Een kerstverhaal…. (lezersinzending)

Foto: Archief

Pas tegen het einde van de middag misten we Linla. Linla is het zusje van Mimi, twee ‘volbloed Thaise’ honden en inmiddels 5 jaar oud. Ze kwamen bij ons wonen toen Mona, labrador, nog leefde samen met Sam Lie, een eveneens volbloed (en dat wil zeggen een cocktail van ‘van alles en nog wat’) Thaise hond die een klein jaar ouder is dan Linla en Mimi. In de loop van 2013 overleed Mona.

Sam Lie, Mimi en Linla zijn alle drie witte honden, teefjes (geneuterd) en inmiddels volwassen en stevig. Mimi is wat zwaar gebouwd, Linla is tenger en Sam lie is de kleinste en oudste van de drie. En als het op jagen aan komt is Sam Lie de meeste bedrevene en gedrevene. Geen slang is voor haar veilig en ook muizen vangt ze als de beste.

Ze hebben met zijn allen een eigen kamer, voorzien van met badstof gestoffeerde matrasjes, luchtververser en airconditioning en als het erg koud is ook verwarming. Tijdens het poetsen ’s morgens is er ‘Spa muziek’. Als Thaise mensen dat zien zeggen ze dat deze honden erg veel ‘boen’ hebben en dat houdt in dat ze het in een vorig leven erg goed hebben gedaan.

Ze hebben binnen de ommuurde tuin een zee van ruimte en ze zijn voortdurend aan het rennen als er een denkbeeldige prooi gesignaleerd wordt of als er groepjes honden in de buurt aan-slaan, of als de poort open gaat om auto’s in of uit te laten. Dan stormen ze er op af. Als het een bekende auto is lopen ze er kwispelstaarten om heen in de verwachting dat er vast wel iets te eten is meegebracht. Is het een onbekende auto dat blaffen ze luidkeels en lopen in de weg zodat we vaak duizend angsten uit staan dat ze worden overreden. Want, omdat ze nooit lopend buiten de muren komen zijn ze niet gewend aan verkeer en zijn we bezorgd dat ze, als dat wel gebeurt, aangereden worden.

Oók binnen de muren woont een klein zwart hondje, binnengekomen door de weekhartigheid van de zoon van de broer van Chamrat, die met zijn vrouw Maai in een naastgelegen woning woont. De zoon woonde nog thuis toen hij vrijwilligerswerk ging doen bij Care for Dogs, een door vrijwel uitsluitend vrijwilligers gerunde opvang voor honden en daar verloor hij zijn hart aan een puppie, dat elke keer dat hij kwam op hem af kwam rennen. Hij kon het niet laten en nam het diertje mee naar huis en omdat hij vaak weg was, later definitief uit huis, moesten moeder en vader voor Happy, zo werd hij genoemd, zorgen. En dan blijkt dat een hondje niet uit zichzelf gehoorzaam wordt en gezeglijk.
Van oorsprong waarschijnlijk familie van de bordercollie, doet ze dapper mee als er voor de honden wat te beleven valt. Ze is, naar haar aard, watervlug en net als Sam Lie dol op jagen. Ze pakt vogels uit de vlucht en gaat ook mee achter slangen en muizen aan maar is niet zo behendig als Sam Lie in het pakken en om het leven brengen.

En toen, op 27 oktober, was aan het einde van de middag Linla verdwenen. Het was etenstijd en meestal kwamen alle honden dan uit zichzelf naar de keuken maar deze keer was Linla er niet bij. Een zoektocht door de hele tuin, alle gebouwen en kamers, deed ons vrezen dat ze uit de tuin was weggegaan toen de auto van schoonzus Maai naar binnen kwam en niet op tijd meer terug was voor de (op afstand bediende) deur weer dicht ging.

Dus paniek! Buiten de muur werd overal gezocht maar omdat er waarschijnlijk al meer dan een half uur voorbij was gegaan voor wij ontdekten dat ze er niet was, was de kans klein haar in de directe omgeving te vinden.  Meteen werd de vermissing door Maai op Facebook gezet, met foto en de mededeling dat er voor de vinder 10.000 baht lag te wachten.
In de buurt werden posters opgeplakt, het dorpshoofd riep het tijdens het ochtendnieuws om en binnen de kortste keren wist het hele dorp dat Baan Farang een wit hondje miste. En iedereen ging op zoek want 10.000 baht is een heel bedrag, bijna een maandloon.

Zonder resultaat. Linla was zoek en bleef weg. Af en toe kwam er een melding binnen van het hebben gezien van een witte hond, maar steeds bleek het een loos bericht.  We bleven hopen en wanhopen. Broer Akom kwam voor dag en dauw zijn bed uit om in de omgeving te gaan zoeken. Onze hulp in de huishouding, Boarieaw, was elk vrije moment op zoek, roepend en fluitend maar zonder resultaat.

Maai ging naar een waarzegster, die vertelde dat Linla nog in leven was en in zuid-oostelijke richting was gaan lopen en verblijf hield in een dicht bos. En dat ze zich terug trok als vreemden naar haar op zoek gingen. Ook een inventieve dorpeling was naar een waarzegger gegaan en kreeg te horen dat Linla aan de andere kant van het bos door iemand in huis was genomen, maar dat bleek niet juist.

Voortdurend kwelden we ons zelf met angstige gedachten wat er wel gebeurd kon zijn. Een aanrijding en dan gewond ergens in de berm liggen, door een slang gebeten, en we vroegen ons af hoe ze de nachteen door kwam als het koud was. En hoe ze het zou redden nu het ’s nachts steeds kouden zou worden.

Boarieaw meende sporen te zijn bij het bos en ging eten neer zetten en elk moment controleren of het was opgegeten. En ze was opgetogen toen bleek dat het eten weg was. En dat spoorde haar aan om weer eten te brengen. Maar naarmate de tijd vorderde verdween de hoop. We besloten ons maar neer te leggen bij het feit dat ze waarschijnlijk niet meer leefde en probeerden over te gaan tot de orde van de dag.

Ook de overgebleven honden waren helemaal uit hun gewone doen. Zij bleven zoeken, wat treurig en stil en ze stoeiden niet meer zo uitbundig. Vooral Mimi miste haar zusje duidelijk en voortdurend werden we geplaagd door ijdele hoop dat het goed zou af lopen. Elk telefoontje van een dorpeling die een tip meende te hebben deed de hoop oplaaien om weer om te slaan naar treurigheid. Vooral ’s nachts was het moeilijk het los te laten. Steeds als het groepje straat-honden in de buurt begon te blaffen luisterden we of we het specifieke blaffen van Linla daar tussen hoorden en dan vielen we weer mismoedig in een lichte slaap. ’s Nachts zijn zorgen altijd veel ingrijpender, dat wisten we maar dat maakte de pijn niet lichter.

Leven is lijden. In een poging de narigheid wat te relativeren opperden we dat dit mogelijk de Karma was die Linla nog moest inlossen van een vorig leven. En dat ook ons lijden daar mee te maken had. En we vroegen ons af hoe lang het zou duren voor dat het gemis zou slijten.

Toen, op zondagmorgen 11 november, we waren net op en bezig in de badkamer, was er buiten een geluid van opgetogen stemmen. En vanaf het balkon zagen we bij de poort een drukte van belang en temidden van Maai en Akom en de drie overgebleven honden zagen we Boarieaw met haar zusje en zij had een vuil-witte, wat mager maar levendig op zich heen kijkende, Linla aan de lijn.

Tranen van geluk.

Ingezonden door Thijs