“Thailand achter de glimlach” (lezersinzending)

In mei heeft Thailandblog al eens aandacht besteed aan mijn boek, waarvoor dank want ik kreeg er veel positieve reacties op. Hieronder nog eens een stukje uit mijn boek.

De Thai zijn gehecht aan en trots op hun geschiedenis en cultuur. Als gast dienen we dat te respecteren. In geval van minachting of gezichtsverlies trek je sowieso aan het kortste eind. Als je respect betoont, zal gastvrijheid jouw loon zijn. Laat ‘Mai pen rai’ jouw motto zijn en jouw vergevingsgezindheid zal duizendmaal terugbetaald worden, als je houding oprecht is.
Sommige farang denken dat ze respect kunnen kopen door met dikke fooien te gooien, maar ze vergissen zich. Uiteraard zullen de Thai dat geld incasseren, maar ze minachten degene die het geeft, omdat ze heel goed beseffen dat die farang, zoals elk corrupt individu, denkt dat je met geld respect kan kopen. Ik sprak met vele Thai, en ze minachten zowel de cheap Charlie als de verkwister.

De meeste Thai zijn verdraagzaam voor elke andere religie en overtuiging, mits die geen kritiek levert op hun levenswijze en instellingen, want alleen de Thai zijn gerechtigd om daarover te oordelen.

Tolerantie is een van de essentiële principes van het boeddhisme, en over het algemeen houdt men daar strikt aan. Hoe zou de modale Vlaming reageren als in Blankenberge of een andere toeristische trekpleister honderden Thaise zeventigers hand in hand zouden wandelen met een Vlaams meisje van achttien jaar dat evenveel weegt als de bierbuik van de verliefde bejaarde? In Thailand wordt geen enkele bejaarde Europeaan met overgewicht en een op hol geslagen hormonaal systeem daarover aangesproken. Karma zal zijn werk wel doen, en mogelijk komt die farang dus in een volgend leven terug als een mooi en arm meisje dat een zweterige, dikbuikige, bejaarde farang zal verwennen.

De meest bijzondere gebeurtenis die ik tijdens al die jaren meemaakte, was op een van mijn eerste reizen in de provincie Udon Thani, op weg naar Laos. Tijdens een bezoek aan een avondmarkt voelde ik plots de aandrang om te plassen. Ik ging tussen de kraampjes door en daarachter, in het halfduister, kwam ik bij een gracht, waarin ik plaste. Plots hoorde ik wat verder een plons. Ik schrok, want ik dacht dat het een rat was. Maar toen hoorde ik een kleuterstem roepen en huilen. Ik liep er naartoe, zag gespartel in het water en schoof langs de gemetselde rand in het water. Er kwam een vreselijke walm uit het rioolwater toen ik de smurrie in schoof. Met de peuter in mijn armen kroop ik eruit, en strompelde, bedekt met smerige troep en met een huilende kleine in mijn armen, terug tussen de tentjes door. Daar, in het volle licht, werd ik meteen omringd door een kring van Thai, die me verbijsterd aanstaarden. Gelukkig stonden ook de ouders tussen de toeschouwers, en was die kleine oud genoeg om te kunnen uitleggen wat er gebeurd was. Omringd door een massa mensen die allemaal tegelijk commentaar gaven, werd ik meegetroond naar een woning in de buurt. Daar kon ik douchen en kreeg ik andere kleren. Toen ik gewassen en gekleed naar buiten kwam, moest ik denken aan die scène uit de film ‘The life of Brian’, waar Brian op een ochtend de vensterluiken opent en als de Messias begroet wordt door een massa volgelingen.

Naast de ouders, die me omhelsden, maar met wie ik jammer genoeg geen enkel woord kon uitwisselen, (het was een van mijn eerste reizen, ik sprak nog geen woord Thai), stond een monnik en die begon meteen met het ernstige werk. Hij had een aantal amuletten bij en daaruit werd, na een uitgebreide discussie met een aantal aanwezigen, uiteindelijk een amulet gekozen. Vervolgens werd een halssnoer van touw op maat gevlochten en onder een aantal bezweringen om mijn hals gehangen. De monnik zei plechtig, terwijl hij naar de amulet wees: “You drink whisky, out. You boom, boom, out.” Geen seks en drugs, en allicht ook geen rock en roll als je een gezegende amulet draagt. 
Ik heb daarna nog dagen in een euforie verkeerd vanwege het besef dat ik dat kind van de verdrinkingsdood had gered. Die ene daad maakt al mijn reizen naar ginder al zinvol, vind ik.

Nog een positieve noot om af te sluiten. Ik heb heel geregeld kunnen vaststellen dat mensen die weinig bezitten, het weinige dat ze hebben makkelijker delen met hun vrienden en familie. Belangrijk in Thailand is om het leven sanuk te beleven. De beste vertaling voor dat woord is allicht gezellig, zonder stress. Dat doe je door met familie, vrienden en buren samen te genieten van het leven. Het begrip staat tegenover seriat, ik vermoed dat dat een verbastering is van het Engelse serious.

Seriat beleef je alleen, verdronken in sombere, kwaadaardige gedachten die de weg naar verlichting en karma dwarsbomen.

Delen is essentieel om sanuk te leven. Ik ga me beperken tot één concreet voorbeeld. De vriend van de dochter van mijn vrouw heeft graag parfum. Zelf kan hij het zich niet veroorloven om dat te kopen. Dus mijn vrouw besliste om bij ons jaarlijks bezoek voldoende parfum mee te nemen, zodat hij er een jaar mee zou toekomen. Zes flesjes, dat zou moeten volstaan. Toen we enkele dagen in Thailand waren, organiseerde de vriend van de dochter een huisfeestje voor vrienden. Hij gaf die avond vijf parfumflesjes weg, aan vrienden die op hun beurt met hem zullen delen wat zij bezitten. Zo bouw je aan een betrouwbaar sociaal netwerk, en stel je tegelijkertijd een goede daad die je weer een stapje bij de verlichting brengt. En dan is karma geen bitch.

Uit: “Thailand achter de glimlach” Uitgeverij Boekscout, mei 2024 – ingezonden door Rob Van Vlierden