“Zijn we er toch ingetuind?”
Foto: Sita BunLom
Er zijn van die uitspraken in de Nederlandse geschiedenis die zich hebben weten vast te beitelen in het collectieve geheugen.
Wat te denken van “Mijn God, heb medelijden met mij en met dit arme volk”, toegeschreven aan Willem van Oranje, vader des vaderlands, na te zijn neergeschoten door Balthasar Gerards. Of “Dan liever de lucht in”, de naar verluidt laatste woorden van luitenant Jan van Speijk tijdens de Belgische opstand, toen hij zichzelf en tientallen anderen opblies door een sigaar in een kruitvat te steken. Kortom: een volksheld. En Colijn in 1936: “Er is voorshands nog geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn.” Enkele jaren later brak de Tweede Wereldoorlog uit…
Meer recent is “Zijn we er toch ingetuind.” van Herman Kuiphof. We noteren de 43e minuut van de WK-finale Duitsland-Nederland in 1974, München. Na twintig seconden herhaalde Kuiphof deze woorden, die profetisch bleken te zijn. Er was nog een hele tweede helft te gaan, maar de commentator wist kennelijk al zeker dat Oranje het niet zou redden en dat kwam uit.
Ik was niet van plan om erin te tuinen toen ik in Soi Watboon, Jomtien, gezellig aan een tafeltje zat met een barmeisje. Want ik wist het wel: soms komen er piepkleine kindertjes voorbij met een boeketje met twee roosjes (of tulpen, echte mannen zien het verschil niet eens). Om 11 uur ‘s avonds, terwijl ze al lang in bed hadden moeten liggen. Morgen weer naar school en zo. Terwijl het met armoede niets te maken heeft, de ouders komen steevast aanrijden in peperdure auto’s, laten de kinderen los om ze even later weer op te pikken en naar de volgende soi te brengen.
Maar daar kwamen ze aanhuppelen. Kennelijk twee zusjes waarvan degene die achteraanliep zo klein was dat het amper leek te kunnen bestaan. Bloemetjes in de aanbieding, en dan smelt je toch weer. Hoeveel voor twee stuks? 100 baht? Beetje veel hè? Maar je gaat geen keiharde onderhandelingen aan met zulke jonge meisjes, dus we betalen het wel weer. De kindjes liepen door om al na vijf minuten terug te keren. Zonder bloemetjes.
Ik gaf het boeketje flora aan het barmeisje, maar ze keek niet eens zo heel blij. “mama, papa big car”, zei ze. “Ben ik er toch weer ingetuind”, dacht ik toen. Aan de andere kant: Thailand is een vechtmaatschappij waarin iedereen probeert te overleven. Deze mensen -de ouders- doen dat ook en ik onthoud me daarom van al te negatieve waardeoordelen.
Wat later rekende ik af en vervolgde mijn eigen eenzame weg naar mijn condo. “Zijn we er toch ingetuind.” leek het ergens vaag te klinken. Voor de zekerheid keek ik naar boven, maar zag alleen de sterrenhemel.
Over deze blogger
- Eric van Dusseldorp (1960) woont in Jomtien en werkt als online daytrader. Daarnaast is hij sinds 1983 dammedewerker bij de Telegraaf Media Groep (vijf dagbladen). Hij vindt het leuk om interessante feiten uit de geschiedenis op te diepen, te onderzoeken en uiteindelijk uit te werken tot prettig leesbare verhalen op bijvoorbeeld de toonaangevende geschiedenissite Historiek. Overige hobby’s: dammen, (kinder)liedjes en limericks maken, genealogie en schrijven op JOOP (opiniesite), Thailandblog en enkele Facebookgroepen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand5 november 2024Godfried, het beschuitje en het mobieltje
Leven in Thailand30 oktober 2024Sneeuwballen in Thailand, een verdienmodel
Leven in Thailand6 oktober 2024De avonturen van kleine Emmy
Leven in Thailand9 juli 2024Thaise limericks
Aan de andere kant: Thailand is een vechtmaatschappij waarin iedereen probeert zo veel mogelijk geld bij elkaar te schrapen, denk ik meestal.
Firma list en bedrog meer is het niet, barmeisje toch wel een tip gegeven voor het advies?
Zie hier in Korat [mijn regio] toch al jaren regelmatig het ‘nee dank je’ gebaar bij bloemetjes rauwe pindanoten, flesjes, nog meer op gelengde sinaasappelsap en diverse andere zeer onduidelijke zaken.
Een simpel stil zwijgend handpalm gebaar en doorgaan waar je mee bezig was.
Spijtig dat jonge kinderen voor hun tiende jaar de kreet ‘Zo kan het ook’ al goed begrijpen.
Inderdaad
Ik probeer het ook as f te wimpelen
Maar hou er altijd een dubbel gevoel aan over.
Wat te doen? Soms koop ik geen bloem, maar wel een bord rijst
Is super moeilijk gegeven.
Wat doen jullie daarmee?
Graag feedback
In het verleden vaak toch wat gekocht, omdat ik gewoon niet wist hoe het werkte. Nu koop ik niks meer wat zij aanbieden. Wat ik weleens doe is wat lekkers kopen en dit overhandigen. Doe dit dan wel meestal bij jonge kinderen waarvan ik vermoed dat zij hiervoor misbruikt worden door ouders/familie leden.
‘De ouders komen steevast aanrijden in peperdure auto’s’, schrijf je Eric. Ik denk dat hier sprake is van mensenhandel en uitbuiting van kinderen. Wezen? Buitenlanders? In de auto zit de uitbuiter. Ik las daar diverse berichten over in de pers. Kom je om 11 uur ’s avonds jonge kinderen tegen die dingen verkopen, bel de politie. Dit kan echt alleen crimineel zijn.
Ja Tino,
En denk jij dat die komen??
Paar jaar geleden trof ik 2 Nederlanders in de “Box”-tent in Chiangmai.
Één van die makkers kocht alle blommen dat het kindje in haar armen geklemd had met de woorden:
“en nu naar huis meiske”
Hoe dom kun je zijn?
Op dat moment schaamde ik me Nederlander te zijn.
Maar wellicht deed die ‘makker’ dat omdat hij vond dat het kindje thuis in haar bedje moest liggen en hij dus tegen kinderarbeid is. Zo te lezen (en nu naar huis meiske) bedoelde hij het dus goed. Niet te snel oordelen.
Och ja Tino, we laten ons toch zo graag beduvelen. Sommigen wonen in een kast van een villa!
https://www.youtube.com/watch?v=pY0U_LC7fl4
@Tino
———————
Maar is kinderarbeid verboden in Thailand?
Zo ja, dan heeft de politie heel wat te doen.
Zo nee, dan komt de politie echt niet in actie.
Heel moeilijke situatie,
wat komt er van die kindertjes terecht als bloemetjes verkopen niet meer loont.
Ik moet er niet aan denken..
Natuurlijk was dat barmeisje aan de zijde van Eric niet blij met die tulpen. Ze had veel liever die 100 baht gehad.
..ik hoorde dat het ook geen thaise mensen zijn.. . In Pattaya heb je ook bedelende moeders , die laat op de avond met babies langs de drukke weg in de smerige uitlaatgassen op een kleedje zitten te bedelen .. . Nog triester !.. . Deed de thaise overheid daar maar wat aan..
Toch zeker wel 10 jaar geleden zag ik op Sukhumvit opeens een explosie van bedelende kinderen. Ik geef niets want zo houd je het bedelen in stand, Word ik even verderop door een jongedame gevraagd voor de Tourist Authority wat ik van Bangkok vind. Mooi, maar het is een schande dat al die kinderen hier ’s avonds bedelen, ze horen op tijd naar bed en naar school te gaan. O, maar het zijn geen Thaise kinderen hoor, ze komen uit het buitenland. Toen kwam er rook uit mijn oren, hoeven die kinderen niet naar school?
Inmiddels is het geen geheim dat er gewoon bendes zijn die de kinderen laten bedelen. Komen ze met te weinig terug dan worden ze mishandeld. Dus alleen als niemand wat geeft komt er een einde aan dezze praktijken.
.zouden we , misschien met hulp van Thailandblog geen brief/ handtekeningenactie naar de thaise ambassade kunnen sturen ?.. , dat nederlandse toeristen zich zorgen maken om de kinderen ?.
Niet alleen de toerist stapt daar met open ogen in, maar de Thai heeft vaak ook zoiets van schenken en wegkijken, bedelen is verboden in Thailand, maar werken mag je al op zeer lage leeftijd dacht iets van 15 jaar.
Je ‘familie’ helpen is helemaal ‘grijs gebied’
Niets geven of in natura [drinken en eten] werkt het beste.
Zolang restaurant bar uitbaters er niets van zeggen zou ik als toerist er zeker niet veel meer aan doen.
Politie hier in Korat is daar af en toe mee bezig heb ik de indruk.
De olifanten komen hier met hun eigenaren langs de restaurants net als volwassen mensen maar soms ook kinderen.
Weigeren en als ze aan blijven dringen de eigenaar of personeel erop wijzen.
Denk dat het ook voor de Thaise wetgeving dweilen is met de kraan open en dat de ‘Nederlandse toerist zich zorgen maakt’ alleen maar heel veel irritatie geeft.
Het eigen spiegelbeeld zit meestal onderin de tas.
Werken op zeer lage leeftijd is wettelijk toegestaan in Thailand? We leren hier elke dag iets bij.
Werken op jonge leeftijd mag dan wel niet maar als je het scholing noemt dan mag alles.
Mijn zoon moet in het weekend vele uren maken om testen op school te maken. Je zou mogen hopen dat het geleerd zou worden in 36 uur per week zoals een werkweek in meer landen is en een dag of wat vrij.
In Nederland mag je toch ook al werken vanaf 15 jaar?
In Nederland mag je vanaf je 13e al werken, lichte werkzaamheden. Voor 12 jarige geldt dat als ze een werkstraf hebben ze dit al morgen doen. Beetje raar trouwens want wil je als 12 jarige oppaswerk doen of klussen dan mag het niet maar als straf door de overheid opgelegd juist weer wel.
In de basis noemt men het ‘klusjes’ want ze horen op school te zitten in hoofdzaak.
Op papier zit er ook niet heel vreselijk veel verschil in uitvoering tussen Nederland en Thailand.
De uitvoering in de praktijk van deze wetgeving kan wel heel anders zijn.
De zogenaamde kleine lettertjes.
De buren van mijn vrouw haar winkeltje hebben jaarrond afwisselend ‘neefjes’ die wat werkervaring op doen [lees voor vergoeding in natura heel de dag en avond ‘klusjes’ doen].
Het leven is niet altijd een bedje met rozen.
School is al lang uit dat koppie gepraat.
Kan mij het nog voor de geest halen toen ik van die leeftijd was, de ouders of die van je schoolvriend met een bedrijf zagen het graag even wat ‘klusjes’ zes dagen in de week.
Voor en na schooltijd en op de zaterdag trouwens want ja je moest wel ‘papieren’ hebben natuurlijk.
https://bit.ly/3V9ny50
Ik kom al meer dan 30 jaar in Thailand en heb nog nooit iets gekocht of gegeven aan die kinderen of aan bedelaars.
En toch zijn er bedelaars die dusdanig bedelaar zijn dat ze dat echt zijn, als iemand nog begrijpt wat ik bedoel. Ik bedoel: soms zie ik Thaise mensen wat aan die bedelaars geven. Het gaat dan om mensen die, ook naar mijn indruk, echt helemaal niets hebben. Als ik dat zie, dan ben ik geneigd om wel wat te geven. Thailand is geen Nederland hoor, no-haves worden op geen enkele manier beschermd.
Daar heb je gelijk in, maar ik kan dat niet zien. Ik geef in Nederland ook niet aan goede doelen. Zeker niet met een directeur die meer dan een ton verdient. En ook niet aan Afrikaanse landen met een miljardair als president.