Hoe bestaat het……. (9)

Inmiddels is het 22 jaar geleden dat ik de Thaise T leerde kennen. Daarvan hebben we 10 jaar samengewoond en met haar heb ik een zoon van 20 jaar die nu 9 jaar bij mij woont. Met een gerust geweten kan ik vaststellen dat bij haar (nog steeds) niets is wat het lijkt. Lees het verhaal van Lung Ruud.

Dat was niet niks, nooit verwacht of gedacht dat het zo ver zou komen en ik met B “het bed” zou delen, maar het leek ook onvermijdelijk. Ik kon er mee leven en hopelijk B ook. Een maand of zo later belde B weer en vroeg me vrij direct of ik haar mistte en ja, dat kon ik niet ontkennen en ze wilde me iets belangrijks vertellen, dat kon niet door de telefoon. Ik kom volgende week weer naar Nederland en wil je dan graag zien. Okay, maar kan je een tipje van de sluier optillen zodat ik ongeveer weet waarover het gaat. Neen, dat kon niet maar ik kon haar geloven het was een “suprise” en we spraken af en zou naar mijn huis komen. 

Ik speculeerde me suf, wat zou het kunnen zijn en eigenlijk kon ik alleen maar -ook vanwege het geld dat dit heen en weer gevlieg wel moest kosten- tot de conclusie komen dat ze of geërfd had, of de loterij had gewonnen, waar veel mensen in Thailand zo op hoopten, voor baden en de getallen door middel van allerlei -min of meer- obscure manier probeerden te raden. 

B hoefde niet opgehaald te worden van Schiphol, want ze ging eerst naar haar vriendin S toe. Dat kon ik wel volgen. De dag dat B zou komen had ik s’middags vrij genomen en wachtte op B, die maar niet kwam en wegbleef. Hoe later het werd, hoe ongeruster ik. Een telefoonnummer van vriendin S of adres had ik niet en dus bleef alleen het wachten op haar over. Er kwam een moment dat ze -zeker al 5 uur over het afgesproken tijdstip- er nog steeds niet was. Wat te doen? Ik had het op een gegeven moment niet meer. De aankomsttijden op Schiphol al 7 keer gecheckt en wist niet meer hoe en wat. Dit had ook weinig meer te maken met een “Thais uurtje”. Nog een goede vriendin van me gebeld en het haar voorgelegd en ik besloot, ten einde raad, naar het politiebureau verderop in de wijk te gaan. 

Tamelijk opgewonden kwam ik daar binnen en de dienstdoende agent vroeg me wat hij voor me kon doen. Ik zei “ik kom aangifte doen van een vermissing, van iemand die al uren weg is”. Nou meneer, iemand is niet na een paar uur al meteen vermist, rustig maar, zei de agent. Vertel, waarover gaat het? Ik vertelde hem in grote lijnen het verhaal tot dan toe en liet er natuurlijk ook het nodige uit weg. Heeft u de volledige naam van mevrouw en weet u waar ze verblijft. Ja die heb ik, ook de geboortedatum en ze is bij een vriendin S. Heeft die vriendin ook een achternaam? Nee, die weet ik niet. Dat wordt dan lastig zoeken meneer. Maar, het is allemaal genoteerd, het is een volwassen vrouw en die zal wel niet in zeven sloten tegelijk lopen toch, meneer? Als we wat weten -zo de agent- dan bellen we u. 

Daar ging in arren moede maar weer, thuis wachten op het bevrijdende telefoontje. Dat kwam een uur of 2 later. Meneer, wilt u naar het bureau komen, mevrouw is hier en het ligt allemaal wat ingewikkeld. Wat kon er aan de hand zijn vroeg ik me af en reed naar het politiebureau. Daar aangekomen werd ik even apart genomen en zei de agent, “meneer, het is een wat ingewikkelde situatie geworden”. “We konden haar vrij snel opsporen omdat mevrouw bij de vreemdelingenpolitie staat geregistreerd en hier -met een tijdelijke- verblijfsvergunning is”. Is, hoezo is, ze woont hier helemaal niet meer, maar is terug naar Thailand. nou nee meneer, dat klopt niet. 

Jeetje, het zweet gutste intussen van mijn voorhoofd en over m’n rug. Dat kan helemaal niet, stamelde ik. Nou meneer, geloof het maar. Maar waar was ze dan, bij vriendin S. Nee meneer, bij haar man, bij haar wat? Bij haar man meneer, zei de agent kalm en zuchtte. Meneer, we hebben dit soort zaken vaker meegemaakt en u bent echt niet de enige. Dat bood “troost”, ik werd opstandig en begon te vloeken. Meneer, kalmeer nou maar, drink wat en neem even de tijd. Wat later nam de agent me mee en daar stond B, met een koffer en -op wat afstand- een nog jonge man. Die (b)leek net zo min van haar “avonturen” te weten als ik en die zei “ik trek nu mijn borgstelling in”. Zo, dus….B huilde ondertussen tranen met tuiten. De / haar man draaide zich om en liep het politiebureau uit. De agent vroeg nog, denkt u dat het allemaal gaat lukken, ja knikte ik en had geen idee hoe dan wel. 

Ik nam de koffer van B over en we reden naar mijn huis en eerlijk gezegd, ik was verbijsterd, boos, teleurgesteld, gefrustreerd, maar ook gewoon kwaad. Nou kom maar op met je verhaal, zei ik. B begon te vertellen, ja het klopte van de man, dat ze helemaal niet was vertrokken, dat toen ze mij leerde kennen verliefd was geworden en liet daarbij ook nog het nodige weg. Dat kwam later alsnog aan het licht. 

Na haar trouwen en de komst naar Nederland, was ze door haar man min of meer gedwongen in de massagesalon gaan werken, haar ouders waren niet arm en in bijna dezelfde adem “me pregnant from you“, okay, okay, oh, zo...... 

Dat moest ik even, of beter wat langer, laten bezinken en wist niets beters dan te zeggen “how do you know that de baby is mine?“. Ze begon nog harder te huilen dan daarvoor. Aan het feit dat het mijn zoon is, twijfel ik inmiddels allang niet meer. Hij heeft dezelfde oogopslag, dezelfde plek op zijn rug als ik, dezelfde oogafwijking, dezelfde humor en bovenal, hij is gewoon een ontzettend fijne knul, waar ik ongelofelijk veel van hou. 

Wat te doen? Inmiddels was het knap laat geworden en had B zich intussen al weer aardig hervonden en vroeg of ze vriendin S mocht bellen. In rad Thais werd het gesprek gevoerd, waarbij ik bijna ontplofte toen ze begon te lachen. Ik kon het lachwekkende met geen mogelijkheid ontdekken en ze haastte zich het gesprek te beëindigen en te vertellen dat S een grappige opmerking had gemaakt. Ik stond (te veel) op scherp. 

Uiteindelijk het bed verschoont, ruimte in een kast gemaakt en na nog een biertje of wat toch maar naar bed. God zij dank was het weekend. Vanaf die dag begon het grote liegen en ophangen van het verhaal, zoals ik wilde dat iedereen zou en kon geloven. Met het echte kon ik natuurlijk nergens aan komen. Het werd het verhaal van jonge vrouw, gescheiden, komt hier via goede vriendin om te werken bij ander vriendin in restaurant, daar ontmoet tijdens etentje –met vriend van mij–, zoon in Thailand. Baby op komst, nog maar even onvermeld gelaten. 

Die maandag vrij genomen en met B naar de vreemdelingenpolitie, nummertje trekken, geduldig wachten, verhaal gedaan, informatie gekregen, paar dagen later terug met inkomensverklaring, doopceel laten lichten, geregeld. Later advocaat gezocht, haar scheiding ingezet en weer keek ze me verwachtingsvol aan....... en ik betaalde de rekeningen. 

B duidelijk gemaakt dat massage echt passé moet zijn en verdere gesodemieter ook. En, ik kan een lang verhaal zo laten of korter vertellen –wat ik dus doe–, naar school, Nederlands leren, naar een opleiding, beroep leren. Verzorgende leek B wel wat, okay, doen. Tja, ze kwam graag onder de mensen. Er was natuurlijk nog een “kleinigheidje” en dat betrof het schoolgeld voor de zoon in Thailand en het kostgeld aan de zus, want daar woonde hij bij in. Okay, regel ik ook. 

Na aardig wat strubbelingen en perikelen –in de tijd tussen B‘s komst en geboorte van de zoon–, waarbij ik me lang niet altijd goed heb gedragen en op een gegeven moment ook heb gezegd dat ze alsjeblieft op moest zouten naar Thailand. Ik kocht het ticket en ze ging. Geld mee, voor zoon blijven betalen, maar ik had echt rust nodig. Een aantal weken later belde ze en vroeg of ze terug mocht komen omdat ze me mistte. Ik kon geen nee zeggen, B droeg mijn kind en ze kwam dus terug. 

Daarna druk met babykamer inrichten, was toch leuk, mee naar de puf gym, de verloskundige, kortom, ik werd vader. Ouders en familie ingelicht en op het werk verteld dat we een baby krijgen. So far, so good en dat ging het toen uiteindelijk ook wel. Begin maart, nagenoeg op de uitgerekende datum om 16.00 uur telefoontje op de zaak, baby onderweg. Naar huis “gevlogen“. B met koffertje naar ziekenhuis gebracht, B heel dapper, gaf geen kik, baby geboren, kersverse vader durfde navelstreng niet door te knippen. B, zo snel hersteld dat de verpleging na een paar uur zei dat ik kleding en de maxi cosy kon ophalen, zodat moeder en kind mee naar huis konden. Terug in het ziekenhuis, geen verpleging die kon helpen met moeder en kind aankleden. Moeder geholpen, kind in bad gedaan en aangekleed, bijna klaar toen verpleging aan me vroeg “wat bent u nu aan het doen”, nou dat ziet u toch. In de rolstoel naar uitgang, de auto en naar huis en daar urenlang -het kind tussen in op de bank- “dom” naar hem zitten kijken. Jee, wat was hij “lelijk”. 

Zoon groeide voorspoedig, was in de crèche als moeder op school zat en als vrijwilligster bij een kinderopvang werkte, in afwachting van het vereiste taalniveau. Hard werken en veel naar buiten met de kleine man. Fietsen gekocht, zitje en naar Zandvoort of meer in de buurt. Het kind trok gelukkig vrij snel bij tot een mooi mannetje. Toch weer een keer herrie omdat ik de dubbele bodem in haar koffer vond toen ik deze in de berging wide doen. Daarin van alles wat ik -toen zeker niet meer- wilde weten, zoals kaarten voor een voetbalwedstrijd in Engeland -met ex- en foto’s daarvan uit het jaar daarvoor en nog het nodige. 

Opnieuw afscheid genomen en B naar Thailand. Dit kon zo echt niet langer en heb B gevraagd terug te komen na een paar weken. Ik mistte mijn zoon zo en haar ook. 

Zoon was inmiddels ruim een jaar, groeide goed en gestaag, was grappig en heel open. Tot we op een avond aan het fietsen waren en er een stel kerels “h..r” naar haar riepen. Was het net een beetje rustig geworden en dan dit. Ik was totaal van slag, hoe onrealistisch dat ook was, maar toch. 

Dat voorjaar kwam er een vergelijkbare functie –als die ik al had–, vrij in een ander deel van het land. Onder het mom van meer rust, ik had me te pletter gewerkt in de jaren daarvoor, betere omgeving voor het kind en dat was waar. Hij had inmiddels een soort vloek gehoord van een jongetje uit de crèche en gebruikte die te pas en te onpas. Op mijn werk begrepen ze het volkomen en ik dacht dat de realiteit te ontlopen zou zijn, niet dus. 

Een huis gevonden in een aardig dorp, vreselijk leuke buren, druk met het huis aan de slag in de weekeinden, afscheid nemen op de bedrijven en verhuizen. Daarna een betrekkelijk lange periode van rust, eindelijk. Ook hard werken, maar ook meer tijd, B zocht en vond een baantje en het ging best goed. In de achtertuin, een hut gebouwd, een piratenschip, een zwembad, het was leuk. Echt fijne buren met wie we veel optrokken. Zeilbootje en caravan gekocht en een beetje bootje klooien. Er kwam op een moment ook een hond, zo was het wel compleet, toch? 

De jaren gleden voorbij net als de seizoenen. Met regelmaat een paar weken naar Thailand waar alles intussen ook was veranderd. De ouders van B waren heel, heel blij als we kwamen met zoon en nog meer met hem als met ons denk ik. De zussen kregen meer kinderen en het werd een gezellig kippenhok, sanuk en sabaai. Altijd een auto gehuurd en veel rondgetrokken met en zonder de familie. 

We gingen weer naar Thailand, het liep tussen ons al weer wat stroever. Het was van twee kanten onrustiger geworden. Zoon was al lang en breed naar de basisschool op het dorp. Eenmaal goed en wel in Thailand deelde B me plompverloren mee zich te hebben ingeschreven voor.... een massageopleiding in Chiang Mai. Natuurlijk had ze daar niets over gezegd voor we op reis gingen. Natuurlijk kon ze bedenken dat ik het daar niet mee eens kon zijn. Dat maakte niets uit. B ging en liet mij de zorg voor zoon. 

Dat werd natuurlijk ruzie, waarom vroeg ik, ik wil zelfstandig worden” was haar antwoord. Maar toch niet in massage verdomme. Het is een traditionele massage opleiding zei B daarop. Dat kan me niets schelen, geen massage na alles. Maar B doorliep de opleiding en met succes. 

De sfeer tussen ons werd om te snijden. Ik wist dat dit het begin van het einde werd maar wist niet hoe het verder moest met m’n zoon. Een paar weken na thuiskomst heb ik haar laten weten dat we uit elkaar moesten gaan. Kennelijk had ze daar al op gerekend en had binnen een paar dagen de beschikking over een grote stacaravan en schreef zich in voor een woning een dorp verderop. 

We hadden afgesproken dat ik onze zoon ieder weekeinde zou ophalen en zo gebeurde dan ook. Intussen was B, die inmiddels goed uit de voeten kon met de Nederlandse taal, contact gezocht met de notaris om de samenlevingsovereenkomst en de testamenten laten ontbinden. Vroeg een uitkering aan, werkte daarbij en zocht een advocaat teneinde de kinderalimentatie en de omgangsregeling vast te laten leggen. 

Er was een keer een zitting bij de rechtbank en B zou samen met mij daarheen rijden. In de auto de afspraken -die we samen hadden gemaakt- doorgenomen. Bij de rechtbank bleek de alimentatie eis, verwoord door haar advocaat, veel en veel hoger was dan onze afspraak. Het bleek dat ze tegen haar advocaat had gezegd, “pak hem maar aan, hij verdient genoeg”. De omgangsregeling bleek ook totaal anders dan die we al hanteerden en die prima had gewerkt in de maanden daarvoor……

Wordt vervolgd