Vrijwilligerswerk in een weeshuis in Thailand

Vier weken vrijwilligerswerk in Thailand en natuurlijk het land ontdekken! Ik start met een weekend in Bangkok, hier ga ik onder andere een fietstocht en een boottocht maken, en natuurlijk heel wat bezienswaardigheden bezoeken.

Na het weekend ga ik verder naar Singburi, waar ik begin met een oriëntatieweek. In deze week ga ik verschillende bezienswaardigheden in de omgeving bezoeken, zoals verschillende boeddhistische tempels, krijg ik Thaise les, leer ik Thais koken en bezoek ik een school. Mijn tweede week ga ik naar een olifanten project in Umphang, waar ik de olifanten ga verzorgen. Ze eten geven, ze wassen, schoonmaken en er natuurlijk op rijden.

Mijn derde week ga ik naar Chiang Rai, waar ik mee ga doen aan de Hiltribe. Hierbij overnacht je onder vrij primitieve omstandigheden in een kamp van een stam daar en help je hun. In deze week ga ik ook een trekking doen door de jungle. Mijn vierde week ga ik weer terug naar Singburi en bestaat uit vrijwilligerswerk in een weeshuis in Inburi. Hierna keer ik weer terug naar Bangkok voor mijn terugreis.

Vrijwilligerswerk in een weeshuis

De afgelopen week heb ik vrijwilligerswerk gedaan in een weeshuis, wat een indrukwekkende en heftig week was dat zeg! In het weeshuis zitten ongeveer 275 kinderen met leeftijden tussen de 4 en 16. Het weeshuis is behoorlijk klein en de faciliteiten zijn minimaal. De kinderen slapen met zijn allen in een huis dat ongeveer even groot is als ons huis in Zaltbommel en liggen met zijn drieën op een matras met geïmproviseerde muggennetten.

Voor de rest is het daar gewoon onwijs vies. Alle kinderen hebben luizen en veel kinderen hebben overal wondjes en vreemde plekken die door het vieze omgeving vaak gaan ontsteken. Voor de kinderen is het weeshuis een plek van overleven, survival of the fittest! Je kunt je wel voorstellen dat mijn eerste dag in het weeshuis na het zien van dit alles onwijs heftig en schokkend was. Er kwam zoveel op me af die dag en bij het zien de slechte omstandigheden daar krijg je gewoon spontaan kippenvel van.

Toch kwam ik er de eerste dag achter dat de kindjes heel erg lief en schattig zijn. De meeste kinderen hebben verder niemand, alleen elkaar, en ze willen dan ook constant geknuffeld worden, ze willen dat je met ze speelt en bij iedere aandacht die je ze geeft, maakt je ze heel erg blij! Dat was heel erg bijzonder om mee te maken en het is fijn om te weten dat je ze met iets heel erg kleins al zo blij kan maken.

Ik heb de afgelopen week van alles gedaan in het weeshuis. Iedere ochtend hebben we de jongere kindjes, die dat nog niet zelf kunnen, gewassen. Dat was echt leuk om te doen en de meeste vonden het erg leuk om samen met ons met water te kliederen en geholpen te worden met het wassen. Vervolgens moesten wel hun haren worden gekamd met luizenkammetjes. Ik heb nog wel herinneringen aan hoe het was om luizen te hebben op de basisschool, maar dit is 100x erger! Bij sommige kindjes zie je de luizen gewoon over het haar lopen! Ik was zelf ook behoorlijk bang om luizen te krijgen, maar heb contact met de haren gewoon zoveel mogelijk voorkomen en volgens mij is dat goed gaan. Ik had wel last van psychologische jeuk op mijn hoofd, maar dat is het bijgebleven.

Geen geld voor het ziekenhuis

Voor de rest heb ik in het weeshuis ook geholpen met verven van de wc’s, en het aanbrengen van tekeningen op de muren om ze wat op te vrolijken. Ik heb ook nog een middagje in de nursery, die wordt gerund door de vrijwilligers, gezeten. Kindjes met wondjes of ziek zijn komen daar naar toe zodat we ze kunnen helpen. Er waren ook drie kindjes die daarna naar het ziekenhuis moesten. Een kindje had een infectie op haar hoofdhuid die volledig was gaan ontsteken, een kindje had geïnfecteerde wond op zijn voet en een meisje had vreemde plekken op haar gezicht. Er was natuurlijk geen geld om die kinderen naar het ziekenhuis te brengen dus hebben we bij alle vrijwilligers geld opgehaald om ze er toch heen te kunnen brengen. In dat soort situaties ben je wel echt blij dat je de kinderen met kleine dingen kunt helpen en je steentje bij kan dragen.

Er was natuurlijk ook tijd om met de kinderen te spelen, het allerleukste van de hele week! Lekker rondrennen, spelletjes spelen, voetballen en vooral veel knuffelen, kietelen en lachen met de kinderen. Vooral de kleinere kindjes waren onwijs lief en het is zo leuk om met ze te kunnen spelen en ze aan het lachen te maken. Ik heb zelf ook heel veel foto’s gemaakt. Ze vonden het zelf ook leuk om heel veel foto’s te kunnen maken en om zichzelf vervolgens terug te zien. Ik heb ze mijn camera even gegeven en binnen een uur hadden ze 250 foto’s gemaakt van zo ongeveer alles en iedereen in het lokaaltje. Wel echt heel grappig om alle foto’s terug te zien!

BBQ

Woensdagavond hadden we weer een BBQ, was een beetje huiverig voor het eten van het vlees na vorige week, maar had er de volgende dag gelukkig geen last van. Tijdens de BBQ hebben we weer geld ingezameld om voor de kindjes ijsjes en fruit te kunnen kopen, om nieuwe spullen voor de nursery te kunnen kopen en om de kindjes nog een keer naar het ziekenhuis te kunnen nemen. De volgende dag mochten we de ijsjes en het fruit uitdelen. Zo schattig om te zien hoe verlangend ze naar de ijsjes kunnen kijken als ze in de rij staan te wachten en hoe blij en dankbaar ze zijn als hun ijsje krijgen. Dan ben je echt blij dat je kunt helpen.

Het afscheid op vrijdag was wel heel erg moeilijk. Je krijgt na een paar dagen al echt een band met de kinderen en het is zo moeilijk om ze achter te moeten laten wetend hoe ze het er in het weeshuis aan toe gaat en wetend hoe je ze achterlaat. Het liefst had ik stuk of wat kinderen mee naar huis genomen, maar dat was helaas niet mogelijk. Het was een hele heftige en indrukwekkende week, maar het heeft wel de ogen geopend. Na deze bijzondere ervaring ben ik extra blij en dankbaar voor de goede jeugd en de fijne omgeving waarin ik ben opgegroeid. Je gaat het thuis heel erg waarderen en ben ik blij dat ik nu meer in zie hoe goed ik het heb en hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen! Deze week was al met al een ervaring die ik nooit meer ga vergeten.

Ingezonden door Elianne