Thailand met roze bril en zonder roze bril
Thailand zonder roze bril of soms zit het tegen op je vakantie
Aankomst in Thailand
Hoewel ik vaak in Thailand ben geweest, is het voor mij iedere keer weer een hel om deze vlucht te overleven. Het begon al toen ik aan kwam in Centraal Utrecht. Nee er gaan geen treinen naar Schiphol er zijn problemen met de tunnel naar Schiphol. Shit, dacht ik bij mezelf daar begint de ellende al. Had ik even moeten checken van te voren. En nu? Er gaan wel bussen maar dat duurt ongeveer 3 uur naar Schiphol. En een Taxi hoeveel kost dat? 90 euro was het antwoord. Nu ja , doe maar ik ben al een beetje laat. Afijn 90 euro armer ingecheckt en dan krijg je te horen dat er slechts een ruimbagage ingecheckt kan worden en ik heb twee stuks ruimbagage dus dat wordt dan 50 euro bij betalen voor mijn gitaar. Oké, ik kan niet zonder mijn gitaar dus je betaald.
De reistijd was 11 uur, maar dat werd dus een hel. Ik werd gepropt in een veel te krappe stoel tussen twee moddervette Russen die ook nog eens de helft van mijn stoel in beslag namen. Dus met mijn armen die ik niet kwijt kon proberen te overleven tussen 2x 120 kg of meer en dat voor ruim 11 uur. Hoewel mijn medepassagiers heerlijk snurkend in slaap vielen, waar bij een Rus tegen mijn schouder in slaap was gevallen, heb ik uiteraard in mijn penibele positie geen oog dicht gedaan. En dan is 11 uur heel lang.
Geradbraakt kwam ik uit het vliegtuig, hopende dat ik nooit en te nimmer meer ingeklemd zou worden door twee Russen met obesitas. Geeft je toch te denken om toch een keer business class te vliegen al is het alleen maar om dit soort confrontaties te vermijden. Maar dat kost wel een slordige 1200 euro meer. Kortom die ellenlange durende reis, waarbij ik serieus heb overwogen halverwege de reis om mij een parachute te geven en gewoon uit te stappen op 10 km hoogte, uiteraard met een zuurstofmasker, vonden de stewardessen het toch verstandiger om nog een uurtje of 5 af te zien, in plaats van toe te geven aan deze toch wel buitengewoon drastische impuls. Oké dacht ik, ik heb 6 uur overleefd, daar kan nog wel 5 uur afzien bij. Eindelijk, waarbij ik het laatste half uur letterlijk per minuut heb bijgehouden, lande het vliegtuig op plaats van bestemming, Bangkok.
En het was hoogseizoen en normaal vul ik mijn standaard briefje voor verblijf wat je uitgereikt krijgt voor de formaliteiten altijd in, hoeveel verdien je, wat is je doel in Thailand en met welke vlucht ben je gearriveerd in Thailand blabla. Dit keer was ik vergeten om het in te vullen, dus dan sta je in een rij, wat me doet denken aan de Efteling; vanaf hier nog maar 60 minuten. En omdat ik mijn formulier niet had ingevuld moest ik weer helemaal terug naar de tekentafel om alsnog mijn formulier in te vullen. Goede les voor de volgende keer. Afijn weer terug in de rij vanaf hier is het nog maar 60 minuten. Eindelijk was ik dan toch aan de beurt na 2 uur om de paspoort formaliteiten in te vullen. Een zeer chagrijnige douanebeambte hielp me verder om door de controle heen te komen, waarbij ze me wel 10x aankeek of ik misschien wel een of andere louche figuur was gezien mijn vele stempels, die slechte intenties had. Uiteraard konden ze niets vinden, maar de manier waarop ze me aankeek deed me vermoeden dat ik misschien wel vrouwen ronselde in Thailand. Het was warm en ik zweette als een otter, misschien dat haar alarmbellen op die manier ook gingen rinkelen. Only God knows. Uiteindelijk na een nors gebaar mocht ik verder gaan, terwijl ze met een overdreven luid geklop mijn paspoort voorzag van de nodige stempels.
Ik snel naar de bagageband en die was al afgelopen. Er stond nog een koffer en die was van mij. Maar waar is mijn gitaar. Ik naar de odd size bagage, maar geen gitaar. Een uur later kwamen ze tot de ontdekking dat er twee odd size bagage claims waren en dat mijn gitaar in de andere hal was gebracht. Afijn 3 uur later, ik naar de uitgang nothing to declare en ja hoor ik werd er uitgepikt (voor de eerste keer) en al mijn bagage werd binnenste buiten gekeerd en na nog een oponthoud van ruim een ½ uur kon ik verder. Ik had het helemaal gehad en dacht dit is de laatste keer dat ik naar Thailand ga in het hoog seizoen.
Het eerste wat ik dacht, ik ga zo snel mogelijk naar de minibus voor Hua Hin, maar helaas de eerst volgende minibus ging pas over 3 uur. Ik was moe, zeg maar kapot en het enige wat ik nog wilde was zo snel mogelijk naar Hua Hin. Dus taxi aangehouden, en ik voelde mijn maag ook al weer een beetje opspelen na het eten van een opgewarmde maaltijd in het vliegtuig, waarbij ik alleen het broodje met Hollandse kaas kon waarderen en een jus d’orange. Na flink onderhandelen hebben we een prijs afgesproken van 2500 baht. Het enige wat ik nog wilde was een teiltje om over te geven en een goedkoop hotel in Hua Hin. Dus 2500 baht was oké. Halverwege de rit heb ik de taxichauffeur gedwongen om ergens te stoppen omdat ik flink moest overgeven. Dat luchtte behoorlijk op en ik heb zowaar nog een uurtje in de taxi kunnen slapen. Eindelijk in Hua Hin aangekomen.
Hua Hin is voor mij een speciale plaats
Ik ben daar zo vaak geweest en altijd goede herinneringen. Niet deze keer. Normaal ga ik gewoon naar mijn favoriete hotel, helaas geen kamer vrij. Zwetend, want het was erg warm op zoek naar een andere accommodatie. Sorry we don’t have room everything full. Na 10 keer nee te hebben gehoord dan toch maar voor een wat luxe hotel. Ja, we hebben nog 1 kamer vrij 1500 baht. Ja. Doe maar want ik ben helemaal kapot. Ik wil een douche en een bed, dat is alles wat ik nu wil. Al vraag je 5000 baht ik vind het allemaal prima. Totaal geradbraakt stortte ik me op mijn bed, wel nog even mijn schoenen uit gedaan en viel als een blok in slaap. Na een buitengewoon diepe slaap werd ik de volgende ochtend pas wakker uit mijn coma, zo voelde het in ieder geval. Nog wat verdwaasd, een douche, tanden poetsen en dan Hua Hin verkennen.
Hua Hin was uitgestorven. Bijna al mijn favoriete plaatsen waren gesloten. Hua Hin was een ghost town geworden. Een paar barretjes waren nog wel open. Maar voor de rest was alles gesloten. Navraag gedaan. You don’t know what happened here? No I don’t know sorry. Have many bom attack in Hua Hin , people died also tourist. Armee close this place, now just open again. Shit dacht ik waarom weet ik dat niet. Moet toch eens wat vaker het nieuws gaan lezen. Kortom er waren een paar barretjes open na een week na de aanslagen en voor de rest was het uitgestorven. Ik sprak een dame die me vertelde dat bijna alle dames weer terug waren in de Isaan na deze bomaanslagen. En dan begrijp ik niet waarom ik zoveel moest betalen voor het vinden van een goedkope accommodatie. Yes have many farangs today, but farang not very happy because everything closed. But all hotels full. Yes I know I found out. But I look for lady Nit from last year, we had very good time together but bar closed now. I know Nit from that bar she go home Isaan, because she scared about the bombs in Huahin. Soms zit het mee en soms zit het tegen, dat is het leven nu eenmaal. Na drie dagen rond gewandeld te hebben in het bijna verlaten Hua Hin besloot ik om toch maar verder te trekken naar Koh Chang, daar waren in ieder geval geen bomaanslagen geweest.
Koh Chang
Mijn speciale plekje in Koh Chang is Chang plaza (Vijai plaza), zeer goedkoop 450 baht, maar ook hier weer hetzelfde verhaal. Sorry we do not have room everything booked allready. Heb ik weer, normaal kan ik daar altijd terecht, weer verder zoeken. Uiteindelijk iets gevonden voor 1200 baht. Niet ver er vandaan. En toen kwam ik tot de ontdekking dat ik op allerlei plekken allerlei bultjes kreeg. In het begin dacht ik nog zijn het muggenbeten, bedwantsen, zandvlooien of iets anders? Naarmate de dagen vorderden kreeg ik steeds meer van dat soort bulten. En ik dacht bij mezelf: het zijn geen muggenbulten, ook geen bedwantsen, maar wat is het dan.
Uiteindelijk kwam ik er achter dat het een zeer heftige allergische reactie was van het een of ander. De bulten verschenen overal, op mijn armen, mijn benen, mijn rug en eigenlijk overal. En jeuken, dat is niet normaal .Ik naar het internationale ziekenhuis en daar zei 1 van de zusters: not look very good, you have big problem, do you want to see doctor? That cost 4000 baht to see doctor. 4000 baht om alleen een dokter te spreken, belachelijk. Aan de andere kant van het eiland was een Thai hospitaal en met de brommer ben ik daar heen gegaan. Uiterst correct ontvangen daar. Bloeddruk gemeten, gewicht, dokter gesproken en die had het al heel snel door: een buitengewoon heftige allergische reactie. Maar voor wat dan wel? Ik kom hier al 20 jaar en nog nooit eerder mee gemaakt. Apothekersassistente erbij gehaald en die dacht aan een voedselallergie. Ik eet alles in Thailand, seafood, slang, zelfs hond heb ik gegeten, in Laos dan wel, en zelfs insecten en ander eten waar een gemiddelde farang met een grote boog omheen loopt, dus dat lijkt mij sterk, een voedselallergie.
Toen dacht ik opeens, shit ik weet het al, ik heb bij de apotheek wat pillen gehaald omdat ik last van mijn maag had al een paar dagen. Een soort middel om mijn darmflora te versterken, dat moest het zijn, ik kon niets anders bedenken. Gelijk de pillen in de prullenbak gesmeten. Ik werd op een brancard gelegd en kreeg om de 5 minuten een prikje met een soort antistof voor allergische reacties. Het laatste prikje bleek te werken. De zwelling werd gelijk wat minder. Uiteindelijk heb ik wat medicijnen gekregen en een zalfje om niet te gaan krabben vanwege de verschrikkelijke jeuk en dat hielp. Kosten voor dit alles, inclusief medicijnen 650 baht. Eindelijk eens een meevallertje deze vakantie. Na een aantal dagen begon de zwelling van de bultjes minder te worden en ik kreeg ook geen nieuwe bulten meer. Ook veel zwemmen in zee hielp mij om van de jeuk af te komen. Zag er nog wel steeds uit als een melaatse. Dit was tevens ook mijn 1e vrouw loze vakantie, ik had er absoluut geen behoefte aan.
Terug naar Nederland
Ook de terugreis was een ramp. Daar ik al veel geld had uitgegeven, besloot ik eerst om naar Jomtien te gaan met de minibus en dan de volgende dag met een minibus naar het vliegveld. Hoe lang doet de minibus erover vroeg ik. Ongeveer 2 a 2,5 uur. Nou dat pakte anders uit. De minibus deed er bijna 5 uur over. En ik dacht shit, ik ga mijn vlucht missen. 30 minuten voor vertrek kwam ik aan, veel te laat natuurlijk. De incheckbalie was al gesloten. Echter was er nog iemand van China airlines die mij wel overal door heen loosde met al mijn bagage. Echter werd dan alles gezien als handbagage natuurlijk en bij de bagagecontrole werd alles open gemaakt, omdat de scan uitwees dat ik verboden artikelen had in mijn handbagage. Normaal gaat dat natuurlijk in het ruim wel mee. Een duur mes werd eruit gehaald, wat schaartjes, zonnebrandolie, mondwater, zes aanstekers, en nog wat ander spul. Ik keek op de klok en had nog 5 minuten om mijn vliegtuig te halen. Mijn naam werd zelfs al omgeroepen. Final call for mister Hans Struijlaart for flight C065. Rennend, half struikelend en zwetend als een otter was het me toch nog gelukt, dankzij de hulp van een zeer attente China airlines employé, om deze vlucht toch nog te halen. Heb ik genoten van de terugreis? Nee, wederom zat ik weer ingeklemd tussen twee redelijk zwaarlijvige (dit keer Nederlandse) vakantiegangers.
Was het een leuke vakantie al met al? Nee niet echt op de schaal van Richter een schamele 5, meer kan ik er niet van maken. Terwijl ik gewend was aan een gemiddelde 8. But sometimes shit happens en daar moet je het mee doen.
Ik verwacht wel dat mijn komende vakantie weer een stuk beter wordt.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Eilanden8 februari 2021Koh Chang nog steeds een paradijs of niet?
Column2 augustus 2018Categorieën bardames in Thailand- Leven in Thailand6 maart 2018Walter de Duitser op Koh Samui
- Leven in Thailand8 februari 2018‘Niet alle bargirls in Thailand zijn alleen maar op je geld uit’
24 uur van te voren is er mogelijkheid een stoel te bespreken, zoals gangpad.
555, je hebt mij goed beet ! Geen van beiden, doch wel een verhaaltjesschrijver. 555
Voor een ervaren Thailand reiziger eigenlijk een beetje zielig. Vanuit Jomtien gaat er een bus naar Bangkok en daar gaan vanaf de onderste etage bij het restaurant een bus naar hua hin. Dus met een overstapje allemaal veel goedkoper te organiseren. En wat die hotelletjes betreft; neem je nooit een kaartje mee met internet adres? En van te voren reserveren nooit van gehoord? Tegenwoordig zelfs een boot van hua hin naar Pattaya-Jomtien. Kom volgende keer maar naar jomtien, voor 17500 baht per maand een aardig appartement beschikbaar. En kort bij de Rompho barretjes. [email protected]
Beste Hans, wat een verhaal. soms lijkt het of alles tegenzit. En dat er weinig ander opzit dan lijdzaam de tijd voorbij te zien gaan. Vroeger zij men wel eens; De duivel schijt altijd op één grote hoop! Dat, wanneer echt alles tegenzit. Goeie nieuws is en dat weet jij ook, daarna wordt bij volgende keren alles beter en ook relatief.
En zeker in Thailand, Want zeg nu zelf, op een andere moment, alleen al een lieve glimlach of een simpel bordje gebakken rijst langs de kant van de weg, en je voelt je Sanuk en Sabai.
Ik heb wel eens ergens op een grote veerboot, overvol, een tocht gemaakt die bedoeld was 11 uur te duren. Het was noodweer en het werden er 16. Alles en iedereen ziek. Toiletten die al lang allemaal verstopt waren stroomden over de drek liep overal. Hmmmm. een helletocht was het. Wanneer ik dan later bij andere reizen, wel eens mensen steen en been hoorde klagen omdat de cola op is, of er een halfuurtje vertraging dreigde, kon ik alleen maar glimlachen.
Ik wens jou en mezelf voor volgende keren meer good luck!
Geweldig, het kan zowel links- als rechtsom in hetzelfde land, afhankelijk van wat geluk of inzet. Wel wat zwart/wit neergezet: Ik heb best vaak de slechte ervaringen, maar de goeie zijn er ook.
Alles bij elkaar gerekend kom ik dan toch maar weer terug, elke keer…
sorry maar wat te vele ongelukjes die ge had kunnen voorkomen
check toch uw vluchten op voorhand
ge weet toch dat ge maar 1 ruimte bagage mee mag nemen in economy
ge kunt u stoel toch op voorhand vastleggen
dat ge uw papiertje niet invult voor de immigratie ligt toch aan uzelf
dat ge dan tijd verliest en achter uw bagage moet aanhollen is toch normaal
ge het ongeveer alles aan uzelf te danken
sorry, geen compassie met zo’n manier van doen
Ik vlieg per definitie altijd KLM. Rechtstreeks en altijd op tijd (ik heb wel het voordeel dat ik in Amsterdam woon en voor nog geen 3 Euro bij mij voor de deur in de bus stap en 20 minuten later op Schiphol Plaza word afgezet. Het prijsverschil (laagseizoen) voor een 3 tot 9 maands) is rond de 150 Euro. Ik weet niet hoe lang en breed jij bent, maar ik met 1.70 m en best wel vrij brede schouders) heb voldoende beenruimte. De mogelijkheid om bij het boeken van de reis een stoel te reserveren start bij 20 Euro. Ik kies tegenwoordig mijn stoel pas bij het inchecken (30 uur voor vertrek en zet mijn alarm op die tijd) omdat die 20 Euro niet meer behoeft te worden betaald. De andere tarieven gelden gewoon. Mijn ervaring is dat er voldoende goede seats over zijn bij het inchecken zodat je best comfortabel kan reizen. Ik kies altijd de middelste rij en de buitenste stoel. Ik zorg er ook altijd voor dat ik een ruime tijdsmarge heb. Ik wacht liever een of twee uren op de airport dan mijn vlucht te missen. Je kan natuurlijk zoals andere vrienden van mij doen gewoon een hotel bij de airport in Thailand nemen voor ongeveer 15 Euro en dan de taxi ongeveer 10 min voor 2 a 300 Bath naar de airport. Heel relaxed.
Ik prefereer Jomtien. Het is wat rustiger en toch dicht bij Pattaya. Ik heb er een condo gehuurd. Fully equiped en aangevuld met mijn eigen spullen. Ik heb een 5 jarig contract afgedwongen en betaal 7.500 Bath per maand. Lift, 2 zwembaden, Tennisbaan en Gym. Complex is bewaakt. Ik stress nooit. Als ik er niet ben wordt er elke week gelucht (100 Bath per keer) en de airco’s (ik heb er 2) een paar minuten aangezet.
So you see, no stress, no problems. Goede stoel en bovenste beste service en goed eten aan boord van de KLM. Ik ervaar elke trip als heel plezierig. Ik heb meer vlieguren dan heel veel piloten in vliegtuigen varierend van DC 3, Cessna, Twin Otter, Beachcraft en veel meer andere propeller vliegtuigen, DC 9, DC 10, Jumbo, 777, Learjet en nog heel veel andere types jets dus ik weet echt wel wat vliegen is. Next time: plan beter en neem ruime marges voor wat betreft de tijd.
Suc6
Na het lezen van beide versies kom ik tot de conclusie dat U appels met peren vergelijkt.
In Uw roze-bril-verhaal gaat alles voorspoedig, mede omdat de hoofdpersoon zich goed heeft voorbereid.
In Uw zonder-roze-bril-verhaal gebeuren allerlei onaangename dingen, ook gebeutenissen die buiten zijn invloedssfeer lagen.
Om een goede vergelijking te kunnen maken moeten beide versies precies dezelfde gebeurtenissen bevatten. Dat heeft U volgens mij nagelaten.
Volgens mij is een roze brillendrager iemand die weigert om negatieve gebeurtenissen als zodanig te erkennen. Iemand zonder roze bril, of beter gezegd zwarte bril, zal geneigd zijn om negatieve gebeurtenissen uit te vergroten/te veralgemeniseren.
Voorbeeld: Taxichauffeur rekent véél te veel
Roze bril: “Ik ben op de gewenste plaats van bestemming gekomen.”
Zwarte bril: “Alle taxichauffeurs zijn oplichters.”
Zonder gekleurde bril (de realist): “Deze keer ben ik opgelicht, in het vervolg beter opletten zodat het niet meer gebeurd.”
Heb ik toch weer (iets) te snel op “verstuur” gedrukt.
Er moet natuurlijk gebeurtenissen staan in: “…. , ook gebeutenissen die buiten zijn invloedssfeer lagen.”
En iets verderop ontbreekt het woordje “met” in: “Iemand zonder roze bril, of beter gezegd zwarte bril, …”. Er had natuurlijk moeten staan: “Iemand zonder roze bril, of beter gezegd met zwarte bril, …”.
Mijn motto is steeds vertrek ruimschoots op tijd naar de luchthaven. Of je nu op de hoek van je bed zit te wachten of op een stoel in de luchthaven maakt niet uit.
Ik heb het ooit meegemaakt…..meer dan 5 uren van Pattaya naar de luchthaven…..normaal 2 uren maar niet als er een zwaar ongeval is gebeurd of je bus pech krijgt onderweg.
Ik was toen ook heel net op tijd….maar was wel wat aan het zweten….vooral dat ik met mijn vrouw was en dat zijn 2 tickets.
Wij gaan altijd een dag voor vertrek naar Bangkok. Mijn Thaise zwager woont daar en hij koopt, heel uitzonderlijk in Thailand, bier voor mij in plaats van ik voor hem. Betaalt zelfs regelmatig etentjes! Heeft een goede baan. Was de hele familie maar zo! Maar goed, die lui in de Isaan trekken niet alleen mijn portemonnee leeg, ook de zijne. Kunnen we samen klagen! Een Thai en een farang. Het risico om enkele uren voor mijn vertrek nog een lange reis te ondernemen zou ik nooit nemen. Zelfs in Bangkok moet je op tijd vertrekken. Als mijn zwager ons naar het vliegveld rijdt zijn we zelfs in Bangkok soms uren onderweg. Overdag zeker. Zelfs de tollway staat vol. Volgens mij kun je beter met het openbaar vervoer gaan. Nadeel: Koffers. Ik heb nooit bagage. Voor mij volstaat een scheerapparaat en een tandenborstel plus een paar kledingstukken. Mijn vrouw heb ik geadviseerd de volgende keer per schip te gaan vanwege alles wat mee moet. Koffers vol eten. Terwijl het meeste hier gewoon in Amsterdam op de markt te koop is. Ook eten voor vriendinnen enz. Volgens mij zijn de Russische koffers in de bagageruimte een stuk dunner dan de Thaise koffers.
Dit verhaal is eerder een verhaal van een onervaren, niet voorbereid reiziger. Zowat alle, aangehaalde ongemakken en feiten kunnen je overal ter wereld overkomen en zijn dan nog grotendeels aan de persoon in kwestie te wijten.
Zoals schrijver hier beweert dat hij reeds verschillende malen in Thailand geweest is zou hij eigenlijk beter moeten weten: in hoog seizoen zijn de eerste verblijven welke uitgeput zijn de goedkope verblijven want die zijn reeds ingenomen door andere Nederlanders. Dat de bars in de ochtend niet open zijn is ook algemeen geweten want dan liggen de barbezoekers nog te slapen en loont het niet de bar te openen. Dat de meisjes in de bars steeds wisselend zijn is ook een algemeen feit.
Dat een vliegreis met een zo goedkoop mogelijk ticket niet de luxe geeft welke een duurder met plaatsreservatie biedt is ook geweten. Dat je voldoende speling bij verplaatsingen naar de luchthaven in acht moet nemen is ook geen nieuwigheid. Dat taxis aan de luchthaven duurder zijn en de toeristen nogal eens in het ootje genomen worden… ja ook zowat overal ter wereld hetzelfde. Dat je een beetje of ernstig ziek kan worden, daar is niemand vrij van.
Dit verhaal is niet door een roze of blauwe of zwarte bril bekeken, doch getuigt enkel van een zekere vorm van niet voorbereidt op reis te trekken en nog meer, uit de voorgaande reizen geen lessen getrokken te hebben.
Ik wacht dus op zijn reis door een donkere bril bekeken.
Dag Lung Addie,
Ik zal heel eerlijk tegen je zijn. Dit verhaal is niet in 1 vakantie allemaal gebeurd, maar gelukkig verspreid over meerdere vakanties. Maar ik heb het stiekem een beetje samen gebundeld in 1 vakantie om het verhaal wat interessanter en donkerder te maken. Een aantal zaken zijn mij ook niet overkomen, maar is het verhaal van vrienden van mij en kennissen die dit wel overkomen is. Het verhaal van de Russen in het vliegtuig, mijn zeer ernstige allergische reactie, het niet kunnen vinden van goedkope accommodatie op Koh Chang en het bijna missen van mijn vliegtuig is wel in mijn laatste vakantie gebeurd.
groeten Hans
In feite waren je “bekentenissen” niet nodig, doch tegenover de andere, mogelijk minder attente lezers, wel nuttig. Jouw verhaal deed me reeds twijfelen over de waarheid ervan toen je opende met het feit dat je tussen twee moddervette Russen gezeten was. Je moet al enorm veel pech hebben om op een rechtstreekse vlucht van Amsterdam naar BKK tussen twee Russen te zitten. Russen hebben tenslotte een andere vliegroute en komen niet eerst naar Amsterdam om naar Thailand te vliegen. Het is veel korter en goedkoper vanaf Moscow.
Indien ik, na reeds 17 jaar Thailand, alle onaangename zaken zou bundelen in één verhaal en het dan nog eventjes zou aandikken met verhalen van horen zeggen door vrienden en kenissen, wat il op de koop toe niet kan controleren, dan zou ik een redelijk boek hebben met klachten en grieven. Ik zou dan de indruk aan de lezers geven dat Thailand en zijn bewoners maar beter gemeden kunnen worden. Indien ik echter alle aangename zaken zou bundelen in één verhaal, dan zou ik de indruk geven dat Thailand de hemel op aarde is. Geen van beide versies zou dan met de werkelijkheid overeenstemmen en een totaal vertekend beeld van Thailand weergeven. Informatief naar de lezers van het blog toe van geen enkele informatieve waarde.
Als frekwent schrijver op dit blog probeer ik de lezer een werkelijk beeld te geven van wat hier in mijn streek te zien en te beleven valt want het is een weinig gekende omgeving. Sommige mensen komen speciaal naar hier om, met of zonder mijn begeleiding, de tochten waarover ik schreef zelf te beleven. Ik zou me schamen als ik hen dan zou moeten bekennen: er is hier van dat alles niets te zien hoor. Ik heb dit enkel geschreven om een interessant artikel te hebben. Dit maakt dat je als schrijver en daar bovenop ook nog het blog, als ongeloofwaardig en daar heeft in feite niemand iets aan. Het enige wat je hiermee bereikt is dat je ook eens op het blog verschenen bent en verschillende reacties hebt uitgelokt.
Ik heb dan veel liever de verhalen van de Inquisiteur, die steunen tenminste op zijn echte persoonlijke ervaringen en stemmen overeen met de werkelijkheid, daar heb je zelfs geen roze, blauwe, zwarte bril voor nodig.
Toch nog een 5 als eindcijfer. Maar voor een 2 moet je natuurlijk een vertraging hebben van 18 uur en een doorstart bij de landing op Schiphol met windkracht 9 en nog meer gedoe in Thailand hebben gehad. Lung Addie merkt op dat dit verhaal past bij een onervaren iemand. En die groep is gewoon heel groot. Ik hoop nog altijd dat die uren op vliegvelden hangen nu eens korter kunnen worden. Gewoon 2 uur van te voren voor een internationale vlucht zo iets moeten zijn waar ze naar moeten streven. Ik heb laatst ‘iemand’ naast gehad in het vliegtuig. Dat was een koffer met daarin een duur of geliefd muziekinstrument. Prima reisgenoot voor mij.
Ja het kan verkeren in het leven, zeker als je zo die twee verhalen vergelijkt. Het echte leven althans wat de meeste van ons zullen meemaken is een combinatie van het geen de roze en zwarte brildrager meemaken, met onze eigen interpretaties erop. Er zijn veel grijsnuances en enige realiteitszin kan ook geen kwaad. Ik hoop dat er nog een derde versie komt die meer recht doet aan de werkelijkheid, maar misschien dat die versie niet zo aantrekkelijk zal zijn en daardoor niet inspireert om daar weer op in te gaan.
Succes met de verhalenbundels Hans en ga zo door, het breekt de dag en beetje en is als afleiding wel grappig.