Al 8 jaar kom ik regelmatig in Thailand, uiteraard omdat ik daar een prachtige vrouw heb ontmoet. Maar als Nederlander heb ik veel meer vakantiedagen dan zij. Daarbij kan ik in Thailand ook remote werken, wat mijn team zelfs fijn vindt. In de IT moeten soms namelijk dingen in de avonduren worden gedaan, en die laten ze graag aan mij over wanneer ik in Thailand verblijf.
Maar goed, naast het werk is het ook heerlijk om overdag een flinke wandeling te maken, terwijl de baas op haar werk is. Elke dag maak ik een rondje en kom ik vaak langs de dorpsschool. Zo vaak zelfs dat ik de leraren en leraressen begin te herkennen en te groeten.
Op een dag zie ik de jonge leerlingen netjes op een stoel zitten wachten, maar het duurt nog zeker anderhalf uur voordat de school uit is. De volgende dag vraag ik aan een lerares waarom de kinderen zo vroeg al zitten te wachten. Is er dan niets meer te leren? De verplichte leerstof is behandeld en nieuwe leerstof is nog niet beschikbaar, is het antwoord (als ik het goed heb begrepen). Dus vraag ik of ik Engelse les mag geven. Ik heb iets speciaals in gedachten voor die kinderen. Nou, dat heb ik geweten!
Tijdens mijn wandeling de volgende dag kom ik weer langs de school, en de bewaker/conciërge/portier roept me. Ik moet me melden bij de directeur van de school. Of ik kan uitleggen wat voor les ik aan die jonge kinderen wil geven? Gelukkig spreekt de schooldirecteur redelijk Engels, wat de uitleg enigszins vergemakkelijkt.
Na enige uitleg van mijn kant krijg ik toestemming om volgende week een uurtje “Engelse” les te geven. Wat jullie niet weten, is dat ik diverse instrumenten bespeel, en deze vakantie had ik mijn ukelele meegenomen om te oefenen. Ik heb samen met die kinderen het liedje “Head, Shoulders, Knees, and Toes” ingestudeerd, compleet met bewegingen en natuurlijk begeleiding op de uke. Kun jij je voorstellen hoe die klas op zijn kop stond na 10 minuten?
De volgende dag loop ik ’s avonds met mijn vrouw over de markt, en uit alle hoeken en gaten komen de kinderen tevoorschijn terwijl ze dat liedje zingen. Zij snapt er natuurlijk niets van, maar op het Marktplein heb ik toch maar mijn ukelele tevoorschijn gehaald, en samen hebben we voor het hele dorp het liedje gezongen.
Dit succesje is de schooldirecteur natuurlijk ook ter ore gekomen. Op de vrijdagmiddag, tijdens de afsluiting van de schoolweek, moest de jongste groep kinderen laten zien en horen wat ze die week hadden geleerd. Natuurlijk onder begeleiding van een farang op zijn ukelele. Kortom, alle kinderen uit het dorp kennen nu dat liedje, en ik geloof niet dat ze dat hun leven nog zullen vergeten.
Onbedoeld heb ik ervoor gezorgd dat ik huiswerk heb meegekregen van de directeur. Voor de volgende vakantie graag weer een liedje instuderen.
Ingezonden door Miel
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand21 december 2024Je maakt van alles mee in Thailand (195)
Lezersvraag21 december 2024Kun je een bewijs van een Thais adres in het Engels krijgen voor een Belgische bankrekening?
Lezersvraag21 december 2024Hoe kun je als expat in Thailand omgaan met crypto?
Lezersinzending19 december 2024Japanse autoverkopen dalen in Thailand, terwijl Chinese auto’s marktaandeel winnen (lezersinzending)
Zie het voor mij. Prachtig. In één klap wereldberoemd in het dorp.
Geweldig, op zo’n manier woordjes leren
old Mac donald. Heb je meteen alle dieren.
Geweldig Emile. Goed gedaan!