Huisinzegening in Ban Wang Khon Daeng (lezersinzending)
Ban Wang Khon Daeng
Thailand, 2 januari 2025
Aldus reeds gemeld; 07:00 uur acte de préséance bij de buren. Wanneer wij aankomen is het al heel druk en de ceremonie staat op het punt te beginnen. Eerst langs de ‘penningmeester’ je donatie afgeven. Deze wordt keurig genoteerd in een schriftje met je naam erbij.
Traditie bij dit soort ceremonies is dat iedereen naar kunnen zijn/haar steentje bijdraagt.
De gewoonte is dan ook om iedereen een verpakt meeneemgerechte te overhandigen.
Eten, eten en nog eens eten, dat is het waar het in Thailand grotendeels om gaat.
De monniken, ik telde er veertien, zitten binnen in het huis, de schuifdeur aan de voorkant open. Achterin bij de keuken zitten enkele belangrijke gasten zoals uiteraard de nieuwe bewoners zelf, de dorpsoudsten en wat belangrijke figuren rondom de tempel.
Het gezang van de monniken is monotoon en duurt best lang, vooral wanneer je de woorden niet begrijpt. Zo af en toe zingen de genodigden mee.
Dan wordt het eten van de monniken verdeeld over de bedelschalen die op een lange tafel in het midden voor de voordeur opgesteld staan. Vervolgens worden de schalen naar binnen gebracht, mannen onder de genodigden helpen hier vrijwillig aan mee zo ook ondergetekende, aangespoord door Teem die de goegemeente wil laten zien dat haar Farang ook van het helpen is.
Dit alles gaat volgens traditionele volgorde, improviseren is er niet bij. Wanneer de monniken klaar met eten zijn vertrekken ze met nog steeds overvolle bedelschalen. Dit is het sein voor de bezoekers om nu te gaan eten én vooral drinken. Reeds voor tienen zat ik Thais te ontbijten met m’n eerste lauwe biertje. Die door een Thaise dame continu aangevuld werd. Zijzelf spuugde er ook niet in. Ik ben haar op een gegeven moment ontvlucht, anders zou ik de klok van twaalf zeker niet hebben gehaald.
De boel wordt opgeruimd, afgewassen, ingepakt en klaar zijn we voor de volgende ceremonie. Hier zijn de dorpsoudsten in het spel. Iedereen doet mee. Na de toespraak en wat rituelen gaat de muziek aan en gaat een grote stoet dansend met de klok mee rondom het huis. En dat drie keer.
Ik ben niet gauw verlegen, maar zodra de muziek aanging werd ik de stoet ingetrokken door verschillende dames die samen met mij dansen wilden. Vorig jaar stond hun blijkbaar nog stevig op het netvlies. En weer overal de foto’s die gemaakt werden. Wat zeer ongebruikelijk is in de normale omgang tussen mannen en vrouwen, zeker als je niet een stel bent, dat er flink tegen me aan gedanst werd. Niet dat het mij stoorde, integendeel, maar wel opmerkelijk en ook wel bijzonder geestig.
Goed drie rondjes gedanst, waarop ik ook nog even de microfoon van ‘Meneer de Speaker’ in mijn handen geduwd kreeg en ik spontaan op het ritme van de muziek “Een eigen huis met een plek onder de zon” zong, waarvan ik achteraf dacht wat een onzinnige actie; echt niemand die daar iets van begrijpen kon. Maar wat deert het, men vond het geweldig.
Na de rituele dansrondjes werd er symbolisch door de aanwezigen allerlei huisraad naar binnen gebracht. Allereerst uiteraard een brons Boeddhabeeld.
Nu heeft iedereen de gelegenheid om het huis officieel van binnen te zien, waarop het toilet meteen driftig werd ingewijd.
Het feest kan beginnen. Mensen gaan richting huis en nieuwe gasten melden zich. De muziek, ‘oerendhard’ veranderd van tempo en meteen wordt er gedanst. Voornamelijk vrouwen die dansen, de meeste mannen aan de zijlijn. En er wordt gedronken, zeg maar rustig gezopen, niet normaal! En wederom, zoals vorig jaar, lege glazen worden vanzelf gevuld, lauw bier met ijsblokjes, prima te doen en één of ander goedje dat de naam Whisky niet dragen mag maar die een aftrek vindt van heb ik jou daar. Ook m’n eigen Teemi gaat maar door. Sinds ze in Nederland ingeburgerd is én we het restaurant samen bestieren heeft zij wel leren drinken. Maar wat ik nu zie, gaat m’n pet te boven. Weer een shotje en een biertje, huppakee en door!
Volop gedanst en ‘gebierd’ maar toch op een gegeven moment blaas ik de aftocht, iets na énen. Teem die blijft. Dansen op ‘hogeschool’. Met een beetje spijt ben ik weggegaan, maar ik was die veel te harde muziek een beetje zat én iedereen werd liederlijk dronken en ik had geen zin in een boze echtgenoot van wie dan ook.
Het was niet te vergelijken met het jaar daarvoor, dat is verreweg de beste Nieuwjaarsdag ooit, maar deze is ook om niet meer te vergeten.
Ingezonden door Peter Leen
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Lezersinzending9 januari 2025Een onverwachte oplossing voor mijn kapotte bril in Thailand (lezersinzending)
Lezersinzending9 januari 2025Huisinzegening in Ban Wang Khon Daeng (lezersinzending)
Leven in Thailand9 januari 2025Hospitalen (lezersinzending)
Lezersinzending9 januari 2025Eenvoudige tips om ook in Thailand fit te blijven: zwembad-workout (lezersinzending)