Moossie

Nee, ik ben geen hondenman, maar als er dan toch een huisdier moet komen dan maar liever een kat. Die zijn veel gemakkelijker. Maar ja, hoe gaat dat? Je woont wat ruimer en met een grote tuin en je vrouw wil een hond. “Nee, ik wil geen hond en daarmee basta!”

Helemaal geen basta, je vrouw wil een hond want, zegt ze, ‘s nachts gebeuren er in Thailand hele erge dingen en dan moet je op het platteland een waakhond hebben zodat als de dieven en moordenaars komen, je van tevoren gewaarschuwd wordt door de hond. Want dát helpt.

Na veel discussie en gekibbel, en dat zal je altijd zien, kreeg zij een tip dat er bij een familie in het dorp jonge hondjes “gratis te krijg” waren. Voor niks. Met tegenzin ging ik op de scooter met mijn vrouw naar het adres waar de hondjes “gratis te krijg” waren. Daar aangekomen werden we hartelijk verwelkomt en waar ik dan vandaan kwam wilde ze weten.

Uit Holland!

Oh, van Basten, Gullit, Kruif, Bergkamp….. Ja. Ik knikte vriendelijk en wilde al meteen weer weggaan maar ik werd tegengehouden door één van de dochters des huizes die met in één hand een hondje bij de achterpoot omhooghield. Echt, het zag er niet uit, die hond trouwens ook niet. Een soort grote pluizige haarbal, vies, nat en plakkerig en ja, als je goed keek kon je bedenken dat in die viezigheid een hondje zat.

Ik zag het werkelijk niet zitten en kennelijk was dat van mijn gezicht af te lezen want een andere dochter haalde een paar houten planken die op het erf lagen weg en er kwam een gat in de grond tevoorschijn.

Ze stak haar hand in het gat en hup, daar was weer een hondje, al even onaantrekkelijk als het andere hondje. Een langharige knoedel waar echt geen hondje in te herkennen was, er zat bovendien nauwelijks leven in en ik had, als er dan toch een hond moest komen, me er iets heel anders bij voorgesteld.

Tja, nou ja, dan was er niets aan te doen, jammer he, en ik maakte opnieuw, na een beleefde waai, aanstalten om te vertrekken. Nee, nee, even wachten, er is er nog een…. maar die vinden we zelf zo lelijk dat we die niet willen meegeven. En er werd een klein zwart krulharig hondje uit het gat getrokken, nauwelijks 4 a 5 weken oud(!) en ook dit beestje leek me meer dood dan levend. Met een schattig koppie en oogjes die deden vermoeden dat er wel degelijk leven in zat. Ze keek me aan met een blik van: Kom hier! Ik vreet je op! Ach ja, ik was meteen om want wat had het beestje voor kans als de eigenaar je zo waardeloos vindt dat hij je het gratis weggeven nog niet waard vindt? Kortom, we hadden een hond. En we noemen haar Moossie.

Moossie groeide bij ons op samen met een Kater die we uit Nederland hadden meegebracht en ze ontwikkelde zich tot een enorm “waakse” hond. Als er in de verte ook maar het geringste verdachte geluid klonk dan blafte ze de hele buurt bij elkaar. Daarnaast bleek ze ook superintelligent, ze begreep heel goed wat wel en niet kon en mocht, was heel erg gehoorzaam, soms hoefde je haar niet eens te roepen, ze snapte zelf wel dat je wilde dat ze bij je kwam. Het beestje had van die hele pientere oogjes waarbij je het gevoel had dat wanneer ze je aan keek je bij haar naar binnen kon kijken. Kortom, afgezien van haar soms luidruchtig geblaf was het een perfect en grappig hondje waar je niet omheen kon.

En nét als je denkt dat je alles gehad hebt komt onze dochter thuis met iets wat lijkt op een knuffelbeest van Intertoys. Maar het was geen knuffelbeest, het was een hondje, een echte! Hooguit 4 weken oud! En deze ging niet op batterijen, deze poept en piest echt. Ja, hee, hoe kom je hieraan? “Gevonden”. Ja, aan me hoela, terugbrengen, één hond is genoeg. Afijn,….we hadden toen twee honden dus. Moossie en Joepie en ze werden dikke vrienden.

En daar moest het echt bij blijven.  Maar 3 jaar later…..

Augustus 2018 was een maand met heel veel regen en de rijstvelden rondom ons huis stonden al aardig blank en de rijst groeide prima en kleurde de velden knalgroen. Tussen de heftige regenbuien door kon ik lekker buiten in de tuin zitten met een kopje koffie. Regelmatig hoorde ik vrij dichtbij een merkwaardig klagend gepiep en andere geluiden die ik niet thuis kon brengen.

Toen ik zoals elke dag met Moossie en Joepie even een stukje ging lopen naar een verlaten terrein naast ons huis zag ik een zwart beest lopen, ik dacht een kat of een hele grote rat en ik vertelde eenmaal thuisgekomen wat ik gezien had. Oh, zei mijn vrouw, dat kan wel eens een hondje zijn van die mensen die daar woonden en onlangs verhuisd zijn. Ik ging kijken en na enig zoeken, met de laarzen aan want het water stond zeker zo’n 30 a 40 cm hoog, vond ik vier jonge hondjes van een week of vijf oud op een soort eilandje in het rijstveld.

Toen ze me zagen doken ze weg in een kuil die half vol water stond en waar wat takken overheen lagen zodat ze bescherming hadden tegen de felle zon. Het bleek dat een gezin dat moest verhuizen geen trek had in een nest jonge hondjes en hadden ze daarom maar op een wat hoger gelegen plek van vier a vijf vierkante meter omringt door water gedumpt. Ja, in Thailand gaan ze wat anders om met huisdieren dan wat wij in Nederland gewend zijn meestal….. We hebben wat puppy voer en geitenmelk in blik gekocht en dat maar aan die hondjes gegeven. Ze bleken enorm hongerig te zijn. Behalve dat waren ze ook behoorlijk aangevreten door mijten, vlooien, teken en wat al niet meer.

Ik ben de volgende dag maar weer gaan kijken hoewel de plek moeilijk bereikbaar was door het water en de zachte kleigrond. ‘s Nachts had het opnieuw flink geregend met een geweldig onweer en bleek het water zover gestegen dat het vrijwel zeker was dat bij een volgende regenbui de boel zou overstromen dus… hadden we ineens zes hondjes. Naast Moossie en Joepie nu ook Pipo, Pluto, Peethan en Pintha. Toevallig hadden we een aangrenzend stuk grond bijgekocht en ach, waar twee hondjes zijn kunnen er ook zes of niet dan?

Na de nodige bezoeken aan de dierenarts, vitaminen en medicijnen groeide de hondjes voorspoedig op en zijn ze zoals je op de foto ziet goed terecht gekomen. Alleen wist ik niet dat ze zo groot zouden worden.

Gifslangen

In Thailand en zeker op het platteland van Thailand kom je regelmatig slangen tegen. Ook in onze tuin maar dat zijn meestal van die ongevaarlijk huis- tuin- en keuken slangen. Zodra ik de hondjes hoor blaffen weet ik haast wel zeker dat ze een slang hebben gevonden.

Onze tuin is vrij groot en bestaat uit een gedeelte aangelegd rondom het huis en dan nog twee rai dat ik wel regelmatig maai maar waar we verder niets mee doen en daar kun bijna wel dagelijks slangen vinden. Ik weet ook wat een Spitting Cobra is. De afgelopen 3 jaar heb ik er verschillende gevangen en naar mensen in de buurt gebracht die het een delicatesse vinden.

Ik had er ooit één in de lasso en die moest ik hooghouden omdat de honden ernaar sprongen en dat beest spoot dus met twee forse stralen tegelijk om de tegenstander in de ogen te spuiten en daarmee te desoriënteren en uit te schakelen.

Vooral Moossie, ons eerste zwarte krullige hondje is geweldig fanatiek als er een slang wordt gevonden. Met een niet aflatend enthousiasme blaft ze en bijt ze en is er duidelijk van bewust wat voor gevaar er is en altijd is Moossie degene die de slang de baas is. En dan kijkt ze me aan met een blik van “hee, dat had je niet gedacht he?” Zo ook op die bewuste dag in april van dit jaar.

Ik hoorde een enorm geblaf van alle hondjes bij elkaar en ik ging kijken, gewapend met mijn zelfgemaakte slangen lasso wat er aan de hand was. Het was moeilijk te zien want de hele meute zat onder een tegen de muur aangeschoven bamboetafel die maar 50 cm hoog is en dus stonden ze elkaar te verdringen om de slang, want die zat daar wel degelijk, onschadelijk te maken.

Uiteindelijk lukte het mij om de slang, die al behoorlijk wat hondenbeten had opgelopen met een hark tevoorschijn te halen en naar de slangenhemel te sturen.

Daarna hebben we direct twee hondjes met de kop in een bak met water geduwd en de ogen uitgewassen en met speciale druppels gedruppeld.

Die Spitting Cobra kan ongelooflijk goed mikken en spuit een bijtende vloeistof in de ogen van de hond die daardoor op z’n minst blind kan worden. Dat weet ik van de buren want die hebben dat meegemaakt. Als je de ogen goed behandeld kan het met een paar dagen weer over zijn dus…

Alweer opgelucht dat zo’n toch gevaarlijke situatie goed was afgelopen gingen we terug naar binnen. Hee, waar is Moossie? Moossie was ook alvast naar binnen, wat gek, normaal komt ze altijd even een aai als beloning voor gedane zaken in ontvangst nemen. Maar Moossie was, als aanvoerder van de hondenroedel, ongeschonden uit de strijd gekomen zo leek het maar er een paar uur later zat er toch een dikke bult onder haar kin.

“Even in de gaten houden”, hoor ik mezelf nog zeggen en de volgende dag bleek de bult verdwenen; zie je wel, niks aan de hand. De volgende dag was Moossie anders dan anders, en lag de hele tijd in z’n mandje. Als je riep kwam ze gewoon kwispelstaartend als altijd, niks aan de hand. Maar ze was toch anders dan anders. Nog een dag later toch maar even naar de dierenarts, niks aan de hand. Niks aan de hand? Opnieuw naar de dierenarts, volgens mij is ze hartstikke ziek.

“Hart goed, Longen goed, Nieren goed, misschien even een pilletje en dan knapt ze wel weer op”.

Kun je een bloedcheck doen? “Ja hoor, dan bel ik de uitslag vanmiddag wel door” “Oei, die uitslag is niet goed, haal maar even wat medicijnen op, ik leg ze voor je klaar”.

Het werd langzaam duidelijk dat ze het niet zou halen. Het beestje, dapper en levendig als ze was wilde niet opgeven. Die medicijnen heeft ze niet meer in kunnen nemen, ze was te ziek, en de volgende ochtend was ze dood. We hebben haar in de tuin begraven met een gedenksteentje erboven. En elke keer als ik dat steentje zie moet ik vechten tegen de tranen.

En ook Joepie, het Intertoys hondje, was helemaal van slag maar nu, zo’n acht maanden later zie je dat hij toch weer een beetje de oude begint te worden…

Ach weetje, ik was niet zo’n hondenman, maar als het dan toch moet…..

Ingezonden door Pim Foppen