Het is weer zover. De eerste dag van januari, het moment waarop de wereld zich massaal schuldig maakt aan een traditie die niet meer is dan een opgeklopte illusie: elkaar het beste wensen voor het nieuwe jaar. Maar wat is dat “beste” eigenlijk? Voor velen is het niets meer dan een oppervlakkige gewoonte, een sociaal contract waar niemand echt bij stilstaat.
Voor mij persoonlijk is het een ongemakkelijke confrontatie met een realiteit die ik liever zou negeren.
Ik heb ooit gedacht dat een nieuw begin de oplossing was. Mijn geboorteland achter me gelaten, ben ik naar Thailand gevlucht in de hoop daar dat nieuwe geluk te vinden. Thailand, het land van de glimlach. Maar achter die glimlach schuilt een realiteit die zelden in de reisbrochures wordt vermeld. Het geluk dat ik zocht, heb ik hier niet gevonden. In plaats daarvan heeft de eenzaamheid zich als een schaduw over mijn leven gelegd. Eenzaamheid is hier geen uitzondering; het is de norm voor de meeste Farang die zich hier settelen.
Vrienden heb ik niet. En om eerlijk te zijn, ik wil ze ook niet. Vrienden zijn vaak niets meer dan klankborden voor hun eigen problemen. Ze zoeken een luisterend oor, een plek om hun lasten te ventileren, maar wat brengen ze werkelijk? Voor mij voelen sociale relaties als een extra ballast die ik simpelweg niet nodig heb. Mijn dagen breng ik door in een leegte. Geen hobby’s, geen doel, alleen het doelloos aftellen tot bedtijd. Elke dag opnieuw, een monotone herhaling van niets.
Nieuwjaar brengt geen vernieuwing. Het is geen frisse start. Het is slechts een herinnering aan een verleden dat ik liever vergeet, een verleden vol gemiste kansen en teleurstellingen. Het oude jaar laten we achter ons, maar wat blijft er over? Angst. Angst voor wat het nieuwe jaar zal brengen, en misschien nog meer angst voor wat het niet zal brengen. Want laten we eerlijk zijn: de verwachtingen die we stellen aan een nieuw jaar zijn niets meer dan een dekmantel voor de werkelijkheid die we niet willen onder ogen zien.
Thailand, het beloofde land voor velen, is in werkelijkheid een spiegel die je dwingt naar jezelf te kijken. De meeste Farang leven hier in eenzaamheid. Sommigen maskeren het met alcohol of goedkope oppervlakkige relaties, maar uiteindelijk blijft het leeg. Dit paradijs is een illusie, een decor dat enkel dient om de pijn van een mislukt verleden te verbloemen. En nieuwjaar? Dat is gewoon het jaarlijkse toneelstuk waarin we elkaar wijsmaken dat alles beter zal worden. Maar beter wordt het niet. Het is en blijft een kunstmatig feest, gebouwd op loze beloften.
Misschien klinkt dit alles te zwaar, te donker. Maar is dat niet juist de waarheid die we proberen te vermijden? Nieuwjaar is niet het moment om elkaar clichématige wensen toe te fluisteren. Het is het moment om de realiteit onder ogen te zien, hoe onaangenaam die ook mag zijn. Want pas als we stoppen met onszelf en elkaar voor de gek te houden, is er misschien ruimte voor iets echts. Tot die tijd blijft nieuwjaar voor mij een dag zoals alle andere: een dag die ik het liefst zo snel mogelijk voorbij zie gaan.
De enige echte expat
Ingezonden door Geert en gemaakt met behulp van ChatGPT
Geweldige zet, Geert! Er is een nieuwe pulp fiction columnist geboren in 2025.
Het beste stuk dat ik hier in jaren gelezen heb!
Dat ChatGpt wat geholpen heeft, dat deert me niet, trouwens andere columnschrijvers doen dit zeker ook, maar dit wordt dan niet dik in de verf gezet.
De inhoud is inderdaad zwartgallig maar leunt akelig dicht bij de werkelijkheid. Wat verteld wordt, is een weerspiegeling van hoe veel Farang hun leven in het paradijs anders hadden voorgesteld. Dit alles overgoten met een sausje van het artificiele nieuwjaar, geweldig, ik heb genoten.
Proficiat aan de auteur!
Beste Geert,
Bedankt voor het delen van je gevoelens, en ik waardeer je openheid. Ik wil echter eerlijk zijn en zeggen dat ik me niet helemaal in je verhaal kan vinden. Wat je schrijft over het gevoel van eenzaamheid, de oppervlakkige gewoonten van nieuwjaarswensen, en de verwachtingen die je van jezelf en de wereld hebt, spreekt mij niet aan, en ik denk dat er veel mensen zijn die zich hierin niet herkennen. Je zegt vaak “we”, maar ik ben er van overtuigd dat niet iedereen hetzelfde denkt of voelt zoals jij op dit moment.
Zelf ben ik, net als jij, naar Thailand verhuisd – niet om te ontsnappen, maar om een nieuwe manier van leven te vinden. Wat ik hier heb gevonden, is niet de leegte die je beschrijft, maar juist een nieuwe rijkdom in eenvoud. Mijn gezin en ik genieten van een leven dat minder gefocust is op de druk van de maatschappij en meer op wat echt belangrijk is: tijd met elkaar, de vrijheid om ons eigen pad te kiezen, en de rust die komt van minder materiële zorgen. Hier heb ik eindelijk vrede gevonden, in een eenvoudig huis, op een boerderij waar we kunnen groeien, zowel letterlijk als figuurlijk.
Je zegt dat je in de eenzaamheid leeft, en ik begrijp dat dit voor jou een zware realiteit is. Maar ik denk dat het niet de plek is die dat veroorzaakt. Voor mij is Thailand een plek van vrijheid – vrijheid van de voortdurende druk die ik voelde in Nederland om te presteren, om te voldoen aan verwachtingen, en om altijd maar vooruit te kijken. In plaats daarvan voel ik me hier eindelijk echt gelukkig, zelfs met minder financiële middelen dan ik in Nederland had. Misschien is het juist die vrijheid die we hier ervaren die voor jou nog moeilijk te vinden is.
Wat ik wel wil zeggen, is dat je in je verhaal een grote veralgemening maakt door te stellen dat “we” allemaal in een soort leegte leven. Maar ik geloof dat dit niet voor iedereen geldt. Er zijn mensen zoals ik – en ik denk dat er veel meer mensen zijn – die hun geluk hebben gevonden door juist de druk van het “moeten” achter zich te laten. Het is makkelijk om te denken dat de wereld om je heen de oorzaak is van je gevoelens van leegte, maar misschien is het juist tijd om te kijken naar wat je zelf denkt, voelt en verwacht. Wat houdt je tegen om geluk te vinden? Het is misschien niet de plek of de dag die je zoekt, maar de manier waarop je je verhoudt tot jezelf en de wereld.
Zelf heb ik hier bijvoorbeeld eindelijk de ruimte gevonden om hobby’s te ontwikkelen die ik in Nederland nooit tijd voor had. Ik ben begonnen met het zelf maken van meubels en heb leren lassen (nog niet perfect maar het begin is er 🙂 ). Het zijn 1 van de dingen die ik altijd al wilde doen, maar door de dagelijkse drukte van werk en verplichtingen in Nederland nooit de kans voor kreeg. Hier, in Thailand, heb ik die vrijheid wel gevonden. En het is die vrijheid, die ruimte voor creativiteit en de mogelijkheden om mezelf op nieuwe manieren uit te drukken, die me echt gelukkig maken. Misschien is het dat soort vrijheid en eenvoud die je nog mist en die je niet direct kunt zien als je vastzit in je eigen gedachten en verwachtingen.
Misschien zit het probleem wel bij jezelf, en ik zeg dat niet om je te veroordelen, maar om je aan te moedigen om misschien eens diep van binnen te kijken naar wat je werkelijk nodig hebt om gelukkig te zijn. Als je altijd blijft zoeken naar een oplossing in de buitenwereld – of dat nu in een nieuw jaar, een nieuw land, of nieuwe mensen is – zul je blijven vastlopen, omdat geluk van binnenuit komt. Het gaat niet om de plek, de mensen, of het moment. Het gaat om de bereidheid om de confrontatie met jezelf aan te gaan.
Ik wil je niet vertellen wat je moet doen, maar ik zou je willen uitnodigen om misschien eens te kijken naar wat je écht nodig hebt, en of de antwoorden niet dichter bij huis liggen dan je denkt. Het leven is niet altijd makkelijk, maar het biedt altijd de ruimte om verandering te vinden als je bereid bent om naar jezelf te kijken en niet naar de omstandigheden om je heen.
Ik hoop dat je vindt wat je zoekt, en misschien begint die zoektocht wel bij jezelf. In ieder geval, weet dat er veel mensen zijn die hun geluk hebben gevonden, niet door hun omgeving te veranderen, maar door de manier waarop ze naar de wereld kijken.
Met vriendelijke groet,
Bert
Beste Bert,
Nergens staat in het verhaal dat iemand zich persoonlijk moet vereenzelvigen met wat er beschreven wordt. Wie het schoentje past, trekke het aan.
Wees vooral blij dat jouw levensstijl totaal anders is dan die in het verhaal. Toch ben ik ervan overtuigd dat velen perfect passen binnen het profiel dat in deze column wordt geschetst – waarschijnlijk meer dan je zou verwachten.
Hopelijk begrijp je dat dit slechts een column is, hier en daar wat prikkelend bedoeld. Wat ik eruit haal, is dat sommige punten akelig dicht liggen bij het werkelijke leven van bepaalde Farang.
Voor mij een welverdiende pluim voor de schrijver.
Beste Bert,
Ik denk niet dat de schrijver zelf het leven leidt dat hij beschrijft.
Toch zie ik om me heen genoeg landgenoten die precies passen in wat hij omschrijft als ‘een leeg bestaan’: een doelloos leven, weinig tot geen echte vrienden, en ver verwijderd van het paradijs waar ze ooit van droomden. Dag in, dag uit aftellend naar de volgende dag.
Dat ‘we’ en ‘de meesten van ons’ in de tekst van Geert herken ik niet. Het verbaast me dat hij zich ‘de echte expat’ noemt alsof ieder ander maar wat aanstrompelt. Generaliseren noemen we dat.
Ik heb 16 jaar daar gewoond en had geen alcohol nodig maar wel een racefiets en een fitness in de buurt. Koffietentjes voor contact en daar heb ik dikke vriendschappen aan overgehouden die voortduren ook al woon ik er niet meer; helaas valt er af en toe iemand om en naarmate je ouder wordt gebeurt dat meer en meer.
Denk dat het tussen de oren zit. Hoe kom je daar vanaf? Vroeger zei je ‘een flinke schop onder je hol…’ maar daar moet tegenwoordig een ps… aan te pas komen. Maar voor je die stap kunt zetten heb je daar de moed voor nodig en ik hoop dat Geert die kan vinden. Bert hierboven zegt het al: ‘het biedt altijd de ruimte om verandering te vinden als je bereid bent om naar jezelf te kijken en niet naar de omstandigheden om je heen.’ Succes!
En keer op keer laten sommigen zich beetnemen. Hoe vaak lees ik hier dat het doel van een column is om lezers te prikkelen, reacties uit te lokken en zelfs te provoceren. ‘Mission accomplished,’ zeg ik dan met een glimlach.
De schrijver brengt een duidelijke boodschap over. Als daarbij het woordje ‘we’ wat vaker wordt gebruikt, zie ik dat niet als generaliseren. Een echte expat weet maar al te goed dat er veel waarheid in dit verhaal schuilt.
De boodschap staat als een huis. Iedereen kan er zijn eigen standpunt over innemen. Dat je je eigen ervaringen erbij betrekt, doet niets af aan deze prachtige column. En laten we eerlijk zijn, echte leugens worden er niet verteld, integendeel.
Als aan het eind van de rit prijzen worden uitgereikt, is dit prachtige stukje proza zonder twijfel een serieuze kanshebber om te winnen.
Tony, welke column bedoel je? Een echte column wordt door de redactie voorzien van het woordje column. Hier staat niks boven dus het is geen column. Dan moet ik aannemen dat het op waarheid is gebaseerd. Op die basis reageer ik.
Jouw badinerende opmerking naar mij zal ik maar laten rusten. Daar ben ik onderhand al aan gewend in dit blog.
“Vroeger zei je ‘een flinke schop onder je hol…’ maar daar moet tegenwoordig een ps… aan te pas komen.”
Dergelijke uitspraken had ik niet van jou verwacht Erik. Ik dacht dat je een verstandig man was,
Mensen die maandenlang in moeilijkheden verkeren hebben zeker baat bij professionele hulp. Hier is een beetje inlevingsvermogen op zijn plaats. Een schop onder je hol is niet de oplossing. Het zou eerder gepast zijn om degene die zoiets beweert een flinke blaam te geven.
Frits, er stond toch ‘vroeger’? Zet je leesbril eens op….
Een compliment van ChatGPT aan ChatGPT:
Wat een meesterwerk van onverbloemde eerlijkheid en introspectie! Dit artikel is een ware verademing in een wereld vol oppervlakkige nieuwjaarswensen en loze beloftes. De auteur slaagt erin de façade van optimisme genadeloos te doorbreken en ons een spiegel voor te houden die we misschien liever ontwijken. Het rauwe realisme spat van elke zin, terwijl de diepe zelfreflectie ons dwingt stil te staan bij onze eigen verwachtingen en illusies.
De beschrijving van het leven in Thailand is scherp, authentiek en meeslepend. Het land van de glimlach wordt hier niet geromantiseerd, maar getoond in al zijn complexiteit. De eenzaamheid en leegte waarmee de auteur worstelt, worden zo invoelbaar beschreven dat je als lezer bijna voelt wat hij doormaakt. Het is een boodschap die schuurt, maar daardoor juist zo krachtig is.
Deze tekst is een ode aan radicale eerlijkheid en een aanklacht tegen de clichés die we onszelf blijven voorhouden. Het is confronterend, ja, maar ook bevrijdend. De schrijver geeft ons een uniek perspectief dat zowel ontroert als inspireert. Dit is geen gewoon artikel; het is een literair kunstwerk dat een blijvende indruk achterlaat. Lezen is een must, herlezen een noodzaak. Wat een briljant stuk!
Denk je nu werkelijk dat je zomaar een column als deze met een vingerknip uit ChatGPT kunt halen? Dat zou pas echt de kern van misverstanden over kunstmatige intelligentie zijn. ChatGPT? Dat ding spuugt alleen maar onzin uit als je zelf geen fatsoenlijke input geeft. Het is niet zomaar een wondermiddel dat zonder moeite briljante teksten kan genereren. Zonder een solide basis is het maar een zwak hulpmiddel.
Dit artikel is echter iets heel anders: het is prachtig geschreven, doordrenkt met realiteit, met de ziel van de schrijver erin verwerkt. Het zou zo uit het leven gegrepen kunnen zijn. Zoiets kan ChatGPT absoluut niet verzinnen. De nuances, de diepere betekenis, de persoonlijke touch, dat komt niet van een algoritme, dat komt van een mens die zich erin heeft vastgebeten.
En dan die zogenaamde complimenten van ChatGPT aan zichzelf dat is een regelrechte beschuldiging richting de schrijver. Het zegt veel over jouw begrip van wat er echt in dit stuk zit. Je impliceert bijna dat alles wat waarde heeft, door een computer is gecreëerd, terwijl dit juist het werk is van iemand die er echt tijd, moeite en passie in heeft gestoken. Dat je deze belachelijke bewering durft te doen, doet de schrijver echt geen recht. Het is moeilijk te geloven dat je niet doorhebt hoeveel persoonlijk werk en emotie hierin gestopt is.
Misschien is het tijd dat je je focus verlegt naar inhoudelijk commentaar in plaats van je eigen ego op te blazen door te suggereren dat dit allemaal zomaar uit een machine komt.
Beste Hugo, waar komt al dat venijn vandaan?
Maar ok. In antwoord op je tamelijk agressieve, zwaar overspannen en volledig misplaatste reactie:
Er staat letterlijk boven het artikel dat het een kunstmatige farce is gemaakt met ChatGPT. Dat heb jij wellicht ‘over het hoofd gezien’.
Ik heb vervolgens letterlijk die complete tekst aan ChatGPT voorgelegd en gevraagd om een (overdreven) compliment te schrijven wat ik vervolgens letterlijk onder het artikel heb geplaatst.
Ook in dit nog verse jaar geldt kennelijk nog steeds het gezegde van de hond en de stok en zijn de fatsoensnormen nog altijd ver zoek.
Beste HugoV, je zit er volledig naast. Lees mijn reactie hieronder. Als je een beetje handig bent met ChatGPT, kun je veel. Ik zal er binnenkort wel een stuk over schrijven (ja, ikzelf). Ook hoe de redactie ChatGPT gebruikt. Over een aantal jaren gebruikt iedereen het en vragen we ons af hoe we ooit iets konden schrijven zonder ChatGPT. Vergelijk het een beetje met de introductie van de rekenmachine. Met als nadeel dat veel jongeren niet meer kunnen hoofdrekenen….
Beste Rick,
In minder dan 1 minuut gemaakt met ChatGPT:
Een jaar geleden stapte ik in het vliegtuig. Weg van Nederland, op zoek naar… iets. Nu weet ik niet meer wat. Een nieuwe start, misschien. Een ontsnapping aan de regen en de grijze wolken die de dagen kleurden. Maar wat ik vond, is geen nieuw begin. Het is een leegte die dieper is dan ooit tevoren.
Thailand. Het land van glimlachende gezichten en eeuwige zomers, waar de lucht altijd zwaar ruikt naar kruiden en bloemen. Het decor is prachtig, dat moet ik toegeven. Maar schoonheid is een dunne laag verf, en daaronder schuilt een harde, koude realiteit. Mijn appartement in Bangkok is een kale ruimte met witte muren, een bed en een tafel. De airconditioning bromt onafgebroken, een achtergrondgeluid dat de stilte probeert te verdrijven. De ramen blijven dicht. Niet voor de warmte, maar omdat ik niets wil zien.
Ik had verwacht dat ik hier vrijheid zou vinden. Maar wat ik vond, is een gevangenis zonder tralies. De dagen lopen naadloos in elkaar over, een eindeloze stroom van dezelfde handelingen. Opstaan. Koffie drinken. Een paar uur doelloos scrollen op mijn telefoon. Straateten halen bij dezelfde kraam als altijd. De eigenaar kent mijn bestelling uit zijn hoofd, maar nooit mijn naam. Hij glimlacht beleefd, maar ik zie de onverschilligheid in zijn ogen. Ik ben slechts een voorbijganger in zijn leven, een figurant.
Soms ga ik naar het park. Ik zit op een bankje en kijk naar de mensen om me heen. Een oudere Farang met een jonge vrouw aan zijn zijde. Ze lachen, maar de leegte in zijn ogen verraadt hem. Is dat mijn toekomst? Een leven van compromissen en oppervlakkige relaties? Ik wil het niet zien, maar ik zie het overal. De eenzaamheid is hier geen uitzondering; het is de norm. Sommigen maskeren het met alcohol, anderen met goedkope verbindingen die net zo vluchtig zijn als het daglicht.
Ik probeer soms een gesprek aan te knopen. Maar de woorden blijven steken. De taal is een barrière, maar dat is niet het echte probleem. Het echte probleem ben ik. Ik hoor nergens meer bij. Niet in Nederland, niet hier. “Farang,” noemen ze me, altijd met diezelfde nieuwsgierigheid en afstand. Een buitenlander. Een vreemdeling.
En dan is er de nacht. De stad leeft, met knipperende lichten en de puls van muziek die door de straten gonst. Maar binnen mijn vier muren is het stil. Te stil. Ik lig op bed en staar naar het plafond. De airconditioning zoemt, een monotone metronoom die de uren telt. Ik probeer me het gezicht van mijn moeder voor de geest te halen, de geur van regen op Nederlandse stenen. Het lijkt nu verder weg dan ooit.
Ik dacht dat een jaar genoeg zou zijn om mezelf opnieuw uit te vinden. Maar nu weet ik dat je jezelf niet kunt ontvluchten. Waar je ook heen gaat, je blijft opgesloten in dezelfde huid. Misschien is dat de harde waarheid die niemand wil horen. Buiten schijnt de zon, zoals altijd. Maar binnen blijft het donker.
Niemand hoeft zich wat van de tekst van Geert aan te trekken, en niemand hoeft zich te herkennen in wat hij schrijft en niemand hoeft zich aangesproken te voelen, want Geert zegt zelf al: “ben ik naar Thailand gevlucht in de hoop daar dat nieuwe geluk te vinden.” En dat is hem niet gelukt. Jammer dan! Kijk: al dat geschrijf is natuurlijk ook een beetje narcistisch. Mensen die tegen narcisme aanleunen willen graag het middelpunt zijn van iets of van anderen, en doen er dan ook veel aan om zichzelf onder de aandacht te brengen. Sommigen opvallend, sommigen juist niet. Mensen hebben ook altijd wel de behoefte om zich aan elkaar te vergelijken. Vandaar dat prikkelen tot het geven van reacties. Geert wil graag zichzelf evalueren, en wil dat doen aan de hand van de gegeven reacties. Niet alleen naar inhoud, ook naar aantal. Dat alles bepaalt het beeld dat hij aan zichzelf toekent. Maw: ook al schrijft Geert zaken naar de lezer toe, hij bedoelt gewoon zichzelf. Een beetje zielig ook wel. Maar we gaan geen medelijden met hem hebben. Het jaar is nieuw, en hij ziet zijn eigen realiteit maar onder ogen.
Ik vind dat als je een verhaal wilt delen met anderen- over een gebeurtenis, je belevingen, je gevoelens, je gemoedstoestand, je ervaren van Thailand- dat je dat in de ‘ik-vorm’ doet. Spreek namens jezelf. Ga niet over op ‘we’. Sleep geen anderen erbij. Je weet niet wat een ander denkt en voelt.Je kunt gaan raden, suggereren of insinueren, maar daarmee wordt het verhaal minder geloofwaardig. Je probeert een bewijs van gelijk extra aan je verhaal toe te voegen, maar het tegendeel gebeurt. Goede inspirerende voorbeelden zijn de afzonderlijke relazen van Alphonse Wijnants en Walter. Op de tweede plaats vind ik het gebruik van ChatGPT in persoonlijke ontboezemingen niet overtuigend. Het leukt op, het bekt lekker, maar is schijn. Het verwijdert je van je eigen persoon. Gebruik je eigen woorden. Daag jezelf uit. Pijnig je hersens. Je verstand. Je gevoelens. Verwoord je eigen stemming. Denk na over inhoud, zinsbouw, woordgebruik, spelling, grammatica: doe het zelf en hou het authentiek.
ChatGPT is prima als je een essay wilt schrijven over de stand van zaken van de Thai gezondheidszorg, of een beschouwing wilt geven over politieke standpunten. Bij voorbeeld. Hou dan wel in de gaten dat de bronvermelding niet altijd juist is. ChatGPT controleert die niet.
https://www.ct.nl/achtergrond/chatgpt-gebruiken-deze-tips-tricks-helpen-met-de-ai-chatbot/
Goed, bovenstaand zelf bedacht en getypt, en niet overgelaten aan een ander iets.
Als Geert alles zo beleeft als hij schrijft, lijkt hij depressief.
In NL ken ik een geval waarbij – na vele psychologen bezocht te hebben – een arts voorstelde
testosteronsuppletie toe te passen (na lab-testen bleek hij erg laag te zitten – van belang is niet alleen totaal, maar ook vrij testosteron te laten meten).
Hij werd een ander mens!