Hier volgt het vervolg van Martins verhaal, zoals omschreven in de rubriek “Je maakt van alles mee in Thailand”, nummer 77.
Laat me beginnen met een korte voorgeschiedenis: Martin, een kok geboren in Duitsland, zwierf vanwege zijn beroep de wereld over. Toen zijn broer zich samen met zijn Thaise vrouw in de provincie Phayao vestigde, besloot Martin naar Thailand te verhuizen, naar Koh Samui, waar hij eveneens als kok aan de slag ging. Na het plotselinge overlijden van zijn broer tijdens een bezoek aan hun moeder in Duitsland, reisde hij af naar Pong, een klein stadje in de provincie Phayao waar zijn broer met zijn vrouw woonde. Martin zorgde voor zijn schoonzus en haar familie en ging bij hen inwonen. In korte tijd werd hij echter volledig uitgebuit. Gedesillusioneerd en zonder middelen huurde hij een bouwvallig huis dicht bij mij en begon hij aan de Thaise whisky.
En nu het vervolg van mijn eerste verhaal. De moeder had contact opgenomen met de Duitse ambassade, die haar meedeelde dat de crematie van haar zoon ongeveer 40.000 baht zou kosten. Ze had niet genoeg geld. Vervolgens nam ik contact op met de ambassade om te vragen of er een speciale regeling mogelijk was voor een behoeftige Duitser. Dat was niet mogelijk. Men vroeg mij of ik de crematie wilde regelen, wat inhield dat ik een kopie van mijn paspoort moest opsturen en ook voor de kosten moest opdraaien. Hierop stuurde ik een zeer boze e-mail. Omdat ik toevallig in die periode in Bangkok was, probeerde ik een afspraak te maken met meneer W van de ambassade. Mijn appartement bevond zich vlak bij de Duitse ambassade. Meneer W was erg ontstemd over de inhoud van mijn mail en weigerde mij te ontmoeten. Hij wilde ook niets doen met betrekking tot het geld dat Martin nog op de bank had staan.
Terug in Phayao gingen mijn vriend Paul en ik naar het ziekenhuis om te vragen of zij iets konden regelen. En dat kon. Een tempel in de buurt van het ziekenhuis verzorgde crematies voor behoeftige Thai en was bereid dit ook voor Martin te doen. Voor 2.000 baht werd alles geregeld. Paul en ik hebben alle details gedeeld met Martins moeder. Toen we het jaar daarop samen in Nederland waren, brachten we haar een bezoek. Het was een zeer emotioneel bezoek; ze had recentelijk naast haar twee zonen ook haar echtgenoot verloren. Nu, zeven jaar later, hebben we nog steeds regelmatig contact met haar.
Ingezonden door Adri en Paul
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen19 november 2024Liefde in Thailand of een dure illusie? (lezersinzending)
Thailand algemeen19 november 2024Vreemde beroepen (lezersinzending)
Visumvraag19 november 2024Thailand Visa vraag Nr 209/24: Is een Electronic Travel Authorisation (ETA) vanaf 1 december verplicht?
Belasting Nederland19 november 2024Thailand belasting vraag: Kun je belasting terugvragen na emigratie naar Thailand?
Een begrafenis in thailand, een belevenis..ik was vorig jaar oktober naar thailand gegaan en het klikte tussen ons. In december kreeg ze plotseling bericht dat haar moeder zeer slecht lag.wij zeer snel naar nam (ruim 1000 km) komen om 2200 aan,om 0300 overleed haar moeder.Om 0600 werd ik wakker van een hoop kabaal.Ik loop naar de voorkant,zie eigenlijk niets behalve een man die aan komt rijden met een grote bamboo achter de brommer die het aan de overkant vdweg gooit.even later nog een.Ik loop naar de achterkant waar het lawaai vandaan komt.een stuk of 10 vrouwen, potten pannen bergen eten.ik wordt als falang onthaald op ,nou ja, ik had met de helft gelijk de matrassen kunnen delen.ik loop verlegen als ik ben terug naar de voorkant.daar komt de kist al aan vergezeld van 2 monniken. Moeder wordt in de kist gelegd en even later komt d grote ijskast kist. De voorraad bamboo was intussen behoorlijk gegroeid. In de tuin vd buren wordt er gehakt en gezaagd intussen wordt het groentetuintje voor het huis gesloopt. Voor het eind vd dag staat er een volledig aangekleed huisje ,keuken,toilet, bed ,zelfs prenten aan de muur. Voor de dode in het hiernamaals. In achtertuin zijn inmiddels drie grote tenten verrezen en is het aantal kokende buurvrouwen meer dan verdubbeld. De monniken komen en gaan en er wordt wat afgebeden. De familie druppelt langzaam binnen komt van heinde en verre.Op dag drie mag ik het hoofd vd zoon van mijn vriendin kaal scheren ,want hij wordt monnik uit respect voor zijn oma.We hebben nog ruim tweeter gereden voor zijn inwijding (ivm een taalprobleem).
Op een gegeven moment sliepen er meer dan 100 man in het huis en maar eten en elke dag 10 monniken over de vloer.
Pas toen de hele familie compleet was na 9 dagen ging men op dag 10 naar de crematie, in optocht met luide muziek. Het hele dorp aanwezig.
De dagen erna werd er af gebouwd, iedereen die vertrok kreeg eten en drinken mee voor onderweg.drie dagen erna afscheid genomen vd buurtbewoners met een paar kratten bier en gingen ook wij weer terug. Eigenlijk was het een feest geen traan gezien
Ja,
Heel herkenbaar.
“de dood” maakt deel uit van “het Leven”.
This is Thailand..