Lezersinzending: ‘Udon Thani here we come’

Het is januari. Ik zit in vlucht KL875, op weg naar Bangkok. Het is lang geleden dat ik heb gevlogen. Voor mijn werkgever, een groot Amerikaans hightech bedrijf, heb ik vele malen gevlogen, zowel binnen Europa als intercontinentaal. Maar dan spreek ik echt wel over 15 jaar terug.

Er is wel het een en ander veranderd. Op Schiphol aangekomen moest ik via een automaat mijn boarding pas regelen. Gelukkig was daar een KLM stewardess die me daarmee kon helpen. Daarmee was ik nog niet van alle moderne fratsen af. Ik moest ook mijn koffer zelf inchecken. Ook hierbij werd ik wederom geholpen door een charmante KLM medewerkster. Eenmaal die procedures te hebben meegemaakt, zal het de volgende keren wel wat simpeler verlopen, maar het is als 65 plusser even wennen.

Ik zit dus in die KLM kist op weg van Amsterdam naar Bangkok. In de afgelopen jaren zijn er behoorlijk wat kilo’ s bijgekomen, de economy stoel is daardoor voor mij aan de krappe kant.  Het vliegtuig zit geheel vol. Er is geen plaatsje vrij, dus zeker geen rij waarnaar ik zou kunnen verkassen om wat meer ruimte te hebben. Enfin, het duurt maar ongeveer 11 uur, dus dat zal ik ondanks het miscomfort wel overleven.

Na wat drankjes en een hapje eten, dommel ik een beetje weg. En denk ik terug aan hoe de laatste jaren zijn vervlogen. In 2002, samen met mijn vrouw, een makelaarskantoor opgezet en enthousiast aan het werk gegaan. Het noodlot sloeg echter al snel toe. Na een kansloos gevecht van een jaar tegen de keelkanker, overleed mijn vrouw in 2005. En stond ik er alleen voor om de business te redden. Dat lukte uiteindelijk niet en ik ging failliet. Huis op een gegeven moment gedwongen verkocht. Tijdje bij mijn zuster ingewoond. Geen leuke zaken om op terug te kijken. Na die paar minder gelukkige jaren toch weer aan de slag gekomen en langzaam maar zeker weer uit het dal geklommen, zoals dat zo mooi heet. En weer helemaal “boven jan”.

En nu vlieg ik dus naar Bangkok. Ik ben nog nooit in Azië, dus ook niet in Thailand, geweest. Heb er wel veel over ingelezen, met name hier op Thailandblog. Het land boeit me, maar ik heb geen idee hoe het daar werkelijk aan toe gaat, of ik tegen die hitte kan, het taalprobleem kan overwinnen, waar naar toe te gaan, enzovoorts, enzovoorts. Ik heb begrepen dat ze in Thailand het Engelse verkeerssysteem volgen, dus ze rijden aan de verkeerde kant van de weg. Nou, ook dat zal wel meevallen, gewoon het verkeer volgen en het gaat vanzelf.

De stewardessen zijn aardig en behulpzaam. Regelmatig komen ze, op mijn verzoek, langs om een drankje te brengen (witte wijn). Ik hoop na een paar glazen wijn in slaap te kunnen vallen, daarvoor ook een temezapan ingenomen, maar het lukt me niet. Ook al door die beroerd kleine stoelen, die ook nog eens te dicht op elkaar staan, waardoor je je knieen nauwelijks kwijt kan. Hoe heet dat ook al weer: juist ja, als haringen in een ton.

Ik ben zeer benieuwd naar de Thaise dame die me op het vliegveld zal opwachten. Ik heb haar leren kennen via ThaiLovelinks en we hebben aardig wat gesprekken met haar gevoerd via Skype. Ik heb daardoor een goede indruk van haar, maar ja, de werkelijkheid moeten we even afwachten.

Precies volgens schema landen we op Suvarnabhumi airport. De controle bij immigration gaat gelukkig redelijk vlot. Op naar de bagagehal. Daar duurt het wat langer maar ik heb mijn koffer. Geen controle bij de douane, ik kon zo doorlopen. Nu sta ik dus in Thailand, Bangkok nog wel. Maar waar is mijn lieve schat. Ik zie haar nergens. Ik besluit om wat euro’ s om te wisselen in Thaise baht, om in ieder geval een taxi te kunnen betalen. En blijf rondkijken of ik mijn Thaise schat kan ontwaren. Ik loop langzaam verder met mijn bagage-trolley en hoor plotseling een klein gilletje. Ik kijk naar waar het geluid vandaan kwam en zie een Thaise een sprongetje in de lucht maken, naar me zwaaien om vervolgens hollend naar me toe te komen. We hebben elkaar gevonden. We gaan op weg naar de parkeergarage waar een broer van een vriendin van haar ons staat op te wachten. Eenmaal buiten de aankomsthal voel ik de hitte als een warme deken om me heen sluiten.

We rijden naar het Lebua at State Tower hotel op Silom Road. Onze kamer is op de 55ste verdieping en we hebben daar een fantastisch uitzicht over de Chao Praya rivier en een deel van Bangkok. De kamer zelf is luxe en met zo’ n 75m2 bijzonder ruim.
We besluiten om een beetje in de buurt rond te wandelen en wat handige zaken, zoals een Thaise simkaart, te kopen. Gelukkig zijn alle warenhuizen voorzien van air conditioning. Onderweg ook wat gegeten. En teruggelopen naar ons hotel. Naar de bovenste verdieping en aldaar op het dakterras samen, onder het genot van een glas wijn, genoten van het schitterende uitzicht en van onze eerste kennismaking.

We blijven drie dagen in Bangkok. Voldoende tijd derhalve om enige toeristische trekpleisters te bezoeken en wat the shoppen. Ik ben aardig onder de indruk van Bangkok, maar ben er niet verzot op. Chaotisch verkeer, veel files (om 2-3 kilometer te overbruggen zit je soms bijna een uur in de taxi), smog en natuurlijk niet bekend met de stad. Hierdoor is enig besef van waar je bent in deze metropool volledig afwezig. Het hotel is fantastisch, daar was totaal niets mis mee. Maar na enkele keren op het dakterras te hebben gezeten, gaat zelfs dat vervelen. Ondanks de grote diversiteit aan mensen op dat dakterras, waar ik met nieuwsgierigheid naar heb zitten kijken.

Duidelijk herkenbaar zijn de toeristen, de mannen met betaald vrouwelijk gezelschap, de habitue’ s en echtparen / stelletjes zoals wij zelf.

Na drie dagen Bangkok, ben ik best wel bij dat we gaan verkassen naar Udonthani. Uitgecheckt en met taxi naar Don Mueang. Daar de onprettige verrassing dat de systemen uit de lucht zijn, maar gelukkig op tijd weer verholpen. We vliegen met Nok Air naar Udon. Op Udon airport worden we, volgens afspraak, afgehaald met het busje van het Pannarai Hotel. Alles gaat keurig volgens schedule, dus zitten we op de geplande tijd in ons hotel. Het hotel is een schot in de roos. Kamer is groot genoeg en van alle gemakken voorzien. Er is een aantrekkelijk zwembad en een ruim restaurant met veel lekkers op de kaart.

Ik voel me vanaf dag een helemaal thuis in Udon. Wat een verschil met Bangkok.

Ingezonden door Charly – De eerst inzending van Charly, kan je hier lezen: www.thailandblog.nl/leven-thailand/lezersinzending-udonthani-heerlijke-kleine-stad/