Hoe bestaat het……. (10) slot

Inmiddels is het 22 jaar geleden dat ik de Thaise T leerde kennen. Daarvan hebben we 10 jaar samengewoond en met haar heb ik een zoon van 20 jaar die nu 9 jaar bij mij woont. Met een gerust geweten kan ik vaststellen dat bij haar (nog steeds) niets is wat het lijkt. Lees het verhaal van Lung Ruud.

Intussen reeg B de ene “verliefdheid” aan de andere. Met de ene ging ze op vakantie en die (aardige) man vertimmerde haar huis. Een paar weken na de voltooing van het nodige getimmer en klussen kon hij gaan, want hij was “te simpel“. Met weer een ander “sneed ze zich in de vingers” en goed ook. Intussen had ze een massagesalon aan huis ingericht. Aan mij was gevraagd om weer naar Noord Holland te komen en zo had ik een huis en een kleine flat. Dat leek me beter zo voor de zoon en scheelde heen en weer gereis. 

Verder kreeg ik een (Nederlandse) vriendin, maar eerlijk is eerlijk, ik was “ongeschikt”. Mijn vertrouwen was verdwenen en zo gedroeg ik me ook en ben al jaren een “alleengaande vader”. 

B leerde dus ook “man” kennen met wie het uiteindelijk “kwaad kersen eten werd”. B leerde een bedrijfsadviseur en jurist kennen, die zou helpen haar activiteiten te legaliseren en te vermarkten. Met deze man kreeg ze al snel een “love affair” en niet veel weken later trok “man” -voorzien van kleding en zijn administratie- bij moeder B en zoon in. Ik leerde “man” ook kennen, of kennen niet, maar zag hem weleens als ik m’n zoon kwam ophalen en terugbrengen. Korte tijd later al, liet B weten spijt te hebben van het samenwonen. De man bleek schulden te hebben en was zelf nog niet gescheiden. 

Wat later werd ik door de juf van zoon gebeld, met de mededeling dat het niet goed ging met hem en dat hij ’s avonds laat nog op straat liep in gezelschap van de lokale “dorpshooligans”. B had inmiddels een auto en was regelmatig weg om naar “cursus” te gaan en zoon ging liever niet naar huis als “man” daar wel was. Groot probleem, ik zat doordeweeks in Noord Holland en hij in het dorp 175 km verderop. Later hoorde ik dat “man” -in zijn woede, omdat zoon niet rustig genoeg speelde tijdens sport op tv- een paar keer zijn Lego starwars voertuigen kapot had gesmeten. Goed dat ik dat niet eerder heb geweten.. Ik nam me voor mijn zoon zo vaak als mogelijk ’s avonds te bellen, maar dat was ook maar surrogaat en zo voelde het ook. 

B’s massage was inmiddels half legaal geworden met haar eigen salon aan huis en zoon vertelde dat moeder hem “pakken” geld liet zien. Okay, dat kan en intussen betaalde ik fors alimentatie en had mevrouw een uitkering, dat moest wel lekker gaan toch? 

Op zekere zondagavond kwam ik zoon terugbrengen en ging “man” boven mij hangen -ik zat- en zei me dat ik В de kans moest geven haar -inmiddels wel legale- “therapieën” aan te bieden in de bedrijven die ik aanstuurde. Dat leek me een slecht plan, ik was nooit voor de vermenging van privé en zakelijke belangen geweest en in dit geval, zeker niet. Dat kwam me nog duur te staan. 

Een paar weken weken later kwam ik de zoon ophalen, die was er nog niet en “man” ook niet. B vroeg weer om hulp en ik zei haar -met het oog op alle ellende voor zoon- dat als ze er zelf echt niet meer uitkwam, ze kon bellen en dan zou ik langskomen. Zoon meegenomen, het was meivakantie en zou een week bij mij zijn. B zou die tijd benutten met “man” te praten en de relatie te beëindigen. Wat daar precies is voorgevallen, geen idee, maar de volgende ochtend belt “man” buiten zinnen op met de vraag “wie denk je wel dat je bent om mijn vriendin op te stoken en mij het huis uit te zetten”. Ik deed hem en haar de hartelijke groeten en hing op. 

Zo, nu had ik wat, jeetje, ’s maandags toch maar even de advocaat gebeld en de situatie uitgelegd. Inmiddels was duidelijk dat mijn zoon niet meer terug wilde en durfde. Hij was inmiddels 11 en dus ook geen echt klein kind meer. In die week geprobeerd met B in gesprek te komen om de lucht te klaren. “Man” liet vervolgens weten dat hij de communicatie -letterlijke tekst- had overgenomen en dat er niets werd besproken zonder zijn interventie. Prima joh, dream on. Intussen bleef ik pogingen doen met B in contact te komen en aan het einde van die week liet haar weten dat, als ik niets hoorde voor zondagavond, zoon zou meenemen naar Noord Holland. Het antwoord; “hou hem maar, ik hoef hem niet meer”. Daarop het besluit genomen dat ik mijn zoon nooit meer zou terugbrengen. Paar rechtszaken later -met grote inbreng door mijn zoon- besliste de rechter dat het zorgrecht bij mij kwam te liggen. Jaren daarna, afspraken gemaakt over de betaling van onderhoudsgeld -door B- voor zoon. Die zijn, nog voor geen fractie, nagekomen. 

Dat was wel het einde van “man” en hij werd eruit gezet door B. Daardoor kon “man” zijn frustratie niet meer de baas blijven en (er van verdacht werd moet ik schrijven, door de rechtbank grotendeels bewezen geacht) haar huis bekladde, B op allerlei manieren stalkte, haar banden lek stak, de auto bekraste en haar bedreigde. 

Of B “man” nou het huis heeft uitgezet, of dat “man” zelf is vertrokken –terug naar zijn bijna of niet ex vrouw– bestaan twee lezingen. B zegt uitgezet, “man” claimde bij de rechtbank (in de krochten van het internet, zijn vast wel –vergelijkbare– stukken te vinden) te zijn vertrokken. Dit nadat hij B tot twee keer toe in een “compromitterende houding” met een klant op het massagematras had aangetroffen. 

Via mail, persoonlijk en via “de inbreng” van mensen die ik kende en hij “toevallig” ook, begonnen “man” en later ook zijn bijna ex, ook mij in diskrediet te brengen. Kort en goed, ik was een l.l, waardeloze leidinggevende enz. enz., okay, prima. De ex van “man” wilde geld van mij, dat “man” kennelijk aan B uitgeven had. Op internet verschenen massage “kritieken” die geschreven zouden zijn door –onder meer– collega‘s van mij en anderen. Ook mijn mailadres werd aangemaakt en –minimaal gewijzigd– misbruikt door “man“. 

Bedreigingen kwamen er ook, waarbij “man” aangaf te weten waar wij woonden in N–H en zoon op school zat. Dat leverde de nodige kopzorgen op, maar met behulp van ongelofelijk aardige mensen in onze omgeving, kon dat getackeld worden en bleef het veilig...... Wat een gedoe, maar het had wel grote impact. Zie dat maar eens “buiten beeld ” te houden van zoon, werk en anderen. Het heeft mij –na enige tijd– ook forse gezondheidsproblemen opgeleverd. 

3 jaar geleden zijn zoon en ik –na jaren–naar Thailand gegaan. Die keer –natuurlijk ook langs bij opa, oma en de andere familie. Vorig jaar voor de tweede keer, helaas was opa overleden. In 2018 zijn we met de auto rondgereisd van Bangkok naar Hua Hin. Via het midden van Thailand, langs de bezienswaardigheden onderweg, naar Chiang Mai en het dorp gereden. Beide keren hebben we niet verteld dat we zouden komen en was de verrassing groot. 

In de “betere” tijden hadden B en ik weleens plannen gemaakt om –als ik met pensioen zou zijn een “groen” resort te bouwen voor de doelgroep ouders met kinderen in de tienerleeftijd. Het zou het dop weer tot leven kunnen wekken, jonge mensen konden terugkomen om er te werken. In het dorp woonden veel ouderen die de kunst van het manden vlechten, hout snijden, instrumenten maken en andere handvaardigheden beheersten. Die konden dan cursussen geven en er zouden ook Thaise kooklessen zijn. Aan de tienerjeugd zouden dan –trekking‘s, paardrijden, mountainbiken en bamboe–raften– worden aangeboden. Plannen aardig ver uitgewerkt, incl. begroting en tekeningen gemaakt. Uiteindelijk ergens onder in de kast, want wij uit elkaar. Wel het plan opgevat om dit -samen met zoon die inmiddels een toeristische opleiding volgt– over een paar jaar –samen– alsnog op te pakken. 

Begin vorig jaar stuurde Thaise zoon, aan zoon hier, tekeningen op van een resort. Hé, dat is raar, -inmiddels beheerste mijn zoon het Thais redelijk- we krijgen grond van Mae. Dat zag zoon hier toch minder zitten en liet het daarbij. Vorig jaar kwamen we in het dorp, werden meegenomen naar een stuk land net buiten het dorp. Thaise zoon was druk bezig met de aanleg van een dam met toegangsweg. Op dat land, zou het resort komen en dat hadden beide zonen gekregen van Mae. Nou nee, zei zoon, dat wil ik niet. Stiefzoon begreep er niets van, “we hebben samen land gekregen en gaan bouwen”. Wat bleek, Thaise stiefzoon noemde Oma ook Mae en het land hadden beide jongens van Oma gekregen. Nou mooi, dan komen we terug om te helpen bouwen en zo werd het afgesproken. 

Zoon, inmiddels 20 en student, heeft -sinds een paar jaar- geen contact meer met B. Dit onder andere na een akkefietje op de middelbare school, die B had benaderd met het verhaal dat ik onze zoon zou mishandelen. Aan die story is op school -na onderzoek en door de mentor- snel een einde gemaakt. B stuurde niet lang daarna een mail en een brief met excuses. Zo simpel kan het dus allemaal zijn… 

In het gegeven dat zoon –in ieder geval voor nu– geen contact meer heeft met B, zit haar woede naar mij toe. Ondanks alle gedoe, ben ik –volgens haar– de kwade genius achter het ontbreken van contact. Nog steeds snapt B niet dat, als er maar genoeg gebeurd over meerdere jaren, kinderen kunnen besluiten voor zichzelf te kiezen en een andere kant op te willen. Dat gaat er bij B niet in. Waarom niet? Omdat zij dat zo niet wil, daarom dus! En die excuses van toen, ach, daar is inmiddels een hele dossiermap vol van. 

Ik denk beslist niet dat er alleen maar “slechte” vrouwen zijn in Thailand. Mensen die het minder nauw met de waarheid nemen en erger, zijn overal. Ik heb –en was er zelf bij– de verkeerde gekozen. Dat verwijt ik mezelf nog steeds, maar ik heb een zoon en die had ik nooit gekregen als ik B niet had leren kennen. Jaren geleden heeft B eens gezegd “ik heb een zwarte kant in me”, treffender kon ze dat niet verwoorden. 

Ik ben er overheen gekomen en dacht dat we wel ongeveer alles met haar zouden hebben gehad, gezien en meegemaakt, maar neen. B manifesteert zich nadrukkelijk op en binnen verschillenden media. Feiten kloppen niet, data niet, opleiding niet, werkverleden maar zeer ten dele (begrijpelijk), achtergrond niet, kortom, feitelijk is daarvan maar zo’n 10e waar. B is een intussen een “dame” geworden, die smaakvol gekleed, de meest uiteenlopende activiteiten onderneemt. Haar motto is nog steeds “het gaat zoals ik dat wil en niet anders!”. Dat boeide me eigenlijk echt helemaal niets meer, tot de “game–changer” kwam die vorig jaar door B werd ingezet. 

B verblijft sindsdien zo frequent in zuid–oost Azië en Thailand, dat het –voor ons bij een volgend bezoek– vrijwel onmogelijk is geworden om haar te ontlopen. Nadat we –drie jaar geleden–in Thailand waren, heb ik haar gesproken. Bij die gelegenheid –ze wist natuurlijk dat wij waren geweest– zei ik “we zijn gegaan zonder dat iemand wist dat we kwamen”. Haar antwoord toen “ja, je weet maar nooit wat er anders had kunnen gebeuren” en daarin geloof ik В zonder meer….. 

Hoe bestaat het .....”, is ook geschreven voor mijn inmiddels volwassen- zoon, die het verhaal redigeert. Hij heeft het nodige gezien, meegemaakt en meegekregen en vroeg me al vaker te gaan schrijven. “Hoe bestaat het….” een verhaal, dat in de laatste maanden nogal, -niet verwacht of gedacht-, is gegroeid en misschien nog iemand kan “redden”, dat zo dan mooi zijn! 

Aan de sceptici, was het maar niet waar....., aan anderen, bedankt voor de support!