Lezersinzending: Haar eerste keer (vervolg)
Het verblijf in Nederland ligt nu al een tijd achter ons en mijn vrouw was in het begin wel zenuwachting. Hoe zal het vergaan in een vreemd land. Maar sneller dan ik aangepast was, zo’n tien jaar geleden in Thailand, paste zij zich aan Nederland.
Zoals op visite bij mijn familie, waarbij wij gewend zijn elkaar welkom te zoenen, bleef de wai achterwegen en zoende ze gewoon mee.
Mijn zoon had nieuwe haring gehaald op mijn verzoek, maar na het zien hoe die gegeten wordt, kon zelfs een beloning van 1000 baht als ze hem zou opeten, haar niet overtuigen. Terwijl ze in Thailand zo ongeveer alles eet wat beweegt.
Terug naar huis door de stad valt haar op dat iedereen fietst. De bakfietsen vond ze helemaal prachtig! Wat haar verder ook is opgevallen, was dat mannen in Nederland ook voor de kleine kinderen zorgen. Ze ziet ze zitten voor en achter op de fiets, en lopen gewoon achter de kinderwagen met de kleintjes, gelijk als de vrouwen doen. Was mij eigenlijk nooit opgevallen, maar de mannen in Thailand zorgen in de regel niet voor de kleine kinderen.
Nederland gezien hebbend, voor zover dat mogelijk is in zes weken, gaan we gelukkig weer terug naar Thailand.
Het is begin september, midden in de regenperiode. Het eerste werk wat gedaan moet worden bij aankomst is het werk bij de rijstvelden zoals het gras maaien rondom de rijstvelden. Het maaien laat ik aan mijn vrouw over, mijn taak is maaiblad regelmatig scherp maken en op een afstand toezicht houden op het werk.
Helaas, zeg ik tegen mijn vrouw, ik zou wel meer willen doen maar heb geen werkvergunning. Waarop ze zegt: “zie jij ergens politie?” Daar heeft ze een punt en dus verricht ik ook illegaal mijn arbeid. En dan maar wachten en wachten op regen.
Verdroogde rijstvelden
Na twee maanden wachten is de winterperiode aangebroken, helaas bijna geen regen gevallen hier, zo’n 20 km van Khon Kaen vandaan. De rijst is niet meer te redden. Al het werk en de investering is verloren. Gelukkig, de regering helpt mijn vrouw door de crises. Ze kan 1000 baht krijgen, waar ze wel enige moeite voor moet doen. Maar je kan toch weer een maand de airco aanzetten.
Of we volgend jaar nog rijst zullen verbouwen? Ik betwijfel het. Mijn vrouw kan illegaal in Nederland, in paar weken meer verdienen dan de rijstvelden netto opbrengen in een jaar. Alleen het werk op de rijstvelden zit mijn vrouw zo in haar genen dat moeilijk is te stoppen. Gelukkig heeft ze ook nog haar fruitbomen en een groentetuin rondom het huis. Waar we wel water hebben, zodat dit ook niet verloren gaat. Maar voor veel rijstboeren in het dorp is de klimaatverandering nu voor tweede jaar het einde van de rijstteelt. Daarnaast betwijfel ik of nog veel jongeren nog rijstboer zouden willen worden.
Gastarbeiders uit Laos op de rijstvelden kan misschien wel, net zoals ze nu al werken bij honderden in de schoenenfabriek vlakbij ons dorp.
We zullen zien wat 2020 ons brengt….
Ingezonden door Piet
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Lezersinzending21 november 2024Thailand ontdekken… (lezersinzending)
Leven in Thailand21 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand (179)
Lezersvraag21 november 2024Weet iemand of de supermarkt Okay in Cha-am nog bestaat?
Lezersvraag21 november 2024Huis kopen met mijn Thaise partner en wat moet ik doen om er te kunnen blijven wonen?
Altijd mooi te zien hoe makkelijk mensen zich soms aanpassen aan de nieuwe omgeving. Een wai of een kus, kwestie van schakelen.
Toen mijn vrouw ruim 20 jaar geleden naar Nederland kwam en ik via de A1 richting Twente reed, vroeg ze in het Thais of dat rijstvelden waren die ze zag bij het passeren van de IJssel bij Deventer die overstroomt was.
Grappig toch ?
Een heel leuk verhaal Piet en herkenbaar. Mijn vrouw verwonderde zich over dezelfde dingen als jouw echtgenote. Maar ze was toen al 40 jaar met een zakelijke instelling en niet nerveus en de haring ging er met genoegen in.
Toen ze de tweede keer naar Nederland kwam, was ze na aankomst thuis binnen 20 minuten onderweg naar de visboer om haring te halen.
Ze verbleef in Nederland bij mij bijna 5 jaar en nu wonen wij al bijna 18 jaar in Thailand Wij missen de haring
Wat een geweldig leuk verhaal.
Vind het sowieso altijd leuk hoe er gewerkt en geleefd wordt door gemengde echtparen.
Hoewel mijn vrouw erg trots is op haar geboorteland Thailand,viel haar bij haar komst naar Europa meteen op hoe schoon en verzorgd alles was.
Natuurlijk moest ik haar eerst leren dat aan alle voordelen ook een prijskaartje hing.
Ook vond zij het geweldig dat,net zoals Piet dit in zijn bovenstaande reeds schreef,dat erg veel jonge Vaders veel met hun kinderen ondernamen.
Op het dorp waar zij vandaan komt zie je veel Vaders,die zich in hun vrijetijd haast uitsluitend bezig houden, met hun eigen pleziertjes.
De opvoeding ligt daar erg vaak alleen bij de moeder of de oma,die dan zodanig ook het meeste van de huishouding verzorgen moeten.
Veel mannen die gedwongen door hun schaarse opleiding,hoogstens een erg karig loontje naar huis brengen, amuseren zich in de vrijetijd van hun kansarme leventje, alleen nog met alcohol en kansspelen.
In de omgeving waar mijn vrouw in Europa belande,zag zij meteen een enorm contrast op datgene wat zij in haar Thaise dorpje meestal geboden kreeg.
Erg veel voordelen die zij in de eerste jaren in vergelijk tot Thailand zag,hebben haar bewogen,dat ze haar Thaise vaderland hoogstens nog gedurend de Europese wintertijd bezoeken wil.
Af en toe eet ze met enkele Thai vriendinnen, die ze in Europa heeft leren kennen, nog graag een Som Tam,maar verheugd zich inmiddels ook op een stampot boerekool of zelfs een nieuwe haring.
Ze kan bij alle goede dingen die in Europa in vergelijk tot Thailand heersen,helemaal geen Farang begrijpen die over zijn eigen land zeurt,terwijl hij in Thailand alles goed vind.
Mocht ik zelf immigreren willen naar Thailand,komt zij mij zoals ze zegt,hoogstens alleen in wintertijd bezoeken
Beste Piet,
Leuk verhaal en zeer rustig geschreven.
In het begin dat mijn vrouw naar Nederland kwam deed ik het zelfde, ik
dacht, laat haar maar eens een haring eten wat ik in Thailand al niet aan durfde.
En ja hoor’ zij at het dan niet op onze gebruikelijke manier door de haring in de mond te
hangen, maar in stukjes.
Daar had ik weer de plank mis geslagen, wat een leuke vrouw heb ik toch(met geen ballen maar komt
in de buurt).
Ik vind vele gelijkenisse in jou verhaal wat goed geschreven is.
Zo’n vrouw laat ‘echt’ alles achter haar wat veel voldoening geeft naar mij zelf.
Veel geluk.
Met vriendelijke groet,
Erwin
Toen mijn vrouw voor het eerst in Nederland kwam en ik haar ophaalde vanaf Schiphol keek ze naar buiten langs de A2 en zei, alle bomen zijn dood hier het was dan ook december en die kale bomen deed haar het ergste vrezen.