Long Beach, Koh Chang Trat (lezersinzending)

Een stukje geschiedenis vanuit een subjectieve hoek bekeken. De mijne. Omdat ik hier al 10 jaar kom en van Joe, de huidige manager, veel verhalen hoor, leek het me leuk dit met jullie te delen.

Ik kwam er voor het eerst in 2011 en sindsdien kom ik ieder jaar terug. Als start van een wekenlang verblijf in dit heerlijke land, waarvan ik ben gaan houden. Als toerist weliswaar en met een soms wel roze bril op. Dan helpt Joe mij weer met de benen op de grond.

Thailand stond bepaald niet op mijn verlanglijstje. Jullie kennen de clichés als geen ander. Vele landen gingen voor, tot vrienden mij vertelden: maar daar is een plek waar jij je zult thuis voelen. En ze hadden gelijk. Geen internet, geen telefoonsignaal (het eiland is een berg en bovenop staan geen antennes) en 7 km van de bewoonde wereld, alleen stroom tussen 18 en 22 uur. Voor banken en pinautomaten moet je nog 55 km verder aan de westkust zijn. Daar zijn de lange stranden, de resorts, hotels en massagesalons. Want dit heet hier wel Long Beach, meer dan 600 meter zal het niet zijn.

Het was toen een hippieoord. Simpele hutjes op palen gestart door een Duitser. Die de teloorgang van de romantiek van Lonely Beach, waar het allemaal begon, al aan zag komen, Tree House genaamd. Rond kerst waren alle 25 hutjes bezet. Veel tijd, weinig geld, men bleef er soms weken hangen. De joint en de rum gingen rond, men vond er aanspraak, liefde, vriendschap en tips hoe het toeven is in de rest van het land. De economie was booming. Op het strand verrees een stel bungalowtjes, door een Fransman, zo gaat het verhaal. Met een restaurantje en de eigenaar van de grond besloot tegen de heuvel op een hotel te bouwen. Joe bood zich aan als zetbaas. Zoon van een Vietnam soldaat groeide op in Laem! Ngob. Heeft daar een roerige jeugd beleefd. Al zijn vrienden bezweken aan de coke of andere drugs of reden zich met de motor te pletter. Hij spoot niet dat was z’n redding. Het leger bracht hem discipline bij en hij kreeg een kind met een moslima. Dat hield geen stand. Om zijn kind erkend te krijgen moest hij moslim worden, zo hoorde ik vorige week pas. Hij ontmoette Zalamah, afkomstig uit een moslimfamilie en ze gingen Long Beach Hotel runnen. Er waren wat tegenslagen, waterstromen sloegen een gat in de weg van 5 meter diep. Je moest door landweggetjes maar zien te komen hoe je er kwam. Aan het eind van de weg, Dead End genaamd, begon een Thais stel een restaurantje: the Breeze. Ook was er een duur resort: Tantawan. De eigenaar was een bankdirecteur die het voornamelijk voor eigen gebruik had. Geld als water.

En toen brak de crisis uit. Toerisme stortte in en daar zat Joe. Geen klanten. Toen hielden de managers van Tree house lodge, de verzameling hutjes, het voor gezien. De grondeigenaar vroeg Joe of hij het over wilde nemen, veel keus had hij niet. Nu 10 jaar later, is het weer crisis, nu door covid. En moest Joe en Ma het zonder klanten stellen. Maar het is een ijzersterk stel en geven niet op. Ik bewonder hen hoe ze het rooien. In 3,5 maand per jaar voor een heel jaar binnen te harken. Hoor hun verhalen over problemen met personeel, ik ben in die jaren een vriend voor hen geworden.’ Like family’ zegt Ma als we elkaar na een jaar, nu dus 3,5 jaar weer begroeten.

Ik heb voor hier een tweede gitaar gekocht die Joe voor me bewaart. Als halve Amerikaan kan ik hem geen groter plezier doen dan Country Roads voor hem te spelen. Dat de zanger John Denver heette heb ik hem onlangs verteld. Hij had het nummer al in z’n autoradio zitten.

Ik begin na aankomst meteen met het strand schoon te maken, duizend flessen en stukken polyethyleen te verzamelen en verbranden. ” You’re polluting the atmosfeer” schreeuwde een Canadees me eens toe. Nou zal dat wel meevallen, voordat het in de atmosfeer komt is het CO2 al lang neergedaald en wat ik van rechtse politieke sites begrepen heb lusten bomen er wel pap van. Wel, genoeg bomen hier. En het enige alternatief is het negeren en tot microplastic laten vergaan. Joe en Ma zijn er heel dankbaar voor, het is zo’n verschil over een strand te lopen bezaaid met rotzooi of een relatief schoon strand Ze belonen me er ruimschoots voor. Korting, gratis lekkere hapjes of een pilsje, ik ben gauw tevreden.

Afijn, na 3 weken trek ik verder het land in. Noord, Zuid, oost, West, ik heb 2-3 maanden de tijd.

Nu, begin december ben ik al weer 4 weken hier. Geniet van de stilte (op 2 nachten na de enige gast), hoor de zee (airco? deur openlaten), de dieren, de gekko, de uiltjes de cicades in de ochtend als ik het licht zie worden vanuit mijn hangmat. Hetzelfde ‘s avonds bij de sunset. Vanmorgen nog een eekhoorn, het gekeuvel in de keuken van de dames  waarvan ik geen woord versta. Ja sinds gister sappalot, omdat het zo op sapperloot lijkt… (dat hoor je trouwens nooit meer) maar heerlijk gezellig klinkt. En overdag observeer ik de toerist. Van boven tot onder getatoeëerd, thuis de man/ vrouw van de wereld kunnen uithangen, op elke straathoek te koop. Wat wil je nog meer?

Nou, niet mijn ‘peace of cake’. Met scooters, dit jaar al met baby’s op de buik, en soms auto of gehuurde taxi willen ze de andere kant van het eiland zien. Genieten van de zeer langzaam aflopende baai. Ik denk dat de sites” waar een veilig verblijf voor kinderen” deze plek wel vermelden (mind the sandflies) en de tot in de uithoeken van het eiland vermaarde keuken.

Ingezonden door Rob I