Lezersvraag: Emigreren en het missen van je (klein)kinderen?

Het is DE reden, waarom ik NIET naar Thailand verkas.

Beste Koen,emigreren is toch al lang niet meer het emigreren van jaren geleden toen tante Truus en ome Jan naar Canada verkaste en je ze nooit meer terug zag.
Steeds meer emigranten die in Thailand wonen gaan geregeld op familie bezoek in hun thuisland.
Als je een beetje zoekt kun je zelfs in het laagseizoen voor €400,- een ticket boeken en sta je na 12 uurtjes met je kleinkind in je armen.

Koen,

Zoals je zelf al zegt: het is persoonlijk.
Ikzelf heb er geen spijt van na 10 jaar Thailand. Voordien – mijn 2 kinderen woonden in Amsterdam en ik in Oost Brabant – moesten afspraken ruim van te voren worden gemaakt (denk aan 2-3 weken). Druk, druk, druk.

En als ik dan op bezoek kwam, moest ik toen al een serieus bedrag meenemen om mijnn auto te parkeren voor enkele uren.

Tegenwoordig met de modern middelen zie en spreek ik mijn dochters en kleinkinderen wekelijks en soms vaker. Daarnaast ga ik ik 1-2 x per jaar naar Nederland.

Het werkt voor alle betrokkenen prima.

Het zijn meestal niet alleen de kleinkinderen,ook de vriendenkring, gewoonten, zekerheden, en een vertrouwde omgeving,maken bij een imigratie plaats voor een compleet ander leven.
Allemaal dingen die voor mij persoonlijk een erg belangrijke rol gespeeld hebben om niet alle schepen achter mij te verbranden.
Zolang ik gezond blijf,en het mij financieel veroorloven kan,kies ik het liefste voor het z.g.n.50/50 systeem.
Een systeem waarbij ik gedurend de wintertijd in Thailand vrienden en familie bezoek,terwijl ik dit op de zelfde manier tijdens de zomertijd,met vrienden en familie in Europa doe.
In Thailand hebben wij een huis met in vergelijk tot Europa minimale kosten,en tijdens de zomertijd een Apartment in Europa waar we geen zorg hebben voor tuin,en andere grote beslommeringen,zodat we ieder ogenblik de deur achter ons kunnen afsluiten,en hetzij nodig ook nog genieten kunnen van o.a ziekenzorg en andere sociale wetgevingen,waar wij ons hele leven hard voor gewerkt hebben,en die ik bij een volledige emigratie naar Thailand, allemaal verliezen zou.

Bij mijn emigratie liet ik onder anderen twee zoons van 40 en 37 jaar met hun partners achter in Nederland. Tevens veel andere familieleden en vrienden en kennissen. Oud collega’s met wie ik een goede band had en noem maar op. U komt mij over als een betrokken en gevoelig mens en dat is fijn om te lezen. U zult dan wel problemen gaan ondervinden in mijn optiek. Het is niet niks wat u gaat ondernemen en een ieder doet er het zijne mee. Ik ging mijn vriendin achterna die de Thaise en Nederlandse nationaliteit heeft en daar voor, met mij, 17 jaren in Nederland had samengewoond. Zij wilde op haar oude dag terug naar Thailand en het was duidelijk voor haar dat haar vertrek prioriteit had. Mijn vriendin was mij een aantal jaren al voorgegaan en we hadden al wel een woning geregeld in Thailand waar zij verbleef. De kosten gingen voor de baat uit en thans hebben we vele rekeningen te betalen, want ja leven of leven in Thailand is twee. Oftewel ik kan daar wel verblijven maar moet wel het nodige aan luxe hebben, want anders dan wordt het niets voor mij. De liefde voor haar deed mij besluiten eerder met pensioen te gaan en de overstap te maken. Ik kende Thailand al van vele jaren vakantie verblijf, maar er definitief gaan verblijven is toch wel van een andere orde gebleken. Veel van wat er leeft en speelt in dit land stuit mij op de borst. Nu na vier jaren is er enige berusting, maar sommige zaken zullen niet uit mijn systeem gaan. Zo goed ken ik mijzelf wel. Het gemis van de kinderen, familie en vrienden is er zeker. Je hebt wel communicatie mogelijkheden, maar ik merk dat ik er weinig gebruik van maak en ook doen de familieleden en vrienden in Nederland dit niet vaak. Ik ben ook nooit een beller geweest moet ik constateren. In het eerste jaar nog wel, zeker mailen en internet bellen, Skypen en facetime bellen, maar het wordt snel minder en eigenlijk ook wel begrijpelijk. Mijn kinderen waren niet blij met mijn vertrek en afscheid nemen viel zwaar. Mijn familie is niet behept met liggende gelden en ik moet het doen met pensioen en zij met wat er zoal verdient wordt. Geen vetpot dus en al moeilijk genoeg om in Thailand rond te komen. Reizen zit er feitelijk niet in, want dan moet er gespaard worden en dan kunnen andere zaken weer niet gedaan worden. Na vier jaar ga ik weer terug voor een paar weken naar Nederland en ik verheug mij hier erg op. Genoeg kunnen sparen dus maar viel niet mee. Geluiden uit Nederland zijn ook positief op mijn komst en ik moet veel kennissen en familie afgaan. Het mooiste en beste in mijn optiek is om acht maanden Thailand en vier maanden Nederland te verblijven, waardoor je ziektekosten kunt behouden en ingeschreven kan blijven, maar dat moet natuurlijk wel financieel haalbaar zijn, wat bij mij niet het geval is. Dan is er veel tijd om met kinderen en anderen nog in den lijve contact te houden en dan word je niet als tweederangs Nederlander behandelt. Ik ben omringt door mijn vriendin, haar familie, huishoudsters en marktmedewerkers en vele Thaise en sommige buitenlandse kennissen en ben dus niet alleen, maar bij tijden wel eenzaam. Aan ieder voordeel, ik ben wel bij mijn geliefde, zit een nadeel namelijk andere geliefden missen. Dus mijn advies is ken uzelf en als u het financieel aankunt verbrand niet gelijk alle schepen achter u en neem de stappen op doordachte wijze. Uiteindelijk leert de tijd ons of we de juiste keuzes hebben gemaakt. Succes met uw beslissingen.

Mijn eerste vrouw en ik zijn twee maal van elkaar gescheiden. Zij schonk mij 2 dochters en 1 zoon. Met deze vrouw heb ik altijd goed kontakt kunnen houden. Helaas stierf zij 5 jaar geleden aan een ernstige beroerte.
In 1978 emigreerde ik met mijn tweede vrouw en ons dochtertje van 18 maanden en haar dochter van 12 jaar naar Hong Kong om mijn vak van lingerie- en nachtkledingproduktie te kunnen voort zetten.
In Hong Kong werd mijn jongste zoon geboren. Totaal had ik toen dus 5 kinderen. Dat vond ik genoeg en daar is het dan ook bij gebleven.
Ik reisde veel; twee maal per jaar naar europa waar Duitsland mijn belangrijkste afzetmarkt was, maandelijks naar China waarin ik in 1982 met het uitbesteden van produktie was begonnen, maandelijks naar Manila waar ik met een locaal ondernemer de produktie van jogging suits was opgestart en dan verder de sourcing trips voor nieuwe materialen en dessins naar Japan, Z.Korea en Indonesie. Natuurlijk verbleef ik altijd als ik naar Europa ging voor korte of langere tijd ook in Nederland om mijn ouders, zuster en zwager en mijn kinderen uit mijn eerste huwelijk te zien.
Mijn vrouw ging het vele alleen zitten parten spelen en zij besloot toen om bij de KLM als staflid de klanten bij de incheckbalie bij te staan. Haar dochter had zij inmiddels teruggezonden naar haar een zuster in nederland omdat die in haar tienerjaren haar moeder teveel trammelant bezorgde. De 2 kleintjes werden verzorgd door onze domestic helper.
Het mocht niet baten en ik schrok toen zij mij voorstelde om te scheiden wat ik weigerde. Dat gebeurde na een tijdje weer en opnieuw zei ik dat niet te willen. Wat haar tegen bleek te staan was dat ik klanten, die naar Hong Kong kwamen, ’s avonds na de borrel en hap begeleidde naar het nachtleven waar ik uiteraard vrienden en bekenden tegen kwam. Ik bleef dan altijd een poosje hangen om de klanten nogeens te wijzen waarop te letten nadat ik naar huis was gegaan. Ik zorgde er voor om nooit later dan 01.30 thuis te komen. De volgende dag arriveerde een klant vaak te laat op mijn kantoor en begonnen dan meestal te klagen over de dure avond die zij hadden doorgemaakt.
Toen mij vrouw voor de derde keer zei te willen scheiden zei ik ja… Helaas bleek dat zij in nederland al e.e.a. had voorbereidt waardoor ik snel de boel in Hong Kong in gang zette om het risico van op en neer reizen naar nederland te voorkomen. Niettemin waren de legale kosten enorm. In 1996 waren wij uit elkaar en keerde zij zeer welgesteld terug naar nederland waar mijn jongste dochter ging studeren en mijn jongste zoon naar de internationale school in Eerde ging. Alle kinderen waren verdrietig en ook mijn oudsten die overigens niet goed met mijn tweede vrouw hadden kunnen opschieten. Zij maakten zich zorgen over papa en wilden het liefst dat ik ook naar nederland kwam.
Achteraf gezien had ik een fout gemaakt door te zeggen dat ik op mijn 55ste zou stoppen. Maar toen die leeftijd nader kwam zei ik beslist nog niet te willen stoppen.
Ik verhuisde naar een kleine flat en dacht zie zo de schouders eronder en de schade terugverdienen.
Maar oost aziatische crisis gooide roet in het eten en zaagde bijna de poten onder mijn stoel vandaan wat al mijn kinderen bezorgd maakte.In 1995 had ik ge-investeerd in een restaurantje. Dat iep goed dus werden er meer geopend en ook een sports bar en een copie van en typische Shanghai bar.
Door omstandigheden moesten wij de MD ontslaan en toen werd mij verzocht de scepter in juli 1999 over te nemen en dat heb ik aanvaard.
Tijdens Pasen in 2000 ontmoette ik op een verjaardagspartijtje in Pattaya mijn huidige Thaise vrouw. Mijn kinderen vonden het maar niets want papa had al een avontuur met een Filippijnse achter de rug.
Voor mij stond al vast dat ik in Azie wilde blijven wat de kinderen gingen begrijpen en schoorvoetend accepteerden. Ik besloot om de paar maanden 2 weken naar mijn huis aan Jomtien Beach te gaan om uit te vinden of het leven hier mij als niet vakantieganger ook zou bevallen. In December 2000 vertelde ik mijn vrouw zich in mijn huis te vestigen en ik bleef doorgaan met om de paar maanden naar Jomtien te gaan. Ik beloofde haar z.s.m. naar Thailand te verhuizen. Mijn tweede dochter was in 1999 met haar twee kinderen (mijn oudste kleinkinderen) al bij mij op bezoek geweest zowel in Hong Kong als Thailand. Zij was op slag verliefd geworden op Pattaya en Jomtien. In 2002 lukte het mij nog steeds niet om mij definitief in Thailand te vestigen. Mijn tweede dochter kondigde aan om samen met haar man van eind mei tot ca. 10 juni weer naar Jomtien te komen en te verwachten dat ik er ook zou zijn. Toen rees het plan om Bhudistisch te trouwen en zo geschiedde op 1 juni 2002 in een dorp in Isan wat mijn dochter een geweldige belevenis vondt.
Nadat ik 2 senior managers had aangesteld en had onderricht hoe ik de zaken gerund wilde hebben kon ik eindelijk aan verhuizing denken. In maart 2003 verhuisde ik permanent naar Thailand. Vanaf toen ging ik bijna iedere maand voor een week naar Hong Kong voor de F & B business. Dat heb ik tot eind 2016 vol kunnen houden. Mijn 5 kinderen hebben 9 kleinkinderen op de wereld gezet waaruit inmiddels 4 achterkleinkinderen zijn voort gekomen.
Ik ben sinds 2003 natuurlijk geregeld naar nederland geweest (de laatste keer vorig jaar juni) ook een paar keer met mijn vrouw. Omgekeerd zijn alle kinderen. kleinkinderen en achterkleinkinderen ons komen bezoeken; soms als gezin en dan wordt er bij ons geslapen en soms massaal en dan gaat het spul in een hotel. Ik geniet er iedere keer intens van als ik bij hen in nederland ben of als zij hier zijn. Begin augustus komen mijn jongste dochter en man met hun 3 kinderen voor ruim 2 weken bij ons logeren. Mijn vrouw en ik maken nu al plannen voor de kinderen van wat zij leuk zullen vinden om te bezoeken etc. Dat wordt weer genieten.
Helaas ben ik nu op een leeftijd dat de benen het niet meer zo goed doen en ik snel moe wordt. Daarom zie ik het reizen naar nederland helaas niet meer zitten. De kinders praten nu al over mijn 85ste verjaardag maar dat duurt nog 3 jaar! Vorig jaar juni kwam mijn langste vriend uit Kassel met zijn vrouw naar Soest rijden en beloofde mij als ik dit jaar weer naar nederland zou komen hij mij natuurlijk weer kwam bezoeken maar ook dat hij op mijn 85ste verjaardag in Thailand zou zijn. Hij is een jaar jonger als ik. J.l. maart is hij na een ernstige kortstondige ziekte overleden.

Beste Koen,

Ik vind het geen rare vraag. Ik zelf zit aan de andere kant van die vraag. Ik wil heel graag emigreren maar vind dat heel moeilijk tegenover mijn moeder, de oma van mijn 3-jarige dochtertje. Zij komt bijna elke dag langs en zijn gek op elkaar. Ik wil hen dat niet ontnemen. Dit klinkt heel hard, maar als mijn moeder er niet (meer) zou zijn zat ik allang in het buitenland…
Heel veel succes met het nemen van deze beslissing.

Esther

Beste Koen, Jouw kinderen zijn 19 en 21 jaar, nog jong dus, en als het je nu al bezwaart bij jouw overweging naar Thailand te emigreren, doe je er goed aan dat besluit uit te stellen. Is het hun leeftijd waarover je piekert, of het feit dat ze nog niet gesetteld zijn, en eigenlijk jou nog hard nodig hebben? Ben je bang dat zij jou gaan verwijten dat je hen alleen achter laat, erger: dat je hen in de steek hebt gelaten? Let wel: je gaat dito twijfels krijgen of je er goed aan hebt gedaan als tzt kleinkinderen geboren gaan worden. Bedenk ook dat je jouw kinderen hebt gekregen om een gezin te vormen en om later te kunnen ervaren dat je een naaste familie hebt.
Overweeg pas later naar Thailand te vertrekken als jouw vertrek door en door besproken en geaccepteerd is, en probeer een oplossing te vinden waarin ook jouw kinderen een stem hebben. Kortom: een besluit naar Thailand te emigreren is van groter kwaliteit als je die gezamenlijk neemt, en jouw (klein)kinderen er deel van uitmaken. In het andere geval gaat ongewild en onbedoeld vervreemding optreden, tenzij de financiële middelen dermate groot zijn dat zowel jij als jouw kinderen elkaar meermalen kunnen bezoeken. Maar ik denk dat dit laatste niet het geval is, anders had je de vraag niet gesteld.
Op dit moment ben ik weer in Nederland en eind van het jaar gaan we weer. Maar altijd betrokken we onze zowel Nederlandse als Thaise kinderen in onze plannen, en zijn nu over en weer bij elkaar welkom.