Een fijn terugkomen op Koh Samui (lezersinzending)

lamai-beach-samui

Door de aangekondigde versoepelingen van de Thaise regering ergens in september hadden mijn vrouw en ik er toch weer zin in om in Thailand en meer bepaald op Koh Samui te overwinteren voor 3 maanden. Daarvoor moesten we uiteraard eerst een visum én een – op dat moment dan nog – COE aanvragen.

Het was wel even slikken, toen we einde september een online-afspraak maakten op de ambassade in Brussel: ongeveer 1 maand wachten, eer we er terecht konden. Intussen lazen we op de Thailandblog welke poespas het bekomen van een COE met zich meebracht. Toch lieten we er ons niet door afschrikken en zorgden we voor de nodige paperassen: bankattesten, uittreksels uit het strafregister, bewijs van huwelijk, uitnodigingsbrief van het Duitse echtpaar met kopies van hun ‘residence’ en boeking van een vlucht op 19 november.

Om zeker op 29 oktober onze afspraak niet te missen, planden we een fietstrip naar Brussel de dag voordien en boekten er een hotelkamer. ’s Avonds gingen we na wat opzoekwerk eten in een Thais restaurant. Het moet gezegd zijn: een betere Thai hebben we in België nog niet gevonden.

Ruimschoots op tijd arriveerden we ’s anderendaags aan de ambassade. Je mocht er pas 5 minuten voor de afgesproken tijd aanbellen. Na een grondige desinfectie van de handen mocht ik me naar het VISA- loket begeven. In een mum van tijd werd alles goedgekeurd en kreeg ik de melding dat we op 3 november de visa mochten komen afhalen. Gerustgesteld fietsten we de 100 km terug naar onze woonplaats.

Het enige wat nog restte, was de boeking een SQA-hotel. Voor het hotel echter leek het alsof de Thaise maffia ermee gemoeid was. Hier peuren ze echt het geld uit de toerist zijn portemonnee. Veel konden we niet doen, want voor de Thailand Pass moesten we een certificaat van een hotelboeking én PCR-test hebben.

Op 3 november namen we ditmaal de trein en beoefenden eerst nog onze geliefkoosde hobby, namelijk geocaching, en gingen terug bij onze Thais restaurant om een Tum Yum-soepje nuttigen. Opgetogen konden we tussen 14 en 15 u onze visa in ontvangst nemen.

Gelukkig was in tussentijd het CEO-gedoe vervangen door de Thailand Pas. Na het invullen en uploaden van mijn gegevens kreeg ik, toen ik net aan die van mijn vrouw begon, de vereiste QR-code al binnen in mijn mailbox. Mijn vrouw kreeg hare een 4-tal uren later.

Op donderdag 18 november gingen we samen onze PCR-test laten afnemen. ’s Anderendaags ‘s morgens omstreeks 5 uur kreeg mijn vrouw haar negatieve uitslag. Voor mij bleef het stressen tot 10 uur, maar uiteindelijk was het resultaat ook negatief. Dat was dus toch positief nieuws!

Aerovista Luchtfotografie / Shutterstock.com

Met de trein spoorden we naar Brussels Airport. Ruim 5 uur voor het vertrek van de vlucht naar Amsterdam waren we er al.’ Zo vroeg?’ hoor ik jullie al denken. Weet dat de Belgische politie stiptheidsacties voerde bij de paspoortcontrole en we wouden zeker niet te laat komen. Omstreeks half 4 konden we inchecken. De controle van de vereiste documenten was vrij oppervlakkig. Toen verderop de securitycheck van de handbagage plaats gevonden had, moesten we links afbuigen naar zone A. Wat bleek nu? In die zone vertrekken de vluchten met hun eindbestemming in de Schengenzone en hier was er dus helemaal geen paspoortcontrole. Je moet het maar weten. We waren makkelijk 3 uren later naar Brussel kunnen vertrekken…

De controle in Amsterdam gebeurde wel heel grondig, maar wel vlot en zoals meestal met de typische Hollandse hartelijkheid. De vlucht naar Bangkok verliep vlotjes met de uitstekende service van KLM.

Bij aankomst werden de reizigers getrieerd. SAMUI+, zoals in ons geval, werd afgezonderd van de rest. Lijk een bende schoolkinderen moesten we netjes in het gareel lopen van een aantal Thaise dames. Hoe vaak we onze paspoort en Thailand Pass hebben moeten bovenhalen, daar ben ik de tel bij kwijt geraakt. Het controlepersoneel werkt er gehuld in plastic ‘uniform’ en beschermd met maskers, als leken het buitenaardse wezens. Enige tijd om vrij rond te lopen was er niet, want we werden meteen naar de gate van de ‘gesealde’ vlucht naar Kon Samui geleid. Na de ongeveer 20ste controle kregen we een voedselpakketje en flesje water.

Vooraleer mijn vrouw het vliegtuig mocht betreden, werd haar koffer door een douanevoertuig met de zwaailichten aan aangebracht. Net zoals bij een Duitse passagier had men iets verdachts gevonden. ‘Oei, daar gaat onze 500 gr tabak’, die we speciaal voor onze Duitse vrienden hadden meegebracht, dachten we. Uiteindelijk had men bij de X-ray iets verdachts gezien wat in Brussel over het hoofd was gezien. Het ging om, zoals ook bij de Duitse jongeman, om een powerbank. Een formulier werd in drievoud ingevuld en ook werd er een foto of vijf genomen van de powerbank. We konden zonder verder gevolg de vlieger op. Daar de vlucht ongeveer 70 minuten zou duren, dachten we intussen lekker ons pakketje te verorberen. Maar dat was buiten Bangkok Airways gerekend. Op de vlucht mocht er niet gegeten of gedronken. Ademen mocht gelukkig wel.

(ArtWell / Shutterstock.com)

Bij aankomst op Koh Samui lag de bagage al op de band en na nog wat controles mét PCR-test konden we beschikken. Leuk was wel dat bij het verlaten van het luchthavengebouw er een standje was met alcoholische dranken, een standje van DTAC en Truemove en een verhuurkantoor voor auto’s. Onze eerste behoeften waren vervuld.

Bij de uitgang stond een taxi te wachten. De chauffeurruimte was geheel geïsoleerd van de passagiersruimte. Gelukkig voor ons dan maar?

Al bij al was een fijn terugkomen op Koh Samui. De voorbereiding heeft veel stress meegebracht, maar eens ter plaatse is dat snel vergeten. En een lekkere Chang helpt daar ook wel bij…

Intussen zijn we al een week hier. De 3 quarantainedagen was een maat voor niets. ’s Morgens belde de receptie om te melden dat de PCR-test voor ons beiden negatief was. We mochten doen en laten wat we wilden. Daar moet je 3 dure nachten voor betalen.

Op dinsdag kwamen onze Duitse gastheren ons oppikken om naar Laem Sor te brengen. Bij hun villa staat een mooie bungalow die we al 4 jaar op rij mogen huren. Ons terras biedt zicht op de zee en in de verte zien we het varkenseiland, Koh Madsum en Koh Tan.

Het weer is dezer dagen winderig en nat, maar dat is het minste van onze zorgen. Wij genieten en zoals overal komt na regen…zonneschijn.