Zeven Thaise pubers op bezoek
Afgelopen vrijdag begon er weer eens een vakantieperiode voor onze zoon Lukin. Tot 26 oktober zijn er geen lessen, dus ruimschoots de tijd om allerlei buitenschoolse activiteiten te ondernemen. Om de vakantietijd in te luiden vroeg hij of hij een aantal vrienden van school thuis mocht uitnodigen, die dan ook zouden blijven slapen.
Geen probleem, ik vond het zelfs wel leuk om een stel pubers in hun vrijde tijd mee te maken. En daar kwamen ze: Bew, Lert, Mai, Speed, Golf, Nu en Lotte, allemaal de korte bijnaam, u wilt hun echte Thaise namen niet weten.
Slapen
Slapen is in ons grote huis geen probleem, zeker voor Thais niet. Drie sliepen er in het ouderlijk tweepersoonsbed, en de rest inclusief Lukin her en der op de grond. Er hadden er nog wel 10 bij gekund, want Thais slapen overal. Nu had ik daar wel ervaring mee, want in de jaren tachtig liet mijn vrouw, die lerares was op een Huishoudschool in Den Helder, 24 leerlingen naar Alkmaar komen. Ik had daar ook een groot huis en die 24 meiden sliepen in de inpandige garage. Nou ja, slapen, wat er van terecht kwam, lol schoppen, muziek maken en zingen was het parool.
Bezigheden
In het begin waren de zeven puberjongens wat schuchter, want ik was voor hen een onbekende farang, maar het duurde niet lang of ze liepen in hun boxershort (met daaronder natuurlijk een onderbroek) door het huis of ze er al jaren woonden. Ze keken met z’n allen naar Thaise vechtfilms, deden wat aan karaoke met Thaise liedjes en vooral waren ze bezig met hun smartphone. Daarbij verslonden ze het nodige voedsel, dronken sloten vol met frisdrank, dat ’s avonds laat voor een aantal van hen nog en beetje vermengd werd met wat alcohol. Twee van de zeven waagden zich in het avonddonker aan een sigaretje.
Inactief
Waar die eerdergenoemde meisjes ’s middags de stad ingingen om o.a. bloemen voor mijn vrouw en sigaren voor mij te kopen, bleken mij Thaise bezoekers bijzonder inactief. Zij hadden toch een mooie strandwandeling kunnen maken, een bioscoop kunnen bezoeken, naar een zwembad kunnen gaan. Maar niets van dat alles gebeurde, lekker onderuit hangen voor de televisie of in de slaapkamer “actief” met hun mobiele telefoon.
Mijn jeugd
Dat ergerde mij een beetje en ik vertelde mijn vrouw, wat ik deed toen ik hun leeftijd had of zelfs nog een stuk jonger. We hadden een vriendenkringetje van 6 jongens, die de buurt op een onschuldige manier “onveilig” maakten. Belletje trekken, appels of peren jatten uit andermans tuin, de parkwachter op stang jagen, het bos in om een hut te bouwen, voetballen op een nog braakliggend bouwterrein, zwemmen in het kanaal en dan vanaf de spoorbrug duiken of springen en ga zo maar door., We waren in ieder geval nooit binnen en altijd buiten bezig. We kwamen ook altijd later thuis dan afgesproken en de uitbrander hoorden we geduldig aan, draaiden ons om en de volgende keer toch weer te laat te komen.
Gesprek
Ik moest wat bedenken om de jongens uit hun mobiele wereldje te halen en besloot om een gesprek met ze aan te gaan. Televisie uit, mobieltjes uitgeschakeld zaten ze op zondagmorgen rond mijn bureau. De jongens stelden zich voor (de namen heb ik al genoemd) en zij vertelden één voor één uit wat voor gezin ze kwamen. Alle jongens – op onze zoon Lukin na dan – hebben Thaise ouders. Twee jongens hebben ouders met een verleden uit de Isaan en een ander met het zuiden van Thailand. Alle jongens hebben één of twee broertjes of zusjes. Twee jongens (Speed en Lotte) hebben verkering met een “girlfriend”, ik vond het gepast om te vragen of die verkering ook seksuele activiteit inhield, maar eigenlijk weet ik het antwoord wel, ja dus! Alle vaders werkten, een vader was boer, een ander leraar en weer een ander werkte “op een kantoor”. De vader van Lert heeft een kapperszaak. Van de anderen kreeg ik geen hoogte of de vader al dan niet werkte.
Engels
De band, die deze zeven jongens met elkaar hebben is het voetballen. Alle zeven maken deel uit van voetbalelftal van hun jaargang. Ze zitten niet per se in dezelfde klas, het kan ook een parallelklas zijn. Dat verklaart mogelijk ook de (slechte) kennis van de Engelse taal. Drie van hen, Lukin, Lert en Lotte, zitten in dezelfde klas en spreken redelijk Engels. De vier anderen zitten in parallelklassen en of ze krijgen helemaal geen Engelse les of bedroevend slecht. Zij moesten voortdurend de hulp van de drie taalkundigen inroepen.
Nederland
Ik vertelde hen, dat ik uit Nederland kwam en vroeg wie van hen wel eens van Nederland had gehoord. Alleen Lert wist, dat het een land in Europa was, maar toen ik vroeg wat de hoofdstad was, gaf hij ook niet thuis. Ik heb ze wat over ons land verteld en toen ik zei, dat Nederlanders al honderden jaren geleden een eigen gemeenschap in Ayutthaya hadden, zag ik alleen maar verbaasde gezichten.
Toekomst
Onze zoon wil na de schoolperiode een opleiding volgen tot marineofficier en ik vroeg dus wat de anderen voor ogen hadden. Voor Lert staat het al vast, hij gaat bij zijn vader in de kapperszaak werken. Speed wil dokter worden, maar dat zal hem niet lukken, want hij spreekt geen woord Engels. Golf wordt sportleraar, Lotte wordt chef-kok in zijn eigen Thais restaurant en Mai gaat ergens op een kantoor werken. De anderen wisten het nog niet.
Ten slotte
Ik heb nog meer vragen gesteld, maar de beperkte kennis van het Engels was toch een grote drempel om goed met elkaar te kunnen praten. Zij vonden het weekend erg geslaagd en ik heb ze uitgenodigd om nog eens te komen. Ze zijn van harte welkom, maar ik heb er wel op aangedrongen, dat hun Engels beter moet worden. Na het gesprek doken zij vanzelfsprekend weer in hun wereld van chatten en spelletjes, ’s middags vertrokken allen naar hun eigen huis, waarbij er slechts één (Lert) speciaal naar mij toe kwam en met een wai dankuwel te zeggen.
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)
Beste Gringo. Ik had dit weekend ook bezoek van schoolvrienden van mijn kleinzoon. Hetzelfde probleem geen van de vijf sprak Engels. Ook mijn kleizoon vind het makkelijker om Thais met mij te spreken en ik heb de strijd maar opgegeven dit te veranderen. Het bezoek verliep voor de rest hetzelfde en vooral het proeven van mijn dure drank was belangrijk. Bij het vertrek kwamen ze mij wel goedendag zeggen en bedanken.
Beste Gringo,
Dit onderwerp is mijn belangrijkste grief in dit verder mooie land. De niet te doorbreken passiviteit. Inderdaad, je neemt een initiatief en daarna valt alles weer in inertie terug. Opvallen vind ik overigens het verschil in het nemen van initiatief tussen jongens en meisjes. De laatsten zijn veel actiever en meer op de toekomst gefocust, meer doorzetters. Het vaak een plezier met hen iets te ondernemen.
De komende weken zal de zoon van mijn vriendin , 20 jaar en tweede jaar techniek, weer nauwelijks van de grond komen, hele dagen voor de tv of internetten en vooral slapen. Maar ook buiten die schoolvakanties is het inertie troef. Ik heb de moed al opgegeven daartegen wat te doen. Het vervelende is wel dat de onderlinge verhoudingen er ook niet beter door worden. Ik weet wel dat een aantal lezers nu zullen roepen dat een goed gesprek en doelen stellen de oplossing zal brengen. Maar na een x aantal pogingen is het elastiek wel uitgerekt
Heel herkenbaar. Pubers in Thailand verschillen echt niks met die in Ned. of Belgie.
De gsm is hun beste vriend , en verder laten ze echt het achterste van hun tong niet zien.
Belangrijke dingen bespreek je het eerst met je vrienden , zeker niet met een ouder.
De plannen op die leeftijd zijn meestal groots , dat is ook heel gezond.
Na een paar jaar ” landen ” ze weer.
Wij hebben altijd proberen te sturen , zonder hun idealen teniet te doen.
Dit heeft tot nu gewerkt.
De onafscheidelijke smartphone houdt natuurlijk niet alleen Thaise pubers in haar greep, de ‘jongere dan onze generatie’ schijnen wereldwijd niet zonder hun mobiele apparaat te kunnen, doodsbenauwd om iets uit de digitale wereld te missen. Toch zie ik gelukkig ook nog Thaise jeugd die wel actief aan sport doen, buiten voetbal is dat voornamelijk Muay Thai, Sepak Takro en joggen. Ook bijv. in het Lumphini Park te Bangkok wordt door jong en oud gelukkig nog massaal sport beoefend. Jouw idee om de boys even uit hun mobiele wereldje te halen kan ik alleen maar toejuichen. Nu weet ik niet waar jij woont maar ook op zwemmen zijn de meeste Thaise jongeren wel verzot, zowel in de vrije natuur, zoals een waterval,rivier of in zee, als in een zwembad/zwemparadijs. Maar ja, het blijft uiteraard bezoek van jullie zoon en jij bent geen activiteitsbegeleider. Dat slechts één vriend van je zoon jou kwam bedanken is wellicht teleurstellend maar het zegt niets over het feit dat die andere zes je niet dankbaar zouden zijn. Weet zeker dat zij het ook naar hun zin hebben gehad maar mijn ervaring met Thaise mensen is dat zij dat niet altijd uiten in een bedankje. Doen zij onderling ook niet, sommigen zeggen elkaar niet eens gedag bij vertrek. Tenslotte hoop ik dat de toekomstwensen van jullie zoon en zijn kornuiten uit mogen komen!