Hoe bestaat het……. (7)

Inmiddels is het 22 jaar geleden dat ik de Thaise T leerde kennen. Daarvan hebben we 10 jaar samengewoond en met haar heb ik een zoon van 20 jaar die nu 9 jaar bij mij woont. Met een gerust geweten kan ik vaststellen dat bij haar (nog steeds) niets is wat het lijkt. Lees het verhaal van Lung Ruud.

Het was zover, Thailand here I come. Ik zat dus in het vliegtuig en misschien was het wel dezelfde als waarmee T twee dagen eerder naar Chiang Mai was gevlogen. Dat heb ik haar nooit gevraagd trouwens.... Dat zal wel niet, want vanwege “de haast” die ik had, was ik met een gerenommeerde maatschappij uit Singapore gevlogen. Wonderschone stewardessen, goed eten en... telefoon. Een tikkie blasé belde ik dus vanuit het vliegtuig naar mijn ouders om te vertellen dat ik op weg was.... De (af)rekening kwam later en dat heb ik geweten.

Na de overstap op de oude luchthaven van Bangkok, ging het richting Chiang Mai waar ik al vroeg in de middag aankwam. De reis was zonder noemenswaardige problemen verlopen. Ik had zelfs nog wat kunnen slapen. Door de douane en de Thaise –zeg maar– marechaussee, liep ik de kleine aankomsthal in en daar stond T te stralen met een glimlach van oor tot oor. Waarom, ik weet het niet, maar vanaf het moment dat ik haar daar zag besloot ik haar niet langer bij haar nickname T te noemen, maar als B aan te spreken, wat tenslotte haar “echte” naam was. Ik denk toch dat ik -onbewust- de associaties met de salon achter me wilde laten op deze manier. 

Nou wat fijn dat je er bent, ik heb al een heel programma gemaakt van wat ik je allemaal wil laten zien, zo B. Op naar het hotel, door het enigszins chaotische en dikke rookwolken uitblazende verkeer. Daar had B twee kamers geboekt -keurig toch- in de buurt van de Warorot market. Very touristy, dat klopte wel Toen de taxi voor het hotel stopte had ik wel al meteen mijn bedenkingen. Een oude afgebladderde haveloze tent, daarvoor een mannetje die het verkeer “regelde”, driftig op zijn fluit blies en met zijn armen zwaaide. Niemand trok zich ook maar iets aan van “Pietpriet”. Soms stopte er een auto en dan kreeg hij wat geld, waarop hij salueerde. De betreffende auto reed dan naar een plek die “Pietpriet” -niet- had aangewezen. 

De receptionist, die wat tanden mistte, gaf de sleutels en wilde mijn paspoort hebben. Dat leek me nou geen goed plan en voor die gelegenheden had ik dan ook kopieën gemaakt en één daarvan gaf ik hem. Druk gedoe waaruit ik wel begreep dat een kopie niet kon. Toch maar doen zei ik in het Hollands en daar bleef het bij met 100 Bath. De kamer was mogelijk nog havelozer dan de buitenkant van het hotel en toen ik op het bed dook, zakte ik in een enorme kuil. Ik liep naar de kamer van B, klopte aan en zei gedecideerd “hier blijven we niet”, no way en legde haar uit waarom en wat. Ja maar, zo B, het is niet duur en we slapen hier alleen maar. Dat kan zijn, maar dit is mij een beetje te. 

B wist niet waar ze kijken moest, loosing face, begreep ik later en ik was chai ron, ook dat werd me later duidelijk. Okay, dus, B wist niet zo snel een ander hotel, maar ik had de reisgids en die wist het wel. Taxi laten komen, nadat we eerst nog een nacht moesten afrekenen voor twee kamers, want -met veel heen en weer vertaalwerk- die kamers waren geboekt en het hotel moest nog maar zien of deze die nacht nog bezet zouden worden. Zelf dacht ik van niet. 

Op door het totaal losgeslagen verkeer, het was inmiddels 16.00 uur Thaise tijd- naar het Amari hotel. Dat was beter en daar kon ik zelf in het Engels terecht, zo bleek aan de desk. De receptionist bekeek B van onder naar boven en weer terug, terwijl ze er toch heel decent uit zag. Niet te kort, te bloot of aanstootgevend. De man aan de balie begon een verhaal tegen B op te hangen die daarbij of daarvan enigszins rood aanliep. Dat had ik nog niet eerder gezien. Ik vroeg haar of er een probleem was, nou, eh, nee hoor. Het leek toch anders en niet alleen ik moest m’n paspoort afgeven -daar leek me dat niet zo’n probleem-, maar B ook. Vreemd, maar nee verzekerde T, dat is normaal, zij was tenslotte ook gast en het rode hoofd weet ze aan de warmte, het was ook heet. 

We kregen de sleutels en de bellboy nam de koffer mee. B had haar spullen in een tas. Deze kamers waren heel veel beter en ik vroeg B of het een probleem was dat ik even een powernap ging doen. Geen punt, dan had B mooi even de gelegenheid nog wat zaken te regelen voor haar werk. We spraken af dat we rond een uur of 8 wat zouden gaan eten. We aten die avond in het hotel, want ik was eerlijk gezegd nog een beetje aan het bijkomen van de reis en de eerste indrukken van het land. Toen liepen een paar dingen toch niet helemaal zoals zou moeten. Ik werd met alle egards bediend, maar het bord van B werd -nog net niet- voor haar neergegooid. Ik vroeg B wat dit te betekenen had en zei antwoordde, Thai mensen zijn vaak niet erg netjes tegen andere Thai, dat gebeurt vaker hier“. Ik vond het onbeschoft maar besloot me in te houden. Na nog een paar drankjes, naar bed, morgen weer vroeg dag en op stap. 

Op tijd aan het ontbijt en opnieuw werden de rijst, de omelet en de roerbakgroente –ik hield het bij een continental breakfast– voor B neergesmeten. Er liep daar ook iemand rond in de bediening met wat strepen op de mouw –nou ja hij deed niks maar keek– waar ik, voor B kon reageren, op afstapte. Ik vertelde hem wat ons gisteren en vandaag was overkomen in zijn gerenommeerde hotel en dat ik not amused was over deze benadering. De man nam actie, riep de ober die een uitbrander kreeg en zei “everything is taken care of, sir”. Jeetje, gaat dat zo hier, de uitgekafferde kelner gaf ik later een tip. 

Die dag liet B me de tempel op de berg Doi Suthep zien, waar ik erg van onder de indruk raakte. In de loop van de middag terug met een songtew, de rode minibus die je echt overal zag. We namen een privé rit naar het hotel. Omkleden, zwembroek, respectievelijk zwempak aan en plonzen maar. Echter op het terras werd ik weer keurig bediend, maar B viel een heel wat minder hoffelijke bejegening ten deel. Nou was ik het zat. Badjas gepakt, naar de balie, manager te spreken gevraagd en hem het gebeuren uitgelegd. Deze man reageerde -voor mij echt cryptisch toen– “Sir, do we know the lady”? Tja, hoe moest ik dat nou weten, wat sprak die man onbeholpen Engels zeg. Maar goed ik had m‘n punt gemaakt en de manager beloofde beterschap en die kwam er ook. 

Die avond aten we op de foodmarket bij de avondmarkt allerlei heerlijks –dat je met coupons kon betalen–, nou ja ik dan….. Over de markt geslenterd en daarna nog een borrel aan het zwembad met _intussen- heel voorkomende bediening. Het was me opgevallen dat er in het hotel nog meer Farang, maar dan meest toch wat oudere, zaten met een jonge Thaise aan hun zijde. Deze dames waren nogal “uitdagend” gekleed en meden elkaar erg nadrukkelijk, vreemd. De mannen zochten elkaar wel op en dronken dan een biertje of meer. 

Ik had B gezegd dat ik graag zelf een auto wilde huren omdat we dan meer van de omgeving konden zien. De volgende dag kwamen we bij een autoverhuurbedrijf die de Suzuki met four wheel drive verhuurde. Niet te gek duur en -indachtig de voorbereidingen-, nam ik foto’s van de auto met een gewoon toestel, dat daarvoor gemaakt was...… Dat vonden ze vreemd bij de verhuurder en dat zei de mevrouw ook. Ja dat kan, maar uit voorzorg en ik zorgde dat alle krassen, butsen en deukjes er goed opstonden. Auto mee, effe wennen om aan de andere kant te rijden en daar gingen we op naar Borsang. 

Ondanks de “volle tank”, want zo hadden we de auto meegekregen, begon de auto halverwege te stotteren en te pruttelen. Gelukkig vlak bij een benzinepomp en ik deed een soort technisch en zei “zal best een petrol probleem zijn” en verdomd er ging 45 liter in. 

Leuke dag gehad, op de terugweg moest B nog even naar een mannetje voor een verzekering of iets vaags en we moesten even naar de shoppingmall. Daar wilde B een ander badpak kopen, want die ze nu had was wat klein. Nog een broek, twee blouses en een lange broek en mij verwachtingsvol aankijken hoe ik het vond staan en bij de kassa ook. Okay. 

Die avond aan de Mae Ping gegeten bij een restaurant -dat iedere Farang geloof ik wel kent- en weer heerlijk… Jammer van de Thaise zangeres die in onverstaanbaar maar wel vals Engels stond te kwelen. Niets gedronken, maar wel aangehouden door een agent die me zei dat ik geen richting had aangegeven. Dat wil zeggen hij sprak door het open raam langs mij met B. Toen ik hoorde wat er speelde vroeg ik В en nu? B zei, geef hem twee dollar en dan is het klaar. Zo gezegd, zo gedaan en het was klaar. Na nog een borrel, ook voor die dag. 

De dagen regen aaneen met uitstapjes naar Doi Inthanon, Fang, de dierentuin, Lamphun, grotten, warmwaterbronnen en meer bezienswaardigst. In mooie houten tempel, Wat Pan Tao, kocht ik van een aardige mevrouw nog 4 pentekeningen van een dorp op een berghelling. Die zouden het goed doen aan de muur thuis. Af en toe moest B even een uurtje of zo weg en dan slenterde ik wat richting stad. Het begon aardig richting einde van mijn vakantie te lopen en had inmiddels heel wat gezien aan moois, lelijks, vriendelijks, arms, rijks, bijzonders en gewoons en had genoten. De meeste Thaise mensen waren vriendelijk, behulpzaam en -vond ik zo op het eerste gezicht behoorlijk relaxed. Ik had er wel naar m’n zin. 

Ik zei B dat ik wel heel benieuwd was naar het dorp waar ze vandaan kwam. Nou zei B, dat is wel een heel eind rijden over een slechte weg. Hoeveel kilometer is het dan vroeg ik. Ruim 50, maar het is lang rijden en warm daar “no airco in parents house, and lot of fly’s there“. Ze had er echt geen zin in bleek wel. Okay, maar er “knaagde” toch iets. 

Die avond gingen we naar het rock cafe, ik had de auto late staan en we waren met de rode bus onderweg gegaan. Flink een paar biertjes op en teruglopend naar het hotel vroeg ik B, “B, wat is er aan de hand, ik heb het gevoel dat er iets speelt wat belangrijk is“. No, no, no, why you think so, nothing special with me“. B, ik weet het niet, maar het is iets wat ik voel. Nou was ik nooit zo van het zweverige, dus begreep zelf ook niet goed waar deze oprisping eigenlijk vandaan kwam. B zweeg, ik zweeg ook verder. 

Later bleek dat ze die nacht “haar knopen had geteld” en mijn vertrouwen terug moest zien te winnen en zo dat er echt niets aan de hand kon zijn... De volgende ochtend zei B dat we naar haar dorp zouden gaan. Oh, leuk, daar verheug ik me op en jij, haar “jawel” klonk wat mat. Later heb ik B vaker voor de voeten gegooid dat ze me toen de waarheid had kunnen en moeten zeggen. Dan was ik de dag erna vertrokken, met als herinnering een mooie, maar ook verwarrende tijd en vakantie en was het daarmee af en klaar geweest. maar B zweeg en zou dat –voorlopig– ook nog volhouden.

Wordt vervolgd