Hoe bestaat het……. (5)

Inmiddels is het 22 jaar geleden dat ik de Thaise T leerde kennen. Daarvan hebben we 10 jaar samengewoond en met haar heb ik een zoon van 20 jaar die nu 9 jaar bij mij woont. Met een gerust geweten kan ik vaststellen dat bij haar (nog steeds) niets is wat het lijkt. Lees het verhaal van Lung Ruud.

De vorige keer vertelde ik, toen ik voor de tweede keer voor een massage kwam en met T naar boven ging, dat T in tranen raakte tijdens de massage. Het gemis van haar zoon, familie en land daar, maakte haar het leven hier zwaar. 

Lange tijd later bleek van dat verhaal schaamteloos verzonnen was. T was eigenlijk nog maar een paar weken terug voordat ik de eerste keer in de massagesalon kwam en was in Thailand geweest voor wel een heel speciaal event. Het hele verhaal bleek bij elkaar gefantaseerd en gefabriekt, maar toen ik dat vernam was “de val al dichtgeklapt” en kwam er meer..…. 

Ik had T bij het tweede bezoek ook mijn gsm-nummer gegeven met de bijgedachte dat ik waarschijnlijk niets meer van haar zou horen. Ik zou in ieder geval niet nog eens voor een massage daarheen gaan. Dat had ik me heilig voorgenomen. 

Wie schetst echter m’n verbazing, T belde een week later omdat “you give me advise, and I think I can trust you”. Half vereerd en half verward door haar belletje vroeg ik haar wanneer en waar we dan zouden afspreken en of ik haar ergens kon oppikken. Zelf dacht ze aan de zondag daarop, maar oppikken, vanwaar ze woonde, kon niet. Ze woonde bij een Vietnamees stel in, die een gehandicapte zoon hadden en deze mensen wilde geen “mannengedoe” aan de deur hebben. T wist in Aerdenhout een park was waar je rustig kon lopen en praten, Elswout. We spraken af elkaar op de parkeerplaats ’s middags te ontmoeten. 

Het Vietnamese gezien en hun gehandicapte zoon, bleken later, verzonnen….. 

T was er al toe ik aankwam en constateerde dat ik een mooie auto had. Expencive vroeg ze, ik zei haar dat ik die van de zaak had, waarop ze vaststelde “you have good job”, eh ja, dat gaat wel deed ik bescheiden. Ik maakte aanstalten T gewoon op z’n Nederlands met een wangkus te begroeten, dat weerde ze af omdat het “not Thai culture” was. Okay, dat wist ik niet en liet het er dan ook bij. 

Na wat oppervlakkige uitwisselingen over het weer, het was koud die dag en dat ze gisteren in de salon zo lekker had gegeten omdat een meisje had gekookt. Ik vertelde over het clubtennis wedstrijdje van de dag ervoor waar de leerling tennissers ook aan deel mochten nemen. Het gesprek kabbelde zo wat voort, toen ik haar vroeg hoe ze eigenlijk in Nederland terecht was gekomen. 

Ze begon te vertellen; ze was al jong getrouwd met een Thaise man, met wie ze dus de zoon P had, een luie donder, die liever dronk dan werkte. Die van alles begon en nooit iets afmaakte en waarvan ze dus gescheiden was. Daarna ging ze, aanvankelijk met haar zoon, weer in het dorp van haar ouders wonen. Als terloops bijna vertelde T dat ze tijdens een ruzie een keer op de Thai man had geschoten. Okay dus, gelukkig niets geraakt op een dakbalk in het huisje na….… 

Na de scheiding van de Thai man zat ze zonder geld, maar wel met overgebleven schulden. Ik had vervolgens haar zoon bij opa en oma moeten laten en had geprobeerd make-up artikelen te verkopen in Chiang Mai en was merk importeur geweest voor Thailand van deze make-up. Dit bracht echter lang niet genoeg op om voor de familie en haar zoon te zorgen en zij was tenslotte de oudste dochter you know? Ik knikte, want had inmiddels al enig idee... 

Daarbij was behoorlijk in de war geweest van de scheiding. Aan vriendin S, die overkwam uit Nederland en die ze kende van haar economie studie, had T haar scheidingsverhaal verteld. Vriendin Shad T toen de suggestie gedaan om ook naar Nederland te komen. Een andere vriendin, ook van de studie, was getrouwd met een Nederlandse piloot. Deze vriendin P kon erg lekker koken en om wat om handen te hebben – als die piloot vloog -, was die een restaurant begonnen in Haarlem en daar kon T dan wel werken. 

Zo was de cirkel rond en leerde ik dat Thaise vriendinnen er altijd voor elkaar zijn en dus ook hielpen. Dat is mooi constateerde ik, dat is in Nederland niet altijd zo. Op een moment zei T, “I need your advise”. Ze bleef maar twijfelen tussen blijven of teruggaan. Ik probeerde “het geval” objectief te benaderen en vroeg haar eens op een rijtje te zetten wat de voor- en nadelen waren van blijven of gaan. Dat bleek nog een hele opgave te zijn, althans zo leek het en ze antwoordde “now even more difficult, because of you“. Waarom, vroeg ik wat dommig, just that was haar antwoord. 

Ik bleef aandringen op een wat rationele benadering, dat leek mij toch het verstandigste en liet haar “zelf” tot de conclusie komen dat teruggaan het allerbeste was. Toen ik dat samenvatte –reddingsmissie geslaagd– keek T mij verbaasd en verbolgen aan, ja maar je bent zelf tot deze gevolgtrekking gekomen. Dit viel niet helemaal in goede aarde bij T. You not like me vroeg ze, jawel, maar ik probeer je te helpen bij wat belangrijker is en dat zijn je zoon en de familie. Yes you think so vroeg ze nog. Ja, dat denk ik wel. Oké, me go, direct gevolgd door “but you not go back to massagehous, do you? You to good man for go there, no good for nice man”. Een beetje merkwaardige claim was dat wel, maar eerlijk gezegd, ik dacht als T teruggaat hoef ik er niet zo nodig nog meer “te redden” en zag m’n geest al dwalen als ik daaraan dacht….. 

Mijn “taak” zat er wel op voor die middag en we liepen terug naar de parkeerplaats. T vroeg me of ik haar wilde afzetten bij de massagesalon, dat wilde ik wel en reed haar daarheen. Ze leek onder de indruk van de auto en de telefoon daarin en vroeg of ze even mocht bellen. Ook dat mocht en ik legde haar uit hoe het ding werkte. T begon een gesprek in het Thais, waarbij ik na een minuut of 10 toch wat ongeduldig begon te kijken. Gesprekken vanuit de auto waren toen nogal duur, dat ontging haar niet en T beëindigde het gesprek. Ze had haar vriendin gebeld, zei ze, om te vertellen dat ze terugging naar Thailand. 

Nou, dat was dan duidelijk, “no way back” dacht ik opgelucht na deze bevestiging en zette T voor de salon af, met een tot ziens en wees voorzichtig nam ik afscheid. T bedankte me en gaf me tot m’n verbazing een zoen op m’n wang. 

Het verbaast inmiddels vast niemand meer als ik vertel dat de piloot verzonnen was. Dat de Thaise man die ik later door mijn Thaise stiefzoon heb leren kennen, een aardige vent was waar die jongen graag kwam. Van de economie studie die gevolgd zou zijn in Chiang Mai (verhaallijn 1), bleek qua data, geboorte zoon en leeftijd helemaal niets waar te kunnen zijn. Verhaallijn 2 is nu dat T college heeft gelopen in op een Universiteit in de buurt van Bangkok. 

Vriendin S bestond en bestaat daadwerkelijk, vriendin P niet, die heeft ze hier leren kennen. Het event, waarvoor ze in Thailand was, bleek haar huwelijk te zijn geweest. Gevierd in het dorp en de familie -die niet arm was en is, zeker niet voor Thaise begrippen- inclusief alle spirituele rituelen die daar in het boeddhisme bij horen. T was al eerder voor de wet getrouwd met die man, een Nederlander. Met hem woonde ze hier – zoals dat gebruikelijk is als getrouwd stel – samen onder één dak. 

Er zou nog veel meer komen, maar toen ‘zat ik er al tot over mijn nek toe in’. Hoe bestaat het….?

Wordt vervolgd