Al acht jaar kom ik regelmatig in Thailand, natuurlijk omdat ik daar een prachtige vrouw heb ontmoet.
In mijn tweede jaar dat ik regelmatig naar Thailand reisde, had ik ook midden november een reis geboekt. Terwijl ik me voorbereidde op de vliegreis, dacht ik na over wat ik nu eens kon meenemen dat typisch Nederlands zou zijn voor mijn Thaise familie. Toen ik door de Hema liep, viel mijn oog op de chocoladeletters! Ik telde snel: ik kende tien neefjes en nichtjes, en er zouden er vast nog een paar zijn die ik nog niet kende, dus nam ik voor de zekerheid vijftien chocoladeletters mee.
In Thailand aangekomen, bezochten we het eerste weekend het “restaurant” van mijn schoonzus om daar te genieten van de Thaise lekkernijen en een Chang. Ik had de chocoladeletters meegenomen, en al snel kwamen de donderstraaltjes kijken naar die farang met zijn snoep. Met handen en voeten — en met behulp van Google Translate — vroeg ik of ze weleens snoep uit Nederland hadden geproefd. Nou, dat had ik beter niet kunnen vragen, want bij de vertaling van “snoep” kreeg ik meteen glinsterende oogjes te zien. In de hele wereld zijn kinderen wat dat betreft hetzelfde, geloof ik.
Ik heb het nog vijf minuten kunnen rekken, maar toen moest ik echt aan mijn vrouw de autosleutels vragen. In optocht gingen we naar de auto, en ik heb veel indruk gemaakt met zoveel chocola voor ieder kind. Aan tafel vertelde ik vervolgens aan de papa’s en mama’s over Sinterklaas, die in Nederland voor elk “lief” kind een cadeautje meebrengt. Toen werd me verteld dat ik niet tien, maar iets van 21 neefjes en nichtjes heb. Ik had duidelijk te weinig chocoladeletters meegenomen. Met de belofte dat ik het volgend jaar goed zou maken, kwam ik er gelukkig mee weg. Maar die verrekte volwassenen in de familie hebben het verhaal van Sinterklaas doorverteld aan de kinderen…
Mijn neefje Ivan — ik schat dat die donderstraal zeven jaar is — kwam het volgende weekend weer bij me opzoeken in het restaurant van mijn schoonzus. Hij bleef maar om me heen draaien. Ik had geen idee wat er was. Na een uur viel het echt op, want meestal blijven kinderen niet zo lang rondhangen als ik geen muziek maak. Dus met handen en voeten, en een beetje vertaling van mijn schoonzus, begreep ik dat hij me iets wilde vertellen dat hij “niet mocht van zijn ouders”. Nu werd het interessant…
Zelfs na tien minuten begreep ik er nog geen snars van, dus Ivan ging heel dapper de telefoon van zijn moeder en die van een tante halen. Nu werd ik nieuwsgierig; wat zouden die telefoons ermee te maken hebben? Ivan kwam terug met twee moeders in zijn kielzog. Toen hij aan zijn moeder vertelde wat hij wilde, schudde ze heel hard “nee”. Dat mocht niet. Mijn nieuwsgierigheid brandde nu helemaal, dus ik drong aan dat ik echt wilde weten wat er aan de hand was. Uiteindelijk kwamen er twee foto’s van chocoladeletters tevoorschijn. Ivan wees me erop dat hij liever een W had dan een I, want die W is veeeeel groter!
Bij de voorbereidingen voor mijn vakantie in november/december het jaar daarop, werd ik er duidelijk aan herinnerd dat ik nog een belofte in te lossen had. Ja, de Facebook-connecties worden daar goed voor benut. Ook dat cadeautje voor alle “lieve” kinderen werd nog even herhaald.
Dus ik weer naar de Hema. Tot mijn grote genoegen hadden ze daar dit keer twee soorten chocoladeletters: grote en kleine. Voor de kinderen die ik het jaar ervoor geen letter had gegeven, kocht ik een grote, en voor de “herhalingskinderen” een kleine. Alles werd ingepakt, en ik deed er ook een paar zakken pepernoten bij. Dit keer bleef ik binnen het toegestane bagagegewicht voor de internationale vlucht.
Ik pak het altijd in een doos, want op de terugreis heb ik alleen een rugzakje. Als ik dan in Bangkok aankom, haal ik mijn doos op van de bagageband en loop direct door naar het postkantoor, waar ik de doos naar het huisadres van mijn vrouw verstuur. Binnenlandse vluchten met extra bagage zijn immers veel te kostbaar. Gelukkig viel het ook deze keer weer in goede aarde.
Maar dit jaar heb ik me echt in de problemen gewerkt. Bij een van mijn vorige bezoekjes zat ook de schooldirecteur te eten bij mijn schoonzus, en hij vroeg mij meer te vertellen over die “Sinterklaas” in Nederland. Met mijn grote mond vertelde ik dat alle kinderen die lief zijn een cadeautje krijgen… “Oooo,” zei de beste man met een grote lach op zijn gezicht. “Wij hebben ongeveer 600 kinderen op school!” Ik denk dat ik iets meer Chang op had dan verstandig was, want ik beloofde iets te regelen.
Dit jaar zijn de verwachtingen dus weer hooggespannen in het dorp. Wat zal die rare farang nu weer verzinnen? En ja, Sinterklaas heeft mij wel een idee ingefluisterd. Er zijn van die zakjes met kleine chocoladelettertjes die je bij de koffie als bonbon kunt serveren — vijf gram chocolade per lettertje. Ik heb er tig van die zakjes ingepakt. Nu maar hopen dat het gebaar gewaardeerd wordt.
Ja, want ‘belofte maakt schuld’, ook als die belofte onder het genot van een drankje en een gezellige avond is gedaan.
Ingezonden door Miel
Mooi verhaal. Hopelijk zijn de 600 extra schoolkinderhandjes gauw gevuld.
Maar dat belooft wat wanneer ze, net als Ivan, volgende keer ook een grote W willen.
Dat worden dan een paar heeeeel grote koffers.
Veel plezier bij het uitdelen.