Zwagers platje en andere zaken’
Bangkok, jaren geleden.
Met vrouw Oy verblijvend in een zijstraat van de razenddrukke Phaholyothin-road.
We logeren daar op uitnodiging van zwager Oth en zijn familie. Heel gezellig allemaal, en men zorgt goed voor ons, maar de verpletterende hitte van April noopt me zo’n beetje constant met mijn smeltende hoofd voor een ventilator op stand vier te hangen.
Omdat dit fraaie optrekje airco ontbeert, en ik als Hollandse kleibint iets te optimistisch was over mijn pantsering tegen deze hoogoven-temperaturen.
Oy, ietwat bezorgd mijn lethargisch liggen voor de luchtverplaatser beziend, vraagt of ik hier wel zou kunnen wennen.
Wat gezien onze plannen ooit definitief naar Thailand te vertrekken geen vreemde vraag is.
Onverschrokken antwoord ik dat er geen enkel probleem is. Alleen even wennen aan de hitte en de drukte. Maar eenmaal wat langer hier word ik beslist net zo onderkoeld en stoïcijns als de gemiddelde Thai, zo beloof ik haar.
Tenslotte kom ik hier niet voor het eerst, en waar ziet ze me eigenlijk voor aan?
Een oppervlakkige toerist die al begint te klagen als er geen hagelslag in de Big-C ligt? In een stuip gerakend bij het ontbreken van appelmoes in de schappen?
Kom nou, deze jongen is er klaar voor.
Tevreden met mijn antwoord gaat ze verder met het doen van de was, welke voor het overgrote deel bestaat uit mijn meurende vakantiekleding.
Wat later help ik haar de volle wasmand twee verdiepingen hoger te dragen, naar de droogmolen op het platte dak.
De kokende hitte aldaar wordt nog verergerd door het compleet ontbreken van ook maar een zuchtje wind.
Als we dit niet snel afwerken zou zwagers platje wel eens vindplaats van de eerste Nederlandse mummie op Thaise bodem kunnen worden, zo is mijn bang vermoeden.
Genoeg zweet producerend om aan de zoutbehoefte van de omliggende wijk te voldoen, bevestig ik het door eega aangegeven textiel aan ronde plastic hangers.
Er gaan flink wat kledingstukken aan deze wasknijper-carrousels, mijns inziens een mooi systeem.
Als ik de eerste volle hanger aan de molen wil haken geeft dit mooie systeem, moegebeukt door het jarenlang ondergaan van ongenadige Thaise UV-straling, er de brui aan. En spat spontaan in twintig stukken uiteen.
Met druipende wenkbrauwen en lede ogen zie ik hoe de schone was over het bepaald niet schone dak rolt.
Op dat moment komt er op aanraakhoogte een zeer luidruchtige Boeing overvliegen, net opgestegen van het nabijgelegen Don Mueang. Diens geraas overstemt moeiteloos mijn luidkeelse getier over Thaise prutshangertjes, krenterige zwagers die te beroerd zijn eens wat nieuws te kopen, en de kloteherrie van gevleugeld schroot dat hier werkelijk om de haverklap overvliegt in dit stomende gekkenhuis.
De waas voor mijn ogen zorgt even voor dichte mist op het zo zonnige dak.
Dan blijkt vrouw Oy te kunnen liplezen.
Want ik ontvang een zeer misprijzende blik, waarna ze rustig de gevallen was weer in de mand begint te stoppen voor een nieuw rondje in de tobbe.
Ietwat beschaamd raap ik het verpulverderde plastic op, samen met de scherven van mijn zelfbeheersing. Gezakt zijnde voor het Thaise toelatingsexamen ben ik blij dat ze er verder geen woorden aan vuil maakt.
Diezelfde avond krijg ik echter alsnog met de geestelijke mattenklopper. Als zwager met een brede lach een splinternieuwe mobiele airco naar binnen draagt.
Ongetwijfeld door mij betaald, maar…
Ik ben er klaar voor.
Over deze blogger
-
Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.
Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.
Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur14 november 2024‘Drie dagen van bezoeking’
Cultuur1 november 2024‘Kansloos koloniaal in Pattaya’
Leven in Thailand26 oktober 2024‘Thaise verleidingen’
Leven in Thailand17 oktober 2024‘Dromen van Lumpini’
Geweldig!
Prachtig geschreven weer, erg leuk om te lezen 🙂
En ja er zijn miljoenen Thai die niet de luxe van een koele airco hebben. Zelf ook één keer bij familie van mijn vriendin in Bangkok geweest, en dat lijkt hier wel aardig op. Een enorme stoompan, zo voelde het aan. Des te meer respect voor hen gekregen.
Geweldig verhaal!
Ik wil volgend jaar als ik mijn pensioen heb voorgoed naar Thailand vertrekken.
Ik zie mezelf een beetje in dit verhaal.
Maar de drang is groot en ga zeker de stap zetten.
Nogmaals een geweldig verhaal!
Beste Ruud,
fijn dat je het verhaal mooi vond.
Laat je dan ook niet afschrikken en ga na je pensioen lekker naar Thailand. De hitte kun je op vele manieren bestrijden en alles went uiteindelijk.
Het is een heerlijk land, en als je de vereiste papierwinkel op orde hebt ( wat zelfs mij nog lukte ) kun je er eindeloos genieten.
Vriendelijke groet,
Lieven.
Inderdaad… de verschroeidende hitte in Thailand.
Het dwingt je letterlijk tot een kalme tempo. Ik loop dan veel langzamer, want anders zweet ik alles doornat.
En toch zou ik graag permanent in Thailand willen verblijven.
Mvg,
Mooi en ook nog eens een realistisch verhaal en toen ik het las schoot het welbekende lied van John de Bever door mijn gedachten.. nl Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht……
Mooi verhaal weer
Haha, Ik zie het al voor me, jij met dat grote bezweete lijf op dat gloeiend hete dak.
Mooi man
Mooi geschreven lieven
Het wordt tijd voor het bezoeken van een ander familie lid zonder airco.
Dan wordt dezelfde sponsor erbij gehaald.
Zo heb ik al meerdere koelkasten geschonken.
Heerlijk, zo’n relaas over de hitte in Thailand waarvan je vast wel wist voordat je ging verkassen. En ga eens na, in de Isaan kan het 45+ C worden.
Ik heb het daar zonder airco kunnen uithouden met de plafondventilator op EEN en mijn hersens op NUL. Kun je leren, echt! Mijn vrouw kon dat niet en sliep in de airco-kamer…
Beste Erik,
dit verhaaltje dateert al weer van vele jaren geleden en sindsdien hebben we bij schoonmoeder in de Isaan vele logeerpartijen doorgebracht met slechts een enkele plafondventilator.
Het is zeker te doen, zoals je zelf al zegt, met verstand op nul en blik op oneindig.
Al moet ik eerlijkheidshalve wel bekennen dat deze plafondventilator een aantal standen hoger stond, om het aangenaam te houden.
Dank voor je reactie, vriendelijke groet ,
Lieven.
Beste Lieven,
Ik heb het al eerder op dit blog geschreven: je bent een van mijn favoriete schrijvers. Maar er is nog een reden waarom ik je verhaaltjes graag lees. Telkens weer ben ik benieuwd naar de reacties van je vrouwtje als je weeral eens onbewust iets gedaan hebt (of nog net niet gedaan hebt), dat niet geheel strookt met haar zienswijze. Of een “Thaise” oplossing vindt voor een probleem dat voor haar eigenlijk geen probleem is. Mijn echtgenote heeft een vrijwel identieke gedachtegang en ik verbaas er mij na dertig jaar nog steeds over. Ze zegt altijd tegen mij dat ik teveel nadenk. En misschien heeft ze wel gelijk.
Maar laat ons gerust verder genieten van je geweldige verhaaltjes.
Beste JosNT,
je hebt helemaal gelijk als je zegt dat we misschien teveel nadenken. Maar ik zal wat dat betreft nooit echt ‘Thais’ worden, want ik hou ervan zaken vooraf te regelen, en niet ergens totaal onvoorbereid naar binnen te stappen zoals mijn vrouw wel graag doet.
Ik ben dan ook degene die bijvoorbeeld véél te vroeg en al flink gestresst op Schiphol staat voor een vlucht naar Bangkok, terwijl zijzelf vlak voor de security-check nog vrolijk allerlei tupperware-bakjes opentrekt om van thuis meegebrachte Thaise kliekjes te verorberen.
Zonde om weg te gooien volgens haar.
Op die momenten zou ik willen ook zo relaxed te kunnen zijn, maar dat niveau ga ik nooit bereiken, daar ben ik veel te rechtlijnig voor.
Dank voor je mooie reactie,
Vriendelijke groet, Lieven.
Ps, in een volgend stukje, afspelend op hetzelfde adres, zul je zien dat mijn vrouw mijn gedachtengang soms óók niet kan volgen..
Beste Lieven,
Ik herken mij volledig in je antwoord. Dus ook wat betreft rechtlijnigheid en vooruitziendheid. En dat lijkt logisch want als westers sterrenbeeld ben ik schorpioen en voor de Chinezen een os. Lager kan ik niet vallen. Haha.
Voor de nacht is er een goede oplossing tegen de hitte.
Drenk een grote handdoek, liefst zo groot als jezelf, volledig in water.
Ga daar in bed onder liggen, naakt, of wat maakt het uit, in je slip.
Word je dan nat? Ja, in het begin wel, maar het is maar water.
Worden de lakens nat en zelfs het matras? Ja, maar, nogmaals, het is maar water.
Je bent dan koel tot ongeveer 3, 4 uur ’s nachts. Daarna kun je het mogelijk uitzingen en anders herhaal je de truc.
Ik heb dit in Nederland vaak zo gedaan en het werkt prima. Zelf bedacht, maar het zal wel bekend zijn.
Hoi Lieven,het was weer een mooi verhaal. Echter,toen ik de titel van het stukje las ,dacht ik dat het een geheel ander verhaal zou zijn,omtrent het platje van jou zwager…. Ik wacht rustig af op een volgend prachtig geschreven stukje van jou. Erik had dat vele jaren geleden ook in zich,een verhaal te schrijven waar de lezer van het stukje het zelf ook meemaakt. Vriendelijke groeten, Ron Swaab