This is Thailand, deel 2 (lezersinzending)

Iedereen kent wel een aantal verhalen als hieronder. Sommige zul je om moeten grinniken, maar wellicht ook een paar brengen je (opnieuw) aan het huilen.

Huwelijksjubileum

Een goede vriend van mij schoof aan op het terras. Ik had hem al enige tijd niet meer gezien of gesproken en hij zag er niet al te vrolijk uit.
“Wat mankeert jou, maatje, nog een kater van je jubileum?”, vroeg ik nog vrolijk, want hij had net in de periode ervoor zijn huwelijksjubileum gevierd. Het volgende wat ik mij herinner was de manager die met de sleutels rammelde omdat het sluitingstijd was.

Mijn goede vriend schudde zijn hoofd en vertelde mij vervolgens een verhaal waardoor ik de volgende dag weer even met beide voeten in de aarde stond en realiseerde in wat voor een vreemd land ik eigenlijk woon.

Het verhaal

Enige tijd geleden was mijn maatje een jaar getrouwd met zijn keihard werkende Thaise vrouw. Zelf doet hij wat werken op afstand zo nu en dan en heeft een klein vast inkomen uit Nederland. Hij vertelt dat een paar maanden voor het jubileum ze een aanvaring hebben gehad. Zijn vrouw had namelijk door al het harde werken van zes dagen per week en vaak tot 16 uur per dag van huis met een behoorlijke stressvolle baan als manager in een traditioneel Thais bedrijf, een flinke mentale inzinker gehad. Om zich beter te voelen had ze zonder overleg besloten dat ze een korte vliegvakantie naar het zuiden nodig had om met een groep Boeddhistische vrienden enkele tempels te bezoeken. Maar daar had ze helemaal geen geld voor, riep mijn maatje.

Wat de ruzie veroorzaakte was dat mijn maatje erachter kwam dat ze zonder dat hij het wist een nieuwe credit- debitcard had aangevraagd en hem als noodcontact voor de nieuw afgesloten reisverzekering had opgegeven en die hadden hem natuurlijk een sms’je gestuurd met bevestiging. Ho, ho, dat kan zomaar niet. Als je getrouwd bent mag je niet zomaar nieuwe financiële verplichtingen aangaan zonder wederzijdse instemming. Ik weet dit zelf ook donders goed uit ervaring en ik heb hem indertijd hiervoor ook alle wettelijke achtergronden verschaft (onder andere van dit forum).

Alles netjes uitgepraat. De reden van zijn vrouw haar onzekerheid was over mijn maatje zijn onregelmatige werk en het daarbij horende onregelmatige inkomen. Een onderwerp waar ze het al vaker over hadden gehad. Eind goed, al goed, toch?

In de weken erna en tot vlak voor hun jubileum blijkt echter dat er wel heel veel pakketjes binnenkomen en zijn vrouw garnalen per dozijn, blauwe krab maat XL en via de taartenwinkel regelmatig op werk trakteerde. Toen hij zijn vrouw hierop aansprak en ook aangaf dat ze niet zomaar nieuwe dingen mag en kan kopen (want elke Thai zit al enorm diep in de schuldenberg), reageerde ze ontwijkend en sussend dat het allemaal best meeviel.

Tot vorige week… toen barstte de bom. Hij had net de rekening betaald voor ‘de hometown’ waar hij normaal nooit een probleem mee had. De elektriciteit, en af en toe de wifi of de mobiele telefoon abootjes van de kindertjes. Normaal krijgt hij dan de rekening, scant de QR-code en alles is weer geregeld. Echter, deze keer zei zijn vrouw dat ze al betaald had en of hij het kon overmaken want ze had de rekeningen in de hometown laten liggen. Dat gebeurde weleens vaker, dus geen vuiltje aan de lucht, toch? Wel handig om te weten dat zijn vrouw gemiddeld zo’n vijf dagen per maand in totaal in de hometown doorbracht bij haar ouders en kinderen (ook weer zoiets dat hier in Thailand heel normaal is, je kinderen door de grootouders te laten opvoeden, terwijl je zelf in de grote stad werkt).

Twee dagen nadat hij die rekening had betaald krijgt hij weer een berichtje op zijn telefoon. Hij was toegevoegd als noodcontact voor zijn vrouw haar nieuwe smartwatch. Uhm kammewattes? Na enig onderzoek bleek deze smartwatch 16.000 THB te hebben gekost, terwijl hij net voor 15.000 THB haar geld had geleend voor de hometown rekeningen.

Toen hij zijn vrouw hierop aansprak was het eerst ontkennen, toen verdedigen en vervolgens werd ze pittig boos en liep het uit de hand gevolgd door een schreeuwpartij (wat Thaise mensen absoluut niet waarderen). Vervolgens liep ze de deur uit, stapte in haar auto en reed weg. Vijf minuten later was ze terug, greep allerlei kostbaarheden en wat papierwerk en ging er al ruziemakend weer van door.

Mijn maatje is toen haar eigen kamer ingegaan en bij haar bureau ging kijken. Hij had dit nooit eerder gedaan, maar de situatie was ernaar. Wat hem als eerste opviel, was dat onder een handdoek verstopt, boven op twee kledingmanden, waren diverse opengemaakte pakketten van verschillende online winkels. Bij haar bureau vond hij vier welkomstbrieven van vier verschillende banken. Daarnaast zat in de horlogekist van zijn vrouw opeens alle horloges, ook die waarvan hij wist dat die eigenlijk al tijden in het pandjeshuis waren. Vervolgens viel hem op dat er diverse juwelendoosjes waren met oorringen en dergelijke opsmuk. Wat hij ook vond was een stapel van belasting facturen die Thaise mensen gebruiken om hun BTW terug te krijgen. Sommige bedragen waren ruim tweeduizend THB.

Omdat hij altijd al toegang had tot zijn vrouw haar email, ging hij daar ook eens snuffelen om te ontdekken dat ze naast haar al twee bestaande bankrekeningen, bij negen (9!) andere banken en financiële instellingen een rekening had geopend en/of een debit- creditcard had aangevraagd. Ook had ze zichzelf bij minstens drie nieuwe online shopping apps aangemeld die gespreid betaalfuncties boden.

Een Nederlander valt hiervan achterover, maar zelfs iemand als ik zei de gek, die al lange tijd in Thailand woont had met dit aantal toch wel even moeite. Daarnaast had zijn vrouw al bij twee banken een rekening en al bij zeven (7!) financiële instellingen verschillende leningen lopen, voegde mijn maatje er nog eens aan toe. Tevens heeft elk fatsoenlijke Thai betalingsoplossingen van Shopee (sPay Later en SEasyCash), Lazada en minstens een aantal shopping kaarten van bijvoorbeeld M Online, Tops Online, Lotus, The 1 Mall en natuurlijk Grab.

Per kaart kun je tussen de 50.000 en 128.000 THB krediet krijgen en je betaalt in Thailand nagenoeg alleen maar rente en lost geen ene drol af. De reden dat de manager met zijn sleutels rammelde omdat het reeds sluitingstijd was, terwijl mijn maatje al zeker een uur richting huis was vertrokken, was omdat ik nog steeds met mijn hoofd er niet bij kon dat mensen in Thailand tot vijftig (50!) tot wel vijfenzeventig (75!) keer hun maandinkomen aan kredietlijnen kunnen openen en ik al een uur naar de lucht zat te staren terwijl ik maar bleef mijmeren. Natuurlijk wist ik dat de Thaise BKR-registratie poep was, maar dit sloeg echt alles.

Gisteren sprak ik mijn maatje voor het eerst weer eens en vroeg hem naar de reden dat ze dit gedaan had. Mijn maatje zegt dat zijn vrouw dit “Plan B” noemde; haar veiligheid en pensioen voor als er ooit iets met mijn maatje zou gebeuren. Nou dacht ik, dat was dan slim gedaan want Plan B was direct in werking gegaan. Mijn maatje heeft gezegd dat hij veel van haar houd maar dat ze beter haar spullen kon komen ophalen en niet meer hoefde terug te komen. Goed gedaan dacht ik nog, ik was trots op mijn maat! Helaas, hij heeft een trouwlicentie en zal haar elke maand 15.000 THB moeten blijven betalen, zodat ze op papier getrouwd kunnen blijven. Daar heeft hij geen moeite mee omdat in zijn hoofd het ten goede van haar (niet de zijne) kinderen komt. Ik daarentegen vind het maar niets. Je visa is zo afhankelijk van zoveel factoren en zoveel mensen en je kan geen enkel iemand in Thailand ooit echt vertrouwen.

De vraag waar ik maar mee blijf zitten is, dat ondanks al het onderzoek waar ik mijn maatje toen mee heb geholpen en mijn eigen ervaringen uit het verleden, plus wat ik hier heb gelezen, toch echt de vraag heb; HOE KAN DIT MOGELIJK ZIJN? Hoe kan iemand 50-75x hun maandsalaris aan geld lenen.

Ik denk dat ik morgen, maar weer even een terrasje ga pakken.

Nederlandse humor is een lach en een traan … wat dat betreft, zit men goed in Thailand.