Bruisend Nieuwjaar en huisinzegening in Ban Wang Khon Daeng (lezersinzending)

Do you like this?Like

Like

10

10 people like this.

Please wait...

Ban Wang Khon Daeng
Thailand, 1 januari 2025

Het wordt een andere dag dan vorig jaar. Toen hadden we ter ere van een Inauguratie als monnik van één van de jonge mannen uit het dorp een groots dorpsfeest.
Er was vandaag wel een bruiloft in het dorp, maar daar moest je voor uitgenodigd zijn.
Wij hebben hier morgen een ander feestje.

Jin is onze nieuwe buurvrouw, dat wil zeggen haar nieuw gebouwde huis staat een tweehonderd meter naast dat van ons en dat wordt morgen door de Boeddhistische monniken traditioneel ingezegend.
Jin is één van onze Thaise hardwerkende medewerkers die hun thuisland hebben verruild om bij ons in SameSame te komen werken. Jin lijkt vastbesloten te zijn om niet tijdelijk in Nederland te willen verblijven. Dit huis is gebouwd naast dat van haar ouders. Die verruilen hun zeer oude woning zo meteen voor dit nieuwe huis. Het huis van Jin waar zij zelf uiteraard ook een onderkomen heeft.

Aansluitend aan de Boeddhistische traditie is er morgen een groot feest om het huis als het ware in te wijden. Geslapen wordt er vannacht nog niet, dat kan pas na de inzegening morgen.
Veel dorpelingen, jong en oud, zijn al de gehele dag bezig met voorbereidingen, voedsel bereiden, tenten opzetten, stoelen en pannen ophalen uit de opslagplaats van de plaatselijke tempel. Deze wordt blijkbaar gebruikt voor dit soort gelegenheden.

Teem waarschuwt me al enkele dagen dat, wanneer we door het dorp rijden, ik moet oppassen voor de kleine zijstraatjes waar zomaar een ietwat beschonken bestuurder van hetzij een scooter hetzij een auto uit kan komen schieten. Het zijn immers dé feestdagen waar familie elkaar opzoekt. Samen eten en drinken, praten en roddel met veel muziek. Bij ons heet dat ‘gezelligheid’, de Thai noemt het ‘Sanuk’. Zo zie je maar, wij hebben helemaal geen monopolie op ‘gezelligheid’.
Dat is ook één van de redenen waarom ik zo graag in Thailand kom.

Eind van de morgen werd ik gevraagd het één en ander met de pick-up op te halen bij de tempel. Bij het huis van het vers getouwde bruidspaar moesten we de sleutel van de store ophalen, ook zij hadden daar kennelijk gebruik van gemaakt. Een herrie van jewelste vanuit de enorme bas-speakers deed mij besluiten in de auto te blijven wachten, terwijl Teem daar het halve dorp aan het gelukwensen was, ‘Sawasdee pee mai kha oftewel ‘Gelukkig nieuwjaar’.

Aan Teem d’r kant voornamelijk vrouwen, aan de andere kant van de straat, het ouderlijke huis van de bruid, waar vooral de mannen zich ophouden én enkele stoere meiden. Het is nog voor twaalven en twee oude makkers doen hun best de oversteek naar de dames te doen, althans dat is het voornemen. Je kent het wel de uitdrukking dat mensen die beschonken zijn vaak twee keer de afstand overbruggen… nou deze kerels deden het wel drie keer, één stap vooruit, twee achteruit en één opzij! Een uiteraard zeer verstandige vrouw greep uiteindelijk in, alleen al om de verkeersveiligheid te waarborgen en scheidde de makkers van elkaar. Arm in arm richting hun huis nam ik aan.
Teem d’r waarschuwing bleek geen verzinsel.

Rondom het huis van Jin is het één en al Sanuk. Iedereen is bezig. Voor de vorm heb ik wat geholpen met sjouwen en heb verder geen idee wat te doen. Terug naar ons eigen huis maar. En vervolgens daar het eeuwige geklooi om mijn laptop via mijn telefoon aangesloten te krijgen op het internet.
Geduld is een gave, die mij met computers niet altijd gegeven is. Na een uur geef ik het op. Teem redt me na vijf minuten, ze komt wat uit ons huis ophalen en verdomt, ze krijgt dat ding redelijk snel aangesloten. Zo, nu kan ik naar m’n eigen muziek luisteren en mails checken en beantwoorden.

Na een uurtje alleen geweest te zij op ons erf, samen met Mè, m’n schoonmoeder, komt er steeds meer visite langs. Eerst alleen dames van bepaalde hoge leeftijd, gezellig met Mè kletsen. Niet heel lang daarna hetzelfde ritueel als voorafgaande jaren, alleen nu op een wat later tijdstip, komen de mannen, gemiddelde leeftijd 75 jaar schat ik in. Alleen drinken zij samen alsof ze nog steeds veertig zijn! Het zijn dappere Dodo’s.

Alsof het afgesproken was is ook iedereen zomaar weer vertrokken. Of toch niet; nieuwe dames zijn er verschenen, echter van veel jongere leeftijd. Wanneer ik nu vanuit mijn stoel opsta houd ik mijn buik in…
Ik heb inmiddels een Thaise speellijst aangezet wat zeer gewaardeerd wordt. Even later arriveren schoonzus Tuy (ook werkzaam bij SameSame) met echtgenoot, zoon en dochter. Terwijl de ‘kids’ de bagage uitladen zet Toon, de echtgenoot, een buitengril in de fik. Niet normaal wat een rook, ik stink nu een uur in de wind, hij deed het expres dunkt mij. Die eeuwige competitie van zijn kant. Of verbeeld ik me dat? Wellicht.

Op het moment dat ik dat laatste opschreef, komt ie naar me toe om met me te proosten, ‘Chon kaew’.

Er wordt hier nu driftig gekookt. We gaan zo ‘aan tafel’ is hier niet van toepassing, we zitten op de grond op rieten matten. Ik als enige op een heel klein houten krukje. Het wordt weer ouderwets lekker! Biertje erbij…. Sanuk!

Morgenochtend om 07:00 uur acte de préséance bij de buren.

Ingezonden door Peter Leen