Fabeltjeskrant of toch niet?- deel 3 (lezersinzending)

Na een tijdje komt Piet toch tot wat meer inzicht in ‘zijn’ Moo Baan, de vriendelijkheid van vele naar elkaar toe heeft toch een minder vriendelijk ondergrondje zo hier en daar.

De Thai is en was gewend aan ruimte, iets wat niet altijd synchroon loopt als men tussen vier muurtjes wil wonen van een meter en dertig centimeter hoog op een stukje grond van vijfenzeventig Talang Wa heeft Piet inmiddels geleerd, keer vier meter optellen. Niet verkeerd hoor voor Nederlandse begrippen driehonderd vierkanten meter inclusief huis, maar de Thai ziet dat anders.

Omdat het in de gebieden buiten de stad heel normaal is om honden te houden voor diverse reden van huisdier hoewel minder, tot bewaking hebben vele de hond of honden maar meegenomen. Ontlasting opruimen was natuurlijk onzin in de buitengebieden en hier is die gewoonte bij vele ook niet echt doorgedrongen. Vervelend is natuurlijk wel dat de eigenaren het als redelijk normaal zien om dat dan maar buiten hun driehonderd vierkante meter territorium te doen. Heel de dag door alles achter je kont dicht doen ligt trouwens vele Thai niet zo. Zo zien ze dat al snel is Piet zijn conclusie. Men leeft zo als men geleefd heeft ook in de Moo Baan. Honden, muziek, auto’s Boeddha activiteiten, veel gebeurt er op de straat of binnen hun terrein duidelijk aanwezig.

Piet moet er regelmatig stevig aan wennen.

Gelukkig is ‘zijn’ straatje niet zo behept met dit soort problemen, maar goed voor de buurt in zijn geheel is het minder, vermoed Piet. De enkele keer dat Noy langskomt probeert ze de scherpe kantjes zo hier en daar wat weg te praten.

Piet heeft in de weekeindbar inmiddels een maatje gevonden, niet alleen voor het praatje in het Engels, maar ook om het tijdverdrijf overdag eens wat op te vullen oftewel de hobby’s. Het fietsen wat erg geinig is om de regio te verkennen is leuk, maar de hele regio heeft het hondenprobleem, hoewel de meeste het spreekwoord hanteren. Blaffende honden bijten niet en een flinke schreeuw doet wonderen. Een halve meter rondhout aan het stuur doet ook wonderen.

Op een van die tochten ontdekken Piet en zijn nieuwe maat een visvijver. Iets wat zijn maat erg aansprak zeevissen vooral, maar och dit kon er ook mee door. Het was wel weer een kleine ‘aanslag’ op Piet, zijn besteding, de hengel en aanverwante zaken. Toegangskaartje was lachen natuurlijk. Tachtig Baht entree en een zak, oud brood en een flesje ‘wonderolie’ om er door te mengen in vele kleuren en smaken tegen meerkosten. Ja, zelfs een bordje Thaise kost en een biertje was er te koop. Het waren meervallen volgens zijn maatje dus op de grond vissen? Klomp brood aan een levensgevaarlijk uitziende vishaak. En dan maar wachten beesten gaven aardig weerstand met hun vele kilo’s en lengte. En fijne dag uit met de fiets en de hengel activiteiten, meenemen zat er niet in en volgens Noy ook niet nodig, ze waren niet om vreten, zelfs haar familie hoefde ze niet. Piet allang blij, wat moet je met zo’n beest aan je fietsstuur en om daar de bromfiets voor in te zetten was te veel. Je moest ze ook de kilo betalen trouwens.

En dan wachten tot dat Noy de vangst kwam ophalen wat nog wel eens variabel kon zijn in tijd.

Piet was erachter gekomen dat er iets was met een motorrijbewijs met zijn ‘brommer’ wat in de regio geen punt was maar verder van huis wel bij diverse agenten, hoewel een kleine donatie wonderen deed. Iets wat makkelijk was maar ook geen gewoonte moest gaan worden. Hoewel dat geitenpaadje wel Piet zijn aandacht meer en meer kreeg.
Piet moest toch eens gaan uitvinden hoe dat gebrek te omzeilen. Dikke twijfel bij Piet of ‘gewoon’ een motorrijbewijs halen of de hulp inroepen van ‘specialisten’ volgens de koffietafel die andere opvulling van de week? Nou ja komt tijd komt raad.

Einde

PS de naam Piet is fictief echte naam bij opsteller bekend.

Ingezonden door William-korat