Ziekenhuisbezoek
SweetLeMontea / Shutterstock.com
Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de Hollander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Nederland niet zo gauw zal meemaken.
Ziekenhuisbezoek
Mijn vrouw moest een keer voor controle naar het ziekenhuis en ik ging gewoontegetrouw met haar mee. Toen ze terugkwam van haar arts bedacht ik mij dat ik op mijn heup een flinke moedervlek had die wat onrustig was geworden. Het kon geen kwaad om daar een arts naar te laten kijken.
Na een bezoekje aan de receptie kon ik naar een arts die dat wel weg wilde halen. En hij zag nog drie andere plekjes waarvan het ook geen kwaad kon om die weg te halen. Het was al kwart over twaalf geworden en de arts zei dat hij eerst ging lunchen en dat hij daarna aan het snijwerk zou beginnen. Mijn vrouw en ik gingen ook wat eten en om één uur waren we weer terug.
Om kwart over één kwam er een verpleger met een rolstoel aanzetten die me naar de operatiekamer bracht. Daar nam een verpleegster het over en ik moest me omkleden in een operatiegewaad. Vervolgens bracht de verpleegster mij naar de operatietafel waar ik op moest liggen; de armen van de operatietafel werden uitgeklapt en mijn polsen werden daaraan vastgebonden (is dat normaal?). Ook werd er een stuk textiel boven mijn borst gehangen zodat ik niets kon zien van de operatie. Even later kwamen er nog twee zustertjes bij, de arts die mij die ochtend onderzocht had en een tweede arts. Met z’n tweeën begonnen ze te snijden, al kon ik dat niet zien en ook niet voelen door de plaatselijke verdoving. Op een gegeven moment kon ik echter wel ruiken wat ze aan het doen waren: dichtschroeien van mijn bloedvaten.
Na afloop kreeg ik pijnstillers mee (niet nodig gelukkig) maar tot mijn grote verbazing geen antibiotica; gelukkig had ik een arts getroffen die zoveel vertrouwen had in zijn kunde dat hij dat niet nodig vond. Hij bleek gelijk te hebben.
Wel even wat anders dan wat ik in Nederland zo’n 15 jaar geleden heb meegemaakt voor een soortgelijk geval. Eerst naar de huisarts natuurlijk en daarna naar de dermatoloog. Maar door de enorme wachtlijsten kreeg ik die man pas na maanden te zien. Weer een maand later eindelijk actie. Wat in Nederland maanden in beslag nam, kostte in Thailand net twee uur. Overigens wil ik daarmee zeker niet aangeven dat de medische verzorging in Nederland ondermaats is.
Nu betrof mijn ervaring een particulier ziekenhuis in Ubon, maar wel één waar naar schatting slechts 1% van de bezoekers farang is. Het is daar dan ook lang niet zo duur als in sommige ziekenhuizen in Bangkok en Pattaya. Ik ben ook wel eens in een overheidsziekenhuis geweest, daar was het wanhopig druk en kon ik mij niet voorstellen dat de patiënten goede zorg kregen.
Onlangs ben ik echter naar een nieuw en ruim opgezet overheidsziekenhuis even buiten de stad Ubon geweest en daar heerste een weldadige rust en waren lang niet alle bedden bezet. Ook waren er genoeg verpleegsters. Toch bleven ook daar familieleden dag en nacht bij de patiënt, maar dat leek mij niet echt nodig. Het was waarschijnlijk meer een kwestie van plichtsbesef en gewoonte, neem ik aan.
Over deze blogger
- Geboren in 1950, in Thailand getrouwd in 1977, geëmigreerd in 2011. Twee geweldige kinderen en 5 lieve kleinkinderen. We wonen nu met z’n tweeën in de Isaan met de eerste buren op zo’n 250 m. Al 5 jaar zijn we zelfs de provincie Ubon niet uit geweest. Uitgaan: een paar keer per maand uit eten. Saai? Geïsoleerd? Nee. Op de foto is te zien hoe ik hier leef: buiten, omringd door natuur, luchtig gekleed, naar m’n zin en op z’n tijd bezoek, zoals van achterkleinkind Nalin. “Achter”, omdat haar moeder ons oma en opa noemt. Hobby: zoeken naar betrouwbare nieuwsbronnen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand1 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand (165)
Leven in Thailand17 oktober 2024Je maakt van alles mee in Thailand (155)
Leven in Thailand28 september 2024Je maakt van alles mee in Thailand (147)
Achtergrond23 maart 2024Is sporten in een tropisch klimaat verantwoord op je oude dag?
Ook MIJN ervaring: de wachttijden in NL worden in dagen en in TH in minuten uitgedrukt, waarbij ook nog eens de behandeling achter elkaar door gaat en in NL diverse keren terugkomen. De tijd, die de patiënt daaraan besteedt, heeft nog nooit ene medische behandelaar geïnteresseerd.
Kennis, kunde en apparatuur… ach, dat verschilt niet zoveel.
Hallo Hans,
Kun je misschien specifieker zijn over welke ziekenhuizen je het hebt en waar ik ze kan vinden. Ik weet het Sanpasit en het Ubonrak. Ben benieuwd naar dat ziekenhuis buiten Ubon.
grt
Het Ubonrak is inderdaad het ziekenhuis waar ik zelf goede ervaringen mee heb. Dat ziekenhuis buiten Ubon is โรงพยาบาล 50 พรรษา มหาวชิราลงกรณ. Je gaat vanaf de rondweg de 2050 in noordelijke richting op en vervolgens na 1.5 km ga je naar rechts. Dan is het nog ongeveer een kilometer. Er is ook voldoende parkeerruimte.
Wat de schrijver met dit verhaal wil aantonen is me niet helemaal duidelijk.
Dat je vaak snel geholpen wordt klopt als een bus.
Of de behandeling medisch gezien noodzakelijk is, is vaak zeer twijfelachtig.
De overdaad aan medicijnen die je meekrijgt slaan nergens op.
In de zes jaar dat ik hier woon heb ik te veel en te vaak bij bekenden gezien hoe de Thaise artsen functioneren . De paar goede, die er ook zijn, kunnen het geklungel van de rest niet compenseren.
Dus gebruik je gezonde verstand als je hier naar de dokter gaat.
Antibiotica zijn bij zo’n ingreep absoluut niet nodig en zelfs gecontraindiceerd.
Volgens mij is een Thai veel geduldiger dan een Nederlander en ik moet zeggen na een aantal bezoeken aan verschillende ziekenhuizen heb ik dat overgenomen.
Na afgifte van bloed smorgens vroeg kun je rustig wat gaan eten om na de middag een keer met de doktor te praten of voor die tijd nog een mri of röntgenfoto te laten maken.
Ieder bezoek begint met bloeddruk meten en gewicht en in sommige gevallen houden ze de temperatuur meter ook nog bij je oor.
De artsen die in de privé ziekenhuizen werken doen dat ook in de overheids ziekenhuizen waar ze dan volgens mij 1 of 2 dagen draaien.
Dat het hier slechter zou zijn als in Nederland slaat nergens op, hoezo uitkijken!!
Mijn vrouw en ik zijn hier altijd en overal goed geholpen. Maar als iemand dan geen vertrouwen er in heeft gaat hij toch fijn naar Nederland , reken wel op een langer verblijf met al die terug roep acties om het er vooral voor de arts en het ziekenhuis interessant €€€€ te maken.
Ik kan die uitspraak van peter in dit geval bevestigen. Zit zelf namelijk in een situatie, dat ik zelf niet meer weet wat nu goed en niet goed is. Lig zelf op dit moment in hhet hospital, infectie voet wat nu bijna 4 maanden duurt. Volgegoten met medicijnen. Dit naar aanleiding van een ongeluk 6 jaar geleden waar tevens fouten zijn gemaakt. Kosten van een breuk enkel met metalen plaat meer dan 100.000 bath.
Wij komen ook al jaren de eerste 3 maanden van het jaar in Thailand. En omdat ik oorproblemen heb moet ik minstens 2x de oorarts bezoeken. In Nederland duurt het meestal een week of 4 tot 5 voordat ik de eerste keer terecht kan. In HuaHin ga ik naar het ziekenhuis en wordt gelijk geholpen zonder afspraak en krijg dan een afspraak om over een week of 5 nogmaals te komen. En indien nodig gewoon eerder komen, zonder afspraak.
Is er een biopt ingestuurd, om te kijken of de uitsnede ‘schoon’ is geweest? Is er nog nacontrole geweest? Dat zijn zaken die ook bij (vermeende) huidkanker aan de orde zijn.
Dat is inderdaad gebeurd. Gelukkig schoon.
Het is normaal dat je armen bij de polsen worden vastgebonden op de operatietafel, zowel in Nederland als in het buitenland. Ik heb de twijfelachtige eer om in Thailand, Laos, Indonesië en Turkije geopereerd te zijn geworden.
Ik ben nu 3 x geopereerd in Thailand maar nog nooit zijn mijn armen vastgebonden…..
Je gaat inderdaad niet gauw meemaken in Nederland dat je direct terechtkunt. Ik heb ervaren dat je in Nederland op een drie maanden wachtlijst komt terwijl je in België dezelfde dag nog geholpen kunt worden (voor een oogaandoening, dus urgent genoeg).
Het probleem zit vooral hier (in Nederland), door een beleid wat kennelijk gericht is op beperking van het aanbod. Voor onze Belgische lezers zal e.e.a. volgens mij minder bekend voorkomen (want in België geen issue).
Niettemin leuk om te lezen over ziekenhuizen in Ubon; als we in Thailand zijn komen we daar regelmatig en ik vraag me vaak af waar we terecht zouden kunnen in geval van nood.
Ik herken het verhaal over die zakken medicijnen. Heb ook een aantal keren te maken gehad met een Thais ziekenhuis (RAM) Chiang Mai. Na overleg met Nederland kon soms de helft worden geschrapt en de andere helft drastisch worden verminderd.
De snelheid waarmee je in Thailand behandeld wordt is fenomenaal. Zelfs in het Hua Hin hospital, waar ergens anders al over geschreven werd, zijn de lange wachttijden toch te verkiezen boven de afspraken waarbij je maanden moet wachten voordat je de arts ziet.
Maar dat ook hier foute diagnoses gemaakt worden, valt niet te ontkennen. Nu hoefde ik tot nu toe niet voor een ernstige operatie of mankement naar het ziekenhuis, maar toch…
Een jaar geleden waren beide oren dicht. Voor de eerste keer in mijn leven. Dus ik werd een beetje onrustig hierdoor.
Ik weet niet meer precies wat ik gedaan had, maar uiteindelijk ben ik naar het Hua Hin Hospital gegaan en werd snel door een arts “geholpen”. Kreeg een recept voor een (volgens mij) anti-biotica, dat ik in mijn oren moest laten druppelen. De “infectie” zou dan snel verholpen zijn.
Het werd alleen maar erger.
Ik wist wat ik wel wilde hebben: gedistilleerd water en een injectiespuit zonder naald. Uiteindelijk vond ik een apotheek die dat had en voor weinig geld had ik twee uur later mijn oren schoon gespoten en mijn gehoor terug.
Mijn vrouw kwam een paar jaar geleden terug van een artsbezoek in het Pranburi ziekenhuis. Een paar zakken vol met pillen had ze bij zich. Ik heb toen de namen daarvan op internet opgezocht, omdat ze zich niet goed voelde ná het slikken van voorgeschreven medicijn. Toen bleek dat één van de pillen die ze moest nemen een doses had dat voor een paard, maar niet voor een mens bestemd was. Véél te sterk.
Ik vertrouw geen enkele arts, zowel in Nederland als in Thailand. Altijd zelf nog eens checken. Er is al te veel ellende gebeurd door foute diagnose van een arts. Ik heb een broer verloren omdat een arts een foute diagnose stelde (aan iets dat hij had kunnen overleven – hij was toen een baby, voordat ik geboren was), mijn grootvader is vervroegd gestorven door foute medicijnen en mijn oudste dochter was bijna gestorven doordat de huisarts meende dat zij zich “maar wat aanstelde”. Toen we haar toch naar het ziekenhuis brachten had zij geluk, een paar uur later had ze dood kunnen zijn. Ze moest meteen aan een infuus.
Dus Thailand of Nederland… er worden overal zwaarwegende fouten gemaakt. Alleen: in Thailand ben je er sneller van af, doordat je sneller geholpen wordt.
Ik ben pas terug uit de Filippijnen. Voor mijn vertrek had ik een rotte kies waar ik wegens de lange wachtlijsten in België (maanden op voorhand moet men een afspraak maken) had ik de tijd nog niet gevonden om er iets aan te laten doen en dus ging ik langs bij een tandarts in de buurt van mijn hotel.
Hij kon direct beginnen omdat er niemand voor mij was dus afspraak, nooit van gehoord….
Na 20 minuten was de tand eruit, bijzonder pijnloos en moest ik het grote bedrag van 1000 pesos betalen
ongeveer 15 euro! De volgende dag merkte ik dat er een deel van de kies was blijven zitten, dacht ik omdat ik iets voelde met mijn tong maar na een tijd merkte ik dat de tand naast de rotte kies een groot gat vertoonde en dus ook aangetast was. Ik dus direct terug de volgende dag en weer was ik de eerste klant en begon hij direct.Die dag was ook zijn assistente aanwezig die gewoon alle instrumenten moest aangeven. Dat was haar enige werk hehe. De tandzenuw was blijkbaar al dood dus hij kon de tand vullen en weer was ik na een 20-tal minuten gered na weereens 1000 pesos armer te zijn. Toen was er al wel een volgende klant binnengekomen. Het tandartsencabinet was trouwens piekfijn in orde en zou bij ons zeker niet misstaan.
11 jaar geleden toen ik voor het eerst op de Filppijnen was had ik ook mijn oude tandprothese laten vervangen door nieuwe tanden. Er waren nog een paar tanden over als aanhechtingspunt voor de nieuwe tanden en er werd een voorlopig plastieken tandprothese gemaakt in afwachting van plaasting van de procelainen tanden een paar dagen later. De plastieken voorlopige tandprothese werd toen doorgeknipt en de definitieve tanden werden gelijmd. Na 11 jaar is er nog geen sleet op die tanden en ik betaalde toen ongeveer een kleine 500 euro voor een zestal nieuwe tanden en het uitnemen van mijn oude prothese elke morgen om te poetsen was voorbij.
Ik heb in Nederland 3 weken!!!!! op een operatie moeten wachten, met een gebroken heup. Er was geen plek, maar het was de “hel”. Ondanks alle pijnstillers. Dat zo iets mogelijk is, in ons koude kikkerlandje.
Zou het dan toch zo slecht niet zijn in Thailand zoals sommigen beweren?
Ik moest onlangs ook bij de tandarts zijn. Telefonisch afspraak gemaakt en was 3 dagen later aan de beurt. Ik moest wat langer wachten omdat er maar één tandarts in de praktijk Engels kan praten. Kostprijs van mijn vulling: 800THB.
Ik hoor inderdaad dat je maanden moet wachten in België vooraleer je verder geholpen wordt. De enige oplossing daar is dat je je via de spoed van een ziekenhuis aanmeldt als het echt niet meer kan wachten.
T. v. Grootel, in Nederland bestaan, helaas, wachtlijsten. In Duitsland zijn die aanzienlijk korter, hoor ik wel eens; dat land heeft 4,5 keer meer inwoners en tien keer meer ziekenhuizen. De zorgstructuur is daar anders dan bij ons.
Heb je jouw zorgverzekeraar om wachtlijstbemiddeling gevraagd om die tijd in te korten? Met de juiste bemiddeling kun je die tijd verkorten; er valt allicht af en toe hier en daar een operatie uit.
Overigens, Thailand heeft wachtlijsten voor de universitaire ziekenhuizen. Maar heb je centen zat voor een commercieel ziekenhuis dan kom je eerder onder het mes. Tja, is dat eerlijk dan?
Mijn vrouw weet me te zeggen dat een Thai die gebruik kan maken van de 30 Baht regeling soms ook vele maanden moet wachten in de staatsziekenhuizen vooraleer ze geholpen worden.
Voor tandbehandelingen duurt het soms meer dan een jaar.
Dus inderdaad, heb je geld dan ben je vlugger aan de beurt. Nee, dit is niet eerlijk.
Mijn vrouw bevestigt dit ook.
Het verbaast mij eigenlijk niet als je de meestal lange wachttijden in staatsziekenhuizen al ziet voor gewone consultaties. Daar zijn er zeker ook een heel deel bij waar verder onderzoek en behandeling noodzakelijk is en dan ontstaan snel lange wachttijden.
Als je geld hebt kan alles sneller natuurlijk, zeker ook in de gezondheidsdienst.
Is dit eerlijk?
Op zich niet natuurlijk en dat vind ik zelf ook.
Langs de andere kant ben ik ook wel zeker dat iemand die dit niet eerlijk vindt en zelf een probleem krijgt waarvan hij/zij wil dat dit snel verholpen wordt ipv weken/maanden te wachten, ook wel sneller zijn beurs zal openen als men de mogelijkheid heeft.
Die zal dan misschien nog steeds wel denken “ik vind het niet eerlijk, maar mijn probleem is toch snel verholpen”
Ik rijd mijn schoonvader ongeveer elke maand naar het staatsziekenhuis in Udonthani.
De wachtrijen zijn inderdaad immens. Laast was er nog een bezoek van een kopstuk van de Move Forward Party aan dit ziekenhuis.
De wachtrij-problematiek is een ingewikkeld probleem met vele dimensies. Een daarvan is niet de medische kan of het aantal zieken maar de logistiek. Voorzover ik het kan beoordelen is er een wereld te winnen met een verbetering van de logistiek. Nu moet elke patient door hetzelfde loket (nieuw, herhalingsafspraak, acuut of niet), allemaal bloeddruk meten op dezelfde plek. vele patieneten in een rolstoel of liggend op een brancard (die niet nodig is), veel lopen van de ene afdeling naar de andere, overal een nieuw volgnummer trekken (zelfs voor het krijgen van de medicijnen). Zaken die telefonisch of digitaal kunen worden afgedaan (uitslagen van onderzoeken dat er niks aan de hand is) gebeuren niet. Het is gewoon een jamboel.
Gisteren: herhalingsafspraak met de cardioloog om alle medicijnen te checken. Aankomst ziekenhuis 8.30 uur. Gesprek met de dokter: 11.15 uur. Medicijnen: 12.15 uur. Thuis: 13.00 uur.