Zondagen in Isaan

Het is zondag bij valavond en De Inquisiteur zit met volledig gezin in de achtertuin. Heerlijk temperatuurtje, iets onder de dertig graden, een heel zacht briesje. Krekels, kikkers en enkele vogels zorgen voor een aangenaam achtergrondgeluid. Het is nog net voldoende licht om in het bosje achteraan een schaduw over een tak te zien lopen, kruipen of springen, je hebt er het raden naar wat voor beest het is.

Buiten de natuurlijke geluiden is er niks storend. Geen lawaai van auto’s of bromfietsen, geen machines te horen, zelfs geen muziek. Het geurt fris en zomers want niemand stookt een vuurtje, niemand is aan het koken op houtskool. Zelf zijn we ook stilletjes, tevreden met onszelf en met elkaar. Geen mobiele telefoon in de buurt, gewoon genieten. Ieder met zijn gedachten, vredig, De Inquisiteur droomt weer over elfjes wanneer de vuurvliegjes verschijnen na het invallen van de duisternis.
Dit leven is goed.
Het was een wijs besluit om de shop op zondag te sluiten, zeven dagen op zeven was te veel.

Toen we dat besluit namen, maakten we ook een afspraak. Deze zondagen zouden we als gezin besteden, en omdat we beiden beseften dat iedereen daar wel andere ideeën over heeft, moeder, dochter en De Inquisiteur, zouden we om beurt mogen kiezen wat we zouden doen.

De eerste maal trokken we op verzoek van de dochter richting Sakon Nakhon. Dat is de dichtst bijgelegen stad van formaat, op zowat negentig kilometer van het dorp. De tiener wil moderner vertier, begrijpelijk, stilaan worden de aankomende generaties in Isaan zich ook bewust van andere geneugtes des levens.
In plaats van het bij elkaar zitten op een rieten matje op de grond, waar ze spelletjes spelen. Of ver van de wereld starend naar hun mobieltje, voor uren. Of beetje hangend en steunend toekijken wat volwassenen aan het doen zijn. Want veel initiatief nemen ze niet, er is hier eigenlijk weinig opwindend te doen voor meisjes van twaalf.

In de late voormiddag de auto in en eerst de ellendige, drie kilometer lange weg richting stadje. Oude ‘macadamweg’, zoals dat in Vlaanderen genoemd wordt, betonplaten tegen elkaar aangelegd. Vol putten en kuilen die, na drie regenseizoenen die De Inquisiteur hier meemaakte, erg diep geworden zijn want er wordt niets hersteld. Er zijn ook veel nieuwe kuilen bijgekomen, je kan geen kant op, je moet erdoor. De normaal witte betonpanelen zijn rood uitgeslagen door overstromende modder. De weg heeft ook een beetje een geheimzinnige atmosfeer door de dichte bebossing rondom. Zware takken, dicht bebladerd, hangen over de weg, maken de blauwe lucht onzichtbaar, het is er vrij donker. Je hebt tien minuten nodig om een armzalige drie kilometer te overbruggen.

Vervolgens krijg je een aangename gewestweg. Bochtig, doorheen het platteland, je doorkruist verschillende dorpen die zowat hetzelfde lijken maar toch altijd ergens iets speciaals hebben. Het ene dorpje heeft houten kraampjes aan de kant van de weg waar ze insecten en andere exotische etenswaren aanbieden. Het volgende dorp is gespecialiseerd in het maken van bamboe sala’s. Houten huisjes ook, mooi ogend die je direct in je tuin wil zetten alhoewel ze geen enkel nut zouden hebben. Of bieden ze stenen sierpotten voor planten aan. Of stenen beelden, fleurig gekleurd : kippen, giraffen, tijgers, olifanten, Boeddha’s, … in massa tentoongesteld. Dan weer fruit- of groentenkramen, het aanbod verandert afhankelijk van de seizoenen. Hangmatten, in alle kleuren en formaten.
‘Natuurlijk gereedschap’ zoals De Inquisiteur dat noemt : handgemaakt van bamboe en hout. Borstels, manden, ligtafels, visfuiken, … alles hangt gezellig door elkaar, als je er stopt is er zo veel keuze dat je meer koopt dan nodig.
Altijd leuk om doorheen die dorpen te rijden want veel te zien.

Na vijfendertig kilometer komen we op een grotere baan, twee maal twee rijvakken, kan je lekker vlot gaan rijden. Doch ondertussen is De Inquisiteur op drie jaar waarschijnlijk al een paar duizend baht kwijt, ‘geflitst’ en even verder van de weg genomen. Hij komt er altijd vanaf met tweehonderd bahtjes, na een goede les de eerste maal.
Bij de politiefuik kiest De Inquisiteur de rechtse kant, in de hoop dat het dan te lastig is voor de officier van dienst om hem aan de kant te halen.
Raampje open en een struise politieagent, schitterend in zijn gesteven uniform, pet diep naar beneden en met een ogen-verbergende zonnebril, brede glimlach. ‘Te hard gereden sir’. ‘Ik ?’ ‘Hoeveel ?’ ‘Honderddrieentwintig sir’. ‘Hebben jullie een foto ?’
De Inquisiteur denkt gewonnen te hebben doch de glimlach van de officier verbleekt slechts een beetje. Achter De Inquisiteur’s wagen staat al een rijtje van zes, zeven wachtenden. En ja, naar de kant van de weg verwijzen zal lastig zijn want links van hem staat een even grote rij met slachtoffers. De Inquisiteur trekt overmoedig alle registers open. ‘Hebben jullie een officiële tolk ?’
Hopende dat de agent hem dan zal laten gaan, dat zou de man van zijn lucratieve bijverdienste halen.
Hij blijft oosters geheimzinnig, denkt even na, en vraagt dan of De Inquisiteur de rest van de dag aan de kant wil wachten om nadien mee te gaan naar het politiekantoor. Nee dus, beetje zielig glimlachend moet De Inquisiteur toegeven dat hij dat niet ziet zitten. Dan tweehonderd baht graag.
Vanaf toen heeft De Inquisiteur nooit meer geargumenteerd maar braafjes betaald.

Anderhalf uur na vertrek zijn we in Sakon Nakhon, waar volgens De Inquisiteur weinig te zien is. Buiten een piepklein soort Chinatown, maar dat kan aan Bangkok niet tippen. Doch er is wel een groot shoppingcenter, Robinson. Welk, buiten het traditionele aanbod van multinationale merken die vervelend genoeg over de ganse wereld dezelfde beginnen te worden, ook veel restaurants heeft.
Dochterlief wil KFC. Vind ze exotisch, zowat haar variant op wat de rode-mieren-met-eitjes is in de ogen van De Inquisiteur. Vervolgens langzaam slenteren doorheen de shoppingmall., De Inquisiteur heeft het lief en dochter de term ‘windowshopping’ aangeleerd. Was lastig, want ook Isaaners zijn gevoelig voor de lepe marketing. En dan naar de bioscoop. Spotgoedkoop en toch modern comfortabel. Uiteraard het volume op maximum.
De film ? Dochterlief had iets Thais uitgekozen. Thais gesproken, geen ondertekst. Na tien minuten was de farang de draad kwijt. Ook het onderwerp was typisch : geesten. Maar De Inquisiteur had plezier. In de schrikreacties van zijn twee gezellinnen. Het lief had die sjaal niet tegen de koude meegebracht blijkbaar – die hield ze aanhoudend voor haar ogen tijdens de geesten-scènes … .

De tweede zondag was het lief haar keuze om naar de <naam tok Chet Si> te gaan, een natuurpark met waterval. Er zijn drie ‘verdiepingen’ die je bergopwaarts wandelend, doorheen bossen en rotsen, kan overbruggen, maar met Thaise mensen hoef je nooit ver te lopen, we blijven plakken op de eerste verdieping. Lekker tussen uitgesleten rotsen in het stromende water naar beneden glijden, een natuurlijke wildwater baan, om dan in een diepe poel te plonsen. Heel wat avontuurlijker dan die kunstmatige dingen want geen regeltjes, geboden of verboden.
Mooie omgeving, luieren in de ondiepere poeltjes onder de bomen, en omdat we er vrij vroeg waren was het redelijk rustig, we waanden ons alleen. Grappig was dat schoonbroertje, natuurlijk moest die mee van eega, zijn broek tijdens onze veelvuldige afdalingen in de wild waterbaan aan de achterkant open scheurde en hij de rest van de dag met een handdoek moest rondlopen … . Doch de honger roept, we gaan verder na enkele uren waterpret.

We zitten in de omgeving van Buen Khan, prachtige streek. De rijstvelden zijn verdwenen want heuvelachtig. Hier verbouwt men rubber, eindeloze gecultiveerde bossen. In de verte hangen de integrerende bouwsels van Phu Tok, een tempelcomplex, tegen een bergwand aan. De Inquisiteur is enthousiast maar wordt terecht gewezen : vandaag is het dochter’s keuze. We rijden door, naar een zeer groot meer, erg bekend bij de lokale bevolking. Lekker Thais-toeristisch ingerichte restaurants die elkaar beconcurreren met een identiek aanbod : gezellige aan elkaar geregen bamboe-sala’s aan de rand van het meer. Een enorm menu, tot groot jolijt van De Inquisiteur, van Thai food, niks Isaans. Heerlijke soepjes, vissen, schaaldieren, krabben, garnalen.
Alleen is het zitten aan het kniehoge tafeltje nogal lastig voor De Inquisiteur, die dat opgeeft na een uur kreunen, steunen en zuchten. En zich in de aanwezige hangmat vlijt om vervolgens prompt in slaap te vallen. Schoonbroer en dochter gaan dus maar jetskiën, het lief moet zich naast De Inquisiteur gevlijd hebben want ze ligt naast hem wanneer hij een uurtje later wakker wordt.

Vrije zondag nummer drie was het de farang zijn beurt en hij besloot om thuis activiteit te ontwikkelen. Barbecuen in de tuin, vissen eten uit onze vijver. Met het vangen hadden we enorm veel plezier want afspraak was om zonder schepnetten te werken.
De vis was heerlijk, De Inquisiteur had enkele grotere exemplaren op aluminium folie gelegd, gemixt met groenten en kruiden, de aluminiumfolie dicht gewikkeld en ze vervolgens op het vuur gelegd. Dat kennen ze hier niet maar het werd uitermate gewaardeerd.
Nadien hielden we een soort badminton tornooi, zonder net, zonder lijnen, maar met scheidsrechters, om beurt. Die schandalig grappig partij kiezen indien nodig. Want uiteraard waren er kinderen uit het dorp op het tuingestoei afgekomen, en die hou je toch niet buiten?
Om vervolgens, ’s avonds, met z’n tweetjes heerlijk languit te luieren in de hangmat. Ieder met een koel biertje in de hand. Samen ‘Face-booken’. Zij de meldingen van familie en vrienden lezen en beantwoorden, hij, op liefjes verzoek, zoeken naar voorbeelden van kleine zwembaden.

Zeg nu zelf, weinig of niets te doen in Isaan?