Logeren in de jungle… (lezersinzending)

Aansluitend bij mijn inzending over de uitspraak van de Thaise taal (3 aug 23) toch nog een bijdrage over de belevenissen er rond en in het bijzonder over ons logement ter plaatse.

In het kader van onze hobby GEOCACHING planden mijn vrouw en ik een scootertocht vanuit Cha Am naar de PALA-U Waterfall dicht bij de grens met Myanmar in Kaeng Krachan National Park. Voor wie geocaching kent, weet men dat één van de challenges erin bestaat om op elke dag van het jaar een geocache te vinden en te loggen. Gelukkig hoeft dat niet binnen één en hetzelfde jaar. Toen we in Cha Am verbleven, stond op 21 februari in ons jaaroverzicht nog een ‘0’. Daarom besloten we om een driedaagse uitstap te maken naar de befaamde waterval op ca. 80 km van onze verblijfplaats. Deze waterval is mits betaling van 300 THB toegankelijk voor het publiek.

Bij de receptie van ons hotel meldden we dat we 3 dagen weg zouden zijn om de waterval te gaan bezichtigen. Enkele van de dames die er werkten, huiverden alleen al bij het idee dat we daarheen zouden gaan. Hun gezichten die ze opzetten toen ze over de olifanten en andere dieren vertelden, spraken boekdelen. Vol goede moed evenwel brommerden mijn vrouw en ik richting Pala-U.

De rit over de lokale wegen verliep vlotjes, zodat we na een tweetal uren de wegwijzer Pala-U Waterfall met steeds minder kilometers en wisselende schrijfwijze in het vizier kregen. Op een tiental kilometers van onze eindbestemming, Pala-U Orchard Resort, zagen we langs de weg op regelmatige afstand dikke, bruine bollen liggen ter grootte van handballen, onmiskenbaar het bewijs van de aanwezigheid van Birmese olifanten. Hoe goed we de bossen en struiken links en rechts van de weg ook afspeurden, we kregen geen enkele olifant in het vizier, maar wel hun poo!

Aangekomen in het resort namen we onze intrek in een van de prachtige bungalows, volledig gebouwd met natuurlijke materialen als bamboe, riet en andere gewassen. In de slaapkamer stond een mooi hemelbed en de douche was zo groot als een balzaal. Ja, we zagen het direct zitten om het hier enkele dagen uit te zingen. Neem daarbij nog een lekker restaurantje en een mooi onderhouden pool waar we ons de ganse namiddag neergevlijd hebben met regelmatige zwemrondjes ter afkoeling. Wij waren de enige gasten op het domein en konden ongestoord onze gang gaan.

Bij het vallen van de avond nuttigden we een lekkere Thaise maaltijd en zoals we gewoon zijn, gingen we met de kippen op stok om naar verwachting van een heerlijke nachtrust te genieten. Maar dat was nu net buiten de plaatselijke fauna gerekend. De duisternis was intussen gevallen en we lagen nauwelijks in ons hemelbed, of de lokale jungle kwam tot leven!

Gans de nacht hoorden we geluiden van God-weet-welke dieren. Waren het apen? Of waren het vogels ie een nachtelijke serenade kwamen brengen? Op een bepaald moment hoorden we op het dak een geritsel en gefriemel dat we beiden uit ons vlogen. Met mijn zaklamp belichtte ik het plafond. Door het schijnsel van de lamp werd het dan muisstil, maar eer we ons terug neergelegd hadden, begon het gekrakeel opnieuw.

Alles bij elkaar hebben we amper één uur geslapen. Bij het ochtendkrieken startte een aubade van hanen en hennen. We hadden het nu wel hélémaal gehad. Bij het ontbijt vertelden we de uitbaatster van het resort dat we het bij deze ene nacht hielden. Goedwillig wou ze ons in een andere bungalow laten intrekken, maar aangezien de constructie ervan gelijkaardig was, vreesden we dat we toch evenveel of eerder even weinig zouden slapen.

Enfin na het ontbijt pakten we onze spullen bijeen en reden naar de waterval op nog slechts een tiental kilometers. Bij de ingang gearriveerd parkeerden we onze scooters en trokken op pad. Wij waren op dat ogenblik de eerste en enige bezoekers. Op een groot bord stond aangegeven dat je onder geen enkele omstandigheid alleen mocht wandelen. Vol goede moed vingen we de tocht aan. In totaal zijn er 16 ‘levels’, maar de bezoekers mogen enkel tot niveau 5 waar ook onze geocache verstopt zat.

Na level 1 stapten we naar level 2, maar bij mijn vrouw begon het angstzweet stilaan uit te breken. Een zwerm wespen die er in een waterplas op een rotsblok ronddansten, krikten haar moreel zeker niet op. Integendeel! Vooraf had zij op Google al een aantal belevenissen van andere avonturiers gelezen. Het verhaal van iemand die onderweg zich aan een tak wou vastgrijpen om steun te zoeken, deed het bloed in haar aders stollen! Het bleek geen tak te zijn, maar een … slang!

Lijkbleek en met parelende zweetdruppels op haar voorhoofd besliste ze onvoorwaardelijk terug naar de ingang te gaan. Ja, en ik?  Ik moest mee, want alleen verder wandelen mocht niet!

Aan de ingang gekomen kwamen op dat moment 3 personen aangestapt. Het waren een Thaise gids, een Thaise vrouw met haar tandeloze Brit. Op mijn vraag of ik met hen mocht meegaan naar niveau 5 werd positief gereageerd. Samen vervolgden we de trip naar het eindpunt van de waterval aan level 5. Onderweg was er gelegenheid om de voeten in het water te steken. Massa’s vissen kwamen aangezwommen. Gewoonlijk komen die aan je voeten sabbelen, maar deze hadden ofwel pas gegeten ofwel was er iets met mijn voeten, maar sabbelen deden ze zeker niet!

Ook vertelde de gids dat er in het woud langs de waterval toch wel wat wilde dieren leefden waarmee een ontmoeting wellicht een angstaanjagend event zou zijn. Een aap is misschien nog wel te overleven, maar een treffen met een hongerig luipaard lijkt me meer iets voor in een film.

Aangekomen op level 5 ging ik de geocache vernieuwen, want de eigenaar had me gevraagd er een nieuwe te plaatsen, toen ik hem vooraf gemaild had of ie d’r nog was. Na wat rond getippeld te hebben en nog wat foto’s genomen te hebben, gingen we terug naar de ingang om onze terugtocht naar Cha Am aan te vatten om daar een superrustige nacht tegemoet te zien.

Zo is er toch altijd wel wat te beleven in Thailand …

Ingezonden door Gust Feyen