Zomaar Chiang Rai
Uitzicht op Myanmar.
Ik heb er op dit blog nooit een geheim van gemaakt dat ik me geweldig thuis voel in Chiang Rai. In de stad, jazeker, maar nog veel meer in de gelijknamige provincie; de meest noordelijke van Thailand.
Ik zwerf veel rond op de fiets, en daar heb ik in het verleden ook regelmatig verslag van gedaan. M’n fietscomputertje wijst intussen dik 40.000 km aan, en dat zijn dan nog alleen de met m’n huidige Thaise mountainbike (van rond de 300 euro…..) weggetrapte kilometers. Zonder ongelukken – even afkloppen – en, afgezien van een aantal meestal zéér ongelegen komende lekke banden en een brekende ketting, ook zonder grote ongemakken en technische problemen.
Toegegeven, ik kan niet overal komen op dat fietsje. Sommige trajecten hier kennen gruwelijk steile hellingen – van het soort waarbij je in een handgeschakelde auto terug naar de eerste versnelling moet – waar ik als 77-jarige hartaanval-overlever gewoon niet meer aan moet beginnen. De auto of de ‘motosai’ is dan het logische alternatief voor de betreffende route. Maar voor een fietsretourtje Phan van rond de 100 km over wat vlakkere wegen draai ik m’n hand nog steeds niet om…….
Eén zo’n traject, dat ik al wat langer op m’n verlanglijstje had staan, loopt vanaf Highway 1, 40 km ten noorden van de stad Chiang Rai, via de ruim 1400 meter hoge Doi Tung en een door het leger bewaakte bergweg pal op de grens met Myanmar, die je uiteindelijk in de grensstad Mae Sai brengt. Gaat het je overigens alleen om het bereiken van Mae Sai dan blijf je beter op die (vlakke) Highway 1 en ben je vele malen korter (en gemakkelijker) onderweg dan via de bergroute.
Op de fiets zou het me dus niet gaan lukken, maar met m’n partner aan het stuur van haar auto hoefde ik me geen zorgen te maken over een te hoog oplopende hartslag.
De weg naar de top van Doi Tung is niet al te steil en het prima wegdek loopt in vele – ruime – bochten vloeiend door het landschap. De Royal Garden, ook Mae Fa Luang Garden genaamd, en de Royal Villa vormen daar drukbezochte toeristische attracties.
Die villa – Phra Tamnak Doi Tung – was de zomerresidentie van de moeder van koning Bhumibol (Rama XI), prinses Srinagarinda; ook was zij de inspirator voor de prachtige bloementuin.
Beide zijn een bezoek méér dan waard, maar omdat we dat al eens hadden gedaan zijn we na een stevige kop koffie en een rondwandeling over de Ahka markt weer verder gegaan.
Wat Phra That Doi Tung, met de stupas waarin zich een sleutelbeen van Lord Buddha zou bevinden.
De volgende stop was een km of 6 verder, nog steeds boven op Doi Tung, bij een schitterende tempel, Wat Phra That Doi Tung. De geschiedenis van deze tempel gaat terug tot de 10e eeuw. In één van de 2 stupas ligt, zo wil de overlevering, het linker sleutelbeen van Lord Buddha, en dat maakt dat deze als heilig beschouwde plek bij veel Boeddhisten uit Thailand en omliggende landen hoog op het lijstje van te bezoeken tempels staat. Vanaf het tempelterrein kun je, bij helder weer, overigens ook genieten van prachtige uitzichten.
Vanaf deze tempel naar Mae Sai via de grotendeels pal op de grens liggende weg – nr. 1149 – is het nog 23 km. De weg wordt door het leger bewaakt; niet zelden worden hier drugsmokkelaars en andere illegale grensoverschrijders gepakt die trachten in de nacht Thailand binnen te komen.
Bij de eerste militaire controlepost is een plek ingericht waar je desgewenst ook je tentje mag opzetten.
Al snel stuit je op een militaire controlepost waar je auto wordt gefotografeerd en er ook een plaatje van de inzittenden met hun legitimatiebewijzen wordt gemaakt. Dat herhaalt zich tussen Doi Tung en Mae Sai overigens nòg 3 keer…….
De weg zelf ligt er niet al te best bij. Vaak vrij smal, altijd bochtig, dan weer steil omhoog en omlaag, en een wegdek dat op sommige plekken die benaming nauwelijks verdient. Krappe bochten waarin tegenliggers voorzichtig moeten worden gepasseerd. Je zult hier geen dubbeldekker touringcars tegenkomen, een minivan is het grootste nog bruikbare vervoermiddel. Haast moet je dus niet hebben, maar waarom zou je ook; het uitzicht is op veel plekken geweldig.
Uiteindelijk beland je in Mae Sai, en kom je niet ver van het grenskantoor weer op Highway 1 uit. De grensovergang naar Tacilek in Myanmar is overigens nog steeds gesloten en daardoor is Mae Sai nog steeds minder druk en bruisend dan in het verleden. Hopelijk verandert dat in de nabije toekomst; er zijn signalen dat de grens weer geopend gaat worden maar het is nog even afwachten hoe ruim die opening zal zijn.
Omhoog en omlaag kronkelen op de grens tussen Thailand en Myanmar.
Over Highway 1 terugrijdend naar Chiang Rai zie je rechts nog de bergketen liggen waarover je heenweg voerde.
Dit doen we nòg een keer, nemen we ons graag voor!
Weer ‘beneden’ in Mae Sai, waar dit riviertje – de Sop Ruak – de scheiding vormt met Tacilek in Myanmar.
Over deze blogger
- Cornelis, bouwjaar 1945, in totaal 42 jaar in overheidsdienst, op z’n 58e aanvankelijk aarzelend een aanbod aanvaard om vervroegd met pensioen te gaan, daar nooit spijt van gehad en dus nu al ruim 20 jaar van zijn vrijheid genietend. Groot fietsliefhebber, zowel in NL als TH; zet jaarlijks minimaal 10.000 km op de klok en heeft al eerder daarover een reeks artikelen geschreven voor dit blog. Woont een deel van het jaar nabij de stad Chiang Rai bij zijn lief, die hij daar ook ontmoette en waarmee hij nu bijna 9 jaar jaar een relatie heeft.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 december 2024In en om Chiang Rai
Leven in Thailand24 oktober 2024Weer thuis…
Activiteiten8 december 2023Chiang Rai en fietsen…..(10)
Lezersinzending12 januari 2023Zomaar Chiang Rai
Respect Cornelis. Nog vele jaren veel gezond fietsplezier. Overigens, ook wij zijn weg van Chiang Rai, tenminste voor een jaarlijks bezoek, maar leven toch liever in ons rustige dorpje aan de kust.
Zeer leuk en interessant artikel. Daar houden we van!
Bedankt.
Dag Cornelis,
Ja, dat is een hele mooie tocht. Heb dat zelf al een paar keer gedaan en waarschijnlijk over 2 weken weer als mijn zoon en zijn vriendin ons hier in Mae Chan (we wonen vlak bij de Choui Fong tea plantation) komen bezoeken. Onderweg heb je ook nog Life Museum (een koffieshop met een prachtig uitzicht op een meertje en bergen). En eten in een van de restaurants hoog in de bergen vlak bij Mae Chan met uitzicht op Myanmar/Tachileik) is ook spectatculair, vooral s’avonds.
Trouwens petje af voor jouw fietstochten, moet je toch een heel goede conditie voor hebben. Maar het is mooi hier.
Groetjes, Rob
Prachtig en dat je nog maar veel mag genieten, op de fiets daar waar het kan.
Beste Cornelis,
Wij gaan eind Januari weer richting Thailand, en misschien dat we nog in Chiang Rai belanden maar dat is geheel afhankelijk van de ideetjes van mijn kleine Thaise roerganger. We waren ooit wel ‘ in de buurt’, na een ellenlange en bloedstollende busrit naar Mae Hong Son, maar hebben de plaats zelf nooit bezocht. Het ziet er prachtig uit, en ik wens je nog vele veilige fietskilometers. Petje af trouwens, want je conditie moet stukken beter zijn dan de mijne om dit te doen.
Alle respect Cornelis, ik heb die route vaker gedaan eerst op de Thaise “brommer”, later op een motor en vorig jaar met de auto. Respect voor de heel steile stukken die je op en af hebt gefietst, zeker bij die heel smalle afdalingen met om de tien meter een 300 gradenbocht en slecht wegdek. Maar prachtige uitzichten. Hoop nog vaak van je te lezen.
Teveel eer, Leo. Aan stukjes klimmen ontkom je hier niet in het noorden, maar deze leken me te gortig. De rit met m’n partner in haar auto bevestigde dat ik terecht de fiets thuis had gelaten…….
De eerste aanloop naar Doi Tung is nog wel te doen, zoals je zelf ook wel gezien zult hebben, maar verderop lijkt het af en toe of je op een muur afrijdt…….
Ik zie nu dat ik in m’n tekst de vorige koning Rama XI noem, maar dat moet natuurlijk Rama IX zijn……… Typefoutje!
Heel herkenbaar allemaal, behalve dan dat fietsen…..
Wij wonen zes maanden per jaar in Chiang Mai. Omdat we een border bounce moesten doen, hebben we er gelijk een trip van gemaakt. Eerst twee nachten Chiang Rai, volgende dag naar Chiang Kong voor visumverlening. Volgende dag via Doi Mae Salong naar Tha Ton, waar we nu op het terras van het hotel aan een espresso zitten.
Morgen weer terug naar Chiang Mai. We hebben weer genoten!
Prachtige route, via Thaton en Fang naar Chiang Mai!
Prachtig verhaal, Cornelis. Ja, het is een schitterende omgeving. Ik woonde 12 jaar in Chiang Kham (Phayao en 6 jaar in Chiang Mai.
Ik bewonder je fietstochten. Wij gingen vaak met de auto er op uit maar fietsen lijkt mij veel leuker. Had ik me maar een e-bike aangeschaft…..