Dokters (lezersinzending)
Er zijn in Takhli twee dokters, en elk van hen heeft een kliniekje. Niet te verwarren met een hospitaal: gewoonlijk is een kliniek een één- tot twee dokterspraktijk. En ik moet me verbeteren: wellicht zijn er nog dokters in de stad, maar langs de 6-baanvaksweg zijn er maar twee.
De ene is een oudere, vriendelijke man die wat Engels kent – altijd handig. Alleen werkt hij, zoals de meeste dokters hier, overdag in een hospitaal in Ang Thong, een zeventigtal kilometer hiervandaan. Zijn praktijk opent pas tegen de avond en dat is niet altijd handig.
Een kliniek heeft een wachtzaal, en je kunt er ook medicijnen kopen. Bij die eerste dokter is de wachtzaal voorzien voor zes personen – drie stoelen tegen deze muur, drie aan de overkant. Het personeel – want elke kliniek heeft personeel – bestaat uit twee meisjes: eentje doet de ‘administratie’ en de andere neemt de bloeddruk en het gewicht van de patiënten.
De andere kliniek is omzeggens elke dag een aantal uren open. Eerst waren er twee dokters, en ik ging ervan uit dat het een paar was, maar zeker heb ik dat nooit geweten. Helemaal bij het begin, toen ze pas open waren, ging ik een paar keer bij de man. Een jaar of dertig, strak in het pak, voorkomend en Engelstalig. Alleen had ik niet echt een vertrouwensband met hem. Je hebt dat of je hebt dat niet. Soms is die band er van de eerste keer, soms duurt het een tijdje.
In deze kliniek zijn minstens twintig zitjes en ze hebben een elektronisch oproepsysteem: bij het inschrijven krijg je een ronde plastic penning die gaat rinkelen wanneer het je beurt is. Tenzij je erg vroeg bent, zit de wachtzaal al vol, vooral met ouders en kinderen. Zeker in het ‘haze’ seizoen wanneer maanden na een de lucht verpest wordt door afgebrande velden en bossen, gemengd met industriële en verkeersuitlaatgassen, dan merk je hoe erg dat probleem hier is.
Hier? Zeker niet alleen in Takhli, maar ongeveer in heel Thailand lijden mensen van de vervuilde lucht. In die periode staat buiten de kliniek een plastic tent met een ademhalingsapparaat en een stoel, en altijd staat er en file: de meeste mensen kunnen zich geen ademhalingsapparaat betalen, en dus huren ze het toestel voor een beurt. Het zijn vooral de kinderen die ervan gebruikmaken. Of beter: de ouders geven voorrang aan hun kinderen. Ik wilde dat hierover eens een fotoreportage gemaakt werd, dan zagen toekomstige bezoekers eens het echte Thailand.
Bij zijn vrouw – is of was het zijn vrouw? – kwam dat vertrouwen na enkele keren. De eerste keer dat ik bij haar kwam, was ik licht geschokt: ze was eerder gedrongen, had een vollemaansgezicht en droeg onder haar doktersjas een kleed waarvan ik me afvroeg of het geen slaapkleed was. Haar make-up lag er eerder op gesmeerd dan verfijnd aangebracht. Ze sprak geen Engels.
Dus moest Sue als tolk fungeren, maar ik kreeg absoluut niets mee van de conversatie. Ik weet niet meer precies wat ik toen had – iets met mijn longen veronderstel ik. Ik kreeg pillen te slikken en na drie dagen was ik helemaal oké. Ik had me er niet meteen aan verwacht, maar kijk: eerste indrukken zijn zelden de juiste.
Intussen ben ik al regelmatig bij haar geweest. Ze durft al eens een Engels woord te gebruiken, en tot nog toe heb ik helemaal niet te klagen over haar. Ze draagt nog altijd rare kleren, en voor de make-up hoeft het ook niet, maar ze is een goede dokteres. Waar de andere, haar man, naartoe verdwenen is weet ik niet.
Ingezonden door GLipari
Heb het eens even opgezocht, beste GLipari.
Waar in Boeddha’s naam ligt Takhli, nu hier.
https://g.co/kgs/z5VYoFR
In de buitenwijk van Korat waar ik woon zijn ook van die doktersposten, hoewel Korat over veel ziekenhuizen beschikt.
Een soort van huisartsen kan je het mee vergelijken, denk ik.
Vrijwel altijd bezocht door de Thaise mens die pas op het laatst naar een arts gaan.
Volgens mij moeten ze dat verplicht een bepaalde tijd doen, de artsen, waarnemen in praktijken totdat ze zelf een fulltime locatie mogen uitzoeken tegen andere vergoeding.
Krijg de indruk dat je een beetje ‘geraakt’ bent door je vrouwelijke dokter.
Een mooi oprecht verhaal met een glimlach, toch wel.