Lezersinzending: ‘De reden waarom antibiotica in Thailand niet altijd werkt’

Sommige mensen geven er de voorkeur aan om het natuurlijke afweersysteem zo veel mogelijk z’n gang te laten gaan. Daar behoor ik ook toe. Dus toen ik last kreeg van een blaasontsteking greep ik niet onmiddellijk naar de antibiotica maar beperkte ik mij ertoe om het genezingsproces wat te ondersteunen met een dagelijkse megadosis aan vitamine C. En inderdaad lukte het om de infectie redelijk onder controle te houden.

Op een gegeven moment ben ik toch maar naar het ziekenhuis gegaan waarbij een urinemonster door mij afgegeven werd en ik alvast een kuurtje voor een week van een mild antibioticum kreeg. Na die week moest ik maar weer langs komen. Een week later – de kuur had weinig geholpen – kreeg ik nu gericht een antibioticum voorgeschreven omdat de behandelende arts nu wist welke bacteriën hij moest bestrijden. Ik hoefde niet meer terug te komen zei hij vol vertrouwen.

Helaas, helaas, na die week waren de klachten wel minder geworden maar dus niet verdwenen. Ik kocht dus maar een kuurtje van een week erbij. Helaas, de klachten werden nu zelfs erger. Toch maar terug naar de arts. Hij schreef nu een nieuwe kuur voor, dit keer voor maar liefst twee weken. Helaas, het werd alleen maar erger. En in mijn wanhoop accepteerde ik een aanbod van een neef om iets sterkers te nemen.

Zo gezegd, zo gedaan. Helaas, ook na drie dagen geen enkele verbetering. Eerder slechter. Er waren nu al vier weken verlopen met antibiotica die eigenlijk hadden moeten werken. Het lag niet aan een te lage dosis, want dat had ik natuurlijk op internet wel gecontroleerd. Aan de antibiotica kon het eigenlijk ook niet liggen. En een te lage dosis door overgewicht was ook al uitgesloten. Wat kon er aan de hand zijn? Er was eigenlijk maar één mogelijkheid en dat was dat ik het antibioticum voortijdig kwijtraakte. Maar hoe? Mijn maag-darmstelsel werkte nog naar behoren. Dat kon het ook niet zijn.

De oplossing bleek gelukkig kinderlijk eenvoudig: ik zweette het antibioticum uit. Ik verlies in deze tijd van het jaar ruim twee liter per dag aan zweet omdat ik geen gebruik maak van een airco. En twee liter is best wel veel. Diezelfde dag nog besloot ik mij op te sluiten in een kamer met airco en een halve dag later merkte ik al verbetering. Na drie dagen kuren in die aircoruimte ben ik gelukkig klachtenvrij. Een hele opluchting. Voor de zekerheid doe ik er nog maar twee dagen bij.

Eigenlijk is het helemaal niet zo vreemd dat je medicijnverlies kan krijgen door zweten. Bij veel antibiotica wordt gewaarschuwd om niet de zon in te gaan. Dat betekent dus dat het antibioticum in of op de huid terecht komt. Waarschijnlijk door zweten.

Dus als je aan een antibioticakuur in met name een tropisch land als Thailand gaat beginnen, voorkom voor de zekerheid dat je (overmatig) gaat transpireren. Dat geldt in ieder geval voor antibiotica voor een blaasontsteking, omdat die antibiotica wateroplosbaar moet zijn zodat het in de urine (en in het zweet) terecht kan komen. Voor vetoplosbare antibiotica is die voorzorgsmaatregel waarschijnlijk niet nodig. Die wordt meestal pas afgevoerd nadat het is afgebroken tot wateroplosbare bestanddelen.

Wil je weten hoeveel je per dag uitzweet dan kan je de volgende vuistregel hanteren: De hoeveelheid drank per dag min de hoeveelheid die je uit plast. Normaal zal dat laatste één tot anderhalve liter zijn als je naar behoefte drinkt. Zware bierdrinkers zullen wel boven die anderhalve liter uitkomen.
Er zit natuurlijk ook nog water in je eten en verder wordt voedsel voor een groot deel afgebroken tot koolzuur en water, maar die waterhoeveelheden kan je zo’n beetje wegstrepen tegen wat je verliest met uitademen, wat in je ontlasting zit en wat je door je huid uitademt (dat is dus geen zweet maar waterdamp).

Vaak zweet je meer dan je denkt omdat zweet niet altijd zichtbaar is; bij wind of in de buurt van een ventilator verdampt zweet vaak zo snel dat druppelvorming voorkomen wordt.