Lezersinzending: Drama in Khon Kaen, met een zeer assertief tiepje
Ik kende de stad al van een eerder bezoek, slechts om een lange treinreis te onderbreken voor een nacht in een goed bed. Een stad van veel geslaagde mensen, gezien de prijzen en de houding/uitstraling. Ook nu zocht ik slechts een goed bed na twee nachten kamperen op harde grond.
Ik bofte. Bij het station stonden 4 of 5 tuktuks, die zich vrij snel vulden met passagiers en wegreden. Maar juist kwam er een songthaew aan, ik kon er nog net bij. De chauffeur bleek dezelfde man die 2 dagen eerder in de trein tegenover mij kwam zitten om een praatje aan te knopen, waar ik maar geen zin in kreeg. Hij herkende mij en vroeg waar ik heen wilde. Een hotel, goedkoop en rustig. Hij wist wel iets. Daar aangekomen stapte ook een jonge zakenman uit (aan zijn kleding te zien) die al had laten blijken, mij wel te kunnen helpen.
We liepen een duur uitziend hotel binnen, klasse business en vroeg aan de balie een kamer voor mij. De receptioniste meldde dat de single rooms vol waren, en slechts nog 2 persoons beschikbaar voor 700. Toen ik liet blijken, dat dat enigszins boven mijn budget was, wilde ze er wel het ontbijt afhalen, wat kwam op 550. Een aardig prijsje voor een airco kamer waar zelfs een koelkast in was. Ik had me lang niet zo’n mooie kamer herinnerd. Ik wilde eerst wat eten en dan pas douchen en meteen onder het laken, ik was moe.
Ik liep dus weer naar buiten, links was meteen een klein eethuisje, waar ik niemand zag. Dus liep ik door, maar hoorde een stem: “hello, welcome”. Een jonge vrouw nodigde me zeer vriendelijk uit, en ik keek onder de deksels of het eten beviel. Ik zag groentesoep, dus ik nam plaats aan een van de 2 tafeltjes. Er waren 3 stoelen.
Er ontstond meteen een geanimeerd gesprek, en ik kreeg nog eens soep bijgeschonken, waarbij haar smartphone van pas kwam, met vertaalapp. Ze sprak maar een beetje engels, dus kreeg ik zinnen te lezen als deze: ‘I like very much you eat here, I do not hate you’. En ‘I think this is the most peaceful’. Toen ik een foto maakte van dat beeld (smartphone+tekst+haar) reageerde ze fel: “why? “ Heel alert, niet als object te willen dienen.
Ik voelde me als door god gezonden, zo blij was ze. Ze vertelde dat haar dochter van 10 jaar daar achter het gordijn sliep. Die moest de volgende ochtend naar school gebracht, dus was een ontbijt een beetje moeilijk. Opeens stonden er twee politiemannen voor de ‘deur’, met een foto. Ik zag een meisje, dus dacht: zeker iemand vermist, of ze die gezien had of iets wist.
Toen kwam er een man in een duur pak en een zonnebril bij en ontstond een ruzieachtige sfeer. Ze werd aardig in het nauw gebracht en ging als een feeks tekeer. De werkplaats tegenover, waar het oude station afgebroken en aan herbouw toe was, liep net uit, het was 6 uur. Een twintigtal arbeiders gingen in groepstaxi’s het terrein af. Iedereen keek, dit was uitzonderlijk, dat iemand zich zo liet gaan.
De man gebaarde steeds van: nee niet waar, of zo, de politiemannen kregen een blik in de pannen om te laten zien: kijk zo kom ik aan de kost. En tijdens een intermezzo tussen de politieagenten en de man typte ze snel op haar smartphone aan mij: “ex-husband. He is a lawyer”. Zo werd me duidelijk, dat het om haar dochter ging, waarmee ze er vandoor was gegaan, na 10 jaar slaag (“bitten”) en bijna geen geld. De dochter was inmiddels wakker geworden en stond er bij te huilen. Een van de agenten troostte haar, wat ze toe liet. Ja het blijft wel Thailand hier, dat zou je in NL niet gauw zien. What does he want, typte ik terug, maar dat was me eigenlijk wel duidelijk: hij had die agenten ingeschakeld om haar te dwingen, weer terug te komen. “I don,t know what to do” schreef ze wanhopig. Na een half uur verdwenen de mannen, en stond ik met een huilende vrouw in mijn armen.
Zo zie je maar, een week geleden dacht ik nog: ik wil naar huis, dit duurt te lang, ik wil weer wat zinnigs doen, iets betekenen. En dan opeens, hoef je er alleen maar te zijn. To be or not to be…..
De volgende.morgen at ik in het tentje tegenover, en rond 8 ging bij haar het rolluik open en stapte ze op haar brommer, nadat we elkaar innig begroet hadden. Ze had een prachtige blauwe jurk aan. Ik gaf haar mijn kaartje. Een mailaccount had ze niet, maar wel Facebook. Wie weet, schrijft ze nog.
Ingezonden door Rob – foto: Khon Kaen
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Immigratie infobrief22 november 2024TB Immigration Infobrief Nr 056/24: Airport Don Muang – Binnenkomst op Visa exemption
Belasting Nederland22 november 2024Thailand belasting vraag: Wanneer moet ik een TIN -nummer aanvragen?
Lezersvraag22 november 2024Developer gezocht voor een mobiele applicatie
Lezersvraag22 november 2024Wat kost een elektrisch doorvoerapparaat in Thailand?
Blijft de vraag over: was het lekkere soep?
Ik ken dat gevoel trouwens wel, van de eerste paar keer hier, dat gevoel van: wat doe ik hier, beetje rondhangen en reizen zonder dat er wat gebeurt….
Ikzelf woon hier inmiddels 10 jaar. It’s a crazy world…
Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap de essentie van het verhaal niet. Wil je iets met die vrouw en dat kind, wat was de reden om het het schrift te zetten. Hoe is het verder gegaan?
Een kamer in een business class hotel kost vandaag de dag minimaal 1500 thb per nacht.
Als je voor 750 thb per nacht het onbijt nog moet afdingen, vraag ik me af……
Maar goed als jij het maar snapt, want dat is het belangrijkste….
ik vind het zo merkwaardig te zien hoe sommige mensen met meer geld zich totaal niet kunnen inleven in mensen met minder geld, of mensen die gewoon minder geld over hebben voor iets… Als jij 1500 baht kan betalen en er zijn veel hotels die dat bedrag voor een kamer kunnen vragen, dat betekent nog niet dat alle hotels dat bedrag vragen, en dat alle mensen dat een eerlijk bedrag vinden… jij bent niet de maat van alle dingen. Ik snap niet hoe sommige mensen kunnen denken van wel.
Verder is het verhaal een moment-opname van iets wat je kan overkomen. zij was duidelijk heel blij dat er iemand bij was toen die man op bezoek kwam, waarschijnlijk was het een vent met losse handjes. Omdat jij dit soort dingen blijkbaar niet snapt, was jij waarschijnlijk gewoon weggelopen.
Maar goed leren doen we allemaal.
Goed lezen probeer ik ook. Ik las dat de man een laweyer is , dus een advocaat. Nou die laat het wel uit zijn hoofd in het bijzijn van 2 agenten met zijn losse handjes te gaan wapperen.
Om het verhaal geloofwaardig te maken had de schrijver ook gewoon de naam van het hotel kunnen noemen. Had ik of anderen het kunnen beoordelen. Ken Khon Kaen goed want ik heb er gewoond en kom er regelmatig en verblijf dan in hotels. Kan er meerdere aanbevelen en dan vanaf 600 tot 1000 baht heb je al moderne, schone en ruime kamers, ideaal voor de Thaise zakenreiziger of de verwende westerling die ik ben.
De wereld kan klein zijn, grappig dat je dezelfde persoon weer tegen het lijf liep. Khon Kaen is een aardige stad, je kunt beter daar zitten dan in de hoofdstad denk ik zo. Jammer dat de taalbarrière het zo lastig maakt om met Jan en alleman een gesprekje te hebben. Maar met wat moeite lukt dat in hoofdlijnen best aardig. Wie weet heb ne er een leuke vriendschap (of wat meer?) aan over gehouden.
Dirk, de enige reden is dat ik graag reis, avonturen beleef en graag schrijf. Als iemand het leuk vindt om te lezen, is meegenomen. 2. de enige manier om het 3 maanden vol te houden met mijn AOW- inkomen is stug aan je budget houden. En net zo lang zoeken tot je iets van 4-500 B voor een bed kwijt bent. Dat lukt bijna altijd, in Chiang Rai vond ik een aardige kamer voor 200. Dank zij kamperen, kan ik dan weer een keer over mn budget gaan, al is dat niet het doel van het kamperen. Tenslotte, heb ik niet afgedongen, ze boden het aan.Maar als je je iets afvraagt, doe het gerust hardop. Je mag me gerust een krent noemen, als Zeeuw ben ik wat gewend.Heb niets meer van haar gehoord, ik denk dat ze daarna wat ontnuchterd is, ze leek me wat hoteldebotel van me. Jasper, de soep was zeker aanbevelswaardig; er zat liefde in.