Ik kan slechts één voorbeeld aandragen waarbij het goed misging, maar de meer gelouterde lezers van deze blog kennen natuurlijk vele gevallen en kunnen mijn vermoeden beamen of zullen het figuurlijk te vuur en te zwaard bestrijden. Waarschuwing: hoewel de toon luchtig is, dreigt de inhoud heftig te worden. Tere zielen lezen dan ook geheel op eigen verantwoordelijkheid verder.
Een jaartje of 2-3 geleden waren de rapen behoorlijk gaar hier in ons dorp aan de autoweg van Udon naar Khon Kaen of vice versa, afhankelijk waarvandaan men reist. Het was een normale en wat saaie dag zoals ze wel vaker op het dorp plaatsvinden. Nu zeg ik er maar meteen bij dat ik ook kan en soms wil genieten van wat rust of niksen en daarvoor niet bekritiseerd wens te worden door meer actieve types die de hele dag op hoge toeren door het leven razen. Doe ik ook op gezette tijden, maar soms ook niet.
Op het strand zul je me niet gauw vinden, ook al omdat het 800 km verderop ligt en als ik er wel ben, dan wandel ik wat bij eb rond en liefst uit de zon. Geen zonnebaden. In Udon hebben we een meertje met een fiets- en looppad eromheen en op dat laatste traject kan men mij regelmatig aantreffen (al is het zo’n 20 km van ons dorp af gelegen) wandelend terwijl mijn vrouw eromheen holt (om het meertje), meestal meerdere rondjes (van 3,3 km). Ik maar eentje. Erg leuk daar, flink wat schaduw, zachte rubber vloer, links en rechts dansende dames en versnaperingen voor wie wat drinken of zelfs snacken wil. Massage aan de overkant voor vermoeide spieren. Gewoon lekkere, sportieve sfeer; goed voor de lichamelijke en ook geestelijke gezondheid.
En zo zijn we weer bij het initiële thema van dit bulletin. De geestelijke gezondheidszorg, die overigens ook in het Westen rijkelijk te wensen overlaat. Resulterend in dolende bedelaars en schreeuwers in de stad of hondenwandelaars neerstekende psychiatrische patiënten (die kennelijk niemands patiënt zijn), onlangs nog in de Brunssummerheide, waar ik weleens wandel, maar zonder hond, want die heb ik zelf niet. Weet ook niet of dat het selectiecriterium was van de steker; qua leeftijdsgroep paste ik wel in het profiel, qua hond niet. Vreselijke gebeurtenissen, die, zo lees je dan later, voorkomen hadden kunnen worden in een beter functionerend opvangsysteem. Schrale troost voor de nabestaanden en de familie van de dader. Een leermoment wel, maar er wordt geen of in elk geval niet genoeg lering uit getrokken, gewoon omdat er geen geld, personeel, accommodatie of zelfs belangstelling voor is. En dan spreken we over Nederland, dat altijd wel in de top 5 van ‘beste landen ter wereld om in te wonen’ staat.
Men kan vermoeden dat het dan in Thailand wat dat betreft niet veel beter zal gaan, waar regelmatig warhoofden, al dan niet onder het genot van wat yaba, met machetes zwaaiend op het nieuws verschijnen, waarbij er meestal bloed vloeit of koppen rollen. De enige instantie die eraan te pas lijkt te komen is de politie, die in de laatste fase van de psychose het puin van de straat mag komen ruimen.
Zo ook in ons dorp dus.
Hoewel deze publicatie ingegeven lijkt door sensatiezucht, is niets minder waar. Was deze kelk (of wat in meer boeddhistische kringen daarvoor doorgaat) maar aan ons dorp voorbij gegaan. Maar dat was niet het geval en op 50 meter (nou vooruit, 100 meter) van ons huis had een doorgedraaide kleinzoon zijn oma met zijn machete van het leven beroofd. Als ik er nu zo over schrijf, springen mij weer de tranen in de ogen en daarbij kende ik mevrouw of haar kleinzoon niet eens. Sterker nog, ik denk niet dat ik ze ooit gezien heb. Maar het idee gewoon dat we allemaal kleinzoon (of kleindochter) zijn en een oma (gehad) hebben en wat zo’n vrouwtje heeft moeten doorstaan.
Nog maar los van het feit dat 50 meter niet echt een veilige perimeter is tegen een jonge sterke vent met een kortsluiting in zijn brein, die met een machete loopt te zwaaien. Het was dan ook geen half uitgemergelde junk zo op het oog maar een krachtige, pezige vent van onthaise lengte en dus daarbij voorzien van een levensgevaarlijk wapen. Maakt niemand een kans tegen en ook weglopen zou mij niet gered hebben. Hij leek ook sneller dan ik.
Mijn schoonmoeder en ik zijn ook beide grootouders, dus je schrikt toch wel een beetje als het zo dichtbij gebeurt. Nu begreep ik later wel dat de problematiek school in de specifieke verhouding tussen slachtoffer en dader (geen geld meer voor drugs wellicht), maar toch. Enfin, één groot mediacircus bij ons in de soi. De lokale en landelijke pers die van zulke voorvallen zeer uitvoerig en gedetailleerd verslag doet, waarbij alle familie en buren aan de tanden worden gevoeld (aan de mijne niet) en zoveel mogelijk uitspraken worden ontlokt. Ook de beelden van de overleden oma (discreet geblurd, maar ze lag er toch maar) en de arrestatie van de kleinzoon (een dertiger zo te zien) die op de politie met zijn machete minder indruk maakte dan op oma en die met behulp van allerlei lange stalen beugels en grijpers uiteindelijk van de omheining werd afgeplukt om vervolgens vrij hardhandig in de bak van een pick-up gepleurd de straat uit te spurten, omringd door een selectie van de vele agenten die speciaal voor hem waren opgetrommeld. Algemene sfeer was eigenlijk best carnavalesk, maar dat zal niet voor de familie gegolden hebben. Oma werd wat omzichtiger afgevoerd en kwam later weer terug, waarna haar zijstraatje dagenlang werd omgetoverd tot een soort openluchtrouwkapel, geheel volgens de in Thailand geldende gebruiken bij overlijden.
Van de dader heb ik nooit meer iets vernomen en ook mijn schoonmoeder, die het slachtoffer beter kende, wist alleen maar te vertellen wat ook al op het nieuws te zien was geweest. Jongen met problemen die bij oma woonde en graag regelmatig wat yaba tot zich nam. Uit de roulatie ten koste van oma en wellicht nu zonder machete, maar wel nog steeds schreeuwend in een gevangenis of gesloten instelling. Familie van al wat gebarsten, getransformeerd naar nu volledig in gruzelementen. Bijzonder spijtig, maar was het te vermijden geweest? Ik betwijfel het.
Disclaimer: ik ben geen arts, psycholoog, therapeut of anderszins medisch onderlegd. Ik schrijf gewoon over een gebeurtenis in mijn eigen leefomgeving zonder een oordeel te willen vellen over (geestes-)zieken, hun slachtoffers en/of hun behandelaars voor zover erbij betrokken. Ook pretendeer ik niet verstand te hebben van onderscheidenlijke aandoeningen, al dan niet veroorzaakt of verergerd door drugsgebruik. Maar het zou ook te gek worden als alleen maar vaklui hier hun zegje mogen doen, dat zou de blog niet ten goede komen. Wellicht wel kwalitatief, maar niet kwantitatief.
Ingezonden door Rick
Rick, je zegt ‘Vreselijke gebeurtenissen, die, zo lees je dan later, voorkomen hadden kunnen worden in een beter functionerend opvangsysteem.’
Is dat wel zo? Een opvangsysteem zonder fouten bestaat niet; mensen werken, mensen maken fouten. Dat heeft de mishandeling van een pleegdochter in Vlaardingen ons geleerd. Iedereen ziet het, ook professionals, en niemand doet wat. Iedereen in de zorg werkt binnen zijn eigen kadertje en mag er niet buiten want o wee die heilige privacy en dat formulier dat pietje precies moet worden ingevuld en liefst binnen de lijntjes.
De dader die jij beschrijft zat aan de yaba. Dat heeft niet voor niets die naam! Knettergek word je er van en onberekenbaar. Ook bij gebruik van andere drugs zijn moorden bekend, net als bij alcohol. Maar kun je dat de zorg verwijten?
Er is, gelukkig, geen camera die ons dag en nacht beoordeelt. En zolang ik geen moord pleeg of mensen mishandel (ja, dat is cru maar zo werkt het wel) pakt niemand mij op voor de cel of voor een behandeling. Niemand kijkt om de zoveel tijd in mijn hersenpan om te zien of daar alles nog wel op zijn plaats zit. Daar is een andere orde voor nodig en geloof me, voor die orde pas ik. Al realiseer ik me dat ik, jij, en iedereen, nu het risico loopt eens op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats te zijn… Net wat jij zegt, was het te vermijden? Ook ik denk van niet, hoeveel zorg we ook organiseren.
Helaas zijn verhalen als deze dagelijkse kost geworden, de hele dag door op de bekende zenders, zo’n 6 weken geleden ook een oma van een dorp verder als waar ik woon onthoofd door haar kleinzoon die doordraaide omdat zij weigerde om hem THB 50 te geven voor yaba.
Ik heb hier wel eens aangegeven dat ik een voorstander was van de aanpak van Thaksin, daar kreeg ik een hoop kritiek op omdat er zo’n 2.500 dealers zonder vorm van proces het leven lieten en daar zaten ongetwijfeld ook onschuldige mensen bij.
Maar de schrik zat er goed in en het gebruik werd merkbaar minder,mede ook door de hogere prijzen veroorzaakt door het verbranden van de inbeslag genomen partijen.
Tijdens het junta bewind werden er partijen inbeslag genomen maar niet openlijk verbrand, wat de prijs van één tablet naar THB 5,- deed zakken en het aantal slachtoffers als gevolg van yaba een veelvoud van de 2.500 liet worden.
De strijd tegen yaba is nu weer opgepakt en inmiddels worden er ook weer partijen openlijk verbrand, hopelijk gaan we die strijd winnen want ik heb gezien dat hele families door één zo’n mafkees kapot gemaakt worden.
GeertP, niet alleen de junta maar ook de burgeroorlog in Myanmar heeft daaraan bijgedragen. De traditionele weg voor transport van drugs (van de driehoek naar het Rohingya-gebied) is afgesloten of te link en al die drugstroep gaat via Thailand en Laos naar de rest van de wereld. De prijzen zijn zwaar gezakt door het over-aanbod van drugs.
Net vandaag een artikel over de toegenomen criminaliteit (waaronder drugs en stroperij) in de bekende driehoek. Ook de toename van goedkope drugs in Thailand komt aan de orde.
https://www.voanews.com/a/asian-crime-lords-target-golden-triangle-as-they-devise-new-markets/7678109.html
Als ik opper dat de (niet-)aandacht voor onder meer geestelijke gezondheid en andere (minderheids) groepen (en dieren) ook te maken heeft met hoe men soms letterlijk en foutief denkt in Thailand over Kharma dan word ik gecensureerd. Het is dan ook geen hoera-bericht. Heel voorzichtige berichten met misschien, het zou kunnen…dan mag het. Of als men kan afwijken naar een bliksemafleider zoals Yaba dan kan het ook. Sociologische, culturele of religieuze vaststellingen (en eigen gemaakte vaststellingen) maken op basis van tal van desbetreffende wetenschappelijke ( bv. dus sociologische onderzoeken mag niet).Want zoals we allemaal weten is Thailand perfect. Net zoals de junta van bijna alle TB-moderators die bepalen wat er hier mag gedacht worden (ook wel eens gedachtepolitie genoemd).
Ik geloof dat ik niet zo lang geleden het verhaal heb verteld van de overbuurjongen (23 jaar, opgegroeid door zijn grootouders, moeder woont in Duitsland en maakt maandelijks geld over, geen werk, voortdurend dronken, op zaterdag en zondag de muziek knetterhard aan en jaba-gebruiker) die door een ‘vriend’ (van dezelfde leeftijd, ook opgroeiend bij zijn grootouders, nieuwe brommer waarmee hij door het dorp scheurt, jaba- en alcoholinnemer) bewust werd aangereden en vervolgens tegen het hoofd geschopt voor ons huis waarbij hij een schedelfractuur opliep. De beide jongens hebebn ene haat-liefde verhouidiong want ze heben elkaar nodig voor drank en jaba maar soms is het geld al op voordat dce volgende zending komt. Het dorpshoofd moest eraan te pas komen en de grootouders hebebn inmiddels een stuk land verkocht om de kosten van de overbuurjongen te betalen. Mij kwam ter ore dat de dader geestelijk gestoord is, dat iedereen dat ook weet en dat hij een vorm van dispensatie heeft om niet te worden opgenomen, ook niet na een aantal gewelddadige vechtpartijen. Blijkbaar moet hij iemand echt doodrijden of slaan.
De tante van mijn vrouw heeft dat bij haar zoon (die ook met beide bevriend was en dreigde het verkeerde pad te kiezen) niet afgewacht en hem ten sterkste aanbevolen om in het buitenland te gaan werken. Hij werkt nu in Taiwan.
Dag Chris. Wat bedoelt u met dispensatie. Een ontheffing via kerkelijk recht betekent dat volgens Van Dale. Betekent dat in dit geval naar Thaise normen , waarden en religie Kharma? M.a.w. : ‘niets aan te doen’. Het is een ‘ boetedoening’ voor fouten in een vorig leven, denkt en begrijpt men foutief want Kharma betekent in se iets geheel anders in het Theravada boeddhisme. Dus denkt men dan ‘ laat maar zo’ . De gouden stelregel ’50 procent I don’t care, 50 procent I don’t know zou men het ook kunnen noemen. Mensen met een geestelijke handicap die niet tengevolge is van yaba of alcohol welja die handicaps bestaan ook. Jawel ook in Thailand.Ik ken iemand die wat men noemt minder begaafd is en die wordt in het dorp waar ik wel eens voor langere tijd kom gewoon opgesloten. Met speciale omheining zelfs. Uit schaamte ,uit dispensatie of uit kharmische domheid ? Sssssjt….
Dispensatie:
1) Indult 2) Kerkelijke vergunning 3) Kerkelijke vrijstelling 4) Ontheffing 5) Tijdelijke vrijstelling 6) Uitstel van betaling 7) Verlof 8) Vrijstelling.
Ik weet het niet precies maar hij is wel vaker in aanraking gekomen met de poltie voor geweld. Maar men heeft blijkbaar besloten daar niks aan te doen zolang de aangebrachte schade maar vergoed wordt. Ik weet ook niet of hij geestes ziek is door yaba en drank of om andere redenen.
Maar het gaat een keertje mis volgens mij.
Mijn vrouw verzekert mij dat als hij iemand van haar familie wat aandoet zij er persosonlijk voor zal zorgen dat hij wordt opgesloten.