Doe-het-zelven kan in Thailand een grotere uitdaging vormen dan in het (wat dat betreft) meer vertrouwde thuisland, door de hoge buitentemperaturen en niet in de laatste plaats vanwege het niet voorhanden hebben van een semi-professionele gereedschapsset zoals thuis. Het is vaker improviseren geblazen, al helemaal voor de man die ongeacht het land waar hij zijn inspanningen verricht, slechts beschikt over twee linkerhanden.
Om haar moeder in Udon te beschermen tegen de overdadige zon op het terrasje vóór het huis, had mijn altijd zorgzame wederhelft bij Shopee, Temu of Lazada een semi-transparant zeil van 2×3 meter aangeschaft van het type dat ook vaak boven Thaise parkeerplaatsen gespannen wordt, maar dan in het beige. Best nette kwaliteit zo op het eerste gezicht, met keurige metalen bevestigingsringen op min of meer regelmatige afstand. Maar daarmee hangt het natuurlijk nog lang niet boven het beoogde terras, dus daar was een eigenlijk ongewenste rol voor mij weggelegd (ik begrijp dat ik eigenlijk dolenthousiast moet zijn om een dergelijk klusje aan te pakken en ik beloof de criticasters van mijn wat inactieve attitude beterschap en dat ik aan mezelf ga werken). Ook al omdat ik de noodzaak van zo’n onooglijk geval niet inzag, maar dat was een visie die ik liever voor mij hield.
Voor het mij opgedragen werk had ik daarom wat ronde haken ingeslagen bij de plaatselijke Mr DIY, waar je zowat alles kunt vinden wat je maar nodig (of niet nodig) hebt qua gereedschap en spulletjes en prulletjes in de bekende China-kwaliteit met navenante prijskaartjes. Toen de te bestrijden zon in de late middag wat wegzonk aan de kim, maar nog vóór het invallen van het duister, klom ik dan ook vol goede moed en scheppingskracht op mijn wankele Lazada-trapladder, maar niet zonder mijn vrouw te vragen om het geval stevig vast te houden, zodat ik mij niet in levensgevaar hoefde te begeven voor schoonmoeders innig gewenste schaduw.
Snel kwam ik erachter dat de boeiboorden van ons paleisje niet vervaardigd zijn uit hout, maar uit een soort van betonplaat. Op zich lovenswaardig, maar mijn haken kreeg ik er natuurlijk met geen mogelijkheid in, ook al en vooral omdat ik in Thailand niet beschik over een elektrische boormachine. En ook geen met een accu (moet ik aanschaffen, weet ik, maar is er nog niet van gekomen). De belendende plafondplaten zijn echter van gips gemaakt en daar kon ik natuurlijk vrij eenvoudig de nodige gaatjes inprikken met mijn schroevendraaiertjes, die ik inmiddels wel bezit.
Om die gaatjes vervolgens weer te vullen, moest ik dan wel eerst wat hollewandpluggen op de kop zien te tikken, wat nog niet eens zo eenvoudig bleek te zijn, ondanks de tomeloze inzet van de geconsulteerde Global House-medewerkers die werkelijk de hele zaak met ons doorrenden op zoek naar die in hun optiek zo vaag door mij omschreven pluggen. Uiteindelijk gaven ze de zoektocht op en lukte het mij daarna bij toeval wel zelf om de kleinoden ergens in een zakje te zien hangen.
De koning te rijk (excuseer le mot) toog ik ermee naar mijn gaatjes in het plafond 10 kilometer verderop om helaas te moeten concluderen dat de schroefdraad van mijn eerder aangeschafte haakjes te kort was om de dingen stevig te kunnen bevestigen. Weer terug naar Global House de dag erna voor grotere exemplaren. Weer de hele tent door gerend achter diverse behulpzame medewerkers aan en weer zonder resultaat. Met dien verstande dat ik ze er zelf deze keer ook niet kon vinden.
Inmiddels was het onze laatste vakantiedag en moest ik mijn zoektocht afbreken en schoonmoeder dus schaduwloos in Isan achterlaten. Maar geen nood: ze heeft een nogal handige kennis, die altijd klaarstaat om klusjes voor haar op te knappen. Zo ook bij de taak om het zeil op te hangen, waarvoor ik immers zelf wild zwetend had gefaald. Het laatste half uur van mijn verblijf in Udon Thani heb ik dan ook geprobeerd om aan het drietal (vrouw, schoonmoeder, maar vooral ‘handyman’) duidelijk te maken dat we forsere haken behoeven, omdat ze anders weer uit mijn pluggen zouden glijden.
Soms heb je echter het gevoel dat je simpelweg niet kunt doordringen tot je luisterpubliek en ontstaat de indruk dat de communicatiekloof niet te overbruggen valt. Hoe harder ik probeer, hoe onwaarschijnlijker het wordt dat de boodschap aankomt, zo ook deze keer (ja, ja, ik weet dat het schandalig is dat ik geen Thais spreek, maar dat taaltje blijft een uitdaging voor wie 10 van de 12 maanden in Nederland woont en in Thailand beschikt over een behulpzame echtgenote en Google Translate. Daarbij lijkt het ook nog alsof op mijn harde schijf geen plaats meer is naast het Nederlands, Duits, Engels, Frans en eigen dialect, talen die er wel vloeiend uitstromen). In die onzekerheid stapte ik de dag erna dan ook in het vliegtuig naar Nederland.
Na enkele weken in de regen hier vroeg ik eens voorzichtig aan mijn wederhelft hoe het nog afgelopen was met haar zonnescherm. Het was blijkbaar nog niet afgelopen, maar na enkele nog subtielere reminders werd mijn vraag doorgespeeld naar schoonmoeder en die schakelde haar kennis in om toch maar weer eens op zoek te gaan naar geschikte haken voor mijn plafondplugjes. En met succes deze keer. Kennelijk. Op de CCTV zag ik hem immers manmoedig de ladder beklimmen en ook onverrichter zake weer er vanaf. De haken waren volgens hem te klein en vielen gewoon weer uit de pluggen. Zover was ik een paar weken geleden ook al gekomen. Ik betwijfel eigenlijk zelfs of hij ook echt op zoek is gegaan naar zwaardere haken. Mijn vermoeden is dat mijn hele uitleg van een half uur het ene oor is ingegaan en er aan het andere totaal onbegrepen en ongeregistreerd weer uit. En zijn geluk nog maar eens heeft beproefd met mijn ‘eigen’ te kleine haakjes. Hij is immers een professionele techneut en ik maar een klunzige amateur.
In mijn koffer zal in januari een pakje haken zitten van de Gamma. Maatje groter dan die van Mr. DIY in Thailand. Tot die tijd moet schoonmoeder dan maar de verzengende zon op haar terrasje trotseren, wat overigens geen enkel probleem zal zijn, want ze zit er sowieso alleen maar in de avond met haar kennis te dineren op het rieten matje en dan is er in geen velden of wegen meer een zonnestraaltje te bekennen. Zelfs niet in het verder altijd zonnige Thailand.
Update: vandaag kwamen er foto’s binnen waarop te zien valt dat het doek ophangt. Mijn keurige gaatjes met plug zijn aangevuld met duimgrote gaten waarin kennelijk middels een houtje een houvast is gecreëerd voor de diverse touwen waarmee het doek nu is ‘opgespannen’. Zoals het er nu bijhangt, is het tastbare bewijs dat al mijn wensen en instructies kennelijk nagenoeg volledig de mist in zijn gegaan.
Disclaimer voor de notoire galspuwers: dit betrof een kleine onschuldige vertelling over een op zich onbetekenende gebeurtenis, voorgevallen tijdens mijn meest recente verblijf in Thailand. Op geen enkele wijze wilde ik het Thaise volk en zijn cultuur in het algemeen of enig individu in het bijzonder kwetsen (lezers inclusief). Mocht ik ondanks mijn beste intenties toch iemand tegen het hypergevoelige zere been hebben geschopt, dan verzoek ik alvast vriendelijk om vergiffenis (en mij daarvan niet in kennis te stellen).
Ik vind het verder ook niet wereldschokkend hoe het zeil er nu bijhangt en juich de pogingen en inzet van onze Thaise vriend luid toe. Ik ben niet ondankbaar of haatdragend en mij ervan bewust dat er in andere culturen anders wordt gecommuniceerd en gewerkt en dat ook mijn helft van de communicatie heeft bijgedragen aan het voorlopige (zij het nu nog maar gedeeltelijk) mislukken van mijn doe-het-zelf-missie voor mijn schoonmoeder.
Ingezonden door Rick
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur15 december 2024Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?
Korte verhalen12 december 2024De vervulling van een allerlaatste wens
Cultuur8 december 2024De lange weg naar een nieuwe identiteit
Cultuur2 december 2024Een postume ode aan de man die ik zelf nooit heb gekend
Tja, over zonneschermen kan ik ook wat zeggen. Niet zo leuk geschreven zoals jouw verhaaltje.
Mijn vrouw opende vorig jaar een winkeltje, waar van de ochtend tot de middag de zon naar binnen scheen.
Een voorbijrijdende handelaar in zonneschermen bood haar hulp aan en ze liet hem dat bouwen. Bleek echter achteraf van zo’n slechte constructie te zijn, dat ze moest oppassen om geen ongeluk te krijgen bij het openen en sluiten daarvan.
Ik heb gezocht naar rails om de steunen te geleiden, maar vond niets.
Uiteindelijk heb ik de rotzooi weggehaald, roestvrije balken gekocht en met aluminium platen een dakje gebouwd, dat prima bescherming bij zon en regen biedt en ook niet door de wind weggeblazen wordt.
Eind goed al goed en je hebt een wellicht tobbende schermhandelaar voorzien van wat cash. Ik heb op onze voorgevel, zeg maar een stukje van het nieuwe zeil af ook twee zonweringen die door een reizende installateur plus zijn ega zijn aangebracht. Ze zijn spuuglelijk (de schermen, niet de installateur en al helemaal niet zijn vrouw) en moeten met een groen touwtje opgetakeld worden, maar ik kan niet ontkennen dat ze hun werk (schaduw veroorzaken) goed doen. En dat voor omgerekend luttele eurotientjes. Bij wind rolt schoonmoeder ze gauw op omdat ze anders waarschijnlijk ook snel in andermans tuinen zouden belanden.
Eigelijk is de kern van de zaak niet een zonnescherm maar het gebrek aan middelen voor een gedreven doe het zelver.
Ik kan me totaal vinden in bovenstaand verhaal. Ik doe alle klussen, van klein tot groot, in huis meestal zelf. Dan ben ik tenminste verzekerd van goed kwalitatief werk. Maar de voornaamste eis voor je werk is het aanbod van de materialen.
Ik erger me ook mateloos aan de belabberde kwaliteit en de beschikbaarheid van kwalitaitief DHZ materiaal. Gereedschappen op zich (Europese merken) vind je wel in gespecialiseerde winkels, maar daar betaal je dan de volle pot.
Ga je naar een HomePro, DoHome, Thaiwatsadu of aanverwante zaak, moet je geen professionele hulp verwachten. De taalbarrière op zich is niet het grootste probleem. Echter de kennis van hun werknemers laat veel te wensen over.
Je wordt steevast van het kastje naar de muur gestuurd want wie daar werkt is enkel op de hoogte van zijn eigen toegewezen plaats in de meestal gigantische winkels. En zelfs dan moet je nog geen professioneel advies verwachten. Maar tokkelen op hun smartphone kunnen ze allemaal als de beste ;-(
Ik kan me het aantal uren niet herinneren dat ik in de DHZ zaken rondgedwaald heb op zoek naar geschikt materiaal. Soms keer in dan huiswaarts met wat in ‘China gemaakte’ rommel omdat er gewoonweg geen alternatieven zijn. En tijdens de lange zoektochten wordt je dan nog voortdurend gestoord door de vele werknemers die je op elke hoek van elke gang lastig vallen om iets van HUN product aan te smeren.
Probeer maar eens een echte houtschroef of een inderdaad een echte hollewandplug vast te krijgen. Ik wens je veel succes toe. En zo kan ik nog tal van andere voorbeelden opsommen.
Ten einde raad bestel ik soms online maar ben al enkele keren bedrogen uitgekomen. Dit wordt meestal ook ingevoerd of rechtstreeks vanuit China geleverd wat weer niet ten goede komt aan de kwaliteit.
Ja, ik mis ook de echte goede DOE HET ZELF winkels van mijn thuisland. Kwalitatieve materialen vind je hier NIET, want die kosten nu eenmaal geld en dat heeft een modale Thai niet en zijn niet rendabel voor verkoop. Hier wordt er steevast wat aangemodderd met wat beschikbaar is. Maar geen probleem, wat vandaag stuk gaat kan morgen op dezelfde goedkope manier hersteld worden. En zo draait de economie verder …
En de kennis en kunde van de Thaise vakmensen, daar kunnen we ook enkele boeken over schrijven 🙂
Het spijt me Peter maar
HomePro, DoHome, Thaiwatsadu en hoe ze allemaal ook heten zijn precies gelijk aan de praxis,Hornbach en Karwei,iets meer personeel en net zo (on) kundig.
Voor de aannemers zijn er gespecialiseerde bouwmarkten en dat is hier in Thailand precies hetzelfde.
Je kan daar als particulier ook gewoon terecht,het enige probleem is de taal maar als je van tevoren even op internet opzoekt wat je bedoelt dan is er geen probleem en wordt je vriendelijk geholpen.
Ook topmerken gereedschap zoals Belzer en Dowidat,dewalt en Milwaukee zijn hier verkrijgbaar, natuurlijk wel voor een behoorlijke prijs.
Waarom spijt het je? Ten gronde vertel je net hetzelfde dat wat ik beweer.
Ik zeg nergens dat je hier geen kwalitaitef gereedschap (topmerken) kunt vinden maar dat je de volle pot mag betalen – dit vanwege de alom bekende invoerrechten.
En waar maak ik het vergelijk met de DHZ winkels in eigen land? Ik zeg enkel dat ik ze mis maar weet maar al te best dat je in de Belgische Gamma of Hubo ook weinig professioneel advies moet vragen.
Ik heb in mijn jonge jaren ooit zelf mijn woning gebouwd. Daarna heb ik heel wat verbouwingen gedaan. Dus van klussen ben ik heel goed op de hoogte. De traditionele DHZ ketens waren niet aan mij besteed. Ik wendde me altijd tot de betere speciaalzaken.
Hierbij aansluitend mag je me gerust eens wat voorbeelden geven van de echte speciaalzaken in Thailand. Niet voor elektrische gereedschappen maar voornamelijk voor de andere spullen.
Wat ik voornamelijk geleerd heb in Thailand is dat de iets duurdere spullen nagenoeg niet verkrijgbaar zijn. De kwaliteit van de huidige producten is mijn inziens ondermaats. En veel producten die in eigen land vanzelfsprekend zijn, zijn hier niet eens te vinden.
Zo is dat GeertP,
Een DoHome/global die vergelijkbaar zijn met een Gamma hangen vol met kwaliteitsproducten, tientallen merken waar je meekan boren slijpen zagen en wat al niet meer.
Ook bevestigingmateriaal is in alle maten en kwaliteit aanwezig.
De vele honderden producten meer zijn er ook.
Van, trippel A tot ja, helaas, trippel c zullen wij maar zeggen.
Veel van ‘Europese’ producten zijn made in China geheel of gedeeltelijk, vergeten veel van die DHZ mannen.
De HomePro is weer een ander soort kwaliteitszaak wat producten betreft.
Bied ook bij montage ZZPers aan die goed werk leveren.
De keuze of je het over een of twee jaar weer wil doen of dat je er vanaf bent, maak je zelf.
Komisch verhaal van Rick, vooral de witte gipsplaten als bevestiging gebruiken was humor.
En ja, met Tedje van Es daarna inhuren haal je een beetje de wind uit de zeilen.
Bedankt voor je reactie William,
Meer nog dan met de inhoud probeer ik middels mijn schrijfstijl een beetje humor te genereren. Bij sommige lezers schiet dat in het verkeerde keelgat (dat waarschijnlijk geblokkeerd is door gal) maar bij anderen, zoals bij jou bereik ik mijn primaire doelstelling. Dat maakt mij blij. In januari volgt een update over het zeil, of eerder als ik tussendoor nog een keer op en neer vlieg.
Bedankt voor je reactie Peter,
Ik ben het volledig met je eens, al moet ik toegeven dat de kwaliteit van het materiaal dat hier in Thailand verkrijgbaar is nog altijd ver mijn kwaliteit van doehetzelf-schap overstijgt. Echt materiaal voor de goede klusser of vakman zou paarlen voor de zwijnen zijn in mijn geval.
Leuk verhaal, realiteit zoals het hier is. Ik ben ook een doe het zelver en bots geregeld op de kleine ongemakken zoals pogingen om het personeel van “Do Home, Thaiwatsadu, Global house” of een of andere doe het zelf zaak, uit te legen wat ik wens. Soms tref ik iemand onder het heeeeeeeeeeeeel vele personeel aan die zich opoffert om me te helpen. Engels is hier klaarblijkelijk een Afrikaanse taal want bijna niemand verstaat het. De mensen zijn soms bang dat je tot hen zal spreken en een vraag stellen. Sommigen verstoppen zich als ze je zien komen. Maar niet geklaagd, ik moet mezelf maar dwingen om toch een klein beetje meer Thais te spreken. Meestal, als ze het gevraagde hebben, vind ik het zelf. Tenslotte heb ik zelf gekozen om hier te komen klussen…..sorry wonen.
Nog veel plezier in dit prachtige land.
Hier zijn vervult mij met plezier en de kleine afwijkingen van wat ik gewend ben eigenlijk nog meer. Ik blijf gewoon door prutsen en laat mij zeker niet uit het veld slaan, hoogstens door de hitte onder de zon.
Die blikken van bewondering als me een keertje iets lukt. Dat is de brandstof voor mijn inspanningen. Maar de eerlijkheid gebiedt: ik zie liever vaklui aan het werk dan dat ik zelf de handen uit de mouwen steek, ook in Nederland. Mijn zoon zei een keer tegen mijn handige broer: papa is zelf te dom voor zo’n klus. Waarop mijn broer antwoordde: maar je papa heeft wel het geld om mij te betalen ervoor.
Hilarisch hoor, iemand die durft te spreken over de uitdagingen van het doe-het-zelven in Thailand en die:
– Over geen enkele boormachine beschikt (niet elektrisch, niet op batterijen)
– Een zonnescherm, die je eigenlijk evengoed windscherm kan noemen, met ronde haken wil bevestigen
– Zijn materialen aankoopt in de grootste rommelwinkel nl. DIY in Thailand
– En die als kers op de taart zijn windscherm wil bevestigen in een gipsplaat die hoogst waarschijnlijk maar 9 mm dik is.
Haha beste Rick, durf jij jezelf een DHZ-er noemen?
En het ergste is dat je je vakkennis wil opdringen aan een Thaise ‘klungelaar’ in de hoop dat hij na jouw deskundig advies de klus kan klaren.
Als je, zelfs met de professionele materialen van de Gamma, een zonnescherm wil bevestigen in een gipsplaat, dan wens ik je alle succes toe. Ik vrees echte dat schoonmama binnen de kortste keren weer van de volle zon kan genieten 😉
Bedankt voor je reactie Piet, waarmee ik het in grote lijnen helaas eens ben. Eén ding moet ik echter tegenspreken: ik noem mijzelf geen DHZ-er. Integendeel. Ik zou mijn ‘skills’ eerder willen kwalificeren als prutser die af en toe een klusje in de maag krijgt gesplitst en er dan maar het beste van probeert te maken. Onder het motto ‘een blinde schiet ook soms raak’ ga ik dan in de verzengende hitte de uitdaging aan. En mocht ik ooit klaar spelen om dat zeil op mijn manier opgehangen te krijgen….vadertje wind zal zich inderdaad verkneukelen. Een ander wapenfeiten dat jouw kritische visie op mijn handwerkkwaliteiten onderstreept: de door professionele tegelzetters gelegde plavuizen steken wel eens hun koppen boven het maaiveld uit en twee militairen met een bijbaan in de tegelbranche hebben er een stel uitgeklopt en terug geplakt met tegellijm. Nu liggen ze elk 2 mm te hoog en bots je er telkens met je tenen tegenaan. Schoonmoeder legt er een matje op om ongerief te vermijden. Dus kwam shopee met een spuitbus op de proppen die ik na 2 vakanties maar eens onder een nieuwe opgestegen tegel had gespoten. Er was niemand thuis om te zien wat een puinhoop ik ervan maakte, maar nadat mijn huisgenoten weer verschenen lag de tegel er keurig plat op zijn plekje bij, verzwaard met mijn hele arsenaal aan halterschijven en drie 20 liter waterflessen, samen goed voor 150+ kg.
Toen naar Nederland terug, overladen met complimenten van schoonmoeder die echt opkijkt naar mijn vakmanschap op vrijwel elk vlak. Nou dàt is hilarisch. Na verwijdering van alle gewichten sprong de tegel weer meteen los en wiebelt nu weer één centimeter boven het maaiveld om aandacht, met een matje erboven op.
Ik klus hier al voor vele jaren permanent in Thailand rond en om mijn huis, en aan voertuigen brommers en kleine machines zoals Brusch cutters ed.
En de problemen om aan materialen of gereedschap te komen erken ik echter niet.
Dat verhaal over het personeel zoals hierboven omschreven bij de grotere doe het zelf zaken dat herken ik wel terdege.
Maar door zelf te zoeken en vooral kennis van zaken te hebben vind ik het meestal zelf wel.
En zo niet dan moet je kunnen improviseren, anders kun je beter stoppen met het doe het zelven.
Dan heb je ook nog bij mij in de buurt enkele, zeg maar pop en mom bouwmarktjes waar ik uit ervaring heel goed en vakkundig geholpen wordt, soms met advies en anders bestellen we het wel.
En een enkele keer niet voldoende geld bij me te helpen, morgen of overmorgen betalen is ook goed.
En bij zware of in lengte zijnde lange bestellingen een paar zakken cement oid komen ze het in no time thuis brengen op een brommer met aangelaste zij kar.
En een elektrische boor machine gekocht bij Mr DIY of ander gereedschap hoeft niet altijd perse slechter te zijn voor gewoon hobby werk rond het huis.
Jan Beute.
Elk zijn meug Jan, ik respecteer je mening al ben ik er niet helemaal mee akkoord.
Je stelling dat een elektrische boor van Mr DIY van dezelfde kwaliteit is dan een professioneel merk dan kan ik enkel zeggen “doe er je profijt mee”.
Ik woon naast mijn schoonouders en schoonvader doet ook alles zelf in huis. Hij heeft een goed gevuld arsenaal gereedschap en materialen die ik vrij kan gebruiken. Van de kwaliteit zwijg ik maar. Met zijn schroefmachinetje (waarschijnlijk van MR DIY) kan je net geteld 10 schroeven bevestigen die je achteraf best nog wat harder aandraait met de hand.
Onlangs heb ik nog geprobeerd om enkele gaten te boren in beton met zijn klopboormachine, doch zonder bevredigend resultaat. Ondertussen heb ik mezelf een Makita aangekocht maar die staat nu wel netjes bij mij thuis. Voor een simpele vijs of plug heb je waarschijnlijk wel gelijk (doch de meeste vijzen verpulveren na enkele jaren tot roest …).
Voor de geinteresseerden:
Ik heb nog een aantal andere gereedschappen gekocht in onderstaande webshop. Niet goedkoop maar heel wat kwaliteitsmerken (geen namaak) en heel wat op voorraad. Een aanrader.
https://itoolmart.com/
Dat weet ik ook wel Tom, maar we praten hier over klusjes en doe het zelf werk.
Dan is een Makita of De Walt of Bosch prof grijze kleur niet perse nodig.
Hallo iedereen.
Daarom hebt ik van mijn thuishaven mijn Belgische of Europese materiaal meegebracht naar Thailand.
Alles wat ik in huis had van materiaal tot de kleinste schroeven of moeren toe .
Nb. Moeren en schroeven of andere materialen waar men kracht kan op zetten alwel vast … vast is .
Dit kan mijn niet doen met materiaal dit van china.
Dat vind ik een slimme zet van jou. Een doehetzelver moet niet alleen handig, maar vooral ook slim zijn. Hoe werken je elektrische gereedschappen op de ‘slappe’ stroom in Thailand?
Wat ik hiervan leer is dat de materialen en gereedschappen in Thailand inderdaad niet te vergelijken zijn met die van ons thuisland.
Het enige voordeel is dat alles hier heel wat goedkoper is. De stelling dat kwaliteit ALTIJD een prijs heeft is hierbij nog maar eens bevestigd. Helaas moeten velen onder ons het doen met de rommel dat hier beschikbaar is.
Stevens toen ik uw bericht las moest ik gelijk weer denken aan een sifon die ik wou schoonmaken.
met de hand los draaien lukte niet , waterpomp erop gezet braken gelijk de ringen af.
Het leek we plastic lekker laten zitten die sifon en zeg tegen mijn vrouw dat ze de klusjes man weer mag bellen .
Beste Rick,
Ik erken jouw verhaal meteen. Het is en blijft lastig om onze (semi) technische gewoontes duidelijk te maken voor de Isaanse mens…
Maar ik wil je wel graag waarschuwen dat die “”beton plaat boeiboord”” waarschijnlijk een asbest houdende plaat is. Ik heb een jaar of 10 geleden een stukje van zo’n plaat meegenomen naar Nederland en opgestuurd naar een laboratorium voor een test…..en daaruit bleek dat het asbest houdend was….
Ik zou in de toekomst niet meer in dit materiaal boren.
Groetjes Patrick (udon)
Bedankt voor de waarschuwing Patrick. Ik had zelf ook al zo’n herinnering aan de oude golfplaten vroeger op schuurtjes en dergelijke in Nederland die verantwoordelijk bleken te zijn voor een waar slachtveld onder bouwers en slopers. Zoals je gelukkig kon lezen prik ik alleen maar gaatjes in gipsplaten, niet zo stabiel, maar dus wel veel gezonder.
Bedankt voor de waarschuwing, Patrick.
De platen herinnerden mij inderdaad aan het plaatmateriaal dat in mijn jeugd werd gebruikt op schuurtjes eb garages en dat een waar bloedbad aanrichtte onder installateurs en slopers. Zoals je kunt lezen prik ik liever gaatjes in gipsplaatjes. Lang niet zo stabiel, maar oh zo veilig.