Een collega bezorgt me “flink wat werk” in Thailand (lezersinzending)

Al acht jaar kom ik regelmatig in Thailand, natuurlijk omdat ik daar een prachtige vrouw heb ontmoet.

Door mijn werk heb ik toegang tot veel tweedehands computerapparatuur. Als ik de kans zie, neem ik altijd enkele laptops en tablets mee naar Thailand om daar weg te geven aan mensen die het hard nodig hebben voor werk of studie. Niet iedereen heeft de financiële middelen om dat soort spullen zelf aan te schaffen.

Overigens beperk ik dit niet tot Thailand; ook in Nederland zijn er genoeg mensen die moeite hebben om dit soort apparatuur te kopen. Als ik hoor dat iemand iets nodig heeft en ik heb iets liggen, geef ik het graag weg. Ik ben dankbaar dat ik dit kan doen en waardeer het dat er bedrijven zijn die me hierbij ondersteunen. Ze weten dat hun “oude” spullen een tweede leven krijgen. Wanneer zij spullen aan mij geven, zorg ik ervoor dat alle gegevens gewist worden. Vaak moet ik zelfs twee apparaten samenvoegen om één werkend systeem te maken. Maar ach, dat houdt je van de straat, toch?

Laatst had een collega van mij acht of negen smartphones in een la liggen. Hij vroeg zich af of het iets zou zijn om mee te nemen naar Thailand. Ik wist meteen dat daar genoeg mensen interesse in zouden hebben. Dus op mijn volgende reis naar Thailand neem ik, naast vijf laptops en tien tablets, ook nog een flink aantal smartphones mee.

Tijdens een bezoek aan het restaurant van mijn schoonzus nodig ik de directeur van de lokale school uit voor een diner. Ik vertel hem wat ik mee heb genomen en vraag of hij weet welke gezinnen op school deze apparaten goed kunnen gebruiken. Het gaat vooral om gezinnen met kinderen die de capaciteiten hebben om te leren, maar de middelen missen om deze apparatuur aan te schaffen.

We spreken af om het volgende weekend weer bij mijn schoonzus te eten. Hij zal de uitnodigingen verzorgen voor de “ontvangers”, zodat ik mijn spullen alleen maar hoef af te geven. Mijn vrouw stelt ook nog wat vragen aan de directeur om gerust te zijn dat alles goed terechtkomt.

De volgende zaterdag rijden we opnieuw naar het restaurant. Ik zie dat ze de parkeerplek dicht bij de deur voor ons vrij hebben gehouden. Deze keer is het een stuk drukker in het restaurant, maar “mijn tafeltje” is speciaal voor ons vrijgehouden.

Ik zie veel verwachtingsvolle gezichten, en ook de directeur is al aanwezig. Natuurlijk bestellen we eerst wat te eten en drinken. Daarna vraag ik om hulp bij het sjouwen van de spullen. Er zijn genoeg vrijwilligers! Het uitdelen gaat snel, en iedereen is druk bezig met het uitproberen van hun nieuwe device. Natuurlijk willen de meegereisde familieleden de apparaten ook bewonderen.

Hier en daar geef ik nog uitleg over het gebruik van de software die ik voor hen heb geïnstalleerd. Niet iedereen weet bijvoorbeeld hoe een VPN werkt, terwijl dat handig kan zijn om andere zoekresultaten te krijgen door te doen alsof je in een ander land bent.

Na wat ik een geslaagde avond vind, wil ik bij mijn schoonzus afrekenen. Tot mijn verrassing mag dat niet. De gezinnen die de apparaten hebben ontvangen, hebben samen bijgedragen om mijn maaltijd te betalen. Bovendien moet ik voor elke uitgedeelde telefoon één Chang-biertje drinken… Mijn collega was er niet bij, dus ik moest deze zware taak in mijn eentje volbrengen.

Zoals je hoort, heb ik een zwaar leven! Toch maar gevraagd of ik de volgende keer wat Chang-biertjes mag bewaren, want het werd me wel wat veel op één avond.

Ingezonden door Miel