Het verhaal van een bijzonder mens: Falko Duwe

Mijn naam is Jos Boeters. Ik woon sinds februari 2014 in Pattaya. Zoals velen onder ons heb ik ook voor goede zaken met een Thai Legal office te maken. Door mijn opmerking dat er een hond nodig was op ons terrein, werd er direct gereageerd door een van de medewerkers: ‘Daar kan ik je wel aan helpen.’

Het was Falko Duwe die mij vertelde dat hij zich over straathonden in Pattaya en omgeving ontfermt. Falko is van origine een 65-jarige Duitser, geboren in Keulen, met als grote passie in zijn leven het boeddhisme. Vanwege zijn drive is hij na zijn studie in Thailand terecht gekomen. Ik mocht hem interviewen.

Falko vertelt:

‘Mijn hobby was de Chinese taal in woord en schrift. Ik ben ook een periode in China geweest, zelfs getrouwd geweest met een Chinese vrouw. Daar had ik het beroep van leraar Qi cond wat de basis is van vele bewegingssporten, zoals Kung Fu.

Toen ik in Thailand kwam, heb ik een meditatiecursus gevolg in Suphan Buri. Uiteindelijk ben ik toen sociaal werk gaan doen. De studie werd volbracht en het was tijd om iets anders te  gaan doen. Ik verhuisde naar Phuket en werd drie jaar instructeur bij een Bungy Jump.  Daarna nog een aantal jaren een eigen katapult jump gehad.

Terug in Pattaya ben als marketing agent aan de gang gegaan en kreeg mijn voorliefde voor dieren een heel andere wending. Op een avond toen ik van kantoor naar huis wilde, zat er in mijn mand aan het stuur een jonge poes. Ik was er erg mee ingenomen.

Het diertje heeft er aan meegeholpen dat ik toen uiteindelijk tien poezen in een daarvoor gehuurd appartement ben gaan verzorgen. Vervelende ervaring was dat er op een dag tistimper, een virusziekte, werd geconstateerd. Die was dodelijk voor mijn poezenliefde.

Na enkele maanden zag ik op straat bij mijn huis een poes op straat liggen die naar mijn idee niet al te fris meer was. Naast haar zat een hondje dat mij aankeek alsof hij wilde zeggen: Ik heb niets gedaan. De poes ging bij de dokter dood en het hondje bleef bij mij. Uiteindelijk is dit het begin geweest van mijn leven met honden.’

Als ik Falko vraag naar zijn leukste en minder leuke ervaring komt hij bij deze hond terecht, al zijn er nog veel meer ervaringen maar deze was wel speciaal. Falko vertelt verder:

‘Het hondje bij  de poes werd Doggy gedoopt en al gauw groeide hondenfamilie verder. Ook de moeder van Doggy kwam erbij en totaal staat de teller nu op zestig.

Doggy verdween op een dag na acht maanden verzorging plotseling uit mijn leven. Ik was haar bijna vergeten, toen ze na ongeveer elf maanden plots weer voor onze neus stond. Eenmaal haar naam geroepen en alle remmen kwamen los bij de verloren zoon.

Ook de moeder herkende direct haar kind. Ik kwam 30 minuten later terug, toen moeder en zoon schijnbaar een ruzie of iets dergelijks hadden. De moeder loopt weg, steekt de straat over en wordt overreden waarna ze overlijdt . Doggy was na 30 minuten ook weg. Ik heb hem nooit meer gezien.

Sinds ik een vaste baan hebt op het Thai legal & Associates Ltd in Pattaya, verzorg ik ongeveer twintig honden per dag. Onder verzorging versta ik eten en drinken geven , het gezondheidspeil in de groep in de gaten houden, dus ook regelmatig bij de kliniek langs. In Ban Ampoe worden de honden, indien nodig gecastreerd, geopereerd etc. Ook werk ik samen met een kleine groep liefhebbers die net zo gek zijn van honden als ik.

Door de hoeveelheid honden is er elke dag wel weer iets anders. Recent is er een hondenkwaal opgekomen waardoor ze dunner bloed krijgen, dus oppassen dat ze niet doodbloeden. Om ze hier overheen te helpen, geef ik ze nu spare ribs om aan te sterken.

In het begin was het heftig als er een hond was overleden of verdwenen. Tegenwoordig ga ik daar wat anders mee om, ook omdat het gewoon wordt dat honden uit je omgeving er niet meer zijn. In Pattaya Nua bijvoorbeeld hadden wij in een plantsoen elf puppy’s; nu zijn er nog drie van over. Alle honden hebben een naam die ik ze geef, uiteraard ken ik ze allemaal en kennen zij mij.

JB: Als je naar de tempel rijdt met Falko, kan hij niet gewoon uit de auto komen voordat alle honden hem hebben begroet. De twee honden die ik nu via Falko heb, zijn na drie maanden nog steeds wild als hij langskomt.

– Hoe financier je deze uit de hand gelopen hobby?
‘Ik ben nu 65 en krijg dus een Duits pensioen wat niet heel veel is vanwege buitenlandse jaren. Mijn werk op kantoor wordt redelijk betaald. Totaal ben ik minimaal 75 procent van mijn inkomen kwijt aan de honden.

Ook zijn er zo nu en dan mensen die mondiaal een organisatie hebben voor acties zoals deze. Vanuit Zwitserland is er een foundation die mij de laatste tijd ondersteunt.

Zelf maak ik ook een dagboek via een blog http://falko-duwe.blogspot.com/. Hierdoor komen er ook wel giften binnen.’

– Zijn er meer mensen zoals jij in deze omgeving bezig ?
‘Naar mijn weten doen ongeveer tien tot twaalf vergelijkbaar werk. Een oudere mevrouw van 69 gaat iedere avond op pad om bij restaurants resten op te halen.’

– Wat is jouw grootste wens?
Falko heeft direct zijn antwoord klaar: ‘Een eigen stuk grond met daarop een gebouw waar ik de honden kan verzorgen, zoals bij de eerste hulp in het ziekenhuis. Plus het zou prettig zijn als het vervoer van de honden naar bijvoorbeeld de kliniek verzorgd kon worden. Nu moet ik mensen vragen wat niet altijd meevalt. Zelf heb ik een brommer, dus daar kan je niet zoveel mee.’

In Pattaya leven ongeveer na schatting van Falko minimaal tienduizend straathonden. Er is zelfs een hondenvriend die er ongeveer tweehonderd in zijn huis heeft opgenomen om ze een waardig leven te geven. Falko rijdt rond op zijn brommer en kan geen hond die ongezond lijkt aan zijn of haar lot overlaten. Indien mensen Falko willen ondersteunen zijn zij van harte welkom. Telefoonnummer bij de redactie bekend.