Lezersinzending: Wirai

Nadat ik besloot dat we lopend Chinatown in zouden gaan, op weg naar mijn River View Guesthouse, pakte ze mijn hand. Wat een gewoon gebaar lijkt, werd voor mij iets dat ik waarschijnlijk nooit vergeet.

Maar ik voelde me al snel als ’zo’n Farang die met een Thaise….’, waarmee ik eigenlijk met mijn eigen bril naar mezelf keek. Want ja, zo keek ik ook vroeger naar die paartjes, met bepaalde veronderstellingen, die voor jezelf invult.

Laatst schreef hier iemand, dat hij zich daar niets van aan trok. En ik reageerde met: dan moet je wel een bord voor je hoofd hebben/houden, om al die blikken niet te zien. Daar valt van alles over te schrijven, zoals: als je verliefd bent, zie je die toch niet, dan loop je in de wolken.
Of: kijk ik eigenlijk met mijn westerse bril naar mezelf, kijken Thais wel zo naar elkaar en naar mij? Want daar zet ik steeds meer vraagtekens bij. Dat zullen sommigen wel naïef vinden, immers, de Thai ‘laat zijn ware gezicht niet zien’. Nou, als ik zo die transseksuelen, of openlijke nichterige types daar zie rondlopen, zo vrij en onbeschaamd, dan zie ik de Thai wel lachen, maar toch mild, en niet met onze veroordelende Calvinistische blik.

Het was voor haar nieuw, dit stukje Bangkok. Ze was waarschijnlijk met de taxi gekomen, ik denk dat ze nooit de Metro neemt. Die smalle straatjes, en dan dat aardige Guesthouse, met op de 8e etage dat terrasrestaurant, met dat unieke uitzicht op de rivier. Net in de bocht, en als het gaat schemeren al die lichtjes.

Ik sloeg een paar planken mis. Die rondvaartboten waren niet ‘for rich people’ zoals ik dacht. Misschien was ze zelf al eens op zo’n boot geweest. En op mijn foto’s, die ik op mijn laptop liet zien van Koh Chang en Long Beach, zag ze dat van het stel dat het resort runt, de baas geen Thai was. Ook dat klopte, hij is de zoon van een Vietnam-soldaat.

De verhoudingen waren duidelijk:’ I don’t take money from you’, had ze gemaild. Van het drankje, dat ik haar aanbood op het terras, dronk ze maar de helft op.
En zo was ze voor 100 % een ‘meisje van Isaan’ waarover ik in de reisgids gelezen had. Een engeltje. En via Facebook krijg ik een inkijkje in het leven van iemand aan de andere kant van de wereld, maar ook van de burgermaatschappij. Want, tijdens de wandeling realiseerde ik me ook, dat ik in de gidsen gelezen had, dat openlijke affectie betuigen zoals hand in hand lopen min of meer taboe is in Thailand. Misschien zegt u: ach, maar dit was Bangkok. En toch……

Het blijft me fascineren, meer dan ieder ander land.

Haar voornaam heeft ze nu veranderd. In onze maatschappij zouden ouders zich beledigd voelen, daar is een veel voorkomend gebruik. Wat ik zelf jammer vindt, als ik zelf een dochter kreeg, gaf ik haar deze prachtige naam, verbonden aan een pure vriendschap.

Ingezonden door Rob