen hand houden. Haar van wat geld voorzien voor levensonderhoud ed allemaal prima maar stel daar een grens aan en laat haar het geld voor haar ouders maar zelf regelen.
Beste Ron,
Als het meebetalen aan bv levensonderhoud van de schoonfamilie, en/of aan verbouwingen, allemaal te veel van het goede is geworden, dan ben je eigenlijk al voorbij aan datgene wat je zelf als prettig acht.
Ik heb van begin af aan mijn vrouw en schoonfamilie duidelijk gemaakt dat ik niet degene ben die betaalt aan wat dan ook. Eerst heb ik dat mijn vrouw uitgelegd toen we elkaar leerden kennen. Daarna met haar aan schoonfamilie op die momenten waarop om geld werd gevraagd. Geen afwijzende of afkerende “neen”, maar uitleg dat ik niet van plan was om geld te geven of uit te lenen. Zonder het noemen van hoezo of waarom. Gewoon mijn standpunt benoemd: ik ben geen bank van lening. De een vond het maar niks en sloeg aan het roddelen, de ander kon het waarderen en liet het er bij. Men is uiteindelijk aan de situatie gewend geraakt.
Als we nu bv. met zijn allen naar een restaurant gaan dan betaalt hij/zij die uitnodigt, dan wel we leggen met z’n allen hutje bij mutje.
Als we bij de Big C boodschappen doen en er gaan familieleden mee, dan wil ik niet dat zij hun boodschappen bij mij in de winkelwagen deponeren. Allemaal bron van misverstand.
Maar bij het overlijden van schoonvader werd door mijn vrouw en mij, samen met twee van haar rijkste zussen in de familie, het meeste betaald aan kosten.
Soms nemen we een neefje/nichtje mee op vakantie; soms gaan we met hem/haar naar de grote stad. Iedereen komt wel aan de beurt.
Persoonlijk vind ik dat farang veel te ver gaan in hun (vrij)gevigheid. In het begin allemaal leuk en aardig doen, de flinke Frits uithangen, zelf bang voor gezichtsverlies, de nieuwe relatie niet voor het hoofd willen stoten, niet vaardig genoeg om neen te zeggen, de ander niet duidelijk kunnen maken wat hem aan dit soort fenomenen dwars zit, en ga zo maar door.
Redenen te over om aan geldvragen van anderen niet te ontkomen.
Maar: als je mensen altijd maar ter wille bent en hen het idee geeft dat het ook allemaal maar kan, dan zullen zij niet degenen die bij jou komen informeren of het allemaal nog lukt. Daar gaat men genoegzaam gewoon gemakshalve van uit. Het gedrag van de partner bevestigt dat het mag. Zij geeft goedkeuring en toestemming.
Ondertussen groeit bij jou de ergernis. Idem het misverstand in de relatie en bij schoonfamilie. Je zult dus zelf duidelijkheid moeten scheppen.
Begin met het samen maken van een plan. Betrek haar volledig in jullie gehele financiële plaatje tav jullie relatie, de toekomst zoals jij die ziet met haar, en hoe jij de positie van de schoonfamilie ziet. Maak haar medeverantwoordelijk voor die toekomst. Zij is in jullie relatie gelijkwaardig. Vertel haar hoe jij denkt over dat geld overmaken, over die betalingen, zeg haar wat jij redelijk vindt en wat kan binnen jullie omstandigheden. Zeg haar ook wat jij vindt dat niet opbouwend is.
Laat ook haar definiëren wat zij redelijk vindt, wat zij constructief vindt, en probeer samen consensus te vinden. Je zult dus in de relatie moeten beginnen, alvorens de schoonfamilie te kunnen bewerken. Aangezien hun verwachtingspatroon stevig is opgelopen, mag je ervan uitgaan dat het geen makkie wordt.
Het allerbelangrijkste is: wees het samen ook eens over hoe je samen in de toekomst communiceert naar familie, en voorkom dat hetzij jij hetzij jouw partner als de slechterik wordt gezien. Wees duidelijk en trek samen op!
Succes, Ruud
Het is heel simpel en eenvoudig. Het is hun dochter en hun eigendom en alles wat van de dochter is, is ook van hun. In hun ogen vragen ze maar een klein deel elke in verhouding wat je aan je zelf geeft en hun dochter.
Beste ,ook ik zit met dit probleem, er wordt maar steeds meer geld gevraagd en als ik vraag voor wat het juist allemaal nodig is , krijg ik de meest stomme dingen opgenoemd, want verbouwingen zie ik nooit gebeuren.
Geld nodig voor een nieuw rijstmachine voor op het land, maar als ik dan ga kijken nadien zie ik nog steeds dezelfde oude verroeste machines staan, als ik dan vraag waarom wordt de rijst niet verkocht , dan krijg je als antwoord dat ze wachten tot de prijs goed staat. Ik probeer hen uit te leggen dat een rijst boer die zijn rijst niet verkoopt ook geen handelaar is , een zaak moet blijven rollen anders kan je er beter mee stoppen als je er alleen maar geld in moet stoppen, verkoop heel die handel, en dan krijg je als antwoord ,dat zij wel later al de gronden krijgt en dat die veel waard zijn, als ik die gronden zie ,zie ik alleen maar een stuk verwilderde natuur.
Het ergste vind ik nog , ondanks het feit ik al veel heb gegeven , zie ik nooit een verandering in hun levensstandaard. Ik weet als ik er niet ben dat vader drinkt ,en moeder goud koopt , ze doen wat ze willen ,maar als ik er dan eens logeer komen ze nog geld vragen voor het water en de elektriciteit die je verbruikt terwijl je daar bent. Dat vind ik er echt over, en terwijl ik dan met min vriendin rijkelijk naar de supermarkt ga voor ze te voorzien van dingen die ze zelf nooit kopen.Ik zeg dikwijls tegen haar , ik wil voor haar en ons kindje alles doen om ze een goed leven te geven ,maar haar ouders willen alleen maar geld voor het te hebben en niet om hun leven te verbeteren ,want ik zie nooit enig verandering in hun bestaan, en volgens mij willens zei ook geen verandering . Maar goud kopen voor hen is een teken van macht en te kunnen stoefen tegen de andere.
Hi Pascal,
Gewoon een vast bedrag per maand, als je dan iets wil geven, maar er duidelijk bij vermelden dat dit het maximum is en zij verder Eigen broeken ophalen.
In klare taal tegen schoonouders en vrouw en jullie leven wordt dan wat rustiger.
Het zal niet direct in dank afgenomen worden, maar daar moet je maar gewoon je schouders voor ophalen.
Sterkte,
Louise
Ook al heb je wel veel geld, waarom zou je je Thaise schoonfamilie moeten onderhouden. Laat ze maar gaan werken. Laatst werd de vader van een vriendin terwijl hij op het land aan het werk was door een Cobra gebeten en moest accuut in het ziekenhuis worden opgenomen. Zag er niet best uit. Ze hadden geen geld om de rekening te betalen maar vroegen niets aan me. De boodschap kwam over en ik heb gevraagd hoeveel kost het ziekenhuid. Antwoord 3000 baht. Nou dat ik we leuk om te betalen. Gaf me een prettig gevoel. Ze waren me erg dankbaar. Maak er dus geen gewoonte van. Geef wanneer het jou uitkomt en voor zaken waar jij het nut van inziet.
Misschien hadden ze wel een 50 bt kaart dan hoefde ze niets te betalen. Zon niet dan kan de familie dat zo aanvragen in het hospitaal. Wel altijd de Id kaart meenemen. Dat moet toch voor het ziekenhuis.
Meeste Thais weten dat want het gaat om geld vandaar
Hallo.
Ik denk dat je met je 20000bt budget nog meer ellende krijgt. De huidige prijzen in Thailand al eens bekeken? De schoonfamilie onderhouden is nu eenmaal de sociale zekerheid waar je niet onderuit kunt. Ik woon 18 jaar in Thailand en ben er zo een beetje zeker van dat dit nu eenmaal bij het geheel hoort.
Moderator: reacties zonder beginhoofdletters en punten aan het einde van een zin, worden niet geplaatst.
Ik ga helemaal met Dick van der Lugt mee. Wat er niet is kan je niet geven! De broers en zussen van mijn vrouw hebben allemaal een redelijke baan met een dito inkomen. Dat zij daar niet mee om kunnen gaan is niet ons probleem. Mijn vrouw heeft ze vanaf het begin duidelijk gemaakt dat er bij ons niet veel te halen valt, met als resultaat dat er ook nooit om geld gevraagd wordt. Alleen moeders sturen we iedere maand (met alle liefde) een klein bedrag. Inmiddels zijn we een kleine 20 jaar verder en gaan binnen de familie nog steeds prima met elkaar om, zonder gezeur om geld! In noodgevallen kunnen ze natuurlijk wel op ons rekenen, maar dat zouden we voor de Nederlandse kant ook doen.
Je bent niet met de ” aanhang ” getrouwd dus ook geen enkele cent geven. Als je financiële afspraken maakt dan hang er aan.
Ik leef net als in Nederland, behandel mijn vrouw als een Nederlandse, kan voor haar zelf best een leuk jurkje, schoentjes of zo en daarmee basta.
Farang hebben de dames zelf verwend door ze b.v. 10,000.00 / 20,000.00 BHT maandelijks als zakgeld te geven.
Als een lopend vuurtje gaat dan onder de vriendinnen hoeveel ” haar Farang ” geeft en dan komt het gezeur.
Gewoon dus niets totaal niets geven en samen wel een goed leven leiden!
Ik heb geen problemen en heb een hele beste vrouw die ik beslist in alles waardeer.
Ja Ron, het is lastig zo, een afspraak maken over hoeveel ieder bijdraagt lijkt mij het beste, en wat je niet hebt kun je ook niet geven, ik zou me in elk geval niet in de schulden steken hiervoor, tenzij het huis jullie eigendom is. In elk geval je bijdragen doseren als je niet zo’n dik spaarvarken hebt en uitleggen dat je niet half Thailand kan onderhouden, ook een falang niet.
Mijn vriendin en ik bouwen ook een huis in Thailand, het is haar eigendom op ge-erfde grond, en haar moeder woont in en haar dochter uiteraard. Ik help haar en betaal de meeste dingen die moeten gebeuren of aangeschaft moeten worden, en ik hoor dan altijd Thank you felly much! ze heeft nog nooit ergens om gevraagd en haar familie, er wonen nog 2 zussen dichtbij, ook niet, dus ja, het is niet overal hetzelfde. wat ze heeft heb ik uit eigen wil gegeven, een huisje bouwen kost nu eenmaal geld (en tijd en geduld in Thailand!) en terug kijkend heb je voor het geld wat daar een Thai huis kost hier in NL amper een garagebox, maar ik doseer het wel en ze weet ook wel op=op.
Een falang wordt inderdaad altijd als rijk gezien, en daar zit ook wat in, sommigen toeristen geven op 1 avond uit wat hun per maand verdienen, zo gek is die gedachte niet dus. Op haar dorpje vinden ze het al raar dat ik lopend naar een winkeltje ga en niet op een brommer, kan eigenlijk niet als je (vermeend) geld hebt.
In elk geval veel wijsheid en geluk toe gewenst!
Ik heb direct tegen mijn vriendin gezegd: ik leen aan niemand geld uit, laat staan dat ik geld geef. Dat was dus heeeel duidelijk.
En als ik dan eens een enkele keer kan helpen dan doe ik dat, maar dan wel voor een NUTTIG doel. Zoals bijv. engelse les.
Je moet bedenken, dat ze heel snel het idee hebben, dat je in je tuinin Holland/Belgie een geldboom hebt staan. Want hoe kan je anders of zeer regelmatig op en neer naar Thailand vliegen en/of een eigen huis kopen/laten bouwen ZONDER financiering?
Het is heel jammer, maar een Europeaan die in Thailand gaat wonen kan dat makkelijker doen dan een Thai die in Europa gaat wonen/werken. Die laatste doet dat om de familie te ondersteunen. Mijn vriendin had een broer. Zo 1 van 12 ambachten en 13 ongelukken: dan weer een nieuwe brommer, dan weer een pick-up en niks was succesvol.
Dus uiteindelijk gewoon gestopt met geld overmaken….
Je moet gewoon je grenzen trekken en dat ook heel simpel en vooral duidelijk communiceren naar je vrouw/vriendin. Laat die het maar overbrengen aan de familie.
Hallo Ron. Je heb gelijk. Kappen is niet de oplossing, omdat jouw volgende (nieuw) vriendin en nieuwe schoonouders het zelfde patroon volgen ? Ik heb mijn Thaise familie uit de brand geholpne met 500.000 baht. Nu, na 4 jaar wordt gezegd, dat ik gierig ben.
Daarop heb ik mijn Thaise familie gezegd, dat ik daar zelfs trots op ben en er geen moer aan ga doen hun gierig idee over mij te gaan veranderen. Belangrijk is wat jouw vriendin met jouw wil. Denk er aan, dat HAAR familie ALTIJD voor gaat en dat jij, als je geluk hebt, altijd pas op plaats nr. 2 komt. Zo is Thailand nou gewoon. Dat gelt bijna voor elke Thai(se vrouw). Gewoon zeggen, dat je GEEN poen hebt. Niet proberen te verklaren waarom niet-dat begrijpen ze niet. Het is voor de meeste Thais al vreemd, dat jij elke dag OP TIJD op je werk wild (moet) zijn. Sucses Ron
Ron,
Er staat een artikel op dit blog dat heet isaan is booming,best eens lezen.
Was vorig jaar terug op bezoek bij de shoonfamilie in Buriram ,door al die mooie nieuwe auto’s en motosai die daar rondreden gaf het mij niet meer het gevoel een derde wereld streek te zijn.
Het mag een wonder heten als men daar nog een aannemers bedrijf kan vinden die direct voor u wil renoveren of bouwen met al de grote constructiewerken die daar bezig zijn zoals het bouwen van een race circuit en sportstadium in buriram werk genoeg in de bouw daar.
Ik vermoed dat uw vriendin haar ouders landbouwers zijn en misschien wat grond bezitten indien wel dan kunnen ze er wat van verkopen om hun huis te verbouwen.
En laat u geen oor aan naaien ,want het merendeel van die expert expats die in isaan wonen zitten in hetzelfde shuitje zoals u en zitten dan op forums en blogjes hun leven in isaan veel mooier aan te kleuren dan wat het werkelijk is.
Thailand is een zeer sterk groeiend economie en in het industriele hart van Thailand is er veel vraag naar werkkrachten zoals bv auto assemblage ,mijn shoonbroer en zijn vrouw werken daar aan de lopende band in de toyota fabriek en verdienen daar zeer goed hun loon zelfs ver boven het Thaise minimumloon dus beter betaald dan eten verkopen op straat of de markt ,misschien eens voorstellen aan uw vriendin.
Moderator: het is de bedoeling dat u reageert op de lezersvraag en niet uitsluitend uw eigen verhaalt vertelt.
Zie mijn eerdere reactie. Ik heb altijd geweigerd iets met geld te doen in mijn Thaise schoonfamilie dan wel naar anderen in de Thaise samenleving, omdat geld de verhouding die ik wil met de Thai volledig scheef en uit zijn verband trekt.
In Nederland zegt men dat geld stinkt, hier in Thailand verscheurt geld mensen en relaties. Als je in jouw schoonfamilie met geld gaat wapperen, dan geef je tegelijkertijd aan dat je de relatie met mijn familieleden niet als gelijkwaardig beschouwt.
Het meest vervelende effect daarvan is dat men jou enkel beziet als iemand bij wie wat te halen valt, geen echt familielid maar een wandelende ATM, een gek met een geldboom op zijn rug, en wat dies meer zij aan typeringen.
Hoe meer je geeft hoe groter de verwachting, en als het niet uitkomt des te venijniger de misachting. Let wel: daar heb je zelf voor gezorgd, en dat houdt je zelf in stand.
Natruurlijk kun je helpen, daar waar nodig. Maar doe dat gezamenlijk en op verantwoorde wijze opdat het geld daar komt waarvoor bedoeld. Ga het geld niet in de rondte strooien en de guitige goedzak uithangen. Het imago is snel opgebouwd en het gaat inspanning kosten om dat recht te trekken. En verder: nooit geld spenderen aan drank. Ook al zoiets waarmee de poging dorpsidool behaald moet worden. Mensen zien je niet als idool, maar hebben op het eind een andere letter klaar, zoals in het Thaise alfabet gebruikelijk.
Ron, er is maar een remedie: Praat hierover met je vriendin, wees daarbij duidelijk en denk in oplossingen.
Wees om te beginnen open in je financiele situatie. Laat eens zien wat je verdient, wat je lasten (inclusief belastingen en dergelijke) zijn en wat er overblijft om vrij te besteden. Geef een voorbeeld van het verschil in prijspeil van bijvoorbeeld een zak rijst van 5 kilo in Nederland en Thailand, zodat men een idee heeft waar jij je geld in Nederland aan uit moet geven. Doe hetzelfde met haar inkomen. Bespreek jullie gezamenlijke toekomstige doelstellingen. Wil je bijvorbeeld over 10 jaar samen een huis bouwen/bezitten en over 15 jaar samen met “pensioen”. Leg die plaatjes naast elkaar en bespreek hoe je samen jullie doelstellingen gaat financieren. Neem stappen om dat ook te doen; open bijvoorbeeld een gezamenlijke spaarrekening. Vergeet vooral je toekomstige schoonvader en -moeder niet. Bepaal samen een reeel bedrag, dat ook past in jullie toekomst perspectief, als toelage voor haar ouders. Je zult eerst veel verbaasde blikken oogsten, maar later ook begrip. Zeker als er na een paar maanden een groeiend spaarsaldo is.
Dit scenario al bij twee stellen uitgewerkt en bij allebei met succes. Veel gemengde relaties blijven steken op duidelijkheid en onbegrip over financien. Zoals je vaak leest op onder andere dit blog, wordt dit gevoed door wantrouwen en wantrouwen is de slechtse basis voor een goede relatie. Wees dus duidelijk en laat vooral zien (op papier) wat er kan en niet kan op basis wat je samen wilt bereiken.
Succes!
Het spijt me je te moeten zeggen dat dit een situatie is die bijna onvermijdbaar is (in Thailand maar ook elders in de wereld). Er zijn wel uitzonderingen maar die heb ik niet meegemaakt.
Of je nu met een vrouw uit Isan of met een dochter van een goed boerende Chinees te maken hebt: het gaat om geld.
Als je dat accepteert en het geld ook rijkelijk aanwezig is, zit je goed. Maar je moet ervoor werken (las ik) en je weet wat dat voor moeite kost en je moet ook nog zelf kunnen leven.
In Thailand wordt je geacht onmetelijke rijkdom te hebben en dat is niet voor discussie vatbaar.
De ellende gaat door totdat je ermee kapt. Het is niet anders.
Nog eens iets: wiens geld betreft het hier eigenlijk? En dan dus de vraag: wie gaat erover? De eigenaar van het geld of de schoonfamilie??????????
Antwoord lijkt me duidelijk! Toch?
Ik heb meegemaakt, dat de tante (!!!) van mijn vriendin in ziekenhuis moest worden opgenomen. Zij heeft een dochter die ruim in slappe was zit (4 auto’s: waarvan 2 voor de kinderen) en 2 huizen en een zoon die ruim TBH 60.000 p/m verdient bij thaise electriciteitsmij (zijn studie overigens destijds betaald door mijn vriendin). Dus bestaan broer en zus het om mijn vriendin te vragen de kosten voor ziekenhuis van hun moeder te betalen……………!!!!!
Ik heb mijn vriendin gezegd: 1 TBH betalen en ik ben weg! Zijn ze helemaal besodemieterd! Trek tijdig een streep want het idee van de geldboom leeft zeer sterk. En ook weten ze, dat werken op gevoel meestal geld oplevert.
Heeft even wat “probleempjes” heheven in onze relatie, maar dat was uiteindelijk snel weer voorbij.
CONCLUSIE: help waar je kan/wil maar laat je nooit “dwingen”!
Je moet limieten en voorwaarden stellen, anders denken ze echt dat de sky de limit is.
En je moet haar toch proberen langzaam van papa/mama los te weken. Ik heb min of meer hetzelfde probleem gehad. Ik heb in het begin gezegd dat ik geen ATM ben en aan alles limieten en voorwaarden verbonden zijn. Je hoeft het niet te accepteren maar dan is het over tussen ons. Gaat nu prima.
Ik zou gewoon zeggen,niets meer betalen en je vriendin ook niet laten betalen.
Of een anderen vriendin zoeken met een familie die niet uit is op geld,maar daar zat je niet op te wachten,op dat advies.
Groeten kanchanaburi
Hallo Ron
mijn advies :
Leer er mee leven het zal nooit veranderen
of 500 km verder gaan women
gr Koos.
Een veel voorkomende kwestie die te maken heeft met een heel belangrijk lokaal gebruik: familieleden betalen mee aan het onderhoud van de familie, met name aan dat van de ouders, maar ook van studerende nichtjes & neefjes, grootouders, etc. Dit is de Oosterse vorm van ‘het netwerk van sociale voorzieningen’ dat in het Westen grotendeels door de overheid wordt verzorgd en geleidelijk wordt afgebouwd. In het Westen bestond dit ook in vroeger tijden, maar wij zijn dat vrijwel ontwend. In sommige landen (bv Singapore en Japan) is de verzorgingsplicht van de ouders door de kinderen zelfs wettelijk verankerd.
Iedereen die een vaste relatie heeft met een Thai wordt per definitie lid van de familie, en daarmee van het sociale netwerk van wederzijdse verplichtingen. Voor dochters geldt een grotere verplichting dan voor zonen die hun eigen familietak moeten oprichten en onderhouden. Deze verplichting is verankerd in je ‘familiestatus’, en net als ‘noblesse oblige’ moet je normaal gesproken geen bedankjes verwachten; het is immers gewoon je familieplicht.
Elke familie kent een vrij duidelijke ‘picking order’ = degene met de grootste buidel draagt de grootste lasten (dat geldt zelfs al bij simpel uitgaan; ‘statusplicht’ geldt ook hier). Een buitenlander wordt altijd per definitie gezien als ‘rijk’, en -zoals gesuggereerd door sommigen- het verdient daarom aanbeveling om behoorlijk duidelijk te zijn in het aangeven van wat wel en wat niet kan.
Beste Martin B,
De beschreven situatie rondom het gezamenlijk betalen van het familieonderhoud klopt helemaal. Inderdaad het Oosterse “netwerk van sociale voorzieningen”. En eveneens zoals dat ooit vroeger ook in Nederland gold. Ik herinner me, dat op zo goed als dezelfde wijze, mijn vader als oudste van de familie, in de jaren 50/60 van de vorige eeuw, de honneurs waarnam als er wat gaande was in onze (toentertijd grote) familie. Daarbij was er idem sprake van een “picking order”.
Echter, zoals door de indiener van het artikel benoemd, hebben we hier niet te maken met levensonderhoud van een familie resp. een aantal familieleden, waarbij een beroep op elkaar moet worden gedaan. Het is een uit de hand gelopen situatie, zoals zovele, waarin men zelf voortdurend ingaat op vragen van de Thaise koude kant naar meer geld. Tegen heug en meug in maar blijven doneren. Totdat de irritatie grote vormen aanneemt.
Het klopt veelal dat een farang vaak wordt gezien als bij voorbaat rijk. Dat beeld heeft de farang lopen bevestigen met wijdse armgebaren. Dat beeld moet ie zelf bijstellen.
Je moet dus, zoals je aangeeft, duidelijk zijn in wat je zelf wilt of niet. Het gemopper op dit blog is veelal dat de verantwoording voor het uit de hand lopen van dit soort banale “sponsoring” bij de Thai wordt neergelegd. Deze blijft maar vragen, eisen, dwingen en de partner gaat hier in vooróp, is dan het beklag.
Aziatische mensen, ook Thai, zijn zeer pragmatisch- als een farang blijft geven, zal men niet nalaten hem daaraan te herinneren. Het is vreemd dat menig farang geen ‘neen’ blijkt te kunnen zeggen. Een gedraging die meestal aan de Thai wordt toegeschreven.
Ik blijf beweren dat als men er een hekel aan begint te krijgen, dat men dan zelf al veel te ver is gegaan. Men gelieve bij zichzelf na te gaan waarom men het zo uit de hand liet lopen. En zelf de verantwoording nemen. In een eerdere reactie heb ik daartoe een manier aangegeven. Ik blijf desondanks ook het vermoeden houden dat zij met minder gevoel voor sociale en communicatieve vaardigheden (om het maar even zo te formuleren) niet in staat zijn op fatsoenlijke en voor allen acceptabele wijze uit de penarie te komen.
Als de farang blijft doen wat ie doet, zal de ander daar dienovereenkomstig op reageren: beiden houden dat gedrag elkaar in stand. Dat creëert een aantal onwenselijke situaties.
Groet, Rudolf
Ik vergat een belangrijke toevoeging: Het Oosterse sociale netwerk is wederzijds. Ik heb dat van nabij meegemaakt met een medelander die aktief werd ondersteund door de Thaise ‘aangetrouwde’ familie. Het ging daarbij in de loop van een aantal jaren over behoorlijke bedragen waarvoor maar ten dele ‘onderpand’ kon worden verschaft. Het ging daarbij bijvoorbeeld om het betalen van kostbare operaties en verpleging (de medelander was niet verzekerd) en het permanent huisvesten van de kinderen.