Lezersinzending: Ik word wakker na de vreemdste dag in mijn leven

Het is 5.55 uur, net was het 5.30 uur, de tijd dat ik altijd wakker wordt, wanneer de Thaise dag aanbreekt met hanengekraai en mensen die op hun brommer naar hun werk gaan. Ik werd wakker uit een droom, die zo bijzonder was dat ik hem wil opschrijven (ik weet nooit dat ik droom, wakker worden uit een droom gebeurt me hooguit eens per jaar).

Ik ben in mijn wooncomplex in Wijchen, een anti-kraak bewoond renovatie gebouw dat als verzorgingstehuis heeft gediend. Ik ga alle deuren langs en vraag of ik binnen mag komen voor een praatje. Dat is achteraf niet vreemd, want in dat complex ben ik huismeester.
Na een paar gesprekken, die over van alles gaan, literatuur zelfs, voegen sommigen zich bij me en zitten we met zijn vieren gezellig en geanimeerd te praten. Dan wordt ik wakker. Misschien komt de droom door een belevenis die ik 4 uur geleden had.

Ik word wakker van de karaokemuziek uit de straat, zoals ik daar altijd van wakker wordt in dit hotel. Maar nu had ik mij voorbereid, en was al om 6 uur gaan slapen, zodat ik al 7 uur geslapen heb. Wel met een diazepammetje, die in Laos vrij te koop zijn, zonder recept.
Terwijl ik me anders lig te ergeren aan de herrie (je hoort wel 3 zangers of zangeressen door elkaar, want er zijn misschien wel 50 karaokebars in Pattaya), beluisterde ik met plezier “Rolling on a river van Creedence en Whiskey in the jar”, erbarmelijk gezongen maar er was vast plezier daar. Ik besloot de straat op te gaan, kijken wat er met me zou gebeuren. Meestal word ik chaotisch van die chaos, maar je weet maar nooit. Ik was van plan na een uur weer naar bed te gaan, als de herrie luwt kan ik nog een paar uur slapen.
Bovendien had ik dorst, en bood deze kamer geen flesje water. Wel 2 glazen (waaruit je van alles. kan opmaken) en een asbak, die je elders nooit aantreft, maar bordjes no smoking. En dat je niet in de kamer mocht koken. Hier kon alles. Dus ook op mijn benzinebrander water heten voor m’n haarwas, want dat met koud water moeten, nee, da’s niks.

Toen ik mijn deur open deed en de galerij op ging naar de trap, hoopte ik dat die vrouw daar weer lag, zoals ze daar om half 6 die avond lag. Haar gordijn stond een stukje open, ik zag dat ze tv keek, en naar me keek. Ze leek me nogal mooi. Zou ze beroeps vrouw zijn? En ja, daar lag ze weer, of nog? Ik keek naar binnen en gebaarde wat, waarop ze naar de deur kwam en open deed. We stonden een minuut of wat te praten, tot me dat gepraat in die deuropening ging tegenstaan, en vroeg: gaan we bij mij of jou binnen verder praten? Niet dat ik zo’n vlotte vent ben, maar dit land verandert mij soms totaal, en het valt altijd goed..

Afijn, Ik werd binnen uitgenood, en ze ging weer op bed liggen. Er stond een stoel, waarop ik maar plaats nam. Ze had een jurkje aan met schouders bloot, ze had een tattoo van schouder tot onder het jurkje, dus haar borst. Mijn ogen vraten haar bijna op, zo mooi, terwijl ze van een afstand eigenlijk een gewone Thaise was. Het praten met tv aan was moeilijk, dus ik vroeg of het geluid uit kon. Het was een film met twee Russische onderschriften. Ik vroeg of ze Russisch sprak, maar ze legde uit dat ze zomaar wat keek, omdat je overal wel van leerde, wat misschien haar hart raakte, waarbij ze haar hand naar haar borst bracht.

Was ze hier voor werk? Ze deed iets in de ICT, maar wat begreep ik niet. Haar Engels was wat Thais, ik kon veel niet volgen.
Ik ging vertellen hoe mijn dag begonnen was, en ik als een verzopen kat in Pattaya was aangekomen, de chauffeur van de songthaew mij verkeerd had afgezet en ik toch nog een dikke kilometer moest lopen naar m’n vertrouwde “ Little Court”. Wat bof ik toch met die motortaxi die me de eerste keer hierheen bracht, terwijl al die anderen me taxeren op: die zal wel tussen de gogo-bars een kamer nemen.

Ik was om 4 uur opgestaan, mijn spullen ingepakt. Tent bovenop (die vrij snel daarna twee keer van m’n rugzak viel, en ik toen maar heb laten liggen: dit avontuur was niet voor herhaling vatbaar) en ben gaan lopen, tot schaarse straatlantaarns me de weg naar het stationnetje hadden gewezen. Eigenlijk meer een stukje perron waar je kon uitstappen. Er bleek toch een hokje te zijn waar ik kon wachten want het was al weer een uur of 2 zachtjes aan het regenen. Eerst kwam er een goederentrein aan, die natuurlijk niet stopte. Even over half 8 kwam dan het treintje waar ik op hoopte, en bracht me naar het eindpunt Kaeng Khoi, waar het intussen met bakken op de lucht kwam. Ik had 20 minuten voor de trein naar Bangkok, dus stortte me de straat in, waar niemand zin had even een bordje eten voor me te maken. Men bleef onder de luifel of wat ook maar schuilnis bood, slechts mensen in de rijkdom van een paraplu waagden zich de straat op. Dus door naar de markt die overdekt was, hopend op de heerlijke pie die ik daar eerder gegeten had.
Niet dus, maar toch een heerlijke Pat Thai. Voor een kwartje, in een bakje, dat dit keer niet van foam, maar van karton was, maar wit en zo dun dat het foam leek. Daarna volgde een fantastisch demonstratie van vaderlandsliefde: een geüniformeerde man die met de ene hand zijn paraplu vasthield, en met de andere de Thaise vlag langs de mast omhoog trok

Ik wilde Bangkok vermijden op weg naar Pattaya, , maar, i.v.m de regen en de onzekerheid en zo, toch maar doorgereden tot Hua Lampong, over of ondergestapt in de metro, daar wist ik de weg nog wel naar Ekkamai, het busstation waar zowat elk kwartier wel een bus naar Pattaya gaat.

En zo kwam ik hier. Hoewel dit verhaal nog wel langer kon zijn als ik de avond ,of de dag daarvoor, er bij zou nemen. Over de wanhoop, een plekje in de schaduw te vinden, overmand door hitte, en daarna benauwd door de onweershoosbui: de angst over wat er van mijn tablet, mijn camera, mijn dagboek over zou blijven.

Maar intussen keek de vrouw even naar het raam, en de tv. Ik besefte dat het haar te lang ging duren, en ze zei dat ze het haatte, te praten met mensen die ze niet begreep. Dat begreep ik wel, dus ik excuseerde mij en nam afscheid van een prachtige, boeiende, directe en zeer intelligente vrouw, die mij weer duidelijk maakte hoe anders de Thai in elkaar zit. Intuïtief, associatief. En ook dat ze het woord haat gebruiken voor alles wat hen tegenstaat.

Ingezonden door Rob