Ontdek de schoonheden van Noord Thailand (deel 2)

Het Noorden is een van de mooiste gebieden van Thailand en in het bijzonder de omgeving bij Mae Sot, Mae Hong Song en Pai. Een aanrader is de route 1095 met zijn meer dan 1800 haarspeldbochten van Chiang Mai via Pai naar Mae Hong Son. De route kan in één dag gereden worden maar alle toeristische attracties en schitterende vergezichten worden dan wel voorbij gereden.

Deel 2

Pai ligt ongeveer 140 kilometer ten Noorden van Chiang Mai en was vroeger een slaperig stadje waar weinig te beleven viel maar nu is het een waar backpackersoord. Een bezoek aan de Walkingstreet is een aparte belevenis. Er zijn, in tegenstelling tot Pattaya, geen bars nachtclubs en meisjes van plezier. Althans, die laatste heb ik niet kunnen ontdekken.

Het is een kilometer lange straat voorzien van eettentjes, souvenirshops, levende ‘standbeelden’ en muzikanten, te veel om op te noemen. Vanaf 19.00 uur is de straat alleen toegankelijk voor voetgangers dus je hebt geen last van ander verkeer.
Rugzaktoeristen en ook veel chinezen huren er voor een spotprijs een bromfiets waarmee uitstekend de schitterende omgeving verkend kan worden.

Er zijn talloze overnachtingsmogelijkheden en, buiten het seizoen, spotgoedkoop.

De volgende ochtend op weg naar de 1265 na eerst even een bezoek aan de Pai Memorial Bridge. Deze ligt ten zuiden van Pai aan de 1095.

Ook deze brug heeft een geschiedenis met de tweede wereldoorlog. De Japanners wilde de eenvoudige weg tussen Chiang Mai en Pai verbeteren en geschikt maken voor hun troepen en zware voertuigen die nodig waren voor de geplande aanval op Birma. De houten brug over de rivier de Pai werd voornamelijk aangelegd door krijgsgevangen en dwangarbeiders van het Japanse Leger die, met behulp van olifanten, de zware bomen uit het oerwoud sleepten. Nadat de Japanners in 1944 door de geallieerden werden teruggedrongen werd de brug vernietigd maar door de lokale bevolking weer opgebouwd.

De brug, die alleen voor voetgangers toegankelijk is, is zeker een aanrader.

Na weer de nodige haarspeldbochten bereikte ik het Check Point bij de afslag naar de 1265.

De legerofficier aldaar adviseerde mij om een andere weg te nemen, waarom, dat kon hij niet uitleggen. Dus zijn advies op volgen, geen denken aan.
Het eerste gedeelte was onverhard maar de grintlaag was zodanig dat ik redelijk door kon rijden. Na ongeveer 15 minuten de eerste bromfiets, dus inderdaad een eenzame weg. Het wegdek veranderde in asfalt, dat was een goed vooruitzicht. De vergezichten stelden weinig voor, wel passeerde ik af en toe een rijstveld. Toen, plotseling aan de rechterzijde een Hot Spring, omringd door enkele verlaten hutjes.

Niemand aanwezig, wel enkele bamboestokken met netjes waarmee je, je zelf meegebrachte eieren, kon koken. Na wat foto’s doorgereden, met de altijd aanwezige lucht van rottende eieren bij Hot Springs achter mij latend.

Nog steeds niet echt spectaculaire uitzichten, wel een steeds slechter wordend wegdek en, zowaar, een groepje tegemoetkomende bromfietsers.
Dan een aanwijzingsbord met; rechtsaf naar de ‘Mueang Pang Hot Spring’.
Eerst over een bruggetje naast het parallellopende riviertje en dan 8 kilometer de weg volgen. Dat zou het moeten zijn, want de Hot Spring stond zelfs op de landkaart aangegeven.
Ik bereed een smalle maar hagelnieuwe betonweg voorzien van vangrails en zelfs reflectoren. De weg was aangelegd voor de Hot Spring dus succes was verzekerd.

Maar helaas, aangekomen bij de Hot Spring bleek die er niet meer te zijn. Opgedroogd, geen druppel water, zelfs de stank van rottende eieren was verdwenen. Wat aan de voorzieningen gesloopt kon worden was gesloopt. Al met al, een trieste aanblik.
Ik heb al vaker meegemaakt dat attracties bij aankomst soms gesloten bleken, of er niet meer waren. Waarom worden de borden dan niet verwijderd?

Eigenlijk had ik kunnen weten dat er iets niet klopte want ik was de enige bezoeker en zelfs de betonweg was zowaar voor mij alleen.

Oké, het zij zo, dus dan maar weer de 1265 volgen. Het wegdek werd als maar slechter en slechter en ik reed van het ene gat naar het andere. Na de kaart bestudeerd te hebben bleek, dat na zo’n vijftig kilometer de 1265 overging naar de 1349 die vervolgens eindigde in Chiang Mai. Dat ging het niet worden, desondanks toch nog maar even de kuilenroute volgen. Echter, de omgeving kon mij niet bekoren dus besloot ik om te keren. Terugrijdend viel mij op dat, evenwijdig aan het riviertje, aan de overkant ook een weggetje was. Nu nog een brug zoeken.

Dicht bij de eerste Hot Spring, nu aan mijn linkerkant, bleek er eentje te zijn en zo vervolgende ik mijn weg richting Pai, dit keer met het riviertje aan mijn rechterzijde en benieuwd wat er allemaal aan moois te zien zou zijn. Helaas, weer een teleurstelling. Alleen maar eindeloze afgebrande velden, met vele palmbomen of beter gezegd, de stronken die het vuur overleefd hadden.
Er is mij eens uitgelegd dat die velden in de fik worden gestoken om de aarde vruchtbaarder te maken voor een volgende oogst. Zou kunnen, maar voor de overgebleven stronken van die arme palmbomen was dit wel einde verhaal. Wat jammer dat van mooie natuur er nog slechts een verdorde zwarte massa overblijft.

Het bleef een troosteloze omgeving en uiteindelijk kwam ik een stuk voorbij de Pai Memorial Bridge weer op de 1095 terecht.
Samengevat, de 1265 is inderdaad een eenzame weg waar je nauwelijks ander verkeer tegenkomt. Wel begrijpelijk want buiten de eerste Hot Spring heb ik weinig interessants kunnen ontdekken. De 1095 is drukker maar heeft meer te bieden, zoals Hot Springs die wél bestaan, avontuurlijke grotten en in de regentijd bruisende watervallen.

Ingezonden door Hans

Morgen deel 3